The sidekick : ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่ฮีโร่ ( yaoi )

Mission 2 : ถ้าหนีไม่พ้น? ก็ต้องทำใจ

ผมก็เป็นคนไม่เชื่อเรื่องโชคชะตาสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่บางทีเรื่องที่เขาพูดกันว่าคนเรายิ่งเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นมันอาจเป็นจริงก็ได้ หลังจากเดินหาที่นั่งอยู่พักใหญ่ ผมก็เจอที่ว่างข้างๆคนที่ไม่ได้มาจากแผนฮีโร่ จากที่ดูคร่าวๆก่อนจะเอ่ยปากขอนั่งที่นั่งข้างๆคนๆนี้เป็นคนที่ดูธรรมดาสุดๆซะจนผมอิจฉา แต่เมื่อได้มองหน้าอีกฝ่ายเต็มตา บวกกับการแนะนำตัวด้วยชื่อที่แสนจะคุ้นหู ผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าเจอเข้ากับตัววุ่นวายตัวเอ้ซะแล้ว

“ตามสบายเลยครับ ผม นาธาเนียล มิลเลอร์ จูเนียร์  ส่วนคุณคือ?”

ผมมองคนที่เอ่ยทักทาย มองจากภายนอกนาธาเนียลก็เหมือนเด็กผู้ชายวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปที่ออกจะตัวเล็กไปสักหน่อย ถ้าให้พูดตรงๆก็ประมาณพวกมนุษย์ในร่มไม่ชอบออกกำลังกายแต่อยู่ในวัยกำลังโตเลยดูเก้งก้างไปสักหน่อย ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งไม่ค่อยเป็นทรงกับรอยกระจางๆบนใบหน้า เมื่อรวมกับตาสีอัลมอนด์กลมโต กับรอยยิ้มแสนจริงใจ ก็เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีลักษณะน่าคบหาคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่าครอบครัวของเขานั้นห่างไกลจากนิยามคำว่าคนธรรมดาของผมละนะ

“ผมคีธ ฮอฟฟ์แมน ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับคีธ...ผมเรียกคุณว่าคีธได้ใช่ไหม ยังไงเราก็เรียนแผนกทั่วไปเหมือนกัน สนิทกันเข้าไว้ดีกว่านะครับ”

ผมเบือนสายตาออกจากใบหน้ายิ้มแย้มที่ส่องประกายสดใส...เอาจริงๆถ้าเลือกได้ผมอยากลุกขึ้นแล้วหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ชะมัด แต่การปฐมนิเทศกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วและที่นั่งส่วนมากก็มีคนจับจองเอาไว้ การลุกขึ้นมาตอนนี้แล้วทำตัวเองให้เป็นจุดเด่นมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่

“ตามใจเถอะ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้”

“งั้นนายก็เรียกผมว่าเน็ดก็ได้นะ ถ้าเรียก นาธาเนียล หรือมิลเลอร์ มันไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เพราะปกติคนจะเรียกพ่อผมแบบนั้นมากกว่า”

“ท่านวุฒิมิลเลอร์นะเหรอ?”

“ อืมปกติพ่อจะเรียกผมว่าจูเนียร์ ส่วนแม่จะเรียกเน็ด พอมีใครเรียกนาธาเนียลทีไรผมก็เลยไม่รู้สึกตัวว่าถูกเรียกเลย”

ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกละนะ...ถ้าให้ผมใช้ชื่อเดียวกับพ่อตัวเองแถมพ่อคนนั้นยังเป็นคนสำคัญระดับชาติที่ไม่ว่าใครก็รู้จัก เวลาดูข่าวในแต่ละวันต้องมีอย่างน้อยหนึ่งครั้งที่ได้ยินชื่อนั้นออกมาแถมคนรอบข้างยังไม่มีใครเรียกชื่อจริงแล้วละก็ผมก็คงรู้สึกไม่ชินเหมือนกัน

“ว่าแต่ คีธ ฮอฟฟ์แมน...ฮอฟฟ์แมน ทำไมมันรู้สึกคุ้นๆจัง...ใช่ฮอฟฟ์แมนเดียวกันกับ ฟิลลิป ฮอฟฟ์แมน คนที่ได้ชื่อว่าเป็นฮีโร่คนแรกรึเปล่า”

“นี่ฉันดูเหมือนคนตระกูลดังขนาดนั้นเชียว?”

