The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ฉันที่ลากสังขารตัวเองที่แบกสาวผมแดงกับสัมภาระของเธอเดินมาจนถึงหอพัก ฉันเปิดประตูเดินเข้ามาในหอ

  "มิซาเนะให้ฉันเธออะไรไหม"เห้ๆๆๆๆ"นั้นไครนะละของที่ใช่ทำอาหารล่ะ

  "ลุย เธอบาดเจ็บ ช่วยเตรียมผ้าสะอาดมาเยอะๆ กล่องปฐมพยาบาล น้ำสะอาดให้หน่อย

  "แล้วไม่พาเธอไปหาหมอล่ะ

  "เธอไม่ยอมไปน่ะสิ ช่วยไปจัดการตามที่บอกก่อน ละให้ไครก็ได้มาช่วยพยุงไปหาที่นอนที

  "ได้ๆ ฉันจะจัดการให้ มิซาเนะรอแปบนะ

          ฉันที่ค่อยพยุงสางผมแดง เข้าไปที่ห้องนั่งเล่นตอนนั้นคุณซึกะก็เข้ามาช่วยพยุง พาเธอไปนอนลงที่โซฟา ฉันฉีกเสื้อเธอออกเพราะมันเปื้อนเลือดจนดูไม่ได้ ฉันเตรียมการทำแผลโชคดี ที่พ่อแม่ฉันเป็นหมอทั้งคู่ ตอนเด็กเลยถูกสอนเรื่องการเย็บแผล การรักษาแผลของมีคอมมาบ้าง และฉันก็มีอุปกรณ์อยู่ด้วย

  "มิซาเนะอะนี้ของที่ต้องการ

  "ขอบใจลุย ช่วยอีกอย่างนะ ไปที่ห้องฉันเอากล่องพยาบาลแดงมาที

  "ได้เลยๆฉันรีบไปเอามาให้

  "คุณซึกะ กลัวเลือดไหมค่ะ

  "ฉันไม่กลัวจะ ทำไมหลอ

  "งั้นเดียวช่วยเป็นลูกมือที แต่ก่อนอื่นช่วยไปบอกคุณมิโฮะให้ต้มน้ำร้อนใว้ให้ทีค่ะ

  "ฉันจัดการให้ มิซาเนะ

  "ขอบคุณค่ะคุณซึกะ

           ฉันที่พยาประคองสติของสาวผมแดงคนนี้เอาใว้ โชคดีที่แผลเธอไม่ลึกมากเท่าไหร่แต่ทิ้งใว้นานไม่ได้เพราะเดียวเธอช็อคเอาเพราะอาการขาดเลือด ฉันรีบเอาผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดที่อยู่ตามตัวเธอและทันทีที่บุยเอากล่องพยาบาลแดงมา ก็เตรียมการเย็บแผลฆ่าเชื้ออุปกรณ์ ทำความสะอาดแปล ตอนที่เริ่มเย็บแผลสาวผมแดงเธอยังมีสติอยู่บ้างแต่ตอนเย็บเสร็จเธอไม่มีปติกริยาแล้ว แต่หัวใจยังเต้นและยังหายใจอยู่

  "มิซาเนะ เป็นยังไงบ้าง

  "ฉันไม่รู้เหมือนกัน ลุย

  "มิซาเนะจัง น้ำร้อนได้แล้วจะ

  "คุณมิโฮะ ขอบคุณค่ะ คุณมิโฮะกับลุยช่วยเช็ดตัวเธอคนนี้หน่อยน่ะค่ะ

  "ได้จะ เดียวฉันกับลุยจังจะจัดการให้

  "งั้นหนูกับคุณซึกะขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะค่ะ

            ฉันที่ตัวเปื้อนเลือด ถอดชุดออกแล้วเดินเค้าไปอ้างน้ำ ฉันค้อนข้างกังวลตอนฉันเย็บแผลถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะแต่นี้มันเป็นแผลที่ให้ที่สุดเท่าที่เคยทำมา แต่ตอนนั้นฉันแสดงออกถึงความกังวลไม่ได้ แต่ฉันทำดีที่สุดแล้วที่เหลือก็แล้วแต่โชคชะตา เอ๊ะเดียวนะฉันมองไม่เห็นออร่าของสาวผมแดงคนนั้น คงไม่ใช่มั่ง เพราะคนที่ไม่มีออร่าคือคนตายหรือกำลังจะตาย ฉันรีบออกจากห้องน้ำแต่งตัวแล้ววิ่งมาดูสาวผมแดงคนนั้น

