ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

ณ หน้าประตูโรงเรียนสุกี้น้ำเวลา11โมง ตามเวลานี้ประตูโรงเรียนได้ปิดลงแล้ว

“เฮ้ครูซฉันว่าพวกเราควรจะมาใหม่ที่หลังนะ ประตูที่นี้ไม่เปิดมาตั้งนานแล้วนะ นี้ก็จะ2ชั่วโมงแล้วด้วย ไม่มียามเฝ้าหน้าประตูเลยรึไงนะ แล้วจะติดต่อใครให้เปิดประตูได้ละเนี่ย”

เดนนิสเดินไปเดินมาอยู่หน้งโรงเรียนสุกี้น้ำพยายามจะคุยกับครูซซึ่งนานๆทีจะโผล่มาตอบเนื่องวงจรเวทย์ในตัวเดนนิสไม่ค่อยได้รับการทำงาน เลยไม่สามารถติดต่อได้แบบสมบูรณ์แบบ

“ชิ.. เจ้าครูซมันหายไปอีกแล้วรึ  รู้งี้ใช้เวทย์ให้เยอะๆตอนอยู่ที่โลก

พาเลนเทียดีกว่า อยู่ในที่แบบนี้ห้ามใช้เวทย์ให้คนเห็นอีก การจะทำให้วงจรเวทย์ไหลเวียนที่นี้คงไม่ใช้เรื่องง่ายแน่..” เดนนิสคิดในใจ

“เฮ้ เดนนิส ฉันกลับมาได้แล้ว” อยู่ๆครูซก็ตอบสนองต่อการสื่อสารของเดนนิส

“อ่า ออกมาได้แล้วสินะ คือฉันจะบอกว่าฉันรอที่นี้มานานมากแล้วนะ ไม่เห็นประตูมันจะเปิดเลย  คนเฝ้าประตูก็ไม่มี ถ้าโลกนี้มีระบบโรงเรียนเหมือนที่โรงเรียนเวทย์มน โรงเรียนก็คงจะปล่อยซัก4โมงละมั้ง”

“อื้ม ยังงันหรอกเหรอ ฉันจะลองหาโลเคชั่นรอบๆที่นายไปได้ละกัน”

ครูซพยายามจะใช้”เมจิกโลเคชั่น” สำรวจพื้นที่รอบๆที่สามารถให้เดนนิสไปทำอะไรรอได้

“อ่า! มีร้านหนังสือนะน่ะ”

“เอาที่ๆมันไม่ใช่ที่แบบนั้นสิฟร้ะ!”

“อื้มมมม ที่ไหนดีน้า” ทันใดนั้นครูซก็นึกขึ้นได้

“นี้ๆเดนนิสนายยังไม่มีสกุลเงินของโลกฝั่งนี้ไม่ใช้รึ แล้วนายจะไปทำอะไรได้นะ”

“จ..จริงด้วย! ลืมไปซะสนิทเลย”  เดนนิสล้มลงด้วยสิ้นหวัง

“เฮ้อ.. จริงๆเลย เพราะบอกจะมาหาเป้าหมายแบบเร่งรีบแบบนั้น เลยไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะสิ” ครูซกำลังเตรียมใจจะหายไปอีกรอบเพราะพลังเวทย์หลงเหลือไม่มาก

“ด..เดี๋ยวก่อน! ฉันพอจะนึกอะไรได้”เดนนิสเงยหน้าขึ้นมาและนึกบางอย่างออกเขาลุกขึ้นพรางหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

มันคือแท่งปริซึมที่กอเจียสเคยให้ไว้นี้เอง

“นี้ไงๆ เอ๋.. แล้วมันใช้ยังไงละเนี่ย”

