The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ตอนนี้ที่พวกเราอยู่คือที่โรงเรียน ซึ่งอยู่ห่างจากจุดต่อสู้ประมาน2กิโลเมตรฉันวาดวงแหวนเวทย์ใว้ที่สนามกีฬา ตัวฉันตอนนี้อยู่บนดาดฟ้าตึกเรียนคอยมองการต่อสู้ ของราฟาเอล(คาสึเมะ) ตอนพระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว พวกเราเตรียมพักผ่อนผลัดกันเฝ้าเว้นคนล่ะ3ชั่วโมง แต่ก่อนไปพัก ฉันสร้างเวทย์คุ้มกันโดยใช้แหวน4วงกับดาบเป็นสื่อดำเดินการเพื่อไม่ต้องใช้ผู้ร่ายเวทย์ตลอดเวลา พอสร้างเสร็จฉันเฝ้ายามกะแรก

  "มิซาเนะเป็นห่วงคาสึเมะหลอ

  "นิดหน่อยล่ะลุย แล้วคนอื่นล่ะ

  "กินข้าวกันอยู่ อะนี้ของเธอ

  "ขอบใจนะลุย เดียวฉันค่อยกิน

  "เธอกังวลไปก็ทำอะไรไม่ได้หลอก เธอทำหน้าที่ ที่คาสึเมะฝากฝังใว้ดีกว่า

  "ขอบใจนะลุย ฉัยสบายใจขึ้นมาก

  "ฉันไปนอนก่อนน่ะ มิซาเนะ

        ลุยเดินจากไป ฉันก็ยังคงมองดูการต่อสู่ในตอนกลางคืนยิ่งมองเห็นแสงของการต่อสู้ชัดเจนยิ่งขึ้น แสงสว่างที่สวยงามแฝงไปด้วยจิตสังหารที่กะฆ่าฟันกันในทุกการโจม มันชั่งเจ็บปวด ตอนนี้เมืองที่ ราฟาเอล(คาสึเมะ)ต่อสู่อยู่ได้รับความเสียหายและมีคนตายมากมาย และบาดเจ็บอีกนับไม่ถ้วน เสียงกรีดร้องของคนที่สูญเสียมากมาย "มิซาเนะ!!"

  "นั้นไคร 

  "ฉันเองมิซาเนะ

  "ซึกะเองหลอ มีอะไร

  "มาเปลี่ยนเวนเฝ้าระวังไง

  "ขอบใจนะ เอาล่ะขอตัวไปนอนก่อนนะ

  "ราตรีสวัสมิซาเนะ

  "ราตรีสวัสเช่นกันซึกะ

      เช้าวันต่อมา

            เช้าแล้วหลอทันทีที่แสงดวงอาทิตย์ส่องตา ฉันรีบตื่นขึ้นมาทันทีแล้วเดินไปล้างหน้ากดกาแฟร้อนกระป๋องจากตู้อัตโนมัติ แล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเจอทุกคนนั่งดูการต่อสู่อยู่ ฉันเดินเข้าไปถามทุกคนเท่าที่ทุกคนบอกมาการต่อสู้ ไม่หยุดลงเลย แล้วในตอนนั้นก็มีแสงขนาดใหญ่พุ้งเป็นเส้นตรง และต่อมาซักแปบก็มีคลื่นเวทย์มนย์ทรงกลมระเบิดออกจากกลางอากาศ ในตอนนั้นดาบที่ปักเป็นสื่อรอยมาขวางคลื่นเวทย์มนต์เอาไว้และสลายไป

            :มิซาเนะ เอาเลย

            เสียงนี้ เสียงราฟาเอล(คาสึเมะ) ฉันรีบวิ่งลงไปที่สนามกีฬาที่เขียนวงแหวนเอาใว้ พอยืนที่ตรงกลาง เอาละ

           มิซาเนะ บทร่าย : ตัวเราจะลายล้อมเมฆาทั้งหลาย เพื่อโปรยปรายสายวารีที่ฟื้นฟูจิตใจและร่างกายให้หายจากความทรมาน สายฝนศักสิทธ์แห่งการฟื้นคืน

            หลังจากร่ายเวทย์เสร็จ ก็มีฝนร่วงโรยลง สำเร็จสินะเวทย์ระดับ4 ฉันทำตามคำขอแล้วนะราฟาเอล(คาสึเมะ) ที่นี้ตาเธอล่ะนะ

              มุมราฟาเอล(คาสึเมะ) : การต่อสู้ยืดเยื้อเกินไปแล้วเล่นข้ามวันแล้วจะปล่อยให้เกิน 24ชม. ไม่ได้ต้องรีบจบ พลังเวทย์เราเหลือไม่มากแล้ว คงต้องจบด้วยไอนั้นสินะ ไม่อยากใช่เลยแต่ศัตรูไม่ใช่พวกที่จะไม่ฆ่าไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายมาเพื่อฆ่าฟันเอาชีวิตเรา ไม่อยากฆ่าไครเลยจริงๆ

