The sidekick : ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่ฮีโร่ ( yaoi )

Mission 3 : ไม่ว่าคุณจะวิ่งเร็วเท่าไหร่ โชคร้ายมักจะตามทันเสมอ
 
 
 
 
 
 
 
 
‘ ร้อน’
 
 
 
 
“นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ”
 
 
 
 
‘ ไม่นะ อย่าทิ้งผมไป’
 
 
 
 
“พี่รักนายนะ...ลาก่อนคีธ”
 
 
 
 
“ไม่นะ!!!”
 
 
 
 
“สงสัยคาบเรียนของฉันคงจะน่าเบื่อเกินไปสำหรับเธอสินะ เธอถึงได้หลับจนฝันออกมาได้เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้คุณฮอฟฟ์แมน”
 
 
 
 
ผมเงยหน้าก่อนจะหันมองไปรอบตัว...อ่า ผมจำได้แล้ว ผมกำลังเรียนวิชาทฤษฏีว่าด้วยการประยุกต์ใช้พลังอยู่ แต่น้ำเสียงราบเรียบของคุณแอนเดอร์สันมันกลับชวนให้คนที่ไม่สนใจการเรียนเรื่องราวที่ไม่สามารถนำไปใช้ในชีวิตการเป็นคนธรรมดาได้อย่างผมง่วงได้อย่างไม่ยากเลย ให้ตายเถอะ ดูสายตาทั้งห้องที่จับจ้องมาที่ผมสิ...การตกเป็นจุดสนใจมันชวนให้รู้สึกแย่ชะมัด
 
 
 
 
“ผม...”
 
 
 
 
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดแก้ตัวจนจบประโยค เสียงกริ่งบอกเวลาหมดคาบก็ดังขึ้น ผมสังเกตสีหน้าไม่พอใจของคุณแอนเดอร์สันเมื่อทุกคนต่างก็รีบเก็บของลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว หวังว่าผมคงจะรอดตัวจากเรื่องนี้ไปได้นะ
 
 
 
 
“มาพบฉันวันนี้หลังเลิกเรียนด้วย คุณฮอฟฟ์แมน”
 
 
 
 
อา...ยังไงก็หนีไม่รอดสินะ ให้ตายเถอะ การถูกเรียกพบตั้งแต่พึ่งเปิดเรียนได้ไม่ถึงสองอาทิตย์นี่มันไม่สมควรเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปต้องเจอเลย ทำไมการมีชีวิตที่สงบราบเรียบมันยากแบบนี้กันนะ...ช่างเถอะถูกเรียกพบด้วยเรื่องแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย ใครๆก็โดนกันได้ทั้งนั้น...รึเปล่านะ
 
 
 
 
 
.........................................................................................................................
 
 
 
 
 
“ไงคีธ เตรียมตัวไปพบคุณแอนเดอร์สันรึยัง...พ่อผมเล่าให้ฟังว่าคุณแอนเดอร์สัน เป็นอาจารย์ที่สอนมานานมาก เขาขึ้นชื่อเรื่องคอยตามจับผิดนักเรียนที่เขาไม่ถูกชะตาด้วยมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ”
 
 
 
 
เน็ดเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะเป็นกังวลไปทำไม คนที่ควรกังวลมันคือผมชัดๆ ตอนแรกที่คิดว่าแค่หลับในคาบเรียนคงไม่มีอะไรมาก แต่พอมาได้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าคาบเรียนที่มีปัญหาดันเป็นคาบของอาจารย์ที่ชอบหาเรื่องนักเรียนแบบนี้มันชวนให้ไม่สบายใจชะมัด...อนาคตชีวิตในรั้วโรงเรียนอันสงบสุขของผมจะเป็นยังไงกันนะ
 
 
 
 
“คงไม่มีอะไรมากหรอก แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้”
 
 
 
 
“อืม ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ เขาว่ากันว่าคุณแอนเดอร์สันเป็นพวกยึดถืออุดมคติของฮีโร่มากเลยละ เขาเลยเกลียดคนที่ไม่ทำตามกฎระเบียบสร้างความวุ่นวาย หรือขาดวินัยสุดๆ”
 
 
 
 
...ขอบใจมากเน็ด ช่วยให้สบายใจขึ้นเยอะเลย...ซะที่ไหนกันละ พระเจ้า ชีวิตวัยเรียนที่มีอาจารย์คอยจองล้างจองผลาญงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ แค่คิดก็ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วนแล้ว
 
 
 
 
“ช่างมันเถอะ...ว่าแต่นายมัวแต่คุยกับฉันแล้วปล่อยให้พวกบอดี้การ์ดรอแบบนี้มันจะดีเหรอ”
 
 
 
 
“...พวกเขาไม่กล้าไม่พอใจผมหรอก ว่าแต่ยังไงผมก็ต้องผ่านห้องพักของคุณแอนเดอร์สันเหมือนกัน ให้ผมเดินไปเป็นเพื่อนเอาไหม ไปเผื่อเป็นกำลังใจอะไรประมาณนั้น”
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร ฉันว่าจะแวะเข้าห้องน้ำก่อน นายกลับไปก่อนเถอะ”
 
 
 
 
“โอเค แต่ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้เสมอเลยนะ”
 
 
 
 
ผมพยักหน้าให้เน็ด เขายิ้มรับก่อนจะบอกลาแล้วเดินไปตามทางเพื่อที่จะออกจากอาคารเรียน โดยระหว่างทางเขาก็แวะทักทายกับคนนู้นคนนี้ทีตามประสาคนอัธยาศัยดี ผมมองตามเขาสักพักก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องน้ำเพื่อขจัดความปั่นป่วนที่อยู่ในช่องท้อง
 