เดนนิสหมุนแท่งปริซึมไปรอบๆจนพบกับรอยเชื่อมเหมือนเป็นฝาสำหรับเปิดปิด

“น่าจะใช้ยังงี้สินะ” เดนนิสเปิดฝาของแท่งปริซึมออก ทันใดนั้นก็เหมือนจะมีประกายแสงสีฟ้าจางๆออกมาเล็กน้อย ถ้าไม่ตั้งใจสังเกตให้ดีก็คงจะไม่มีทางเห็นอย่างแน่นอน แสงนั้นซึมซับเข้าไปในตัวเดนนิส ก่อนจะส่งต่อไปที่สมองของเดนนิสที่เป็นสื่อกลางการสื่อสารระหว่างครูซกับเดนนิส

ทันใดนั้นเองครูซก็พูดขึ้นมาว่า“ อ่อ ยังงี้นี้เอง...”

“เดนนิสฉันรู้แล้วว่าต้องไปที่ไหน”

“สิ่งที่นายเปิดออกมามันคือข้อมูลตำแหน่งจุดหมายบางอย่างนะ เราควรไปเช็คดูนะ” ครูซเสนอความเห็นให้กับเดนนิส

“ยังงั้นหรอกรึ งั้นก็เอาตามที่นายว่าละกัน งั้นก็ช่วยนำทางไปทีนะ” หลังจากเดนนิสพูดจบและกำลังจะเตรียมตัวเดินหลังจากนั้นครูซก็พูดชึ้น

“ฉันว่าฉันคงนำทางไปไม่ได้แล้วละ ฉังคงสภาพให้สื่อสารกับนายได้ไม่ถึง2-3นาทีแล้วด้วยซ้ำ”

“เอ๋? แล้วฉันจะทำยังไงละ”

“ไม่ต้องห่วงฉันจะทิ้งมาร์คพ้อยลายไว้ให้ นายไม่มีทางหลงหรอก”

“หา? แล้วมันคืออะไรกันละนั้น” เดนนิสถามด้วยความสงสัย

แต่หลังจากที่เดนนิสพูดเสร็จ ทันในนั้นพื้นก็มีรอยเหมือนเส้นเรืองแสงขีดไปเป็นทางยาวลากไปตามพื้นเหมือนเป็นตัวนำทางให้

“นี้แหละคือมาร์คพ้อยลาย แค่นายเดินตามไปก็ถึงจุดหมายได้โดยไม่หลงแล้ว”

“เดี๋ยวๆๆ! เส้นลากไปแบบนั้น คนก็เห็นกันหมดพอดีเซ่!” เดนนิสตะโกนใส่ครูซ

“ไม่ห่วงหรอกเดนนิส จะไม่มีใครเห็นเส้นพวกนั้นนอกจากนาย เพราะเส้นนั้นเกิดจากการใช้เวทย์ของฉันยังไงละ” ครูซพูดอธิบายแต่เหมือนเดนนิสยังคงทำหน้างุนงง

“แล้วมันหมายความว่าไงนะ” เดนนิสจึงถามออกไป

“ยกตัวอย่างเช่น เวลาฉันคุยกับนายก็ไม่มีคนอื่นได้ยินใช่ไหมละ เพราะมันเกิดจากการที่นายสื่อสารกับฉันที่ถูกสร้างให้คงสภาพได้ในหัวนาย ด้วยวงจรเวทย์ของนายเพราะนายสื่อถึงมันได้ เส้นพวกนนี้ก็เช่นกัน มีแต่นายเท่านั้นทีสื่อถึงมาร์คพ้อยลายที่ฉันสร้างขึ้นมาได้” ครูซอธิบายให้เดนนิสเข้าใจ

อ่อ ยังงี้นี้เอง”เดนนิสได้เข้าใจทันทีหลังจากที่ฟัง

“แต่นายต้องรีบไปนะเดนนิส เพราะถ้าทิ้งไว้นานเส้นที่วาดไว้จะหายไป เพราะพลังเวทย์ที่ฉันใช้สร้างมีน้อย เวลาจะค่อนข้างจำกัด แล้วก็นะ—“

อยู่ๆ ครูซก็หายไป..

