ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

“คุณเดนนิส มาโก้ สินะครับ ยินดีด้วยที่ได้รับบทบาทของการเป็นจอมเวทย์เต็มตัวนะครับ” ผมถูกกล่าวแสดงความยินดีในวันที่เข้าไปทำพิธีสำเร็จการศึกษาจากนักเรียนจอมเวทย์

เป็นพิธีที่ค่อนข้างเรียบง่ายจัดที่สวนภายในตัวอาคารเรียนเพียงเท่านั้น แค่เดินไปรับเหรียญตราของสถาบันไว้เป็นหลักฐานว่าสำเร็จการศึกษาแล้ว อ่า ถ้านับคนที่มีเพื่อนมากินเลี้ยงด้วยก็คงเป็นพิธีที่ค่อนข้างสนุกละนะ แต่ฉันผู้อยู่แบบวิถีสันโดษของไม่มีหรอก!

แต่จิตใจของผมไม่ค่อยจดจ่อแต่พิธีเท่าไรนัก

“มันช่างน่าปวดหัวจริงๆเล้ย เพราะจากเรื่องเพชรคัดสรรย์เมื่อวานแท้ๆเชียว มันต้องเป็นการผิดพลาดแน่” เดนนิสบ่นพึมพำในระหว่างเดินออกจากจุดทำพิธีสำเร็จการศึกษาซึ่งมีนักเรียนจบการศึกษาใหม่ร่ายเวทย์กันอย่างกระจัดกระจาย

เมื่อวานก็ได้ลองคุยกับท่านผู้นำนั้นแล้วแท้ๆแต่ก็ยังยืนกรานว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดพลาดอย่างแน่นอน ของแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงกันละเนี่ย

เดนนิสเดินออกมานั่งตรงม้านั่งรอบนอกของอาคารเรียนดูเหมือนกับคนที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณหลงเหลืออยู่ เดนนิสกรอกสายตามองไปรอบๆตัวก่อนจะพบผู้คนกำลังมุงพูดคุยกับนินาเมะอยู่อย่างเจี๊ยวจ๊าว

“ก็แหงละน้า.. ก็นินาเมะเป็นถึงระดับที่ผู้คนจัดว่าเป็นจอมเวทย์อัจฉริยะผู้คนก็ให้ความสนใจไม่แปลกหรอก ผิดกับฉันที่ถูกเลือกเหมือนกันคนละระดับเลยจริงๆ” เดนนิสพูดพรางมองไปที่นินาเมะที่ดูเหมือนจะค่อนข้างยุ่งอยู่เอาการ คงเป็นเพราะปกติไม่ค่อยได้คุยกับคนกลุ่มใหญ่มาก การเจอรุมแบบนั้นคงรู้สึกอึดอันไม่น้อยแน่ๆ แต่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนนี้นะ

ในขณะที่เดนนิสกำลังจ้องไปที่นินาเมะอย่างใจจดใจจ่อ นินาเมะก็ได้หันมามองทางที่เดนนิสนั่งอยู่พอดี ทั้งสองสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นเดนนิสก็รู้สึกสะดุ้งแล้วรีบลุกเดินออกจากจุดนั้นทันที

“แย่ๆละ จะโดนคิดว่าเป็นพวกโรคจิตรึป่าวเนี่ย กลับไปที่หอพักตัวเองดีกว่า” เดนนิสพูดพรางรีบเดินกลับไปทีตัวหอพักอย่างรีบเร่ง

เดนนิสเดินขึ้นไปบันไดไปที่ชั้นสองของหอพัก ก็ได้พบเจอกับนักเรียนชายสองคนที่พึ่งสำเร็จการศึกษารออยู่

“นายคือ เดนนิส มาโก้ สินะ ยินดีด้วยนะที่ได้รับการคัดสรรย์ในครั้งนี้นะ”

“ใช่แล้วๆ พวกเราคือฝากด้วยนะ” ทั้งสองคนพูดให้กำลังใจเดนนิสแบบที่ตัวเดนนิสเองก็คาดไม่ถึงว่าทั้งชีวิตนี้จะคนมาชม เขาสะบัดหัวตัวเองเพื่อสร้างความมั่นใจนี้ไม่ใช้พลังแห่งการมโนที่หัวเขาสร้างขึ้น จริงงั้นรึเนี่ยนี้ไม่ใช้พลังแห่งการมโนเรื่องที่เป็ฯไปไม่ได้ที่ฉันถนัดนักถนัดหนาหรอกรึเนี่ย

“นายคงจะสอนพลังที่นายไม่เคยโชว์โดดเด่นสักครั้งไว้ภายในอยู่สินะ เหลือเชื่อเลยละ เดนนิส!”

