The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               สวัสดียามเช้าทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของฉัน อ่าขอแนะนำตัวก่อน ฉันฮิราอิ มิซาเนะ อายุ14ปี อยู่ชั้นม.ต้น ปี2 โรงเรียนแห่งนึงตั่งแต่วันนี้ และฉันจะต้องอยู่คนเดียวในหอพักคนเดียวตั่งแต่วันนี้แต่ไม่เชิงอยู่คนเดียวหลอกนะ เพราะเป็นหอหญิงที่มีคนอยู่ไม่มากอะนะ เอาเอารีบดีกว่าจะสายแล้ว
  "ไปเรียนละหลอจะมิซะจัง
  "ไปละค่ะคุณมิโฮะ คนอื่นๆไปกันหมดแล้วหลอค่ะ
  "ออกกันไปหมดแล้วจะ ไปดีมาดีนะจ๊ะ
        คนที่ทักฉันมะกี้ คือคุณมิโฮะผู้ดูแลหอพักที่ฉันพักอาศัยอยู่ ที่จริงมีอีก4คนที่พักอยู่ในหอนี้ มีคุณมิรุ คุณยามิ คุณลุย คุณซึกะ ละท่าหากสงสัยว่าทำไมมีคนน้อยเพราะหอพักนี้คนที่อยู่ค้อนข้างมีฐานะทางครอบครัว แต่ครอบครัวไม่มีเวลาให้ อะนั้นคุณลุย ทักละเดินไปโรงเรียนพร้อมเธอดีกว่า
  "คุณลุย อรุณสวัสค่ะ
  "อรุณสวัส มิซาเนะ ไม่ต้องเรียกคุณหลอก เรียกลุยก็พออายุเท่ากัน
  "ค่ะลุย วันลุยท่าทางจะมีแต่เรื่องดีๆนะค่ะ
  "โห่ๆ มิซาเนะบอกมาแบบนี้ต้องจริงแน่ๆ
  "ทำไมหรือลุย ทำไมถึงฉันบอกละต้องเป็นจริง
       ฉันที่เดินคุยกับคุณลุยอยู่นั้น อันที่จริงฉันรู้ว่าทำไมถึงทายแม่นเพราะฉันมีความรับ อย่างนึงนั้นคือฉันสามารถมองเห็นออร่า คนอื่นและแต่ละสีจะบอกถึงโชคชะตาของแต่ละคนในแต่ละวันด้วยอย่างที่ฉันเห็นของลุย เป็นสีฟ้าสดใส บ่งบอกว่าวันนี้จะโชคดีอย่างมากและมีสีอื่นเช่น ดำ ที่จะบ่งบอกว่าคนคนนั้น กำลีงจะเจอเรื่องร้ายๆอย่างมาก สีแดง ว่าวันนั้นจะได้รับบาดเจ็บเลือดตกยางออก สีน้ำเงิน วันนั้นจะมีเรื่องน่ายินดีเข้ามา นี้คือตัวอย่าง
  "มิซาเนะ มิซาเนะ
  "ค่ะ ลุยว่าไง
  "ห้องพักอาจารย์ ไปทางนั้นนะ
  "ขอบคุณค่ะลุย
        ฉันเดินแยกจากลุยเดินไปห้องพักอาจารย์ ส่วนท่าทุกคนสงสัยว่าฉันมองเห็นออร่ามาตั่งแต่เกิดรึป่าว ป่าวเลยฉันมองเห็นออร่าตอนอายุ8ขวบ ตอนนั้นฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กับคุณแม่ฉันอาการโคม่า ส่วนแม่นั้นบาดเจ็บไม่มาก พ่อมาเล่าให้ฟังตอนฉันฟื้น ว่าตอนที่แม่มาเห็นฉันนอนในห้องICU เธอร้องให้ไม่หยุดและแม่ก็หันมาบอกพ่อว่าฝากมิซาเนะด้วยนะ แม่เดินเข้าไปกระซิบอะไรซักอย่างที่ข้างหูหนูที่นอนโคม่า แล้ววันต่อมาหนูก็ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับการจากไปของคุณแม่โดยไม่ทราบสาเหตุ แล้วหนูก็มองเห็นออร่าของคนอื่นตั่งแต่นั้น แต่ส่วนคุณพ่อก็เอาแต่ทำงานเพราะเสียใจจากการจากไปของคุณแม่