 
 
 
ในเวลานี้มีแค่ผมคนเดียวที่ใช้ห้องน้ำอยู่ แต่ในขณะที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จกำลังจะเปิดประตูออกไปล้างมือก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในห้องน้ำตามด้วยแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเมื่อวัตถุหนักๆบางอย่างกระทบเข้ากับประตูห้องน้ำที่ผมอยู่...นี่ถ้าผมออกไปตอนนี้คงจะไม่เป็นไรใช่ไหม
 
 
 
 
“นายคิดว่าการเป็นลูกของฮีโร่ชื่อดังมันทำให้ทุกคนต้องคอยชื่นชมแล้วก็ทำทุกอย่างตามที่นายต้องการงั้นเหรอ วอคเกอร์”
 
 
 
 
“นายเข้าใจผิดแล้วชอว์ ฉันไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นหรอกนะ”
 
 
 
 
“ฮึ... พวกฮีโร่ ทำตัวให้ดูเป็นคนดี แต่ความจริงนายก็ไม่ต่างจากพวกเราหรอก”
 
 
 
 
“ฉันเข้าใจความไม่พอใจของนาย แต่แค่เพราะแม่ของฉันเป็นคนจับพ่อของนาย มันไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องมีเรื่องกันแบบพวกท่าน”
 
 
 
 
“หุบปาก นายไม่สิทธิ์พูดถึงพ่อของฉัน”
 
 
 
 
หลังจากจบประโยคนั้นผมก็ได้ยินเสียงโครมครามและเสียงที่คล้ายๆเสียงระเบิด ผมลองแง้มประตูเพื่อดูเหตุการณ์ข้างนอก ปรากฏว่ามีคนสองคนกำลังสู้กันอยู่ ถ้าจำไม่ผิดหนึ่งในนั้นคือเจ้าคนประหลาดที่มาขอนั่งข้างผมในงานปฐมนิเทศ ส่วนอีกคนผมไม่คุ้นหน้าแต่ถ้าให้เดาคงจะเป็นคนของคลาสฮีโร่
 
 
 
 
ผมมองนายคนแปลกหน้าสร้างเปลวไฟให้เป็นแส้แล้วทำการโจมตี ส่วนนายคนประหลาดก็ทำการป้องกันโดยการใช้พลังจิตยกเศษซากห้องน้ำขึ้นมารับการโจมตี เมื่อเห็นว่าการโจมตีไม่ได้ผล นายคนแปลกหน้าก็สลายแส้ไฟและสร้างเปลวเพลิงขนาดใหญ่ขึ้นมาหวังจะเผานายคนประหลาด แต่หมอนั้นก็ไม่เพลี่ยงพล้ำง่ายๆ เขารวบรวมพลังจิตขึ้นมากันเปลวเพลิงเอาไว้ได้จนหมด...อ่า พลังของพวกนี้เจ๋งชะมัด สมแล้วที่ได้อยู่คลาสฮีโร่ คนละชั้นกับพวกผู้ช่วยเลย
 
 
 
 
“นายควรจะหยุดก่อนที่จะสร้างความเสียหายมากไปกว่านี้นะ ชอว์”
 
 
 
 
“กลัวฉันหรือไง วอคเกอร์”
 
 
 
 
“ฉันกลัวว่าเราจะทำให้คนอื่นโดนลูกหลงไปด้วยต่างหาก”
 
 
 
 
ผมมองทั้งสองฝ่ายที่หยุดต่อสู้ และกำลังพูดคุยดูเชิงกันอยู่ พวกนั้นไม่ได้กำลังปล่อยพลังตูมตามบางทีนี่อาจจะเป็นจังหวะที่ดีที่ผมจะออกไปจากที่นี่โดยไม่ถูกไฟคลอกตายหรือถูกเศษอ่างล่างมือลอยใส่เต็มๆหน้าก็ได้ ผมจึงพยายามเปิดประตูห้องน้ำให้เกิดเสียงน้อยที่สุด แต่เนื่องจากผมไม่ได้มีพลังล่องหนหายตัวอะไรประเภทนั้นจึงหนีจากสายตาของคนทั้งสองไม่พ้น
 
 
 
 
“นายอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
 
 
 
นายคนแปลกหน้าตรงดิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของผม ให้ตายเถอะ ผมยังต้องไปหาคุณแอนเดอร์สันอยู่ ผมมีเรื่องตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ
 
 
 
 
“ปล่อยเขาไป ชอว์”
 
 
 
 
“ถ้าฉันไม่ปล่อยนายจะทำไม”
 
 
 
 
นายคนแปลกหน้าสร้างเปลวไฟขึ้นมาในมือ เขายืนมือเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกได้ถึงความร้อน...ผมเกลียดไฟ...ถ้าเขาไม่หยุดตอนนี้ละก็ผม...
 
 
 
 
“นี่พวกเธอสามคนทำอะไรกัน!!!”
 
 
 
 
เสียงตะโกนดังลั่นดังขึ้นมา ผมหันไปมองก็เห็นว่าคุณแอนเดอร์สัน กำลังยืนมองพวกเราอยู่ เมื่อมองผ่านไปอีกนิดก็เห็นอาจารย์คนอื่นๆกำลังกันพวกนักเรียนที่อยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นให้ออกห่าง...อ่า จบสิ้นกันชีวิตวัยเรียนสุดสงบของผม
 
 
 
 
 
 
TBC