เน็ดจ้องมองผมตาเขม็ง เขายกมือจับปลายคางทำท่าทางครุ่นคิด ใครๆก็รู้ว่าพลังเป็นการถ่ายทอดทางพันธุกรรมประเภทหนึ่งดังนั้นในครอบครัวที่มีพลังลูกหลานส่วนมากก็จะมีพลังตามไปด้วย ที่ผ่านมาตระกูลฮอฟฟ์แมน แต่ละคนต่างก็มีพลังมหาศาลจนได้อยู่แต่ในคลาสฮีโร่กันทั้งนั้น อีกอย่างฮอฟฟ์แมนก็ไม่ใช่นามสกุลแปลกประหลาด คนธรรมดามีลูกออกมาเป็นผู้มีพลังก็ถมไป ดังนั้นการที่เขาพยายามเชื่อมโยงคนธรรมดาๆที่มีพลังแค่พอได้อยู่ในแผนกทั่วอย่างผมเข้ากับตระกูลที่แสนโด่งดังนั่นมันก็เป็นอะไรที่ชวนให้เชื่อได้ยากจริงๆ

“อืม...ไม่หรอก...คีธดู...ธรรมดาเกินไป...อะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคีธนะ แต่ว่ามัน...”

ผมยิ้มน้อยๆกับคำตอบของเขาถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่พอใจที่ถูกหาว่าธรรมดาเกินไป แต่สำหรับผม...แบบนี้ก็ดีแล้วละนะ  ผมหันไปมองเวทีก็พบว่าอาจารย์เดินขึ้นมาบนเวทีแล้ว

“ช่างเถอะ... จะเริ่มปฐมนิเทศแล้ว อย่าพูดดีกว่าเดี๋ยวจะถูกลงโทษเอา”

เน็ดพยักหน้ารับก่อนจะหันไปเตรียมตัวฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ผมคิดว่าเขาก็เป็นคนไม่เลวร้ายอะไร บางทีผมอาจจะอยากเป็นเพื่อนกับเขามากกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้มานามสกุลมิลเลอร์...ตระกูลมิลเลอร์คือตระกูลที่มีพลังสืบต่อกันมาตั้งแต่ช่วงเริ่มแรกของยุคฮีโร่ แต่พลังของพวกเขาส่วนมากไม่เหมาะกับการต่อสู้...แต่การต่อสู้ไม่ใช่จุดขายของพวกเขาอยู่แล้ว...การปกครองต่างหากที่ใช่ พวกเขาเรียนจบแผนกทั่วไป ออกไปใช้ชีวิตร่วมกับคนธรรมดา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับการเป็นฮีโร่ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีเจ้าหน้าที่รัฐบาลระดับสูง และนักการเมืองหลายคนก็นามสกุลมิลเลอร์กันไปหมด กฎหมายรองรับสถานะของผู้มีพลังพิเศษฉบับแรกก็ถูกผลักดันโดยพวกเขา นโยบายโรงเรียนฮีโร่ก็ความคิดพวกเขา เจ้าหน้าที่รัฐที่ควบคุมผู้มีพลังพิเศษก็คนของพวกเขา แถมมีข่าวลือมาว่านาธาเนียล มิลเลอร์ ซีเนียร์ กำลังจะลงเลือกตั้งเป็นประธานาธิปดีด้วยคะแนนเสียงที่นำโด่งอีก...อยู่ใกล้นาธาเนียลคนลูกมันคงไม่ดีต่อชีวิตธรรมดาของผมเท่าไหร่ละมั้ง...แต่ช่างมันก่อนเถอะ คนธรรมดามีเพื่อนไม่ธรรมดาก็มีถมไปถ้าจะเกิดเรื่องอะไรผมค่อยหาทางชิ่งอีกทีแล้วกัน...หวังว่าละนะ

TBC