The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               สวัสดียามเช้าทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของฉัน อ่าขอแนะนำตัวก่อน ฉันฮิราอิ มิซาเนะ อายุ14ปี อยู่ชั้นม.ต้น ปี2 โรงเรียนแห่งนึงตั่งแต่วันนี้ และฉันจะต้องอยู่คนเดียวในหอพักคนเดียวตั่งแต่วันนี้แต่ไม่เชิงอยู่คนเดียวหลอกนะ เพราะเป็นหอหญิงที่มีคนอยู่ไม่มากอะนะ เอาเอารีบดีกว่าจะสายแล้ว

  "ไปเรียนละหลอจะมิซะจัง

  "ไปละค่ะคุณมิโฮะ คนอื่นๆไปกันหมดแล้วหลอค่ะ

  "ออกกันไปหมดแล้วจะ ไปดีมาดีนะจ๊ะ

        คนที่ทักฉันมะกี้ คือคุณมิโฮะผู้ดูแลหอพักที่ฉันพักอาศัยอยู่ ที่จริงมีอีก4คนที่พักอยู่ในหอนี้ มีคุณมิรุ คุณยามิ คุณลุย คุณซึกะ ละท่าหากสงสัยว่าทำไมมีคนน้อยเพราะหอพักนี้คนที่อยู่ค้อนข้างมีฐานะทางครอบครัว แต่ครอบครัวไม่มีเวลาให้ อะนั้นคุณลุย ทักละเดินไปโรงเรียนพร้อมเธอดีกว่า

  "คุณลุย อรุณสวัสค่ะ

  "อรุณสวัส มิซาเนะ ไม่ต้องเรียกคุณหลอก เรียกลุยก็พออายุเท่ากัน

  "ค่ะลุย วันลุยท่าทางจะมีแต่เรื่องดีๆนะค่ะ

  "โห่ๆ มิซาเนะบอกมาแบบนี้ต้องจริงแน่ๆ

  "ทำไมหรือลุย ทำไมถึงฉันบอกละต้องเป็นจริง

       ฉันที่เดินคุยกับคุณลุยอยู่นั้น อันที่จริงฉันรู้ว่าทำไมถึงทายแม่นเพราะฉันมีความรับ อย่างนึงนั้นคือฉันสามารถมองเห็นออร่า คนอื่นและแต่ละสีจะบอกถึงโชคชะตาของแต่ละคนในแต่ละวันด้วยอย่างที่ฉันเห็นของลุย เป็นสีฟ้าสดใส บ่งบอกว่าวันนี้จะโชคดีอย่างมากและมีสีอื่นเช่น ดำ ที่จะบ่งบอกว่าคนคนนั้น กำลีงจะเจอเรื่องร้ายๆอย่างมาก สีแดง ว่าวันนั้นจะได้รับบาดเจ็บเลือดตกยางออก สีน้ำเงิน วันนั้นจะมีเรื่องน่ายินดีเข้ามา นี้คือตัวอย่าง

  "มิซาเนะ มิซาเนะ

  "ค่ะ ลุยว่าไง

  "ห้องพักอาจารย์ ไปทางนั้นนะ

  "ขอบคุณค่ะลุย

        ฉันเดินแยกจากลุยเดินไปห้องพักอาจารย์ ส่วนท่าทุกคนสงสัยว่าฉันมองเห็นออร่ามาตั่งแต่เกิดรึป่าว ป่าวเลยฉันมองเห็นออร่าตอนอายุ8ขวบ ตอนนั้นฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กับคุณแม่ฉันอาการโคม่า ส่วนแม่นั้นบาดเจ็บไม่มาก พ่อมาเล่าให้ฟังตอนฉันฟื้น ว่าตอนที่แม่มาเห็นฉันนอนในห้องICU เธอร้องให้ไม่หยุดและแม่ก็หันมาบอกพ่อว่าฝากมิซาเนะด้วยนะ แม่เดินเข้าไปกระซิบอะไรซักอย่างที่ข้างหูหนูที่นอนโคม่า แล้ววันต่อมาหนูก็ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับการจากไปของคุณแม่โดยไม่ทราบสาเหตุ แล้วหนูก็มองเห็นออร่าของคนอื่นตั่งแต่นั้น แต่ส่วนคุณพ่อก็เอาแต่ทำงานเพราะเสียใจจากการจากไปของคุณแม่

