The sidekick : ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่ฮีโร่ ( yaoi )

Mission 5 : ความวุ่นวายไม่ต่างอะไรจากปฏิกิริยาลูกโซ่

 

 

 

โรงเรียนฮีโร่ ถ้าไม่นับเรื่องที่นักเรียนแต่ละคนต่างก็มีพลังพิเศษเหนือมนุษย์แล้วละก็ แทบจะไม่ต่างอะไรจากโรงเรียนมัธยมธรรมดาทั่วไปสักเท่าไหร่  นั่นรวมถึงคุณภาพของนักเรียนแต่ละคนด้วยละนะ ถึงจะขึ้นชื่อว่าโรงเรียนฮีโร่แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะบริสุทธิ์แสนดีกันซะเมื่อไหร่ ไม่งั้นคงไม่มีศิษย์เก่าที่จบออกไปเป็นวายร้ายหรอก และแน่นอนว่าเหมือนโรงเรียนทั่วไปโรงเรียนฮีโร่เองก็มีพวกอันธพาลที่คอยรังแกคนที่แปลกแยก หรืออ่อนแอกว่า

 

 

 

“หมอนี่ใช่ไหม ไอ้ผู้ช่วยที่ก่อเรื่องตั้งแต่พึ่งเปิดเทอมคนนั้น”

 

 

 

“มันนั้นแหละเวลาแบบนี้นอกจากพวกที่โดนกักบริเวณจะเป็นใครได้อีก”

 

 

 

ผมมองอันธพาลสองคนที่ยืนล้อมผมด้วยความสังเวช พวกเขามาจากแผนกฮีโร่แท้ๆแต่ทำตัวไม่ต่างอะไรกับพวกกุ๊ยข้างถนน เอาจริงๆการเข้าเรียนแผนกฮีโร่นอกจากพลังที่ถึงขั้นแล้วไม่ว่าจะเป็นลักษณะนิสัย แนวความคิด หรือทัศนคติต่างก็ไม่สำคัญทั้งนั้น ไม่แปลกใจเลยที่พวกนี้หลายต่อหลายคนจบออกไปเป็นพวกอันตรายต่อสังคม

 

 

 

“แกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นมันหมายความว่าไงหะ พวกสวะผู้ช่วยอย่างพวกแกกล้าดียังไงถึงมองฉันแบบนั้น”

 

 

 

ผมรู้สึกได้เมื่อแผ่นหลังกระทบเข้ากับกำแพงอย่างแรง ก่อนจะตามมาด้วยหมัดหนักๆที่ถูกชกเข้าที่ช่วงท้องความจริงคนที่ชกผมอยากจะชกหน้าผมอีกหมัดสองหมัด แต่ดูเหมือนนายอันธพาลอีกคนเอ่ยห้ามเอาไว้

 

 

 

“พอแล้วน่า ชกมันไปมากกว่านี้จะได้อะไร ชกหน้ามันไปเกิดพวกอาจารย์ดูออกว่ามันมีเรื่องเราจะซวยเอานะ”

 

 

 

“ชิ...ส่งกระเป๋าแกมาซะ”

 

 

 

กรรโชกทรัพย์?...ให้ตายเถอะระบบการคัดเลือกเข้าเรียนของโรงเรียนฮีโร่มีปัญหาจริงๆนั้นแหละ การกระทำแบบนี้ถ้าไม่จับไปดัดสันดานก่อนคิดว่าจะจบออกไปเป็นฮีโร่ได้หรือไงกัน...แต่ช่างเถอะนั่นไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย ปัญหาของผมคือควรจะรับมือพวกนี้ยังไงต่างหาก...สู้?  เลือกทางนี้ก็เหมือนจะเห็นปัญหาตามมาอีกเยอะ ยอมๆไป? ปัญหาวันนี้คงจบแต่ดูรูปการแล้วพวกมันคงตามมารีดไถผมไปตลอดแน่ๆ...แต่ก็ใช่ว่าจะหนีไม่ได้นี่น่า

