ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง เดนนิสแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของคนฝั่งทางโลกนี้และรวบรวมข้าวของเครื่องใช้ในการปฎิบัติภารกิจที่พอจะใช้ได้แล้วพกไปด้วย

ฮอกริดเดินมาถึงหน้าห้องของเดนนิสเพื่อดูเดนนิสเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วรึยัง

“เรียบร้อยแล้วสินะครับ ถ้างั้นเริ่มออกไปปฎิบัติภารกิจกันเลย” ฮอกริดพาเดนนิสไปส่งที่ทางออก ซึ่งเป็นห้องเดียวกับที่เขาใช้ดำดินลงมา

ครืนๆ—

เดนนิสมาสู่บนชั้นผิวโลกอีกครั้ง และพร้อมที่จะออกทำภารกิจก่อนที่เดนนิสจะเดินออกไปเข้าหันไปขอบคุณ

“ขอบคุณมากนะครับ คุณฮอกริด ห..หา?” เดนนิสหันไปพบกับฮอกริดที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดยูนิฟอร์มร้านขนมหวานตามเดิมเช่นเมื่อวาน

“ลืมไปซะสนิทเลย ว่าลุงแกเป็นเจ้าของร้านไปเลย…” เดนนิสคิดขึ้นมาในใจ

“ตั้งใจทำภารกิจนะครับคุณเดนนิส” ฮอกริดกล่าวอำลา

เดนนิสพยักหน้าตอบและเดินออกจากร้านมา พบกับเด็กๆวิ่งกรู่เข้าไปซื้อขนม

“มีลูกค้าแต่เช้าเลยนะลุงเนี่ย” เดนนิสบ่นพึมพำ

“เอาละครูซวันนี้เราจะไปดักเจ้าเด็กชื่อริงโก้นั้นที่หน้าโรงเรียนสุกี้น้ำกัน”

ครูซปรากฏตัวออกมาในหัวเดนนิสแล้วพูดว่า

“ฉันเห็นด้วยกับนาย วันนี้เราควรจะมีความคืบหน้าบ้างนะ”

ทั้งคู่เดินไปถึงหน้าโรงเรียนสุกี้และรอมีเด็กมากมายเดินเข้าไปในโรงเรียน

แต่สิ่งที่ทำให้เดนนิสรู้สึกเป็นกังวลเพราะโรงเรียนนี้แทบจะทุกคนที่เดินเข้าไปหน้าตาไม่เป็นมิตรกันทั้งนั้น

“น..นี้ใช้โรงเรียนแน่รึ นี้ถ้าไม่บอกจะนึกว่าเป็นฐานทัพยากูซ่านะเนี่ย”

เดนนิสคุยกับครูซในหัวของเขาเอง

สิ่งที่เดนนิสหวังอย่างเดียวคืออย่าได้มีใครมาหาเรื่องเลย

“เฮ้ยแกนะ!” มีเสียงคนตะโกนมา

เด๋ยวเซ่! กำลังหวังไปหมาดๆเลย!!!

“แกนะ หน้าไม่คุ้นเลย อยู่ชั้นอะไร อายุเท่าไร” กลุ่มคนหน้าไม่เป็นมิตรเดินมาหาเรื่อง

“เอ๋ อายุ18ในโลกฝั่งนี้มันต้องอยู่ชั้นอะไรกัน?”เดนนิสคิดอย่างสงสัยถ้างั้นตอบไปแค่อายุละกัน คงต้องปลอมชื่อด้วย

“ฉันชื่อไตเติ้ล อายุ18” เดนนิสตอบไปตามปกติแต่แล้วก็เห็นนักเลงกลุ่มนั้นหันหัวคุยกัน

“อ..อายุ 18 ก็หมายถึงเป็น ม.6 สินะ” กลุ่มนักเรียนนั้นเหงือแตกและมองหน้ากัน ก่อนที่จะพูดพร้อมกัน

“ขอโทษด้วยนะครับ.. พวกเราจะรีบไปละ” นักเลงกลุ่มนั้นรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไปด้วยความกลัว

“ห..หา” เดนนิสยังยืนงงอยู่ที่เดิม

“ไอชื่อไตเติ้ลมันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยรึ!” เดนนิสเหมือนค้นพบท่าไม้ตายใหม่ไว้ใช้ขู่คนพวกนี้

เดนนิสยืนรอต่อไปอีกซักพักจนถึงเวลาปิดประตูโรงเรียน ริงโก้ก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นหัว

“เจ้าเด็กนั้น.. รึว่า มันจะมาถึงโรงเรียนนี้ก่อนฉัน.. ไม่สิไม่มีทางฉันรีบออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก”  เดนนิสบ่นให้ครูซฟังแบบไม่หยุดไม่หย่อน

