The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ที่นี้ที่ไหน?? ทำไมมืดไปหมด แต่ทำไมตัวเรามีแสงสว่างคลุมล่ะ ชั่งมันลองเดินไปเรื่อยดีกว่า แต่เดียวก่อนนะทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ เดียวน้าเราได้ยินเสียงอะไรซักอย่างแล้วล้มลงมีเลือดไหลที่ตรงอก เอ๊ะ?? นั้นอะไรขยับอยู่ตรง "ไครนะ ไครนะ" เราทักมันออกไป ในตอนนั้นก็มีความรู้สึกว่ามีอะไรมาดึงมือ

       วิ้งงงงงงงงง

          ตัวเราถูกดึงมือแล้วบอกให้วิ้ง ก่อนที่จะหันมาดูทางเสียงที่บอกให้วิ่ง เงาที่ขยับหันมาตามันสีขาวแล้วตอนนี้มันก็วิ่งตามเรามา ตอนตัวเราตกใจมากแล้วหันหน้าหนี พอหันมาคนที่ดึงมือเราเป็นผู้หญิง ผมยาวสวยเธอกำลังดึงมือเราวิ่งสุดชีวิต แต่คนคนนี้เรารู้จักคุณแม่ ตอนเรากำลังวิ่งไปจนมีที่มีแสงสว่างอยู่วงนึง แม่ลากตัวเราไปยืนในวง แล้วมองดูพวกที่วิ่งตามมาพอมันไม่เข้าไกล้ เราก็นั่งลงคุยกัน

  "อย่าออกไปนอกวงนี้เด็ดขาด

  "แม่ค่ะ ทำไมแม่มาอย่าที่นี้

  "คำถามนี้ต้องถามลูกมากกว่านะ มิซาเนะ เพราะที่นี้ไม่ใช่ที่ ที่ลูกสมควรมาตอนนี้

  "หนูคงจะตายแล้วละค่ะ แม่ค่ะ

  "งั้นหลอ มันเร็วเกินไป แต่ตอนนี้ลูกยังไม่ตายอย่างสมบูรณ์ แม่จะหาทางส่งลูกกลับ

  "ขอบคุณค่ะ แต่หนูว่าไม่ได้กลับไปก็ไม่เป็นไรค่ะ

  "มิซาเนะท่าลูกตายคุณพ่อจะอยู่ยังไง แล้วที่นูนจะมีอีกกี่คนที่เสียใจ

  "ท่าจะมีนอกจากคุณพ่อละก็คงเป็นคาสึเมะ

  "คนที่ชื่อคาสึเมะ นี้เป็นไครกันหลอลูก

  "แฟนหนูค่ะ ถึงจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ

  "เธอหน้าตาเป็นยังไง นิสัยล่ะ

  "เธอมีผมสีแดง ดวงคมในตาสีแดงเลือด ส่วนนิสัยก็เป็นคนเงียบๆ แต่เอาใจใส่ดีมาก

  "อยากลองเจอคาสึเมะซักครั้งจังเลยลูก

  "เออที่นี้ที่ไหนค่ะคุณแม่

  "แม่บอกไม่ได้ วันนึงลูกจะรู้เอง

         ตอนที่เราสองคนคุยกันอยู่นั้น อยู่ดีดีด้านหลังฉันก็มีประตูสว่างสีขาวปรากฎขึ้น ฉันกับแม่ลุกขึ้นดู พอหันไปมองคุณแม่ท่านยิมไห้ "มิซาเนะได้เวลากลับแล้ว ต้องลาจากกันแค่นี้ แม่รักลูกนะ" พอสินสุดคำพูดของคุณแม่ท่านผักฉันเข้าประตูมา

  "มิซาเนะตื่นสิ มิซาเนะตื่นสิ ตื่นขึ้นมาฟังสิฟังคำว่ารักจากปากฉัน มิซาเนะฉักรักเธอ ได้ยินไหมฉักรักเธอ

         นี้เสียงคาสึเมะนิ ตัวฉันค่อยๆลืมตามา ตอนนี้น้ำตาของคาสึเมะหยดลงเต็มหน้าฉันไปหมดร้องให้ตะโกนเรียกชื่อฉัน แล้วบอกรักตัวฉัน ตัวฉันขยับมือไปจับที่แก้มคาสึเมะ

