The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          เช้าวันต่อมา

               แสงอันแผ่วเบาที่กระทบตาทำให้ตื่น "จะเอ๋" แม่แกล้งฉันให้ตกใจแล้วบอกให้ไปอาบน้ำล้างหน้า แล้วไปกินข้าวเช้าพร้อมกัน แต่พอลงมาที่โต๊ะกินข้าวแต่ไม่เจอคาสึเมะ

  "แม่ค่ะคาสึเมะไปไหน

  "ลานฝึกใต้ดิน พรุ้งนี้เราจะไปบุกปราสาทของแม่

  "หลอค่ะ 

  "มิซาเนะลูก แม่เข้าใจว่าลูกกังวลเรื่องพรุ้งนี้

  "ใช่ค่ะแต่ว่ามัน

  "พรุ่งนี้แม่ทำได้เพียวพาลูกไป มีเพียงลูกกับคาสึเมะที่ต้องสู้

  "หนูค่ะแม่แต่ไม่ว่ายังไงมันก็กังวลอยู่ดี

  "หนูต้องจำใว้นะ ว่าท่าคาสึเมะแพ้นั้นหมายถึงจุดของแม่กับลูกด้วย และนี้คือสิ่งที่คาสึเมะแบกรับใว้

  "กินข้าวกันเถอะแม่

        ฉันกินข้าวเสร็จแม่พาฉันไปห้องฝึกเวทย์ แม่บอกให้ฉันฝึกควบคุมกระแส่เวทย์ในห้องนี้ไห้คล่อง แล้วแม่ก็ออกไป ฉันเริ่มฝึกสมาธิและค่อยควบคุมกระแส่เวทย์ มันทำให้รู้ว่ากระแส่เวทย์พวกนี้ควบคุมและรวบรวมได้ยากมาก ฉันพยายามรวบมันและจะใช่เวทย์ง่ายๆ ก็ยังทำไม่ได้ฉันพยายามอยู่นาน จนหมดปัญญาจริงๆ ก็จำใจเดินออกไปหาแม่เพื่อถาม

  "ไงลูก คุมกระแส่เวทย์ในห้องได้รึยัง

  "ยังเลย แม่ค่ะทำไมมันยากจริง

  "กะแล้ว ลูกยังไม่ได้เรียนรู้ลึกๆเกี่ยวกับกระแส่เวทย์

  "หมายความว่ายังไง

  "พิภพหลักทั้ง6 ไม่นับโลกที่ลูกเกิดนะ ทั้งหมดจะมีกระแส่เวทย์ที่แตกต่างกัน

  "และหมายความว่ายังไง

  "ลูกคุมกระแส่เวทย์ในแค่ลมกับน้ำแข็งเป็นหลัก ซึ้งในห้องนั้นมีกระแส่เวทย์ของอีก5พิภพ ท่าลูกคุมพวกมันไม่ได้ลูกจะเดินทางไปกับคาสึเมะไม่ได้ ซึ้งที่จริงไม่จำเป็นแต่ท่าลูกอยากไปต้องทำให้ได้

  "ค่ะ ขอบคุณค่ะแม่

  "สู้ๆนะลูก ทุกอย่างอยู่แค่ใจที่ปรารถนา

         ฉันเดินกลับไปในห้องฝึกอีกครั้ง นึกถึงคำพูดของแม่ ว่าท่าอยากไปต่อกับคาสึเมะฉันต้องพัฒนาขึ้น และคำพูดสุดท้ายที่แม่บอกทุกอย่างอยู่แค่ใจปรารถนา มันคือคำใบ้ว่าอย่าพยายามควบคุมแต่ต้องพยาสื่อสารกับมันทำให้มันเป็นส่วนนึงของร่างกาย ค่อยรับมันเข้ามาและทำความคุ้นเคยกับมันอย่างช้าๆ และแบ่งแยกชนิดของมันที่ละอย่าง และจดจำมันเข้าสู่ร่างกาย เอาล่ะที่นี้รองใช้เวทย์ มันได้ผลทำได้แล้วฉันวิ่งดีใจออกไปหาแม่

