The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          7วันก่อนออกเดินทาง
               เวลาผ่านมาจวนจะปิดเทิมหน้าร้อนแล้ว ที่ผ่านมาจะฝึกอุปกรณ์ที่คาสึเมะจนชำนาญพอควรและบางครั้งคาสึเมะลงมาเป็นคู่ซ้อมให้ บอกเลยว่าทักษะทางกายภาพของคาสึเมะสูงมากขนาดไม่ใช่เวทย์มนต์ ฉันยังสู้ไม่ได้เลยยิ่งจังหวะสวนกลับจังหวะหลบแล้วโจมตีทีนี้โอกาศหลบสำเร็จน้อยมาก เห่อเหนื่อยตอนฉันนอนเล่นอยู่ที่ห้องพักร่างกายเพราะเหนื่อยจากการฝึก
            ก๊อกๆๆๆๆ
  "ขอเข้าไปหน่อยมิซาเนะ
  "เข้ามาเลยไม่ได้ล็อก
  "โทษทีที่กวนตอนพักนะ" เธอเดินมานั่งลงบนที่นอนข้างๆฉัน
  "มีอะไรหลอคาสึเมะ
  "ฉันจะมาบอกกำหนดเดินทาง
  "เมื่อไหร่ล่ะที่เราจะออกเดินทาง
  "อีก7วัน และที่มานี้มีอีกเหตุผลคือสาเหตุที่เธอต้องฝึกส่วนนึงเธอรู้อยู่แล้ว อีกส่วนคือการเดินทางมันอาจจะยาวนานมากอาจะเดือนหรือปีก็ได้"
  "ทำไมล่ะ จริงอยู่มันอาจจะนานแต่คาสึเมะเธอย้อนเวลาได้ไม่ใช่หลอ
  "จริงอยู่ฉันสามารถย้อนไปในช่วงเวลานั้นได้ แต่ไม่สามารย้อนเวลาร่างกายมนุษย์ได้" ระหว่างเธอพูดก็มองตั่งแต่หัวจะรดเท้า และหยุดที่หน้าอกแล้วถอนหายใจ
  "มองอะไรยะ" ฉันเอากำปั่นโคกเธอไปที
  "โทษๆ และอีกเหตุผลคือนี้" เธอรูดแขนเสื้อขึ้น มันมีลายคาดเป็นอักษรเวทย์
  "อะไรน่ะคาสึเทะ
  "ผนึกเวทย์ มันจะทำให้ใช่เวทย์ไม่ได้ตามเวลาที่กำหนด มันเป็นบทลงโทษที่ล่ะทิ้งหน้าที่น่ะ
       เธออธิบายจนครบละก็กลับห้องไป ที่เธอก็ใช่เวทย์มนต์ไม่ได้นี้เองและก็ได้รู้เหตุผลเพิ่มเติมอีกการเดินทางนี้จะยาวนานแค่ไหนไม่มีไครรู้สินะ อีก7วันมันจะเริ่มขึ้นไปทำอาหารเย็นดีกว่า
          ครัว
        วันนี้ทำอะไรดีน้าเมนูวันนี้ ดูของในตู้เย็นสิดูจากของในตู้เย็นดูจากของในตู้เย็นละหม้อไฟสินะดีที่สุด ต้มน้ำซุปก่อน ล้า..ลา..ล้า..ลา หั่นหมู เตรียมกุ้ง หันปลาหมึก ล้างผัก
  "แบร่!!
  "ยามิ อย่าแกล้งสิฉันทำกับข้าวอยู่น่ะ
  "วันนี้มีอะไรกินมิซาเนะ
  "หม้อไฟทะเล
  "ขอปลาหมึกเยอะๆน่ะ
  "จ้าๆ
          ยามิจังถึงเธอจะเงียบๆหน่อย แต่ขี่แกล้งเอามากๆดีนะเมื่อกี้ไม่ได้ถือมีดอยู่ถ้าถืออยู่คงตอบสนองละฟันออกไปแน่ เอาล่ะจัดโต๊ะกินข้าวเดียวคนอื่นคงมาแล้ว แล้วซักพักก็ลงมากันแล้วทุกคนนั่งลง คาสึเมะสบตากับฉัน เข้าใจทันทีว่าคาสึเมะต้องการอะไร
  "ทุกคนฉันมะอะไรต้องบอก
  "มีอะไรหลอ"ซึกะเอ่ยถาม
  "ฉันกับคาสึเมะ อีก1อาทิตย์จะออกเดินทาง
  "ออกเดินทางไปไหน"ลุยถามขึ้น
  "ไปนานแค่ไหน"ซึกะถามขึ้นตามมา
  "เราไม่รู้นานแค่ไหน แต่ฉันกับคาสึเมะจะไปตามหาแม่ฉัน
  "แล้วจะกลับมาไหม"ยามิเธอถามมาด้วยหน้าตาเศร้าๆ
  "กลับมาแน่นอน"ฉันตอบแล้วยิ้ม
        หลังจากคนทานเสร็จก็นั่งคุยกันและถามถึงสาเหตุที่เดินทางแล้วถาม ถึงว่ามันมีอันตรายรึป่าว ฉันตอบกลับไปโดยจำใจต้องโกหกว่าไม่อันตรายถึงรู้แก่ใจดีว่ามันอาจถึงตายถ้าประมาทอค่นิดเดียว พอถึง3ทุ้มทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน ส่วนฉันก็เดินไปดึงมือคาสึเมะออกมานอกหอพัก
  "คาสึเมะ เราจะได้กลับมาที่นี้อีกไหม
  "อย่าถามคำถามที่ตอบไม่ได้สิ
  "ทำไมล่ะ ถึงตอบไม่ได้
  "ฉันบอกเลยนะ ว่าฉันเองก็อาจตายในการเดินทางนี้
  "เธอแข็งแกร่งจะตายไป คงไม่ตายง่ายๆหลอกคาวึเมะ
  "มิซาเนะ อะไรที่คิดว่ามันแน่นอนมันก็ไม่แน่นอนเสมอไปหลอก
  "อย่าพูดให้มันหมดกำลังใจสิ
  "ฉันจะไม่ก็หก ฉันจะพูดกับเธอตรงๆมิซาเนะ ถึงฉันจะมีพลังมากแค่ไหนก็ตามก็ยังมีคนที่เก่งกว่าฉัน"
  "มันก็จริง แต่ฉันคิดว่ายังไงเราก็ต้องได้กลับมา ที่ถามเธอก็เพราะอยากได้ความมั่นใจเพิ่ม
  "แล้วได้ไหมล่ะ" เธอตอบแล้วยิ้ม
  "ก็ไม่ได้เลยน่ะสิ"ฉันกระโดนยีหัวคาสึเมะเล่น
  "ไปนอนกันเถอะ
  "คาสึเมะคืนนี้ขอไปนอนห้องเธอด้วยสิ
  "มิซาเนะ เธอคิดจะลักษณ์หลับฉันรึป่าว"เธอพูดแล้วทำท่าละวังตัว
  "จะบ้าหลอ
          ฉันเดินจับมือคาสึเมะกลับเข้าหอ ฉันอยากเก็บเวลาที่มีความนี้ไว้ทุกนาทีเพราะไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นแต่ฉันมีรางสังหรณ์ว่าการเดินทางในอีก7วันนี้ จะต้องเกิดเหตุการที่ร้ายแรงมากๆแน่นอน
     ติดตามตอนต่อไป