ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

         -บทเปิดตัว-
"--เฮ้! ตื่นได้แล้ว!"
เสียงผู้คนเดินกันอย่างเร่งรีบ ดังกึกก้องในช่วงเช้าตรู่ แดดยามเช้าส่องสว่างสดใสสาดส่อง อากาศกำลังดี
ชายคนหนึ่งสะดุ้งตื่นจากเสียงตะโกน เขาลืมตาโตกวาดสายตาไปรอบๆห้องเพื่อมองหาแว่นตาของเขา
"นี้มันอะไรกันละเนี่ยยยย!"
เขาคว้าแว่นและ รีบเดินไปตรงหน้าต่างห้องพักของเขา ซึ่งอยู่ชั้นสอง เพื่อดูเหตุการณ์ภายนอก ในขณะที่มองลงไปเห็นผู้คนมากมายกำลังเดิน
ไปรวมตัวกันที่อาคารสูงใหญ่แห่งหนึ่ง
"แย่ละ ลืมซะสนิดเลย"                                  
"วันนี้มีประชุมสำคัญของสมาคมจอมเวทย์ที่เมืองซิรินนี้นา!"
เขาสะบัดศรีษะ แล้วจึงล้างหน้า แปรงฟัน สวมเครื่องแบบรีบวิ่งตามไป
สมาคมจอมเวทย์ถูกตั้งอยู่ที่โลกพาเลนเทีย ซึ่งเป็นโลกคู่ขนานกับโลกมนุษย์ทั่วไป ซึ่งในพาเลนเทียมีสมาคมจอมเวทย์ตั้งอยู่มากมาย และหน้าที่คือรักษาความสมดุลระหว่าง2โลก โดยที่โลกมนุษย์ทั่วไปจะไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของโลกฝากนี้ใดๆทั้งสิ้น
"แย่ละ นี้ฉันก็รีบเตรียมตัวแล้วนะเนี่ย" ชายตื่นสายได้เอ่ยขึ้นพราง
รีบพุ่งตรงไปที่จุดรวมตัวของสมาคมที่อยู่ค่อนข้างห่างจากที่ๆเขาพักพอพอสมควร
ซึ่งพวกที่ตื่นตรงเวลาและไม่สายเหมือนเขา คงจะมีเวลาเตรียมตัวและสามารถไปถึงได้โดยไม่ต้องเร่งรีบนัก
แต่มันสายไปสำหรับเขาที่พึ่งตื่นจากการบรรทมได้ไม่นาน เขารีบวิ่งไม่มองหน้ามองหลัง จนถึงจุดนัดประชุม
 
จุดนัดประชุมเป็นอาคารสูงใหญ่สามารถจุคนได้เป็นพันๆคนเลยทีเดียว
มีประตูที่ค่อนข้างสวยงามประดับด้วยอัญมณีเวทย์มนต่างๆ
เขาหยุดพักเหนื่อยจากการที่วิ่งมาอย่างเร่งรีบ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเปิดประตูเข้าไป
เขารู้สึกได้ว่าเมื่อเขาเงี่ยหูฟังจะได้ยินเสียงพูดเกี่ยวกับรายละเอียดและข้อมูลต่างๆภายในตัวอาคารดังออกมาภายนอก
เขาจึงรับรู้ได้ว่าการประชุมมันได้เริ่มไปเสียแล้ว
เขาสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป เขาพลักประตูเข้าไปในห้องโถง พร้อมเตรียมตัวโดนสาธยายยาวเป็นบทกลอนเป็น ร้อยๆ บท
ภายในอาคารช่างกว้างใหญ่ ทำด้วยหินแข็ง มีกลิ่นอายของเวทย์มนฟุ้งเต็มไปทั่วห้อง มีเก้าอี้ทำจากไม้แก่แกะสลักลวดหลายสวยงาม เรียงรายหลากแถ่ว  มีเหล่านักเรียนจากสมาคมจอมเวทย์มากมายนั่งประจำทีอยู่ ซึ่งกำลังฟังท่านผู้นำสมาคมอยู่
แต่ทันทีที่เขาเข้ามา ทุกสายตาหันมาจับจ้องมองทีเขา ซึ่งเหมือนจะเข้ามาขัดจังหวะการประชุมนี้ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ซวยละสิ..." เขาคิดในใจ
"นายตรงนั้นนะ จงเอ่ยนามออกมาซะ" คำพูดแรกที่เขาได้ยินคือคำถามจากชายรูปร่างใหญ่หุ่นล่ำบึก กล้ามเนื้อใหญ่โต มีเคราสีขาว หัวโล้น
ชายคนนั้นคือท่านผู้นำแห่งสมาคมจอมเวทย์ ท่าน กอเจียส นี้เอง!