  "ทำได้แล้วทำได้แล้วแม่

  "ยินดีด้วยเร็วกว่าที่คิดใว้นะลูก" แม่ตบมือให้พร้อมยิ้ม

  "แล้วต้องทำอะไรต่อค่ะ

  "ทีนี้ลูกกลับไปที่ห้องนั้น แล้วดูดกลืนกระแส่เวทย์ทั้งหมดในห้องแล้วขังมันใว้ในร่างกายลูกให้ครบ3ชั่วโมง

      ฉันเดินหน้างอกลับไปที่ห้องฝึกเวทย์แต่ก็เข้าใจว่าทำไมให้ฝึก แต่กระแส่เวทย์ในห้องไม่น่ามีจำนวนที่มากเท่าไหร่นิ รีบๆทำให้จบดีกว่า ฉันเริ่มค่อยๆดูดซัพ แต่พอผ่านไปซัก5นาทีถึงเข้าใจว่าการที่เราดูดซัพกระแส่เวทย์ ที่ไม่คุ้นเคยมันยากมันทำให้ร่างกายรับภาระหนักมาก หัวใจเต้นเร็วเหงื่อออกอย่างมาก อาการเจ็บตามร่างกายค่อยๆหนักขึ้นตามปริมานกระแส่เวทย์ที่ได้รับ แต่ทำไมกระแส่เวทย์ ในห้องนี้น่าจะหมดแล้วนิ ดูจากปริมาณมันน่าจะหมดแล้วแต่ทำไม ถึงยังไม่หมด ชั้งมันแล้วโว้ยย มาจะมีแค่ไหนมาเลย การกักขังกระแส่เวทย์ที่จริงไม่ยากหลอกแต่การกักขังที่ปริมานเพิ่มขึ้นแบบนี้แย่เอามาก เวลานั้นผ่านไปนานมากแต่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่แย่ล่ะสติมัน(สลบ)

  "มิซาเนะตื่นได้แล้ว

  "นี้ที่ไหนคาสึเมะ 

  "ห้องนอนเราไงล่ะ

  "ฉันเป็นอะไรไปคาสึเมะ

  "เธอเป็นลมไป ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของเธอและรับรู้ว่าเธอสลบก็เลยไปอุ้มเธอกลับมาห้อง

  "ขอบใจนะคาสึเมะ

  "ไปกินข้าวไปแม่เธอรออยู่ ส่วนฉันกินก่อนแล้วจะรีบนอนพรุ้งนี้ฉันต้องพร้อม

  "จ้าจ้าฝันดีนะ

       พันธะสัญญาเมื่อตอนนั้นสินะ มันยังสงผลอยู่สินะ เอาล่ะไปกินข้าวกับแม่ดีกว่าหิวแล้วฉันนั่งลงกินข้าวกับแม่อย่างมีความสุขแม่ถามถึงการฝึก และชมสิ่งที่ฉันทำเหมือนตอนเด็กๆ

  "แม่ค่ะหนูมีเรื่องจะขอร้อง

                 เช้าวันต่อมา

         วันนี้สินะฉันตื่นมาเจอคาสึเมะ ที่กำลังเช็กชุดและเกราะของตัว "มิซาเนะนี้แม่เธอฝากมาให้" ชุดคลุมใหม่และถุงข้างขวา คาสึเมะบอกว่านี้เป็นออกรบ ขององค์หญิงประจำเผ่าพันธ์ มันทำให้ฉันงงเล็กน้อยถึง กับออทันทีฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่และแม่เป็นราชนีของเจตแดนน้ำแข็งนิรันดร์เท่าฉันเป็นองหญิง ฉันเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ และลงไปห้องกินข้าวพวกเรากินข้าวกันอย่างเงียบๆหลังจากกินเสร็จ ฉันกับคาสึเมะ เดินตามแม่ไปบนยอดคอหอย

  "ลูกกีบคาสึเมะพร้อมรึยัง

  "หนูกับคาสึเมะพร้อมแล้วค่ะ" ฉันหันไปพยักหน้ากับคาสึเมะแล้วตอบ

  "งั้นไปกันเลย" แม่เปิดประตูมิติ

         ติดตามตอนต่อไป