สักพักหนึ่งครูซสัมผัสบางอย่างได้

“เดี๋ยวก่อนเดนนิสฉันว่าเด็กนั้นกำลังมา” ครูซรีบเตือนเดนนิสให้รับรู้

“ห..หา  จริงรึ?!” เดนนิสรีบเงยหน้าขึ้นมาดู

ในระยะห่างๆเห็นคนๆหนึ่งรีบวิ่งมาด้วยความเร็วสูง

“ไม่ผิดแน่! ต้องเป็นเจ้านั้นแน่ๆ!” เดนนิสพูดพรางรอเด็กคนนั้นมาใกล้ๆ ริงโก้วิ่งมาถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วพบว่ามันปิดอยู่

“เฮ้ นายนะ” เดนนิสพูดทักทายไป

“ฮืม.. นายเป็นใครนะ” ริงโก้ถามด้วยสีหน้างุนงง

“เฮ้ย! นี้ลืมฉันไปแล้วงั้นรึ” เดนนิสพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ริงโก้จ้องหน้าเดนนิสอยู่ครู่หนึ่งสักพักจึงนึกออก

“อ่อ! นายที่ไปทำอะไรในกองขยะซักอย่างสินะ”

“นี้นายจำฉันแบบนั้นสินะ!”

“แต่ว่า.. ยังไงก็เถอะ ฉันมาสายซะแล้ว ประตูก็ปิดเห็นที่คงต้องปีนข้ามไปแล้วละ ไว้เจอกันนะ นายจากกองขยะ”

“ตูชื่อว่าเดนนิสโว้ย! เลิกเรียกแบบนั้นสะที” เดนนิสตะโกนใส่ริงโก้ที่กำลังจะปีนกำแพงของโรงเรียนแต่ทันใดนั้นเอง

“เจอตัวแล้ว! นั้นละครับเจ้าริงโก้ที่มาหาเรื่องพวกเรา”

กลุ่มนักเรียนจำนวนหนึ่งเดินมา มีกันอยู่ราวๆสิบคน ริงโก้จึงหันมามอง

“พวกนายเองรึอยากจะสู้กับฉันอีกซักตั้งงั้นเรอะ แต่เดียวก็เป็นแบบเดียวกับในโรงเรียนเมื่อวานหรอก ก็รู้ว่าพวกนายสิบคนก็เอาฉันไม่อยู่”

เดนนิสทำสีหน้งอึ้งและคิดว่าโรงเรียนมันเป็นกองพันรวมผลมนุษย์บ้าพลังรึไงกันนะ

“ฮะ! ใครว่ารอบนี้พวกเราจะสู้เอง มาเลยครับลูกพี่ นั้นแหละคือเจ้าริงโก้”

ทันใดนั้นก็มีชายรูปร่างสูงใหญ่ตัดผมทรงเกรียนขาว3ด้าน

“หึ.. เจ้านั้นนะรึ ริงโก้ที่พวกแกบอกเก่งนักเก่งหนา เดียวฉันแท็งแมนผู้ไร้ผ่ายจะเป็นคนจัดการเอง” ชายรูปร่างร่างสูงใหญ่ที่เรียกตัวเองว่าแท็งแมนกำหมัดแน่นเดินมาทางริงโก้

แท็งแมนเหวี่ยงหมัดไปทางริงโก้ด้วยความรุนแรง ริงโก้ก้มตัวหลบออกไปทางด้านข้าง เป็นการหลบแบบที่สบายมากสำหรับเดนนิส

“ฮึ! ก็แค่โชคช่วยหรอกน่า” แท็งแมนพูดด้วยความโมโหและพุ่งเข้ามาโจมตีริงโก้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“น่ารำคาญจริง!” ริงโก้กระโดดขึ้นจากพื้น และกระโดดใช้ส้นเท้าตอกเข้าที่หน้าของแท็งแมนที่พุ่งเข้ามาอย่างจัง

ตู้ม!!!

“อะเฮือกกกก” แท็งแมนล้มลงไปนอนหมดสภาพ

กลุ่มนักเลงที่ยืนมองรู้สึกตกใจอย่างมาก

“บ..บ้าน่า แท็งแมนผู้ไร้ผ่ายคนนั้น หมดสภาพงั้นรึเนี่ย!”

“เฮ้! กำลังสนุกกันเลยละสิ”

เสียงดังมาจากทางด้านหลังของกลุ่มนักเลงอีกที มีชายสามคนกำลังเดินมาอย่างพร้องเพรียง

“ฮึ ไม่เลวนี้ ริงโก้! ที่โค่นแท็งแมนได้”

เดนนิสหันไปแล้วคิดว่านี้มันอะไรกันนักกันหนา!

กลุ่มนักเลงก็หันไปมองเช่นกันและพูดว่า

“นั้นมัน ไดนามิค ทริโอ เด็กม.4 ที่พึ่งเข้ามาและเป็นที่จับตามองอย่างสุดๆ!”