  "ขออนุญาตค่ะ

  "เธอคือคุณฮิราอิ มิซาเนะใช่ไหม

  "ใช่ค่ะ หนูเองค่ะ

  "ฉันชื่อวาคานะ เป็นอาจารย์ประจำชั้นเธอนะ

  "ค่ะ จากนี้หนูฝากตัวด้วยนะค่ะอาจารย์

  "อะจะฝากตัวด้วย ไปห้องเรียนกันเถอะ

        ฉันเดินตามอาจารย์ไปที่ห้องเรียน แล้วไปยืนแนะนำตัวหน้าห้องตามปกติ ฉันดีใจอย่างนึงเพราะมีคนรู้จักอยู่ด้วยคือ ลุยกับคุณยามิ ฉันได้ที่นั่งติดลิมหน้าต่างหลังห้องเลยฉันไปนั่งเรียนตามปกติ พอพักเที่ยงก็มีคนมาถามทำความรู้จักฉันคุยได้กับทุกคน แต่ก็ต้องปิดปากไม่พูดถึงเรื่องออร่าทั้งที่คันปากอยากพูดมากๆ เพราะบางคนมีออร่าที่ไม่ควรมี

  "เอาล่ะเอาละทุกคนอย่าไปกวน มิซาเนะมากให้เธอพักบ้าง

        เสียงพูดที่ดังมาจากหลังฉันทำให้คนอื่นๆ แยกย้ายไปกันหมดฉันหันไปทัก

  "อ่าว!! ลุยนี้เอง

  "จะไครละ ก็ฉันเองนี้ละ

  "กินอาหารกลางวันยังค่ะ

  "ยังเลย แล้วเธอละ

  "ยังเลยค่ะ

  "งั้นกินด้วยกันนะ มิซาเนะ

  "ลุยค่ะช่วยอะไร หน่อยได้ไหมค่ะ

  "ช่วยอะไรละว่ามาสิ

  "คือช่วยบอกทุกคนในหอว่าวันนี้ฉันจะทำอาหารเย็นเลี้ยงทุกคนในหอเอง

  "ได้สิๆ เดียวจัดการให้ 

  "รบกวนด้วยนะค่ะ

       หลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ ฉันนั่งคุยกับคุณลุยจนกริ่งเรียนดัง ฉันที่สงสัยว่าคุณยามิไปไหนเพราะไม่เห็นเลยทั้งพักเที่ยง แล้วถึงจะกลับมาเรียนต่อ จนเลิกเรียนฉันเดินแยกจากลุยไปย้านการค้า เพื่อซื้อของไปทำอาหารให้ทุกคนทาน หลังจากเดินซื้อของจนครบก็เย็นพอ รีบกลับดีกว่าละหว่างทางเดินกลับหอก็นึกเมนูที่จะทำไปพราง

  "โคร่ม!!"

       ฉันตกใจหันกลับไปทางต้นเสียงที่ดังมา คนนี้น่า แย่แล้วเลือดฉันตกใจหนักกว่าเก่า ลักษณะของเธอ ผมยาวปะบ่าสีแดงเลือด เธอมีเป้1ใบ ซองดาบเคนโด้1ซอง เธอบาดเจ็บที่ท้องลักษณะจะโดนของมีคมมา

  "เธอๆๆ ไหวรึป่าวเดียวฉันจะพาไปโรงพยาบาล

  "อย่าพาฉันไปโรงพยาบาล เธอพาฉันไปทำแผลก็พอ

  "แผลเธอสาหัสมากนะ

  "เชื่อฉันสิว่าไม่ต้องพาไป

  "ก็ได้ก็ได้

       ฉันตัดสินใจทิ้งของที่ซื้อมาทั้งหมดและพาเธอกลับหอพัก ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอในต้อนนั้น

         ติดตามตอนต่อไป