ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

เวลาพ่านไปครู่หนึ่งในที่สุดเป้าหมายของนินาเมะก็ออกมาจากยิมฝึกศิลปะการต่อสู้ นินาเมะสังเกตโดยรอบว่าไม่มีผู้คน

“เอาละฟรีซ เราจะเริ่มจากการสะกดรอยตามไป” หลังนินาเมะพูดจบก็รีบเคลื่อนตำแหน่งทันที

“อยู่ในระยะห่างที่มันพอดีละนินาเมะ อย่าเข้าไปใกล้มากจนเกินไป”

“อ่า เข้าใจแล้วน่า”

ทั้งคู่สะกดรอยตามชายปริศนาไปได้พักหนึ่ง สักพักชายคนนั้นก็หยุดเดิน

นินาเมะมีการตอบสนองที่รวดเร็วมากจึงหลบหลังสิ่งกีดขว้างได้ทันการ

ชายคนนั้นเดินต่อไปครู่หนึ่ง จนใกล้ถึงโกดังบางอย่างที่ตั้งอยู่ในย่านตัวเมืองทีไม่ค่อยมีคน

“ฟรีซเหมือนว่าเป้าหมายจะเข้าไปในนั้น เมจิกโลเคชั่นของเธอสามารถบอกจำนวนคนที่อยู่ในนั้นได้ไหม”

“ก็พอได้อยู่หรอก แต่ในระยะแบบนี้มันห่างเกินไปนะสิมันอาจจะมีคาดเคลื่อนหรือขัดข้องไปบ้าง ทางที่ดีเธอควรเข้าไปใกล้กว่านี้นะ”

“อ่า ตกลง”

 นินาเมะกวาดสายตามองรอบๆว่ามีที่ไหนที่สามารถแอบเข้าไปใกล้ๆโดยไม่ให้ใครเห็นได้บ้าง แต่มันที่ๆค่อนข้างโล่งไม่มีกำบังเท่าไรนัก

“ช่วยไม่ได้นะ รอเป้าหมายเข้าไปก่อน แล้วค่อยรีบวิ่งไปตรงบริเวณใกล้โกดังมากกว่านี้ละกัน”      นินาเมะรอจังหวะให้เป้าหมายเดินเข้าไปในโกดังเรียบร้อยแล้ว

“ตอนนี้แหละ” นินาเมะวิ่งออกไปตามการให้สัญญาณของฟรีซ

“เอาละฟรีซตอนนี้อยู่ใกล้ตัวโกดังแล้ว พอจะใช้เมจิกโลเคชั่นได้รึยัง”

“แน่นอนนินาเมะ ขอเวลาแปปนึงนะ” ฟรีซทำการใช้เมจิกโลเคชั่น

สำรวจภายใน

“ภายในไม่มีใครนอกจากเป้าหมายเลย นินาเมะ”

“ยังงั้นเหรอ ถ้างั้นก็คงต้องตามเข้าไปตอนนี้แหละและต้องรีบด้วยไม่รู้ว่าเขานัดใครมาเจอรึป่าว”

นินาเมะรีบวิ่งเข้าเพราะกลัวมีคนตามมาและจะทำแผนเสีย

“คุณนะ!” นินาเมะตะโกนถาม

“เธอนี้สะกดรอยตาม ไม่เก่งเลยนะ ฉันรู้ตั้งแต่ตอนที่ฉันหยุดเดินครั้งแรกแล้ว เสียงของการเคลื่อนไหวมันฟ้อง” ชายคนนั้นหันมา มีดวงตาที่คมสีฟ้าและดูดุดัน

“อึ๊ก..” นินาเมะตกใจไปชั่วครู่ ในโรงเรียนเวทย์มนไม่มีนักเรียนคนไหนทำให้นินาเมะวิตกกังวลได้แบบที่ชายคนนี้ทำ

“เธอตามฉันมาต้องการอะไร” ชายคนนั้นเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามนินาเมะก่อน

“อ..เออ คุณคือชายที่ชื่อว่า ลูอิส ทากาฮิโระ  รึป่าวคะ?”