“ด..เดี๋ยว! นายยังพูดไม่จบเลย กลับมาก่อน!” เดนนิสลุกลี้ลุกลนและคิดได้ว่าหากไม่รีบวิ่งไปตามเส้นก็จะไม่ทันการ

.

.

 

เดนนิสวิ่งไปด้วยความเร็วที่เขาจะสามารถทำได้ จนถึงใกล้จะถึงจุดหมาย

แต่ก็ช้าไปไม่กี่อึดใจ เพราะเส้นก็หายไปทันทีเมื่อเขาใกล้ถึงจุดหมาย

“แย่ซะแล้วสิ..” เดนนิสมองไปรอบๆแล้วพยายามคิดว่าจะเอายังไงต่อรอบๆตัวมีค่อนข้างไม่มีอะไรเลยนอกจากร้านค้ากับผู้คน

เดนนิสนึกถึงการเห็นเส้นครั้งสุดท้ายของเขา จากการที่เขาคาดการณ์

“มันต้องเป็นร้านซักร้านที่อยู่ที่นี้แน่ แต่มันคือร้านไหนกันนะ”

เดนนิสเดินสังเกตร้านรอบๆ จนเดินพ่านรีสอร์ทแห่งหนึ่งเป็นทางยาวให้เดินเข้าไป

“กอร์เจียสเมจิคัลเวิล รีสอทงั้นรึ”

“ ร..หรือว่าที่นี้จะเป็นที่ๆจุดหมายปลายทางนำเข้าไป แค่ดูชื่อรีสอร์ทก็น่าจะรู้แล้ว แค่อ่านชื่อก็นึกถึงท่านผู้นำมนุษย์กล้ามขึ้นมาทันที ยังงี้ต้องเข้าไปแล้ว” เดนนิสบ่นพึมพำแล้วเดินเข้าไปจนถึงหน้าล็อบบี้

ภายในประดับไปด้วยเก้าอี้สวยงาม และมีโคมไฟที่ให้แสงออกสีส้มอ่อนๆ

มีพนักงานมากมายที่รอต้อนรับลูกค้าที่จะมาเช็คอิน

“แล้วที่นี้ก็คงต้องเดินไปบอกอะไรซักอย่างกับพนักงานละนะ คงเป็นจอมเวทย์ที่แฝงตัวอยู่แน่ๆ” เดนนิสพูดขึ้นและรอจังหวะที่ไม่มีคนอยู่ในแถ่วล็อบบี้หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปหาพนักงาน

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยรึป่าวคะ” พนักงานพูดต้อนรับอย่างสุภาพ

เราจะพูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เดนนิสจึงพูดออกไปอย่างระวังตัว

“ที่นี้คือที่ๆจอมเวทย์จากอีกโลกมาพักกันใช่ไหมครับ..” เดนนิสถามไปแบบเบาๆ

“พนักงานจึงตอบกลับมา

“ใช่แล้วละคะ ที่นี้คือรีสอร์ทที่จะให้รู้สึกดั่งโลกเวทย์มนที่ต่างโลกเลยละคะ”

พนักงานตอบกลับแล้วยิ้ม เดนนิสจึงค่อนข้างวางใจได้

“เออ ผมเป็นจอมเวทย์จากโลกพาเลนเทีย ที่ถูกมอบหมายภารกิจมานะครับ คือที่นึ้คือที่ๆจะให้ความช่วยเหลือทางด้านภารกิจถูกต้องไหมครับ”

พนักงานมองหน้าพนักงานอีกคนที่อยู่ใกล้ๆด้วยความงงเล็กน้อย

“ขอรบกวน พูดอีกจะได้ไหมค่ะ” พนักถามให้เดนนิสทวนคำพูดอีกรอบ

“อ..เออ คือผมคือคนที่ถูกคัดสรรมาให้ทำภารกิจนะครับ มาจากโลก

พาเลนเทีย และผมต้องการความช่วยเหลือจากทางสมาคม”