"ผ.. ผม เดนนิส มาโก้ ครับ!" เขารีบตอบกลับไปทันทีแบบเสียงสั่นๆ
"เอาละไปนั่งที่ซะฉันจะกล่าวรายละเอียดใหัฟัง"
ชายคนนั้นรู้สึกแปลกใจที่ไม่โดนสวดบทกลอนใส่หลังจากนั้นก็ตะโกนในใจว่า “ข้ารอดโว้ย!”
การประชุมนี้คงจำเป็นมากและคงไม่อยากให้มีเรื่องอื่นมาขัดจังหวะจริงๆ
เดนนิสได้เดินไปนั่งที่ที่ยังว่างอยู่ และความสนใจของทุกคนก็กลับไปหาท่านผู้นำสมาคมอีกครั้ง
“เอาละอย่างที่กล่าวกันไป 5ปีที่ศึกษาอยู่ในโรงเรียนจอมเวทย์กำลังจะหมดลงไปแล้วละนะ”
“สิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับพวกเธอก็คือพวกนายกำลังจะได้เป็นจอมเวทย์เต็มตัวกันแล้ว”
ทุกคนภายในห้องหันมาพูดกันอย่างเสียงดังกึกก้อง ด้วยอารมณ์รู้สึกตื่นเต้น ราวกับว่ารอช่วงเวลานี้มานานแสนนาน
“เอาละเงียบกันก่อน!”
กอเจียสกล่าวขึ้นอย่างเสียงดังเพื่อให้ทุกคนภายในห้องกลับมาอยู่ในความสงบอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดต่อ
“เมื่อพวกเธอเป็นจอมเวทย์แล้ว นั้นก็หมายความว่าพวกเธอพร้อมที่จะทำภารกิจใหญ่ๆ และพร้อมรับหน้าที่ต่างๆนาๆ ซึ่งแน่นอนพวกเธอจะต้องมีความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่งมากขึ้น!”
ในขณะที่ทุกคนกำลังรู้สึกตื่นเต้น แต่เมื่อกลับมามองเดนนิส เขากลับ
รู้สึกสับสันวุ่นวายเป็นอย่างมาก
“นั้นสินะ เวลาที่เรียนที่นี้ก็จะจบแล้วสินะ ชั้นเข้าเรียนที่นี้ตั้งแต่อายุ13
ตอนนี้ฉันก็อายุ18แล้ว”
ฉันมาประชุมสายก็เลยพลาดเรื่องอาชีพและหน้าที่ที่พอทำได้ไป และนี้ต้องไปคุยเป็นการส่วนตัวกับผู้นำมนุษย์กล้ามนั้นรึป่าวเนี่ย!”
“แล้วฉันจะเอายังไงต่อละ”  “คงกลับบ้านนอนไปวันๆจนกว่าจะได้รับหน้าที่ละมั้ง”
“ฉันมันก็เป็นพวกทำอะไรไม่ค่อยได้ รู้แค่เวทย์พื้นฐานที่สอนๆกัน ไม่ได้มีความโดดเด่นอะไร งานที่ได้ก็คงค่อนข้างน่าเบื่อ”
ขณะที่เดนนิสกำลังคิดทบทวนปัญหาชีวิตภายภาคหน้าของเขาในที่ๆทุกคนกำลังดีใจพร้อมรับชีวิตใหม่ อันน่าตื่นเต้น
ก็มีเสียงดังประกาศขึ้นมาจากกอเจียสผู้นำสมาคมอย่างหนักแน่น
“เอาละและนี้ก็คือสิ่งที่สำคัญสุดๆของวันนี้”
กอเจียสเอามือล่วงกระเป๋า หยิบเพชรที่ภายในอัดแน่นด้วยพลังเวทย์แห่งการคัดสรร สีของเพชรเป็นสีขาวบริสุทธ์ เมื่อได้มองแล้วจะเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด เพชรเป็นที่รู้จักอีกชื่อหนึ่งคือเพชรแห่งการคัดสรร
“เอาละอย่าพึ่งตะลึงกันไปเกล่านักเรียนทั้งหลาย สิ่งสำคัญของมันนะไม่ได้อยู่ที่ความสวยงามของมันหรอกนะ”
กอเจียสบิดตัวก่อนที่จะชูมือล่ำๆที่กำเพชรแห่งการคัดสรรไว้ไปในอากาศ
“สิ่งที่เพชรนี้สามารถทำได้ก็คือ คัดสรรผู้ที่ถูกเลือกมาปฏิบัติภารกิจอันยิ่งใหญ่ ซึ่งต้องใช้ความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่งในการทำยังไงละ!”
