The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          เช้าวันต่อมา
               เราเดินไปโรงเรียนพร้อมกันสองคน หลังจากที่ทุกคนฉลองการสอบwizard ของฉันซึ่งคนว่างแผนก็คือคาสึเมะ เธอแอบกลับมาบอกทุกคนฉันเข้าไปสอบ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคาสึเมะเอาใจใส่ฉันขนานนี้ แล้วเช้าวันนี้ก็มีของมาส่งให้ จากหอกลางเวทย์ เป็นตำราเวทย์ กับเอกสารยืนยันการขึ้นเป็นwizard
  "มิซาเนะ หน้าฉันมีอะไรติดหลอเห็นมองละยิ้ม
  "ป่าวๆไม่มีอะไรคาสึเมะ
  "เออ ดาวหลังถุงมือเธอมีกี่แชก
  "มี6 ทำไมหลอ
  "ระดับ3สินะ อันนี้ที่จริงแล้วเค้าจะไม่บอกกันนะ ถุงมือมี4ระดับ 1ดาว4แฉก 2ดาว5แฉก 3ดาว6แฉก 4ดาว8แฉก
  "แล้วมันมีอะไรยังไง
  "มันบ่งบอกถึงระดับความสามารถทางเวทย์ เออเธอต้องฝึกการต่อสู้ประชิดด้วยนะ
  "ทำไมล่ะมีแค่เวมย์ก็น่าจะพอแล้ว
  "ท่าเธอคิดจะพึ่งพาแต่เวทย์ มันจะแย่เอา ไปฝึกดาบกับยามิซะ
  "ได้เลย คาสึเมะบอกฉันทำตามหมดละ
        ตอนนี้ฉันพอเข้าใจว่าทำไมคาสึเมะถึงอยากให้ตัวเราตอนนี้ฝึกดาบ เพราะเธอกลัวจะมีเหตุการแบบตอนซีกเกอร์อีกสินะ แต่วันนี้กลับไปจะไปอ่านตำราใหม่ที่ได้มา และวันนี้ก็ใส่ถุงมือมาด้วยกำลังเห่อ ใส่ละไม่อยากถอดเลย ถุงมือนี้คนทั่วไปจะไม่เห็น เว้นแต่ตอนใช้เวทย์
  "เออ คาสึเมะ ตำราที่ส่งมานี้มีเวทย์ประเภทไหน
  "ก็เวทย์ระดับ3-4เช่นเวทย์ประตู ที่ฉันเคยใช้ไปหอกลาง แล้วเวทย์ห้องฝึกซ้อม
  "เวทย์ห้องฝึกซ้อมมีไว้ทำอะไร
  "ก็ตรงตัวเป็นเวทย์ สำหลับใช่สร้างห้องสำหลับฝึกซ้อมเวทย์ที่เป็นมิติแยก
          วันนี้ก็เรียนทุกอย่างตามปกติ เหมือนทุกวันที่ผ่านมาแต่ว่ามันมีความรู้สึกเสียวสันหลังตลอดเวลาเลย แต่ว่ามันคงเป็นอาการคนจะป่วยละมั่ง ตกเย็นมากลับบ้านก็มุดเข้าห้อง นั่งอ่านตำราใหม่และทดสอบเวทย์ใหม่ๆ
           ก๊อกๆๆๆ
  "ไครหลอ เปิดมาเลยไม่ได้ล็อค
  "มิซาเนะฉันเองยามิ
  "มีอะไรหลอยามิ
  "มาตามไปฝึกดาบ คาสึเมะฝากไว้
         ลืมไปเลยว่าคาสึเมะให้ฝึกดาบ ฉันเดินตามคาสึเมะดุ้มๆไปที่ลานหน้าหอ ยามิก็เริ่มสอนจากพื้นฐานคือการฟาดดาบแต่ปัญหาคือ ดาบที่ใช่ฝึกมันเป็นดาบจริงนี้สิพอถามยามิไปว่าทำไมต้องเป็นดาบจริง ก็ได้คำตอบมาว่า ทำความคุยเคยกับสิ่งต้องฝากชีวิตใว้จะดีกว่า ก็พอจะเข้าใจแต่ดาบเล่มนี้มันคุ้นๆ
  "นี้ยามิ ดาบเล่มเอามาจากไหน
  "ดาบฉันเอง ฉันให้ยามิเอามาให้เธอ
  "ดาบนี้ของเธอเองหลอ คาสึเมะ
  "ถูกแล้วมิซาเนะ คาสึเมะฝากฉันมาให้เธอ
  "มิซาเนะ ใช้มันให้ดีนะ
  "ขอบคุณนะ คาสึเมะ