ชายคนนั้นหันมามองนินาเมะ นินาเมะพยายามเก็บอาการความกังวลเล็กน้อย

“นั้นมันชื่อของฉันนี้.. เธอไปได้ชื่อนั้นมาจากไหนกัน” ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้นินาเมะมากขึ้น

นินาเมะตั้งตัวเล็กเพื่อเตรียมป้องกันตัวเอง และก็เอ่ยออกมาว่า

“มันอาจจะไม่น่าเชื่อ แต่ว่า..” ทันใดนั้นนินามะก็แสดงพลังเวทย์ระดับอัจฉริยะจากโลกพาเลนเทียให้ดู

ซู้ม!—

มีออร่าสีฟ้าๆ เปร่งประกายขึ้นรอบตัวนินาเมะ พื้นที่ได้รอบเปร่งประกายไปด้วยระอองสีฟ้าอ่อนๆล่องลอยอยู่เล็กน้อยกระจัดกระจายกันไป

ชายคนนั้นถึงกับแสดงสีหน้าที่อึ้งขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นพลังที่นินาเมะปล่อยออกมา นินาเมะรีบหยุดการใช้พลังเวทย์ลงทันทีเพราะกลัวมีคนเห็น

“ธ..เธอ เป็นใครกัน!”ชายคนนั้นถามขึ้น

“ฉันก็อยากจะขยายความ แต่ฉันต้องยืนยันว่านายคือ ลูอิส ทากาฮิโระ จริงๆรึป่าว” นินาเมะถามอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยัน

ก่อนมาที่นี้นินาเมะเตรียมแผนไว้แล้ว เรื่องการใช้เวทย์ลบความทรงจำที่พ่านมาเมื่อ5นาทีที่แล้ว ถ้าเกิดนี้ไม่ใช่ลูอิสคนที่เธอตามหาเธอจำเป็นที่จะต้องใช้เวทย์นั้น แต่เวทย์เป็ฯเวทย์ที่ต้องใช้พลังงานสูงมากสำหรับถึงแม้จะเป็นคนระดับเธอก็ตาม

“ใช่แล้ว.. ฉันคือลูอิส ทากาฮิโระ เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส ใช้คนที่เธอตามหารึป่าว ที่นี้เธอจะบอกฉันได้รึยังว่าเธอเป็นใคร” ลูอิสพูดกับนินาเมะด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ใช่แน่นอนแล้วละ อธิบายเกี่ยวกับภารกิจของเรากันเถอะนินาเมะ”

ฟรีซบอกกับนินาเมะ

“อื้อ นั้นสินะ”

“ถ้างั้นฉันจะอธิบายให้นายฟัง ฉันนะไม่ได้เป็นคนจากโลกฝั่งนี้ ฉันเป็นจากโลกอีกแห่งนั้นก็คือโลกพาเลนเทีย ฉันถูกมอบหมายมาให้หาตัวนายที่โลกฝั่งนี้ และเมื่อพบแล้วให้แจ้งกลับไปที่ทางโลกนั้นพ่านทางที่พักของฉัน ส่วนรายละเอียดเพิ่ทเติมก็--”

“อ่าววว! ว่าไงลูอิสวันนี้แกมาถึงเร็วนะ” มีกลุ่มคนเดินเข้ามาในโกดัง

“แย่ละ ลืมเรื่องคนซะสนิทเลย” นินาเมะคิดในใจว่าตอนนี้ควรจะรอให้ลูอิสพูดธุระให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพูดต่อ

“โอ้ลูอิสวันนี้นายพาสาวมาด้วยเหรอเนี่ย โฮะๆ รู้ใจกันดีจริงๆนิ”

“เธอไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องไปยุ่งกับเธอ เอานี้ของที่พวกนายขอฉันเอามาให้แล้ว ส่งตังมาแล้วก็เลิกลากันเป็นอันจบ” ลูอิสพูดกับกลุ่มคนที่เหมือนกำลังจะเดินไปคุกคามนินาเมะ และยืนของกล่องพัสดุบางอย่างให้

“อะไรกันนะ คนพวกนนี้” นินาเมะรู้สึกได้ถึงการคุกคามแต่ก็ไร้ทางป้องกันตัว เพราะไม่สามารถใช้เวทย์มนให้คนนอกเห็นได้