         บทร่าย: ตัวเราจะดึงจันทรา มาไว้บนมือซ้าย ดึงดวงตะวันมาสถิตที่แขน ทั้ง2จะทำลายทักสิ่งที่กีดขวาง ปืนใหญ่ผ่าสวรรค์กากันทัว

             จบล่ะสินะ ต่อไปก็ต้องจัดการกับความเสียหายของเมือง แต่พลังเวทย์เราเองก็ไม่เหลือแล้ว คงต้องใช้อย่าอื่นแทนสินะ การต่อสู้นี้มีผู้รับเคราะห์มากเกินไปเอาล่ะจะบ่นต่อไปก็ไม่ได้อะไรเริ่มเลยดีกว่าถึงจะหนักหนาสาหัสก็เถอะ

        บทร่ายที่1: เหล่าวิญานของคนเป็นที่จากไป1ชั่วธิวา 1ชั่วราตรี จะกลับมาจากดินแดนคนตาย กลับสู่ร่างคนเป็นอีกครั้ง รีเจ้นคลาย

       บทร่ายที่2: เหล่าสิ่งที่ถูกสร้างสรรค์โดยมนุษย์ จะกลับคืนสู่สภาพที่เป็นดังเดิมก่อนถูกทำรายเป็นธุรี รีเวิสคลาย

        บทร่ายที่3: สิ่งที่หวาดกลัวจะลบเลือน สิ่งที่เกลียดชังจะจางหาย สิ่งที่ไม่อยากจำจะมะลายความทรงจำที่ไม่ต้องการจะลบหาย ดีรีสลาย

                                  เวทย์ทั้ง3รวมเป็นหนึ่ง trinity age    

           เหอหนักหนากว่าที่คิดเหะ การเผาผราญชีวิตเป็นพลังเวทย์สาหัสเอาการเลยไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้เวทย์ระดับ6 ก่อนจะหมดสติต้องส่งสัญญานบอกมิซาเนะก่อน "เอาเลย มิซาเนะ" เหอๆจะยืนไม่อยู่แล้วนะ รีบหน่อยมิซาเนะ อ่ามาซักทีนะ ฝนแห่งการฟื้นฟู เราต้องไปดึงฝักดาบออกให้พวกเธอ: จบมุมราฟาเอล(คาสึเมะ)

            ฉันมองไปบนท้องฟ้าที่ฝนตกลงมา "มิซาเนะ โดมที่คลุมหอหายไปแล้ว" ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นฉันหยิบดาบแล้วรีบวิ่งมุ้งหน้ากลับไปที่หอพักทันที เพื่อให้ไปถึงเร็วที่สุดฉันร่ายเวทย์ความเร็วใส่ตัวเอง และรีบวิ่งไปทันทีพอวิ่งมาหยุดที่หน้าหอเก้าอี้โยกมันหายไป ฉันรีบวิ่งเข้าไปในหอที่ห้องนั่งเล่น เจอคาสึเมะที่ยังอยู่ในร่างราฟาเอลนั่งอยู่ เธอโยนฝากดาบมาให้ฉันทันที ฉันรับไว้แล้วรีบเดินเข้าไปหาทันที

  "เป็นยังไงบ้าง ราฟาเอล

  "ไม่เป็นอะไรมาก แค่กำลังจะตายน่ะ

  "ทำไมล่ะราฟาเอล ไม่จริงใช่ไหม

  "ฉันเผาผลานพลังชีวิต เพื่อใช่เวทย์ นะมิซาเนะ

  "ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ใหนว่าจะดูแล่ฉันไง

  "ฉันไม่ได้ไปไหนไกลเลยน่ะ เอายังงี้ฉันสัญญาว่าจะกลับมา

  "นายตายนะไม่ได้ไปเที่ยว จะกลับมายังไง

  "ฉันเคยโกหกเธอหลอ มิซาเนะ ฉันมีรางสังหรณ์ว่ามันยังไม่ถึงเวลาตายนะ

  "ฉันเชื่อคำสัญญาของนายได้สินะ

  "ได้สิ เธอลอฉันน่ะมิซาเนะ ฉันจะกลับมาแน่นอน

  "กลับมานะ

                ในตอนนั้นคาสึเมะที่อยู่ในร่างราฟาเอลค่อยๆ กลายเป็นหินจากเท้าค่อยๆลามขึ้นจากเท้าขึ้นมาตอนที่มันลามมาถึงเอวเธอเอนตัวมากระซิบ "ฉันยังไม่ตายหลอก แค่ไปรับบททดสอบพลาดก็ตาย ผ่านก็รอดแต่คนผ่านมันไม่เคยมีมาก่อนนะ" ในตอนนั้นฉันโล่งใจ ขึ้นมานิดหน่อยทันทีแต่ก็แย่ลงในทันที ตอนนั้นคาสึเมะก็กลายเป็นรูปปั้นหินไปแล้ว ตอนนี้ฉันทำได้เพียงแค่ร้องให้แล้วบอกกับตัวเองว่าต้องกลับมานะคาสึเมะ

          ติดตามตอนต่อไป