  "คุณมิโฮะ ค่ะอาการเธอเป็นยังไงบ้าง

  "อ้าวมิซาเนะจัง อาบน้ำเสร็จแล้วหลอ อาการของเธอคนนี้คงที่จะจากที่ดูนะ

  "งั้นหนูตรวจชีพจรก่อนน่ะค่ะ

          ฉันที่ตรวจชีพจรเสร็จ มันคงที่มากดีแล้วล่ะ แต่ที่สำคัญคือฉันก็ยังไม่เห็นออร่าของเธอคนนี้แล้วอีกอย่างตอนคนอื่นก็กลับมาแล้วด้วย ฉันก็ถูกลุมถามถึงว่าเจอเธอคนนี้มาจากไหน ฉันเราเหตุการที่พบกับสาวผมแดงคนนนี้

  "มิซาเนะจัง จะเอายังไงต่อละจะกับสาวน้อยผมคนนี้

  "ไม่รู้ค่ะคุณมิโฮะ คงต้องอาการเธอไปก่อน

  "แล้วเธอคนนี้ไปโดนอะไรมาถึงเจ็บขนาดนี้พอจะรู้ไหม

  "เท่าที่ดูจากแผลเป็นของมีคมที่คมเอามากๆ แต่เป็นอะไรไม่รู้

  "งั้นทุกคนไปหาอะไรทานละนอนได้แล้วจะ เดียวคืนนี้ฉันจะเฝ้าให้

  "ขอบคุณค่ะ คุณมิโฮะ ฝากด้วยนะค่ะ

         ฉันเดินขึ้นมาที่ห้องนอน และนั้งลงคิดว่าสาวผมแดงคนนั้นจะรอดถึงพรุ้งนี้รึป่าว คืนนี้ชี้เป็นชี้ตายได้เลย เพราะที่นี้เครื่องแพทย์ไม่เพียงพอ แต่ท่ารอดคือยังไงก็ไม่ตายแล้วอย่างแน่นนอน แต่ที่น่าห่วงสุดคือออร่าที่ไม่ปรากฏออกมานั้นและมันทำให้ฉันคาดเดาอะไรไม่ได้เลย นอนดีกว่าถึงคิดมากไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เช้าวันต่อมาฉันเตรียมตัวไปโรงเรียน ลงมาดูอาการสาวผมแดงอีกครั้งเธอก็ยังไม่ฟื้น หนูเข้าไปที่ครัว

  "คุณมิโฮะ วันฝากด้วยนะค่ะ ตอนเย็นหนูกลับมาจะจัดการต่อเองค่ะ

  "จ๋ามิซาเนะจัง ไปโรงดีดีนะจะ

  "ค้าไปก่อนนะค่ะ

  "ไปดีมาดีนะจะ

        ณ ห้องเรียน

            ฉันนั่งเรียนทั่งที่ไม่มีสมาธิเลยทั่งวัน เพราะเอาแต่กังวลและเป็นห่วงสาวผมแดงหลังจากเลิกเรียนฉันต้องรีบกลับไปหอพัก ทันทีที่เลิกเรียนฉันรีบกลับทันที ฉันรีบเปลี่ยนชุดแล้วมานั่งเฝ้าเธอแล้วตอนนั้นเธอสาวผมแดงก็เริ่มรู้สึกตัว

  "เธออย่าเพิ่งขยับตัวนะเดีวแผลจะเปิด

  "ฉันอยู่ที่ไหน แล้วเธอเป็นไคร

  "ที่หอพักที่ฉันพักอยู่ แล้วฉันเป็นคนช่วยเธอที่ล้มอยู่ชื่อฮิราอิ มิซาเนะ

  "ขอบใจที่ช่วยฉันไว้ สัมภาระฉันละ

  "อยู่นี้ แล้วชื่ออะไรละเธอ

  "เรียกฉันว่า คาสึเมะ

  "จะคาสึเมะ นั่งพักตรงนี้นะเดียวฉันไปเอาข้าวต้ม

  "ขอบใจนะ

  "เดียวคนอื่นๆคงกลับมาจากทำงานพาททามและกิจกรรมชมรม

        ฉันเดินเข้าครัวมาทำข้าวต้มไปให้เธอ แล้วตอนที่ยกข้าวต้มมาให้เธอนั้นกำลังนั่งมองดาบคาตานะอยู่