พนักกงานทำหน้างงอย่างหนักและสักพักก็เริ่มแสดงสีหน้าระแวงจนมียามของรีสอร์ทพ่านมา จึงเดินเข้ามา

“มีปัญหาอะไรกันรึป่าวครับ” พนักกงานรีสอร์มจึงชี้ไปทางเดนนิส

ยามจึงเดินไปถามเดนนิส

“เออ คุณต้องการอะไรรึครับ” ยามถามด้วยความสงสัย

เดนนิสเริ่มกังวลเล็กน้อยและเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะพูดไปอีกรอบ

“คือผมเป็นจอมเวทย์จากโลกพาเลนเทีย และผมต้องการความช่วยเหลือในการทำภารกิจนะครับ”

จู่ๆยามก็เริ่มแสดงสีหน้าระแวงไปอีก เดนนิสจะพูดทวนย้ำอีกรอบ สักพักจึงเปิดวอเรียกเพื่อนมา

“ขอกำลังเสริมที่หน้าล็อบบี้ด่วน ผมพบคนโลกจิต”

เดนนิสได้ยินจึงทำหน้าตกใจอย่างหนัก

“อะไรนะ!” เดนนิสตะโกนขึ้น

มียามวิ่งมาจำนวนมากพยายามลากเดนนิสออกไป

“ขอโทษด้วยนะครับ ไม่ว่าอะไรที่คุณตามหาอยู่ คุณมาผิดที่แล้วละ”

“ด..เดี๋ยวก่อน ผมเป็นจอมเวทย์จริงๆนะ! เดี๋ยววววว!”

ยามลากเดนนิสออกมาหน้ารีสอร์ทแล้วยืนเฝ้าประตูไว้

“อะไรกันละเนี่ย นี้ไม่เชื่อฉันรึไง” เดนนิสคิดในใจแล้วลองมองไปที่ป้ายรีสอร์ทอีกรอบ

“กอร์เจียสเมจิคัลเวิล รีสอท” เดนนิสมองดูอย่างตั้งใจอีกรอบจึงพบกับสโลแกน

“ที่นี้คือรีสอร์ทที่จะให้รู้สึกดั่งโลกเวทย์มนที่ต่างโลก”

เดนนิสกำลังประมวลผลอยู่ในหัวสักแปป สักพักจึงเดินไปหายามที่เฝ้าประตูอยู่ ยามทำท่าระวังตัวและพร้อมจะโต้กลับทันที

“เดี๋ยวครับๆ ผมแค่อยากจะถามว่ากอร์เจียสในที่นี้หมายถึงชื่อคนรึว่าอะไรรึครับ”

ยามได้ยินจึงตอบกลับมาว่า

“ผิดแล้วละ กอร์เจียสในที่นี้คือคำศัพท์ที่แปลว่า  งดงาม ต่างหากละ”

และแล้วเดนนิสก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เขาเข้าใจนั้นได้ผิดมหันต์

รีสอร์ทนี้เป็นเพียงแค่รีสอร์ทที่มีธีมเป็นโลกเวทย์มนที่งดงามเท่านั้น

“ไม่นะ! ฉันจะโดนทางสมาคมลงโทษรึป่าวนะเผลอพูดเรื่องเวทย์มนไปเยอะเลย” เดนนิสตกใจมากและทรุดลงด้วยความสิ้นหวัง

“เออไม่สิๆ ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจว่าฉันเป็นโรคจิตธรรมดาที่พูดเพ้อเจ้อเรื่องโลกเวทย์มน เหมือนจะรอดตัวไปแล้วละ” เดนนิสรู้สึกโล่งใจเป็นครั้งแรกที่เดนนิสรู้สึกดีใจมากที่ถูกมองเป็นคนโรคจิต