  "มิซาเนะ เธอฟื้นแล้ว

  "ฉันสลบไปนานแค่ไหน

  "ไม่ถึง3นาทีเองมั่ง

  "ในที่สุดก็บอกรักฉันได้ซักทีนะคาสึเมะ

        คาสึเมะพยุงฉันยืนขึ้น แล้วก็เอาเสื้อคลุมของเธอมาคลุมตัวฉันเอาใว้ และสีหน้าแววตาของเธอก็เปลี่ยนไป ตอนนี้หน้ากลัวมาก แล้วคาสึเมะก็หันไปมองบนฟ้า แล้วก็รายบทเวทย์บทนึงที่ฉันไม่รู้จัก

      คาสึเมะ : Shairen passive audinocskel   

     [อธิบาย] :shairen passive audinocskel เป็นเวทมนต์เฉพาะตัวของคาสึเมะ ที่จะทำให้เธอกลับคืนร่างเป็น ราฟาเอล บลัดเฮฟเว้น ได้ชั่วคราว

       ในตอนนี้คาสึเมะในร่างผู้ชายยืนอยู่ต่อหน้า สีของเค้าตอนนี้หน้ากลัวสุดๆ ราฟาเอล(คาสึเมะ) ยืนมือล้วงลงไปในอากาศแล้วดึงออกมา เป็นดาบของเค้าที่ให้ฉันนี้ เค้าดึงดาบออกจากฝักแล้วส่งตัวดาบมาให้

  "ส่งมาให้ตัวดาบมาทำไม คาสึเมะไม่สิราฟาเอล

  "ดาบเล่มนั้นมันจะสั่นหากผู้ถือมันมีอันตราย ยิ่งแรงเท่าไหร่คือยิ่งมีอันตรายมาก

  "แล้วเธอไม่ใช่มันล่ะ

  "มันอยู่กับเธอจะดีกว่า ฉันไม่จำเป็นต้องใช่

  "แล้วจะให้ฉันทำยังไงต่อไปละ

  "เธอกับคนอื่นๆ หนีไปไงละ

  "หมายความว่าไง

  "ตรงตัวเลยให้เธอพาทุกคนหนีไป ส่วนฉันจะใช่ฝักดาบสร้างเขตป้องกันสูงสุดกันเอ้าใว้

  "ไม่เอาฉันจะสู้ด้วย

  "เธออยากให้ทุกคนตายหลอ พาทุกคนไปซะหนีไปให้ไกล จนกว่าดาบจะหยุดสั่น

  "เข้าใจแล้วรักษาตัวด้วยนะ

  "มิซาเนะ ฉันมีอะไรจะขอ

  "ว่ามาสิ

  "ทันทีที่เธอรู้สึก ว่าการต่อสู่จบลงให้เธอร่ายเวทย์สายฝนฟื้นคืนทีนะ

  "ได้สิ งั้นฉันขอบ้าง สัญยามาสิว่าจะไม่ตาย

  "สัญสิ ไม่ว่ายังไงฉันจะรอเธออยู่ที่นี้หอพักแห่งนี้ ไปซะ

         ตอนที่ฉันกำลังหันหลังจะออกวิ่ง ราฟาเอล(คาสึเมะ) เธอก็กระโดดขึ้นฟ้าไป ฉันพาทุกคนวิ่งหนีออกฉันร่ายเวทย์ เพิ่มกำลังกับความเร็วให้ทุกคน เราออกวิ่งอย่างต่อเนื่องระหว่างทางเจอพวกซีกเกอร์โจมตีระหว่างทางแต่โชคดีที่มีดาบมันเตือนทำให้เราพอรู้ตัวก่อน พวกเราวิ่งมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ตอนนี้ดาบหยุดสั่นแล้ว ฉันหันไปมองท้องฟ้าที่ราฟาเอล(คาสึกเมกะ)อยู่ มีแสงระเบิดของเวทมนต์อยู่ตลอดตลอด พอหัไปมองทางหอพักก็มีโดมสีทองอยู่ ตัวฉันตอนนี้รีบวาดวงแหวนเตรียมร่ายเวทย์ และภาวนาว่าอย่าราฟาเอล(คาสึเมะ) เป็นอะไรไปนะ

           ติดตามตอนต่อไป