“อ..อ่า ขอบใจพวกนายมากนะ” เดนนิสตอบประโยคสั้นๆพร้อมคิดในใจว่าเหมือนโดนตบหัวและลูบหลัง

ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามาอีกคน

“อะไรกัน อะไรกัน นี้นะรึผู้ที่ถูกเลือกนะ” เดนนิสและชายอีก2คนหันไปมอง

หมอนั้นคือทัดเช่อ เป็นคนที่เรียนอยู่ในชั้นเรียนเดียวกับเดนนิส

“ไอพวกแนวๆๆ ตูข้าเก่งมันโผล่มาจนได้!” เดนนิสคิดเมื่อเห็นทัดเช่อ

หมอนั่นมีความมั่นใจในเวทย์ไฟฟ้าของมัน จะว่าเชี่ยวชาญเลยก็ว่าได้ละนะ

“อย่างนายนะรึ เดนนิส! นี้มันต้องเป็นเรื่องผิดพลาดเป็นแน่ นายนะมันไม่มีดีอะไรซักอย่าง!” ทัดเช่อ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฮึดฮัดดูถูก“

“เดียวสิ นายไม่มีสิทธิไปดูถูกเดนนิส แบบนั้นนะ” หนึ่งในชายสองคนพยายามจะช่วยเหลือเดนนิส

“ใช่แล้วละ ฉันมันไม่ได้เรื่อง” เดนนิสพูดออกมาแบบเรียบง่ายและน้ำเสียงเบื่อหน่าย

เอ๊ะ..?” ทัตเช่อทำหน้างง

“ฉันก็ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันโว้ย!” เดนนิสพูดแล้วดิ้นไปดิ้นมาด้วยสภาพหน้าอนาถ

“หนอยแก! พยายามจะยั่วโมโหฉันสินะ! มาดวลกันหน่อยเป็นไงเจ้า

เดนนิส!” ทัดเช่อชี้ไปที่เดนนิสอย่างท้าท้าย

“ไม่เอาอะ ยังไงฉันก็ไม่ชนะหรอก” เดนนิสปฏิเสธอย่างงดงาม

“หนอยแก ตะกี้แกพูดว่ายังไงฉันก็ไม่ชนะเรอะ!” ทัดเช่อร่ายพลังเวทย์ไฟฟ้าไว้ในกำมือพร้อมที่จะชก

“แกได้ยินมั่วไปหมดแล้วโว้ย!”

เดนนิสไหวตัวทันจึงใช้หนึ่งในวิชาเวทย์ลับสุดยอด ซึ่งก็คือ..

“วิ่งยังไงละ!” เดนนิสพุ่งด้วยความเร็วสูง

“แกจะหนีไปไหน!!!!”

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เดนนิสมีความมั่นใจอย่างสูงคือความเร็วในการวิ่งที่อยากที่จะหาคนจับตัวได้ทัน ทั้งสองวิ่งไล่จับกันอยู่บนชั้นสองของหอพัก

“พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงตะโกนอย่างดังกึกก้องทำให้ทั้งสองที่ไล่จับกันได้หยุดนิ่งแล้วหันไปมองทันที่

“อ..อาจารย์ เร!” ทั้งสองคนตะโกนพร้อมกัน

อาจารย์เรเฟียหรือรู้จักกันในหมู่เด็กๆในชื่ออาจารย์เร เป็นครูสอนวิชาเล่นแร่แปรธาตุและเป็นอาจารย์ที่เฝ้าที่พักนี้ด้วย เป็นครูสาวผมสั้นสวมแว่น

อายุเพียงแค่20ต้นๆเพียงเท่านั้น แต่ก็สามารถสอนวิชาที่แทบเรียกได้ว่าซับซ้อนมากๆในหมู่วิชาเวทย์มน

“เอาละ อธิบายมาสิ๊ ทำไมถึงวิ่งไล่กันแบบนี้” อาจารย์เรฟถามทั้งสองคนหลังจากวิ่งไล่กันเสร็จหมาดๆ

ทั้นใดนั้น ชายสองคนผู้เห็นเหตุการณ์ของทั้งสองคนก็วิ่งตามมาเล่าเหตุการณ์ให้อาจารย์เรฟฟัง