เดนนิสรีบเดินออกมาและเดินสำรวจร้านค้าอื่นไปเรื่อยๆ โดยการเขาไปพูดแบบอ้อม จนทางเจ้าของร้านเริ่มเอื้อมเดนนิสจึงถอยออกมาทีละร้าน

เดนนิสไปหมดทุกร้านจนเจอร้านขนมและของหวานต่างๆ เป็นร้านสุดท้ายที่เขาไม่คิดจะเข้าไป

“มันไม่มีทางเป็นร้านนี้แน่! เส้นทางนำมามั่วละป่าวเนี่ย!” เดนนิสรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็คิดได้ว่าไหนๆก็มาถึงแล้วก็เข้าไปซะเลยจะดีกว่า

“ขอโทดครับมีใครอยู่ไหมครับ” เดนนิสเปิดประตูไปในร้านและมองหาคน

สักพักมีลุงแก่ๆเดินมา เป็นลุงที่ไว้หนวดจิ๋มสีขาว เป็นเอกลักษณ์ที่จดจำได้ง่ายที่สุดสำหรับลุง

“เออ คือว่ารู้จักพาเลนเทียรึป่าวครับ” พูดถึงชื่อโลกที่เขาข้ามมาก่อนเพื่อพยายามให้เหมือนเป็นแค่สถาณที่ทีหนึ่งเท่านั้น ทันใดนั้นลุงคนนั้นก็พูดมาว่า

“แสงสีพราว เวทย์มนพ่องใส่” ลุงพูดแค่นั้น

“อ..อะไรนะครับ?” เดนนิสถามด้วยความสงสัย

ลุงคนนั้นทำได้เพียงแค่พูดคำซ้ำๆอีกรอบ

“แสงสีพราว เวทย์มนผ่องใส่..”

สักพักเดนนิสก็นึกขึ้นได้ นั้นคือคำคมของโรงเรียนเวทย์มนที่เดนนิสเรียนอยู่ แต่แทบจะไม่ได้ท่องเลยจึงพูดได้ช้า สักพักเดนนิสพูดขึ้นว่า

“แสงสีพราว! เวทย์มนผ่องใส! อาหารอร่อย! สวัสดิการดีเด่น!

พวกเราจอมเวทย์แห่งซิริน!” เดนนิสพูดคำคมขึ้นมา

ลุงคนนั้นได้ยิ้มอ่อนๆออกมา แล้วจึงถาม

“พ่อหนุ่มน้อย เธอมีชื่อว่าอะไร”

“ผมชื่อ เดนนิส มาโก้ ครับ!”

ลุงคนนั้นได้ยินจึงบอกให้ผมตามเขาไปที่หลังเคาเตอร์คิดเงิน

ก็พบกับขนมพุดดิ้งชิ้นหนึ่ง ลุงคนนั้นก็หยิบท็อปปิ้งแต่งขนมจำลองวางไว้บนพุดดิ้งที่ตั้งไว้ตรงนั้น

สักพักมีเชือกย่อนลงมา ลุงคนนั้นจึงเดินไปดึงเชือก

ครื้นนนน อยู่ๆป้ายหน้าร้านขนมก็มีคำว่า”วันนี้ร้านปิดผุดขึ้นมา”

ตรงจุดที่เดนนิสกับลุงคนนั้นยืนอยู่ ก็กำลังเคลื่อนตัวตัวและสักพักจุดนั้นก็ค่อยเคลื่อนลงไปข้างล่างเพื่อนไปที่ชั้นใต้ดิน ลุงคนนั้นหันมา

“ยินดีต้อนรับ เดนนิส มาโก้ พวกเราสมาคมจอมเวทย์สากลขอให้ความช่วยเหลือเต็มที่” ลุงคนนั้นพูดแล้วโค้งไปทางเดนนิสเหมือนเป็นธรรมเนียมที่จอมเวทย์โลกพาเลนเทียทักทายกัน

เดนนิสช็อคไปชั่วครู่แล้วอุท่านขึ้น

“อ..เอาจริงดิ!!!!”