“โอ้วววววววววววววววววววววว!” เสียงนักเรียนทุกคนตะโกนด้วยความตื่นเต้น
เดนนิสได้มองเพชรนั้น และรู้อยู่แก่ใจตัวเองว่าตัวเองไม่มีทางได้เลือกอยู่แล้ว
“เพชรนี้จะเลือกจอมเวทย์2คน ชาย 1 และ หญิงอีก1คน เท่านั้น!”
“เอาละน่ะ..”
“ไปเลย!!” กอเจียสขว้างเพชรขึ้นไปในอากาศอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครสามารถมองได้ทัน ทันใดนั้น เพชรในอากาศก็แตกออกมาเป็นก้อนพลังเวทย์2ก้อน ก้อนพลังเวทย์นั้นได้พุ่งตรงไปหาจอมเวทย์ที่ถูกเลือก ด้วยความเร็วสูง ทุกคนลุ้นระทึกว่าใครกันนะถึงจะเป็นผู้ที่ถูกเลือก
ก้อนพลังเวทย์ก้อนแรกได้พุ่งไปหาจอมเวทย์สาวคนหนึ่ง
นินาเมะ หญิงสาวผมยาวสลวย ตาสีฟ้า หมาดเข้มดูสุขุม เป็นคนที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จักและหมายตาต่อคนรุ่นใหญ่ภายในสมาคมเวทย์มน
 เพราะหญิงสาวคนนี้เป็นเลิศทางด้านการใช้เวทย์มนแทบทุกธาตุ แถมยังเป็นนักเรียนดีเด่นอีกด้วย ถึงบางทีจะเป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งก็ตาม
“สมกับเป็นเพชรคัดสรรจริงๆ เลือกคนได้ดีมากๆ” เสียงนักเรียนร้องเชียดังเต็มอาคารประชุมแห่งนี้ แต่ทันใดนั้นเอง
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!”
ความสนใจของทุกคนหันไปหาที่มาของเสียง อย่างกระทันหัน
“นี้มันเรื่องบ้าอะไรรรรรรร!!”
เดนนิสผู้ถูกก้อนพลังเวทย์พุ่งเข้าชนแบบงุนงง ภายในหัวมีแต่ความสับสนวุ่นวาย ทุกคนหันมามองด้วยความสับสนและมองด้วยสีหน้าประมาณ”หมอนั้นมันใครละเนี่ย”
“แย่ละ ถึงยัยนินาเมะจะเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง แต่สำหรับฉัน ต้องเป็นประมาณว่าเข้าสังคมไม่ได้เลยละมั้ง เพื่อนซักคนยังไม่มีใช้ชีวิตคนเดียว
ช่างน่าอนาถายิ่งนัก” เดนนิส คิดขึ้นมาในใจของเขา
“เอาละรออะไรกันอยู่ ตบมือ! เซ่! ตบมือ!”
ทุกคนตบมือด้วยอารมณ์งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นเนี่ย หมอนั้นมันเป็นใคร
การประชุมจบลงทุกคนแยกย้ายพร้อมเตรียมตัวที่จะเป็นจอมเวทย์ที่แท้จริง และเตรียมตัวรับชีวิตและความตื่นเต้นใหม่ๆในวันข้างหน้า
มีเพียง เดนนิส กับ นินาเมะ เท่านั้นที่ถูกเรียกไปพบเป็นการส่วนตัว
ในห้องพักของเหล่าจอมเวทย์ของกอเจียส ซึ่งภายในเต็มไปด้วยจอมเวทย์ระดับหัวกระทิทั้งนั้น
นินาเมะ นั่งด้วยความสุขุ่มและนิ่ง ต่างจาก เดนนิสที่มีอาการ”นี้มันเรื่องบ้าอะไร”อยู่ในหัว และพร้อมที่จะคัดค้านการคัดสรรครั้งนี้
แต่ทันใดนั้นกอเจียสก็พูดขึ้น
“เอาละนะ..”
“ภารกิจที่พวกเธอ2คนจะได้รับก็คือ..”
“การไปที่โลกมนุษย์ทั่วไปยังไงละ!”
“เดี๋ยวเซ่!”
 
     -บทเปิดตัว End-