“เตรียมใจไว้ให้ดีริงโก้! พวกเรา ไดนามิค ทริโอ จะจัดการโค่นแกลงเดี๋ยวนี้ละ!”มีหนึ่งคนจากในกลุ่มพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูง

“ร..เร็วมาก” กลุ่มนักเลงพูดขึ้นมา

ตู้ม! คนที่วิ่งเข้าไปกระเด้นออกมาและกลิ้งไปกับพื้น

บรรยากาศโดยรอบถึงคนถึงกับพูดไม่ออกเลย ว่านี้มันเรื่องบ้าอะไร

เดนนิสรู้สึกว่าตัวเองถูกส่งมาทำภารกิจฆ่าตัวตายชัดๆ

ทันใดนั้นไดนามิค ทริโอที่เหลือเพียงสองคนก็รีบตั้งตัวทันที

“มันยังไม่จบหรอกน่า! โจมตีประสานเลย”

สองคนพุ่งเข้าไป เป็นรูปแบบวิ่งซิกแซก

“แล้วมันต่างจากวิ่งเข้าไปแบบปกติยังไงฟร้ะ!” เดนนิสคิดในใจ

“พวกนายนี้ไม่จบไม่เลิกซะทีนะ” ริงโก้กำหมัดแน่นและวิ่งบุกเข้าไปเช่นกัน

ตู้ม ริงโก้ชนหนึ่งคนน็อคไป และมีอีกคนที่เหลือโผล่มาด้านหลัง

“แกติดกับพวกเราแล้ว ริงโก้!” สมาชิกคนสุดท้ายของทริโอชกไปที่หน้าของริงโก้แบบเต็มสูบ

ตุบ!

“โอ้ย...” ริงโก้พึมพำออกมาเหมือนเจ็บแต่ก็ทำหน้าง่วงมาก

ผัวะ!

ริงโก้ต่อยส่วนกลับด้วยอัปเปอร์คัตและคนสุดท้ายก็น็อคไป

กลุ่มนักเลงที่ยืนมุ่งดูเหตุการ์ก็ได้วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงกันออกไปคนละทาง

“เฮ้อ..จบซะที” ริงโก้กลับมาพยายามหาทางปีนเข้าไปในโรงเรียนอีกรอบ

เดนนิสเดินไปทักริงโก้

“เฮ้ นายจะเข้าโรงเรียนแบบนี้นะรึ ไม่โดนว่าอะไรรึไง”

“อ่า ไม่เป็นไรหรอก ไว้เจอกันนะ ไปสายสุดๆแล้ว” ริงโก้ปีนไปนั่งบนยอดกำแพงก่อนจะตอบคำถามเดนนิส

“เดี๋ยวก่อน!”เดนนิสพยายามจะหยุดริงโก้ไว้แต่ไม่ทัน เพราะเขากระโดดไปอีกฝั่งของกำแพงแล้ว เดนนิสคิดว่าควรจะตามไปดีไหม แต่ก็คิดได้ว่าเดียวเลิกเรียนจะกลับมาหาใหม่น่าจะสะดวกกว่า ข้างในคงวุ่นวายมากๆและคงไม่เหมาะกับเขาที่จะบุกเข้าไปในกองพันมนษย์บ้าพลังอย่างโรงเรียนนี้

“เอาละครูซ ไปหาร้านอาหารอร่อยๆกันดีกว่า”

“อืม..”

และทั้งคู่ก็เดินไปพักผ่อนรอเวลาให้สุกี้น้ำปล่อยนักเรียนออกมา

อีกฝากหนึ่งของหนึ่งของจังหวัดที่เดนนิสกำลังทำภารกิจอยู่ ซึ่งอยู่ห่างกันร่าวๆสามสิบกว่ากิโล

นินาเมะกำลังเดินหน้าทำภารกิจอยู่เช่นกันนินาเมะสื่อสารกับพลังเวทย์ที่อยู่ในหัวของเธอ

“ฟรีซ จากข้อมูลที่ได้รับมานั้นน่าจะเป็นเป้าหมายของเรานะ ” นินาเมะกล่าว

“ต้องใช่แน่ๆละ ฉันรู้สึกรับรู้ได้จากข้อมูลเป้าหมายที่ถูกป้อนมา”

นินาเมะและฟรีซกำลังจ้องมองไปที่ชายคนหนึ่งในชุดวอร์มสีดำมีผมสีออกแดงมืดๆ กำลังเดินเข้าไปในยิมศิลปะการต่อสู้แห่งหนึ่ง

“งั้นเราจะรอเขาออกมา และทำการเข้าประชิดตัวเป้าหมายซะ!” นินาเมะแจ้งให้ฟรีซได้ทราบ

“อย่าประมาทละนินาเมะ”

ตัดกลับมาอีกฝากหนึ่งของเดนนิสและครูซ

“ครูซไอศกรีมมิ้นอันนี้อร่อยมากเลยนะ! นายรู้สึกได้สินะ น้ำแข็งใส่นั้นก็เหมือนกัน ขนมกรุบกรอบของโลกฝากนี้ก็ด้วยอร่อยสุดเลยนะ”

“ใช่แล้ว! ความรู้สึกนี้มัน หวาน มัน เค็ม แบบเต็มรส!”

ครูซกับเดนนิสกำลังมีความสุขและเพลิดเพลินกับโลกฝั่งนี้ำ้าไม่บอกจะนึกว่าเป็นฐานทำบอกจะนึกว่าเป็นฐานทำแทบจะทุกคนที่เดินเข้าไปหน้าตาไมม่เป็นมิตรกันทั้งนั้น

ัติภารกิจ