ชมพูนาคี

                "สุคินนาคา"... 
           ท้าวนาคินเอ่ยขึ้นเบาๆ กับบุตรชายที่เหลือรอดชีวิตเพียงตนเดียวด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้งเพราะขาดการพักผ่อนมาหลายเพลา เนื่องด้วยหัวใจที่แตกสลายที่ตนได้สูญเสียบุตรไปเกือบหมดสิ้น
 
            "ขอรับท่านพ่อ" 
            สุคินนาคานั่งคุกเข่าก้มหน้ารับคำบัญชาจากบิดาด้วยใบหน้าอันเคร่งเครียด  ถึงแม้สุคินนาคาจะรับได้กับเหตุการณ์สะเทือนใจอันแสนสาหัสที่พึ่งเกิดขึ้นด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง  แต่สุคินนาคาก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถยอมรับกับสิ่งที่บิดาจะกล่าวกับตนต่อไปได้หรือไม่  เพราะบิดาของตนคงจะตรัสบางสิ่งที่เขาคงต้องทำใจลำบากในการยอมรับ  แต่สุคินนาคาก็เคารพการตัดสินใจของบิดา
 
           ท้าวนาคินนิ่งเงียบไปนาน  กว่าจะเอ่ยสิ่งที่ตนได้ใคร่ครวญมาหลายเพลาแล้วกับสุคินนาคาบุตรชายคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยน้ำตาคลอเบ้าและน้ำเสียงอันสั่นเครือว่า
 
            "สุคินนาคา..เจ้าจงนำบุตรตรีทั้งหมดของพ่อ  พร้อมแม่ของเจ้ากลับวังนาคินของพวกเรา...โดยไม่มีพ่อ..."
 
            สุคินนาคาจ้องมองใบหน้าของบิดานิ่งงันคล้ายสมองหยุดสั่งงานชั่วคราว  แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อไป
 
            "พ่อไม่อยากกลับไปเห็นดินแดนแห่งความสุขของพวกเราอีก...ความสุขแห่งวันวานของอดีตที่พ่อมีลูกอยู่พร้อมหน้า...และวันเวลานั้นก็ไม่หวนกลับมาอีก...พ่อขอเดินทางไปบำเพ็ญเพียรที่ภูเขาคันธมาทน์คนเดียวโดยไม่มีเจ้า...เพราะพ่อไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะพ่ออีกแล้ว...ถ้าพ่อยังทำใจไม่ได้...พ่อจะขออยู่ที่นั่นต่อไป...จนกว่าพ่อจะสิ้นอายุขัย..."
 
            สุคินนาคารับฟังบิดาบัญชาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย  แต่เพราะเขามีจิตใจเข้มแข็ง  เขาจึงขับไล่ความอ่อนแอออกไปจากใจเขาได้ในเวลาอันรวดเร็ว  แล้วรับคำบัญชาบิดาว่า
 
            "ท่านพ่ออย่าห่วงไปเลย  ลูกจะเร่งติดตามหาน้องชมพูนาคีให้พบ  แล้วจะพาท่านแม่และน้องๆ กลับวังนาคินตามความประสงค์ของท่านพ่อให้จงได้ขอรับ"
 
            "สุคินนาคา...สมแล้วที่เจ้าเป็นลูกที่พ่อไว้วางใจมากที่สุด...พ่อจะให้เจ้าปกครองวังนาคินของพวกเราแทนพ่อ  นี่คืออัญมณีประจำตัวพ่อ  เจ้าจงแสดงอัญมณีนี้ต่อบรรดาเหล่าพญานาคทั้งหลาย  เพื่อยืนยันการขึ้นครองราชย์อย่างชอบธรรมแทนพ่อ"
 
            ท้าวนาคินมอบอัญมณีประจำกายซึ่งมีขนาดเท่าอุ้งมือและมีสีขาวแวววาวคล้ายเพชรที่ผ่านการเจียระไนอย่างประณีตให้บุตรชาย
 
             สุคินนาคารับอัญมณีประจำกายบิดามาไว้กับตัวเองอย่างเบามือ  เพราะเป็นสัญลักษณ์แทนตัวบิดาที่ทรงคุณค่ามากที่สุดด้วยความรู้สึกสะเทือนใจที่ต้องแยกจากบิดาไป
 
            จากนั้นสุคินนาคากราบแทบพระบาทของบิดา  แล้วแยกจากบิดามาตั้งแต่บัดนั้น