“มันเป็นยังงี้นี้เองสินะ.. ทัดเช่อเธอทำแบบนั้นแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา”

“ผ..ผมก็แค่ พยายามจะสั่งสอนเจ้าเดนนิสที่มากวนโมโหผมก็แค่นั้นเอง”

“เฮ้อ.. นี้เธอมีสมองของคนอายุ18อยู่บ้างรึป่าวเนี่ย?” อาจารย์เรฟียพูดด้วยความรู้สึกเพลียใจ

“ผมก็อยากแสดงพลังอันแข็งแกร่งให้มันได้ดูชม ก็เท่านั้น!” เมื่อทัดเช่อ อาจารย์เรเฟียก็พูดขึ้นมา

“งั้นเธอก็ลองไปดวลกับนินาเมะแทนดูสิ”

“อึ๊กก!” ทัดเช่อเหงื่อแตก ก่อนที่จะเดินค่อยๆเดินจากไปแบบรู้สึกผิด

อาจารย์เรฟหันมาทางเดนนิส

“เธอเองก็ด้วยนะ เดนนิส อย่าไปพูดกสนโมโหคนอื่นสิ”

“เอ่อ..ผมป่าวว่าอะไรเขาเลยนะ หมอนั้นมันเข้าใจผิดไปเอง”

“ยังไงก็เถอะ เรียนรู้จากเหตุการณ์นี้ด้วยนะ”

“คร้าบ...”

“เออ จริงสิ เดนนิส.. ดีใจด้วยนะที่ถูกเพชรคัดสรรเลือกนะ”

“อ..อื้ม ขอบคุณครับ เอาจริงๆผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงถูกเลือก ผมว่ามีคนที่เหมาะกว่าผมถมไป”

“เรื่องนั้นนะ คงเป็นเพราะนายคงมีเวทย์มนที่หลับใหลอยู่ก็ได้นะ โฮะๆๆ

เอาเถอะการเลือกของเพชรคัดสรรนะ มีความหมายทุกครั้งนะ”

เดนนิสรู้สึกว่าคำพูดแบบนั้นจะจริงจังกับมันได้รึป่าวนะ

“เอาเถอะ เดนนิสภารกิจครั้งนี้หนักหน่วงมากเลยสินะ พยายามให้เต็มที่นะถ้าอยากได้คำแนะนำมาถามครูได้เสมอนะ”

“อ่า ขอบคุณมากนะครู ผมจะพยายามนะ อย่าคาดหวังอะไรมากนะครับ”

 เดนนิสกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพักตัวเอง แต่ก่อนที่จะไปอาจารย์เรเฟียก็พูดกับเดนนิส

“เดนนิส เธอนี้จริงๆเลยนะ จนถึงวันนี้ที่จบการศึกษา เธอก็ยังเป็นคนไม่เข้าสังคมหาเพื่อนไม่ได้อยู่ดีสินะ” อาจารย์ยิ้มและพูดใส่เดนนิส

“อะไรกันละครู ครูก็เคยบอกผมว่าจะหาแฟนเป็นปีแล้วนะ ตอนนี้ก็ยังหาไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่รึ”

“เจ้าเดนนิส ตะกี้พูดว่ายังไงนะ!” อาจารย์เรออกตัววิ่งไล่เดนนิสทันที

“อะไรกัน! ตะกี้ก็พึ่งห้ามคนวิ่งไล่กันไม่ใช่เรอะ!!!” เดนนิสตะโกน

เรื่องวุ่นวายต่างๆค่อยหยุดหมดไป เดนนิสเดินถึงหน้าห้องพักของตัวเอง

ในตอนนั้นนินาเมะก็เดินพ่านทางมากับเพื่อนกลุ่มของเธอ2-3คน และมองมาทางเขาพอดี สายตาของนินาเมะค่อนข้างเย็นชานิดๆ จ้องมาที่เดนนิส

ก่อนที่จะเดินพ่านไป

เดนนิสเก็บอาการตัวเองแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างเงียบๆ

“แย่ละ นี้ฉันโดนคิดว่าเป็นโรคจิตไปแล้วจริงๆรึเนี่ย!!!” เดนนิสกระโดดกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง

วันแห่งการเริ่มภารกิจใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆแล้ว เดนนิสต้องเตรียมพบเจอกับอุปสรรคมรากมายที่เขาต้องเผชิญ