 

 

 

“มัวโอ้เอ้อะไร รีบๆส่งมาได้แล้ว อยากเจ็บตัวอีกรึไง”

 

 

 

ผมปลดกระเป๋าออกจากไหล่แล้วจะยื่นไปให้พวกนั้น แต่จังหวะเดียวกับที่ผมปล่อยมือออกจากกระเป๋า เจ้าอันธพาลคนนั้นก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แขนของเขาคล้ายกับถูกพลังที่มองไม่เห็นกระชากออกไปและบิดอยู่ในท่าทางที่ไม่น่าจะสบายนัก...ส่วนกระเป๋าของผมตกลงไปกองกับพื้น

 

 

 

“รังแกคนไม่มีทางสู้มันสนุกมากรึไง”

 

 

 

“วอคเกอร์...นี่ไม่ใช่เรื่องของนายอย่าเข้ามายุ่ง”

 

 

 

ผมมองนายคนประหลาดที่เข้ามาห้ามเหตุการณ์ไม่ให้ผมโดนรีดไถ...ผมควรจะดีใจรึเปล่าที่มีคนมาช่วย?...ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับว่าการที่นายคนประหลาดเข้ามาเกี่ยวข้องเรื่องมันจะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิมกันนะ

 

 

 

“ไม่ใช่เรื่องของฉัน? คิดให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรออกมา พวกนายกำลังทำลายชื่อเสียงของแผนกฮีโร่ทั้งหมดอยู่ไม่รู้ตัวรึไง...ปล่อยเขาไปซะแล้วฉันจะทำเหมือนเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

 

 

 

นายอันธพาลที่ไม่ได้ถูกพลังจิตตรึงตัวเอาไว้มองหน้าเพื่อนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดด้วยความลังเลก่อนจะลากตัวเพื่อนออกไปทิ้งให้ผมอยู่กับนายคนแปลกหน้าสองคนกับกระเป๋าที่ตกอยู่บนพื้น

 

 

 

“นายเป็นอะไรมากรึเปล่า หมอนั่นแรงมากกว่าคนธรรมดาหลายเท่า ถ้าไม่ไหวก็บอกนะจะได้รีบไปห้องพยาบาล”

 

 

 

เมื่อได้ยินนายคนประหลาดพูดแบบนั้นผมก็ลองขยับตัวดูเล็กน้อยว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า  เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ได้เจ็บอะไรมากมายก็โล่งใจ

 

 

 

“ไม่เป็นไร...หมอนั่นคงไม่ได้ใช้พลัง”

 

 

 

“ดีแล้วล่ะ...อะ จริงสิ เราถูกกักบริเวณด้วยกันมาตั้งหลายวันแต่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉัน วิลเลี่ยม วอคเกอร์”

 

 

 

ผมมองนายคนประหลาดแนะนำตัวตามด้วยฉีกยิ้ม...อ่า ถึงผมจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าเขาเป็นใคร แต่ถ้าเลือกได้การแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแบบนี้ถ้าเลี่ยงได้ก็อยากเลี่ยงแฮะ

 

 

 

“...ฉัน คีธ...คีธ ฮอฟฟ์แมน”

 

 

 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ คีธ นายจะเรียกฉันว่าวิลก็ได้นะ”

 

 

 

ผมมองนายคนประ...ไม่สิแนะนำแล้วก็ต้องเรียกว่าวิล...แต่ถ้าเลือกได้ก็อยากย้อนกลับไปตอนที่ไม่ได้แนะนำตัวมากกว่า การทำความรู้จักกับนักเรียนฮีโร่ที่โดดเด่นที่สุดคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด

 

 

 

“นายไม่ควรยอมพวกนั้นง่ายๆแบบนั้นรู้ไหม”

 

 

 

