ชายเย็นชากับสาวขี้อ้อน

7ปีก่อน
ซาน(น้องสาวเรย์):พี่เรย์กินข้าวพี่เดี๊ยวก็ไปร.รสายหรอก
เรย์:กี่โมงแล้วอ้ะ...
ซาน:8โมงพี่
เรย์:หือ?? 8โมง 
กรี๊ด!!!!!
แม่เรย์:เรย์เป็นอะไรลูก!!!จะรีบวิ่งทำไมเดียวตกบรรได
ตึก ตึก ตึก
เรย์:สายแล้วแม่!!??
ตึก ตึก ตึก
เรย์:โอ้ยยยย
ณ.ห้องไอจัสวิน
บอล:เห้ย!!!ทำไมไอเรย์มันยังไม่มาว้ะ
บราวด์:ไอเรย์โทรมาพอดีเลย
วิน:เดี๊ยวฉันรับเอง ฮัลโหล??ไอเรย์นี่วินเร็วๆจะเข้าแถวแล้วพวกฉันแอบมารอแกหน้าร.รเนี่ย
เรย์:เออ แกถึงแล้ว
วิน:เคร
เจมส์:เห้ย!!! แขนกับหัวไปโดนไรมา
เรย์:ตกบรรไดมาโคตรเจ็บเลยT-T
เจมส์:เดินไหวมั้ย??
เรย์:ไม่ไหวดิเจ็บมากเลย
เจมส์:มาเดี๊ยวเราอุ้ม
ทันใดนั้นเจมส์ก็อุ้มฉันไปห้องพยาบาลทันทีแล้วบอกให้เพื่อนคนอื่นไปเข้าแถวก่อนเมื่อมาถึงห้องพยาบาล เจมส์ก็ทำแผลที่ฉันไม่เห็นตรงข้อเท้าทันทีนั่นเป็นครั้งแรกที่เห็นเจมส์อ่อนโยนมากขนาดนี้ และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นความรู้สึกแรก