ชายเย็นชากับสาวขี้อ้อน

7ปีก่อน

ซาน(น้องสาวเรย์):พี่เรย์กินข้าวพี่เดี๊ยวก็ไปร.รสายหรอก

เรย์:กี่โมงแล้วอ้ะ...

ซาน:8โมงพี่

เรย์:หือ?? 8โมง 

กรี๊ด!!!!!

แม่เรย์:เรย์เป็นอะไรลูก!!!จะรีบวิ่งทำไมเดียวตกบรรได

ตึก ตึก ตึก

เรย์:สายแล้วแม่!!??

ตึก ตึก ตึก

เรย์:โอ้ยยยย

ณ.ห้องไอจัสวิน

บอล:เห้ย!!!ทำไมไอเรย์มันยังไม่มาว้ะ

บราวด์:ไอเรย์โทรมาพอดีเลย

วิน:เดี๊ยวฉันรับเอง ฮัลโหล??ไอเรย์นี่วินเร็วๆจะเข้าแถวแล้วพวกฉันแอบมารอแกหน้าร.รเนี่ย

เรย์:เออ แกถึงแล้ว

วิน:เคร

เจมส์:เห้ย!!! แขนกับหัวไปโดนไรมา

เรย์:ตกบรรไดมาโคตรเจ็บเลยT-T

เจมส์:เดินไหวมั้ย??

เรย์:ไม่ไหวดิเจ็บมากเลย

เจมส์:มาเดี๊ยวเราอุ้ม

ทันใดนั้นเจมส์ก็อุ้มฉันไปห้องพยาบาลทันทีแล้วบอกให้เพื่อนคนอื่นไปเข้าแถวก่อนเมื่อมาถึงห้องพยาบาล เจมส์ก็ทำแผลที่ฉันไม่เห็นตรงข้อเท้าทันทีนั่นเป็นครั้งแรกที่เห็นเจมส์อ่อนโยนมากขนาดนี้ และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นความรู้สึกแรก