  "ขออนุญาตค่ะ
  "เธอคือคุณฮิราอิ มิซาเนะใช่ไหม
  "ใช่ค่ะ หนูเองค่ะ
  "ฉันชื่อวาคานะ เป็นอาจารย์ประจำชั้นเธอนะ
  "ค่ะ จากนี้หนูฝากตัวด้วยนะค่ะอาจารย์
  "อะจะฝากตัวด้วย ไปห้องเรียนกันเถอะ
        ฉันเดินตามอาจารย์ไปที่ห้องเรียน แล้วไปยืนแนะนำตัวหน้าห้องตามปกติ ฉันดีใจอย่างนึงเพราะมีคนรู้จักอยู่ด้วยคือ ลุยกับคุณยามิ ฉันได้ที่นั่งติดลิมหน้าต่างหลังห้องเลยฉันไปนั่งเรียนตามปกติ พอพักเที่ยงก็มีคนมาถามทำความรู้จักฉันคุยได้กับทุกคน แต่ก็ต้องปิดปากไม่พูดถึงเรื่องออร่าทั้งที่คันปากอยากพูดมากๆ เพราะบางคนมีออร่าที่ไม่ควรมี
  "เอาล่ะเอาละทุกคนอย่าไปกวน มิซาเนะมากให้เธอพักบ้าง
        เสียงพูดที่ดังมาจากหลังฉันทำให้คนอื่นๆ แยกย้ายไปกันหมดฉันหันไปทัก
  "อ่าว!! ลุยนี้เอง
  "จะไครละ ก็ฉันเองนี้ละ
  "กินอาหารกลางวันยังค่ะ
  "ยังเลย แล้วเธอละ
  "ยังเลยค่ะ
  "งั้นกินด้วยกันนะ มิซาเนะ
  "ลุยค่ะช่วยอะไร หน่อยได้ไหมค่ะ
  "ช่วยอะไรละว่ามาสิ
  "คือช่วยบอกทุกคนในหอว่าวันนี้ฉันจะทำอาหารเย็นเลี้ยงทุกคนในหอเอง
  "ได้สิๆ เดียวจัดการให้ 
  "รบกวนด้วยนะค่ะ
       หลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ ฉันนั่งคุยกับคุณลุยจนกริ่งเรียนดัง ฉันที่สงสัยว่าคุณยามิไปไหนเพราะไม่เห็นเลยทั้งพักเที่ยง แล้วถึงจะกลับมาเรียนต่อ จนเลิกเรียนฉันเดินแยกจากลุยไปย้านการค้า เพื่อซื้อของไปทำอาหารให้ทุกคนทาน หลังจากเดินซื้อของจนครบก็เย็นพอ รีบกลับดีกว่าละหว่างทางเดินกลับหอก็นึกเมนูที่จะทำไปพราง
  "โคร่ม!!"
       ฉันตกใจหันกลับไปทางต้นเสียงที่ดังมา คนนี้น่า แย่แล้วเลือดฉันตกใจหนักกว่าเก่า ลักษณะของเธอ ผมยาวปะบ่าสีแดงเลือด เธอมีเป้1ใบ ซองดาบเคนโด้1ซอง เธอบาดเจ็บที่ท้องลักษณะจะโดนของมีคมมา
  "เธอๆๆ ไหวรึป่าวเดียวฉันจะพาไปโรงพยาบาล
  "อย่าพาฉันไปโรงพยาบาล เธอพาฉันไปทำแผลก็พอ
  "แผลเธอสาหัสมากนะ
  "เชื่อฉันสิว่าไม่ต้องพาไป
  "ก็ได้ก็ได้
       ฉันตัดสินใจทิ้งของที่ซื้อมาทั้งหมดและพาเธอกลับหอพัก ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอในต้อนนั้น
         ติดตามตอนต่อไป