“โธ่.. ลูอิส ทำเป็นหมาห่วงก้างไปได้ ไหนๆก็เอามาแล้วขอพวกเราสนุกกับเธอหน่อยเถอะ” กลุ่มคนพวกนั้นกระโจนไปหานินาเมะ

นินาเมะเอนตัวหลบอย่างรวดเร็ว ลูอิสที่กำลังตั้งท่าจะพุ่งไปช่วยนั้นก็ต้องหยุดไปชั่วขณะ กลุ่มคนนั้นพยายามจับตัวนินาเมะให้ได้แต่นินาเมะก็หลบได้ตลอด

“ยัยนั้น มีทักษะที่ค่อนข้างดีพอสมควรเลย”  ลูอิสยืนมองอยู่ห่างๆ

“หน่อย! ยัยนี้ทำเป็นเล่นตัวไปได้.. พวกเรารุ่มมันเลย”

“หา!” นินาเมะสังเกตดูแล้วท่าจะไม่ดีเลยคิดว่าจะถอยออกไปก่อน

นินาเมะหลับออกไปทางข้างแต่โดนจับแขนเอาไว้

“จะหนีไปไหนรึ น้องสาว?”

“แย่ละ” นินาเมะกำลังพยายามสะบัดให้หลุดแต่ทันใดนั้น

ตู้ม!

ลูอิสพุ่งเข้าโจมตีคนที่กำลังจับแขนนินาเมะอยู่ เป็นการโจมตีไม่ได้ดูบ้าพลังเหมือนพวกนักเลงตีกัน แต่ดูเหมือนวิชาศิลปะการต่อสู้เสียที่โจมตีหวังผลลัพธ์ให้มากที่สุด หมัดลูอิสชกตรงเข้าไปอย่างจังตรงลิ้นปี่

ชายคนที่ชกล้มลงไปนั่งทรุดและมอบลงไป

ลูอิสเอามือเก็บไว้ในกระเป๋าชุดวอร์มของเขาและมองไปที่กลุ่มคนที่กำลังอึ้งอยู่ด้วยสายตาข่มขู่

“ฉันมีให้เลือกสองอย่าง เอาของของพวกแกไปและจ่ายตังมาแล้วไสหัวไปซะ หรือว่า อยากจะเข้ามาโดนกระทืบทีละคน”

กลุ่มคนที่กำลังคุกคามนินาเมะอยู่เปลี่ยนความสนใจมาที่ลูอิส

“หึๆๆ แกคิดว่าคนเดียวจะชนะพวกเราได้หมดรึไง” หลังจากนั้นพวกกลุ่มก็ควักมีดของแต่ละที่อยู่ในกระเป๋าออกมา

“แย่ละซิ ต่อให้เป็นลูอิสก็คงลำบากเราต้องหาทางช่วย” นินาเมะหาทางทำอะไรซักอย่าง แต่ก็รู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตแพร่ออกมาจากตัวลูอิส

ลูอิศมองไปที่กลุ่มคนที่ถือมีดอยู่และพูดว่า

“งั้นฉันจะถือว่าพวกแกทุกคนอยากโดนกระทืบละกัน”

พวกนักเลงรู้สึกถึงรังสีอาฆาตที่ออกมาจนบ้างคนเริ่มตัวสั่น

“พวกเรา! รุมมันเลยโว้ย!” กลุ่มคนวิ่งเข้าไปพร้อมกัน

ลูอิสตั้งท่าเตรียมตัวรับมือ เป็นการตั้งท่าที่ดูเหมือนคนที่เรียนวิชาศิลปะการต่อสู้มาอย่างมากประสบการณ์ ลูอิสย่อตัวลงและยืนขวาออกไปด้านหน้า และเอามือซ้ายปกปิดการโจมตีบริเวณใบหน้าและทรวงอกไว้

“ย๊าก!”ชายคนแรกพุ่งเอามีดมาฟัน ลูอิสหลบและโจมตีเข้าที่สีข้างตรงบริเวณใกล้เคียงกับม้าม

