The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

  "พี่ฮาเอลค้าาาา หนูหิวแล้วพาไปหาอะไรกินหน่อย

  "เหอนี้เราเป็นพี่น้องกันไม่ถึง5นาทีอ้อนกันซะล่ะ" ฮาเอลเอามือยีหัวแล้วจับพาฉันเดิน

         ฉันเดินจับมือพี่ฮาเอลแล้วค่อยๆทำใจยอมรับเรื่องการตายของคุณนูเอล พี่ฮาเอลพาฉันเดินลงมาที่ห้องครัว แล้วเธอก็ลงมือทำอาหารแล้วก็ไล่ฉันไปนั่งลอที่ห้องทานอาหาร ฉันนั่งลอทำตัวร่าเริงถึงในใจจะยังเศร้าและโทษตัวเองก็เถอะ

  "อ้าวนี้ ทานซะ" พี่ฮาเอลยกอาหารมาเซิฟ

  "ขอบคุณค้า จะทานแล้วนะค่ะ" งั้มงั้ม

  "การมีน้องสาวคงเป็นแบบนี้สินะ ดิฉันคิดมาตลอด" พี่ฮาเอลนั่งมองฉันกินละยิ้ม

  "พี่ฮาเอล อย่าใช้ภาษาชวนอึดอัดสิแทนตัวว่าพี่หรือฉันจะดีกว่าไม่งั้นมีโกรธ" ฉันหยุดกินแล้วทำแก้มป่องใส่พี่ฮาเอล

  "เหอองค์หญิง ทำฉันลำบากใจแล้วนะ" พี่ฮาเอลเอามือกุมขมับ

  "พี่ฮาเอลบอกแล้วน่ะ ว่าอย่าเรียกว่าองค์หญิง หนูเข้าในว่ามันยากแต่นี้หนูขอร้องล่ะพี่ฮาเอลคิดว่าหนูเป็นน้องสาวที่คานตามกันมาเลยน่ะ มันไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้อง

  "ขอเวลาปรับตัวหน่อย "พี่ฮาเอล เธอพูดแบบนั้นแล้วมองฉันต่อ

       ฉันกินข้าวเสร็จ พี่ฮาเอลก็ลากฉันไปอาบน้ำแล้วก็จับฉันแต่งตัว แล้วก็ลากฉันไปหาแม่ต่อ

  "มิซาเนะลูก ลูกต้องกลับไปที่โลกแล้ว

  "ทำไมล่ะ หนูเพิ่งมาไม่นานเองนะยังไงคาสึเมะก็ย้อนกลับไปช่วงเวลานึงได้นิ

  "ข้อแรกลูกยังไม่ได้ผูกเวลา

  "แม่ค่ะการผูกเวลาคืออะไร??

  "การผูกเวลาคือ การเชื่อมต่อร่างกายกับเวลาในแต่ละโลก

  "แต่ละโลก หมายความว่าไง

  "ในแต่ละโลก มีอัตราความเร็วเวลาต่างกัน ท่าลูกผูกเวลาร่างกายลูกจะโตที่พิภพอื่น แต่พอกลับโลกร่ายกายจะปรับกลับตามอัตราเวลาโลกนั้น

  "อ่าค่ะหนูพอเข้าใจล่ะค่ะแม่

  "แล้วอีกข้อ ลูกต้องกลับไปฝึกเวทมนต์กับปู่ของหนู คงแล้วสินะว่าลูกยังเป็นแบบนี้ลูกจาพาคนอื่นตายหมด

  "ค้าหนูเข้าใจ ขออะไรอย่างนึง

  "อะไรล่ะลูก

  "ขอให้พราฮาเอลไปด้วย

  "พี่ฮาเอลหลอลูก" แม่ทำหน้างง

       หลังจากนั้นฉันอธิบายเรื่องที่ขอให้พี่ฮาเอลมาเป็นพี่สาว แม่ฉันยิ้มและยินดีรับพี่ฮาเอลมาเป็นลูกอีกคน หลังจากคุยกันฉันก็ขอตัวกลับมาที่ห้องนอนก็เจอคาสึเมะนั่งลออยู่