         ดาบเล่มนี้เป็นดาบที่คาสึเมะพกไปไหนมาไหนด้วยตลอด เธอให้ฉันดีใจจัง แต่ดีใจได้แปบเดียวยามิสั่งให้ต้องฟาดดาบ100ครั้งด้วยดาบจริงตายแน่ ผ่านไป30เกือบ40นาที เหอๆเหนื่อยๆไม่คิดว่าการฟาดดาบ จะเหนื่อยขนาดนี้และต้องทำทุกเช้าก่อนไปเรียนตายแน่
                5วันผ่านไปไวเหมือนโกหก
           วันนี้วันเสาร์ ทุกวันที่ผ่านมาเหมือนนรกเลยไม่คิดว่ายามิ จะเข้มงวดการฝึกดาบอย่างมาก เล่นเอาแทบตาย แทมยังต้องฝึกเวทมนต์อีกด้วย เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เอาน่าวันนี้คาสึเมะจะพาไปกินข้าวนอกบ้านกันทั้งหอ ตอนนี้ฉันกำลังแต่งตัวอยู่
  "แต่งตัวเสร็จยังมิซาเนะ
  "เสร็จแล้วไปกันเถอะคาสึเมะทุกคนลออยู่ไปกัน
             วันนี้พวกเราไม่รู้ไรเกียวกับที่จะไปกินข้าวเลยเพราะคาสึเมะเป็นคนจัดการทั้งหมด แต่พอลงมาหน้าหอก็มีรถมาจอดลอรับ2คัน คันแรกมีฉัน คุณมิโฮะ คาสึเมะ อีกคันมีซึกะ ยามิ ลุย มิรุ เราออกกันแต่10โมงเช้า เรานั่งคุยกันจนรถจอด พอลงรถ ก็ถึงกับโหหหหหห ร้านอาหารระดับ5ดาว
  "คาสึเมะ ร้านนี้น่าจะแพงนะ
  "ก็นะนานๆที มาก็ไม่เป็นไรหลอก
             พวกเราเดินเข้าร้าน ด้วยความเฮฮากันจนคนในร้านมอง พวกเราเดินขึ้นห้องวีโอพี พวกนี้อายุ14 แต่ในห้องกลับมาเหล้าด้วย เค้าเอามาเสริฟให้คาสึเมะ เรานั่งกินอาหารแต่ก็อดที่จะอยากรองกินเหล้า เลยขอคาสึเมะ ถึงคุณมิโฮะจะห้ามก็เถอะ
  "คาสึเมะ เธอกับมิซาเนะเคยจูบกันยัง(มาไปแล้ว)
  "ถามอะไรอย่างนั้นคุณมิรุ เราอายนะ
  "อายทำไมมิซาเนะ ฉันก็อยากรู้(เมาเหมือนกัน)
  "อายสิลุย คนเยอะแยะ อยาบอกนะคาสึเมะ
  "เธอไม่อยากบอก ก็ไม่บอกมิซาเนะ
          พวกเราส่วนมากเมาไปหมดแล้ว มีฉันกับคาสึเมะแล้วก็คุณซึกะที่ไม่เมา พวกเรากินกันฉลองกันจนบ่ายถึงกลับบ้าน เราขึ้นรถคันเดิมกลับหอ
  "มิซาเนะสนุกไหมวันนี้
  "สนุกมากเลย ขอบคุณนะคาสึเมะ
  "แล้วการฝึกดาบกับเวทย์ เป็นไงบ้าง
  "ก็เรื่อยๆน่ะ ถึงยามิจะเข้มวดมากไปหน่อย
  "ก็นะ เดียวก็ชิน
              รถจอดลงหน้าหอ ฉันเดินไปช่วยพยุงคนที่เมาแต่ตอนหายเมากันแล้ว ฉันคู่กับคาสึเมะคุยกันไปเราหยุดคุยกันไต้ต้นไม้ หน้าหอ
            ฟุบบบบบบบ
                เสียงอะไรนะ เอ๊ะทำไมตัวเองกำลังจะล้มทำไมอยู่ดีๆ ขามันก็ออนเหมือนไม่มีแรง แล้วคนอื่นกรี้ด ทำไมทำไมมันเจ็บตรงลิ้นปี่ แล้วตัวเองก็ล้มลงดีนะคาสึเมะรับทัน พอเอามือจับตรงที่เจ็บดู เลือด เลือดงั้นหลอ ฉันเป็นอะไรทำไมมีเลือด
  "มิซาเนะ มิซาเนะ มิซาเนะเธออย่าหลับ
                คาสึเมะทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น ฉันเป็นอะไรทำไมต้องตะโกนด้วย แต่ตอนนี้ร่างกายเริ่มไม่มีแรง ง่วงจะหลับแล้ว
  "มิซาเนะ อย่าหลับนะ อดทนใว้ก่อนอย่าหลับ
             ติดตามตอนต่อไป