  "นี้จะ ข้าวต้ม

  "ขอบใจนะ

  "แล้วนี้บ้านเธออยู่ไหน

  "ไม่มีหลอก ฉันกำลังหาที่พักไหม่กับโรงเรียน

  "งั้นหลอแล้วทำไมถึงบาดเจ็บได้ละ

  "เธอชื่อมิซาเนะสินะ ถามมากไปแล้วนะ เอาเถอะฉันบอกก็ได้ ฉันมีเรื่องกับพวกยากุซ่ามา

  "งั้นหลอ เอาเถอะฉันไม่ถามต่อล่ะ เธอพักที่นี้จนกว่าจะหายดีหรือหาที่พักไหม่ได้ละกัน

  "อะขอบใจนะ แต่ฉันอยู่ต่ออาจจะมีปัญหาได้นะ

  "ชั่งมันเถอะรักษาตัวให้หายก่อนค่อยว่ากัน ในฐานะหมอฉันไม่ให้ไป คืนนี้เธอไปนอนห้องฉันเดียวไปจัดที่นอนให้

       ละหว่างที่ฉันนั่งคุยกับคาสึเมะฉันพยายามมองออร่าของเธอแต่ก็ยังไม่ปรากฏอยู่ดี ฉันที่ต้องจับเธอมานอนห้องเดียวกัน ไม่ให้เธอหนี แล้วฉันพอจะรู้ว่าตอนคัยกันเธอโกหกฉันหลายอย่างมันทำให้ฉันส่งสัยว่าเธอปกปิดอะไรอยู่ เพราะเธอโกหกแม้กระทั้งชื่อตัวเอง ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นไครกันแน่ หญิงสาวผู้เส้นผมและดวงตาสีแดง ฉันจัดที่นอนเสร็จก็เดินลงมาเธอฉันเก็บชามข้าวต้มแล้วเดินมาหาคาสึเมะ

  "คาสึเมะ อยากอาบน้ำรึป่าว

  "ก็อยากนะ

  "มาฉันจะพาเธอไปอ้าบน้ำเอง

      ฉันพยุงคาสึเมะไปอ้าบน้ำ ในตอนนี้คุณมิโฮะออกไปซื้อวัตถุดิบสำหลับอาหารอาทิตย์นี้ ฉันค่อยพาเธอไปจนถึงห้องอาบน้ำแล้วช่วยเธอถอดชุดออก มันทำให้ฉันได้เห็นแผลเป็นตามตัวเธอมากมาย จนฉันไม่คิดว่านี้จะเป็นร่างกายผู้หญิงอย่างพวกเรา เธอคงผ่านอะไรมามาก

  "คาสึเมะ เธอไปนั้งฉันจะอาบให้

  "ไม่ต้องละฉันทำเองได้

  "ไม่ได้ให้เธอทำเองเดียวแผลเปิดอีก

  "ไม่เป็นไรมันน่าลำคาน

  "ฉันบอกว่าจะอาบให้ก็ไปนั่ง

      ฉันตวาดใส่เธอ เธอทำหน้าอึ้งแล้วเดินไปนั่งฉันค่อยๆ ทำความสะอาดละมัดวังแผล ฉันอาบน้ำให้เธอเสร็จ ฉันถึงนึกขึ้นได้ว่าฉันไม่มีชุดที่คาสึเมะใส่ได้เลย

  "คาสึเมะเธอมีชุดสำรองไหม

  "มีอยู่ในเป้

  "งั้นเดียวฉันไปเอามาให้

     พอพูดจบก็เดินหยิบผ้าขนหนูห่อตัว แล้วเดินมาที่เป้ของเธอแล้วเปิดออกมันใบใหญ่มาก ฉันหยิบชุดออกมา เอะ? เงินนี้ในกระเป๋ามีเสื้อผ้าประมาน3-4ชุดที่เหลือเป็นเงินล้วนๆ

  "คุณมิซาเนะ!! ทำอะไรอยู่ค่ะ?

  "คุณมิรุ เออพอฉันมาเอาเสื้อผ้าให้คาสึเมะค่ะ

  "นั้นคือชื่อของคนที่เธอช่วยมาสินะ

  "ค่ะ งั้นฉันเอาชุดไปให้เธอเปลี่ยนก่อนนะค่ะ

     ฉันรีบเก็บเสื้อของคาสึเมะกลับลงกระเป้าแล้วรีบเดินกลับไปห้องน้ำ ตอนนี้มีคำถามเพิ่มมาอีกแล้วเงินนนั้นมาจาไหนยิ่งทำให้ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นไครกันแน่น่ะ

     ติดตามตอนต่อไป