  "ดีขึ้นล่ะสินะ มิซาเนะ

  "ดีขึ้นแล้วล่ะ พี่ฮาเอลบอกคำพูดสุดท้ายของคุณนูเอลให้ฟังน่ะ

  "ที่จริงฉันเองก็ผิด ที่ประมาดจนทำให้เธอต้องมาตายและคุณนูเอลก็ต้องมาช่วยเธอ มิซาเนะ

  "คาสึเมะ เราทั้งคู่และที่ผิดที่หลงระเริงในพลัง

  "มิซาเนะ แม่เธอบอกรึยังพรุ้งนี้เราจะกลับโลกนูนกัน

  "บอกแล้วล่ะ นี้ก็จะกลับมาพักแล้วเก็บของ ฉันต้องกลับไปฝึกเวทมนต์กับปู่

  "หะ!! ฉันไม่เข้าใจมิซาเนะ แม่เธอแข็งแกร่งจะตายทำไมไม่สอนเธอเอง

  "แม่คงมีเหตุผลของแม่นั้นและคาสึเมะ

  "มิซาเนะเธอไปพักเถอะ เดียวฉันไปหาที่นั่งคิดอะไรก่อน

  "อย่าไปไหนได้ไหม ช่วยอยู่ข้างฉันได้ไหมจนกว่าฉันจะหลับ

  "ได้สิ ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเองมิซาเนะ

         ฉันไปที่นอน แล้วกอดคาสึเมะแล้วหลับตาลง มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ฉันจะหลับตาลงด้วยความสบายใจในรอบหลายวัน ฉันหลับตาผ่านไปซักพัก มีภาพในหัวเป็นคุณนูเอลยืนอยู่ เค้าบอกกับฉันมาว่า "องค์หญิง ฮาเอลคงบอกทุกอย่างแล้วสินะ อย่าเสียใจ หม่อมฉันเห็นองค์หญิงมาแต่เด็ก และดูและท่านมาตั้งแต่เกิด หม่อมฉันเลือกเองลาก่อน" แล้วฉันก็ตื่นขึ้น เพราะถูกเขย่าตัว

  "มิซาเนะเป็นอะไร" คาสึเมะหน้าตาตกใจ

  "คุณนูเอลมาบอกลาฉัน คาสึเมะ

  "มิน่า มิซาเนะเธอถึงละเมอเรียกคุณนูเอล

  "หิวจังคาสึเมะ หาอะไรให้กินหน่อยน้าาา

  "หิวตลอดเวลา เธอคงดีขึ้นละจริงๆสินะได้ ลอแปบ" แล้วคาสึเมะก็เดินไป

         ฉันลุกจากที่นอนไปยืนที่หน้าต่าง แล้วพูดกับตัวเอง คุณนูเอลไม่สิพี่นูเอลชีวิตที่พี่ให้มาหนูจะใช่มันให้มีค่ามากที่สุด ซักพักคาสึเมะก็ยกข้าวต้มมาให้ฉันกินเสร็จ ก็ออกมาดูดาวที่ระเบียง นี้คือคืนสุดท้ายที่จะได้ดูดาวที่สวยงามเป็นคืนสวยงามจริงๆ นี้คงเป็นครั้งแรกที่ได้ยืนดูดาวจริงๆจังๆสินะที่โลกนี้

  "ดาวสวยไหม มิซาเนะ

  "คาสึเมะ !! มาตอนไหน

  "พักนึงแล้วล่ะ เห็นคุณน้าบอกว่าเธอให้ฮาเอลมาเป็นพี่สาวหลอ

  "ใช่ อีกหน่อยก็เป็นพี่สะไภ้คาสึเมะด้วย

  "ไปนอนได้แล้ว พรุ้งนี้ต้องเดินทางกลับบ้าน

  "คืนนี้นอนด้วยกันน่ะคาสึเมะ" แล้วก็ลากคาสึเมะไปนอน

           เช้าวันต่อมา

       ฉันเก็บสัมภาระอันน้อยนิด แล้วเดินไปห้องเปิดประตูมิติที่นั้นทุกคนยืนลออยู่ ฉันมาถึงแม่ก็เปิดประตูเดินทาง ฉันเดินเข้าประตูมาพร้อมคาสึเมะ ก้าวท้าวออกประตู

  "กลับมาแล้วสินะหอพักนี้ บ้านของเราสองคน

          ติดตามตอนต่อไป