“อ๊ากกกกก! โอ้ยยยย!” ชายคนนั้นกลิ้งไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

กลุ่มคนที่วิ่งเข้ามาพร้อมกันเมื่อกี้เริ่มแสดงอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดรวมถึงนินาเมะก็เช่นกัน

“คิดจะหนีตอนนี้ก็สายไปแล้ว มาต่อให้มันจบๆไป”

“บังอาจนะแก!” กลุ่มคนพุ่งโจมตีอย่างเกรี้ยวกราด

ลูอิสหลับทุกการโจมตีด้วยมีดพวกนั้นและล็อคตัวคนๆหนึ่งไว้ได้

ลูอิสรัดคอแน่นก่อนจะใช้ฝ่ามืออีกข้างกระแทกเข้าที่ท้ายทอยอย่างจัง

ฟุ้บ! ชายคนสลบเหมือดไปทันทีที่โดนกระแทก

ลูอิสไม่รอช้าพุ่งเข้าไปหาอีกคนอย่างไม่รอช้า ใช้คอศอกกระแทกที่ทรวงอกและจับคอเสื้อชายคนนั้นและจับทุ่มทันที ก่อนจะชกเข้าไปที่หน้าอีกหนึ่งหมัดแบบเต็มแรง

ผัวะ! ชายคนนั้นหน้าผากแตกทันที

“ไม่ๆๆ พวกเราจะไม่สู้แล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะ” กลุ่มคนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง

“ตอนนี้นะมันช้าไปแล้ว!” กำลังจะลงมือตามไปต่อ

“พอเถอะ! ฉันขอละ!” นินาเมะตะโกนขึ้นมาน้ำเสียงแผงด้วยความกลัว

ลูอิสหยุดและหันมา

“เธอจะปล่อยให้พวกมันได้ใจไปยังงั้นเหรอ”

“ช่างเถอะ ฉันว่าแค่นี้พวกนั้นก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว คงไม่กล้าทำอะไรแล้วละ”

ลูอิสใจเย็นลงและเดินไปที่กล้องพัสดุที่เตรียมไว้ให้คนพวกนนั้น

“เฮ้อ.. พลาดซะได้ ไม่ได้ตังกันพอดี” ลูอิสถอนหายใจ

และหันกลับมาไปที่นินาเมะ

“เรื่องภารกิจของเธอนะ ช่วยเล่าให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหม ไว้ออกจากที่นี้ไปนะ ที่นี้คงไม่เหมาะซักเท่าไร ใกล้จะค่ำแล้วด้วย” ลูอิสบอกกับ

นินาเมะ

“อ..อื้ม” ได้สิ ไว้เดินไปคุยไปข้างนอกละกัน

ตัดกลับไปสองขั่วโมงก่อนหน้านี้ที่อีกฝากของเมือง

“เดนนิสๆ! ร้านนั้นก็น่าเข้านะไปลองหน่อยมั้ย”

“ไม่ละครูซ.. ฉันอิ่มจะแย่อยู่แล้ว”

“ตอนนี้ที่โรงเรียนสุกี้น้ำคงใกล้เลิกแล้วละ เราควรกลับไปรออีกครั้ง”

“อ..อ่า ลืมไปเลยเหมือนกัน”

ทั้งคู่เดินกลับไปที่หน้าโรงเรียนอีกรอบ พบกับชายคนหนึ่งยืนอยู่ดูจากใบหน้า น่าจะอยู่ ชั้น ม.5 ชายคนนั้นหันมาทางเดนนิสและทักท่าย

“อ่า..สวัสดีครับ รู้สึกจะชื่อไตเติ้ลอยู่ ม.6 สินะครับ ที่ตอนเช้าเห็นคุยกับริงโก้ที่ออกศึกกวาดพวกตัวระดับบิ๊กๆเรียบเลย”

เดนนิสทำหน้างง

“เอ๋? ใครคือไตเติ้ล?”

“เอ๋! ก็คุณไม่ใช่รึ!!!”

เดนนิสลืมชื่อที่ตัวเองตั้งเพื่อหลอกนักเลงตอนเช้าไปเสียแล้ว..