นายคน...วิลพูดเตือนผมในขณะเดียวกันกับที่ใช้พลังของเขายกกระเป๋าของผมที่กองแน่นิ่งอยู่บนพื้นขึ้นมา ผมรับกระเป๋ามาตรวจดูความเรียบร้อย ของส่วนมากอยู่ในสภาพเรียบร้อยดียกเว้นก็แต่อุปกรณ์สร้างสนามพลังซึ่งพวกผมได้รับมาเป็นการบ้านในวิชาอุปกรณ์ช่วยเหลือในการต่อสู้ ผมใช้เวลาเกือบทั้งคาบในการประกอบมันขึ้นมาทั้งๆที่เกือบจะเสร็จสมบูรณ์อยู่แล้วแต่ตอนนี้มันกลับหลุดเป็นชิ้นๆเหมือนตอนแรกที่ได้รับแจกชิ้นส่วนมาไม่มีผิด

 

 

 

“นั่นงานของนาย?...ขอโทษทีฉันน่าจะรับเอาไว้ตอนที่หมอนั่นปล่อยมือ”

 

 

 

“ช่างเถอะ ไม่ใช่ของสำคัญอะไรหรอก”

 

 

 

เมื่อเช็คดูว่าไม่มีชิ้นส่วนที่เสียหายจนใช้การไม่ได้แล้วผมก็ปิดกระเป๋า เตรียมตัวที่จะกลับบ้านสักที แต่วิลกลับพูดขัดความคิดที่กำลังล่องลอยกลับไปที่บ้านของผมซะก่อน

 

 

 

“ฉันขอโทษที่ทำงานของนายพัง... เอาเป็นว่าให้ฉันเลี้ยงข้าวเย็นชดใช้นายดีไหม”

 

 

 

ฮืม?มันควรจะเป็นผมไม่ใช่เหรอที่ต้องเลี้ยงข้าวขอบคุณที่เขามาช่วย ถ้าไม่ได้เขาละก็ไม่ใช่แค่ต้องประกอบซากใหม่แต่จะไปตามเก็บงานมาจากถังขยะใบไหนผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ หมอนี่เป็นคนแปลกๆจริงๆด้วย...ถ้าให้เลือกผมก็ไม่อยากจะไปข้องเกี่ยวกับเขาให้มากกว่านี้หรอกนะ...แต่คนปกติก็ไม่ควรจะปฏิเสธคำขอที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงจากผู้มีพระคุณ...เฮ้อ ให้ตายเถอะ ผมคิดไว้แล้วไม่มีผิด วรอยู่ห่างๆพวกฮีโร่จริงๆด้วย

 

 

 

 

......................................................................................................................................................

 

 

 

 

ผมกับวิลเลี่ยม กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารเย็นสไตล์ครอบครัวแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากโรงเรียนมาพอสมควร วิลบอกว่าเขาผ่านร้านนี้บ่อยแต่ไม่เคยแวะสักทีเลยถือโอกาสนี้แวะมาซะเลย ในร้านตกแต่งสบายๆให้อารมณ์เหมือนกับกำลังกินข้าวอยู่ที่บ้าน ลูกค้าในร้านมีไม่เยอะ แต่ก็ไม่นับว่าเงียบเหงา ขณะที่เราเลือกโต๊ะและพึ่งนั่งลงได้ไม่นาน เมนูอาหารสองเล่มก็ถูกโยนลงกับโต๊ะ...ผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าร้านนี้เป็นรานอาหารทั่วๆไปไม่ได้หรูหราอะไร แต่การบริการก็ไม่ควรจะถึงขั้น....

 

 

 

‘นายคนแปลกหน้า’

 

 

 

ผมมองหน้าของบริกรที่แม้จะบึ้งตึงแต่ดูไปแล้วแสนจะคุ้นตาก่อนจะหันกลับมามองวิลเลี่ยม ที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน...อ่า นายคนประหลาด นายเป็นตัวนำปัญหาจริงๆสินะ

 

 

 

 

 

 

TBC