ชมพูนาคี

               เกล็ดกายเหล่านาคากระทบแสงแดดยามบ่ายระยิบระยับแวววับดุจอัญมณี
 
               "ลูกรักทั้งหลาย บัดนี้พวกเจ้ามาถึงผิวน้ำแล้ว  โน่นแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์  ดิินแดนป่าหิมพานต์  พวกเจ้าอาจจะรู้สึกว่าอยู่ใกล้ตา  แต่ที่จริงแล้วอยู่ไกลไปหลายโยชน์นัก"  ท้าวนาคินบอกลูก
 
                "การเดินทางหลายโยชน์นี้  พวกเจ้าต้องสำรวมกาย  วาจา  ใจ  ไว้ให้ดี  เพราะถ้ามีนาคตนใดเผลอตนทำการมิบังควร  เจ้าแห่งป่าจะลงโทษพวกเจ้า"  นางแก้วกานดานาคีกล่าวย้ำเตือนลูกอีกครั้ง
 
                แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแสงลง  เผยให้เห็นท้องฟ้าแดงกล่ำดุจสายเลือด  เสียงนกร้องเซ็งแซ่เตรียมกลับรัง  ต้นไม้ใหญ่ดูทะมึนยืนต้านลม  เถาวัลย์หลายสายพันธุ์เกี่ยวกวัดรัดต้นไม้ไว้แน่นจนดูรกรุงรัง  บัดนี้..ถึงเวลายามพลบค่ำในแดนสนธยา
 
                เหล่านาคน้อยผู้พึ่งเคยออกมาเห็นสิ่งแปลกใหม่  ต่างพากันตัวสั่นเทาด้วยความกลัวและหวาดผวา  เมื่อได้ยินเสียงร้องหวีดหวิวแสบแก้วหูดังกระทบมาตามสายลม 
 
                "เจ้าจงตั้งสติให้มั่น  ทำจิตให้ระลึกรู้ว่า  สักแต่ว่ารู้  สักแต่ว่าเห็น  สักแต่ว่าได้ยิน  เจ้าอย่าเอาอารมณ์ไปปรุงแต่งเพิ่มเติม  มิเช่นนั้นดวงจิตของเจ้าจะอ่อนแอ  สิ่งชั่วร้ายจะเข้ามาทำร้ายเจ้าได้ง่าย ๆ ลูกรัก"  ท้าวนาคินเตือนสติลูก
 
                เมื่อท้องฟ้ามืดดำสนิท  เหมือนทุกสิ่งตกอยู่ในภวังค์  เสียงนกร้องสักตัวก็ไม่มี  เวลาดึกสงัดเช่นนี้ มีเพียงหิ่งห้อยที่ยังส่งแสงระยิบระยับนำทางเหล่านาคาที่กำลังเดินทางเข้าป่าอาถรรพณ์ซึ่งไม่เคยมีมนุษย์คนใดกล้าล่วงล้ำเข้าไป
 
                "นี่ก็ดึกสงัดมากแล้ว  เราควรนอนพักเอาแรงก่อนดีไม๊เจ้าคะท่านแม่"
                ชมพูนาคีออดอ้อนมารดา
 
                "มันอันตรายมากถ้าเราหลับในเวลากลางคืนที่นี่  เพราะมีสัตว์ร้ายหลายชนิดคอยจ้องทำร้ายเรา  จงแข็งใจอดทนไว้ลูกรัก"  นางแก้วกานดานาคีปลอบโยนลูก
 
                เหล่านาคาเดินทางในป่าอาถรรพ์ทั้งคืนจนสว่าง  เห็นแสงแดดส่องกระทบยอดไม้ลงมาตามความสูง  ละอองไอน้ำลอยเกาะกลุ่มกันแน่นท่ามกลางป่าอันรกชัฏ
 
                "เช้าแล้วลูกรัก  อันตรายยามรัตติกาลได้เบาบางลงแล้ว  พ่ออยากให้ลูก ๆ  ได้พักเหนื่อยบ้าง"  ท้าวนาคินเป็นห่วงลูก
 
                "แถวนี้มีลำธารอยู่ใกล้ๆ ไม๊ขอรับท่านพ่อ  ลูกจะไปหาน้ำดื่มมาถวายท่านพ่อกับท่านแม่ได้ดื่มให้ชื่นใจ  และจะพาน้อง ๆ  ไปเล่นน้ำด้วยขอรับ"  สุคินนาคาถามบิดา
 
                "เรายังไม่ควรไว้วางใจอะไรง่ายๆ  ลูกเอ๊ย  น้ำในลำธารอาจจะมีอยู่  แต่อันตรายอาจจะแอบแฝงในนั้น  ทางที่ดีพวกเราควรระมัดระวังตน  แล้วมุ่งหน้าเดินทางต่อไปให้ถึงป่าหิมพานต์โดยเร็วไว  เพราะที่นั่นเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์  ความไว้วางใจของพ่อจะมีมากขึ้นในถิ่นนั้นลูกรัก"
                ท้าวนาคินกล่าวกับสุคินนาคา
 
                "ความกระหายน้ำของพ่อกับแม่ย่อมหมดไป  เพราะน้ำทิพย์ซึ่งเกิดจากน้ำใจของลูก  ได้หล่อเลี้ยงชโลมใจพ่อกับแม่ไว้  เจ้าอย่าห่วงพ่อกับแม่ไปเลยนะลูกรัก"
                นางแก้วกานดานาคีบอกสุคินนาคาด้วยสายตาอ่อนโยน
 
                เหล่านาคาน้อยเดินทางผ่านป่าอาถรรพณ์ด้วยความอิดโรยเหนื่อยล้า  นาคาบางตนเกิดท้อแท้ใจไม่อยากเดินทางไปต่อ  บ้างร้องไห้  บ้างโวยวายกระฟัดกระเฟียด  ผืนป่าที่เคยเงียบสงัดวังเวง  บัดนี้กลับมีแต่เสียงร้องระงมอื้ออึงของเหล่านาคน้อย 
 
                "หยุด!  พ่อสั่งพวกเจ้าให้หยุดร้องบัดเดี๋ยวนี้!  การร้องไห้โวยวายหามีประโยชน์อันใดไม่ รังแต่จะทำการใหญ่ให้เสียหาย  สู้เก็บเสียงไว้  ตั้งสติ  ข่มอารมณ์  และอดทนจนพบจุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้ไม่ดีกว่าหรือลูกรัก"  ท้าวนาคินกึ่งดุกึ่งปลอบใจลูก..
 
               
                "ลูกจะพาน้องๆ ไปเล่นน้ำเพื่อให้คลายจากความทุกข์โศกศัลย์ในขณะนี้นะขอรับท่านพ่อ  เผื่อน้องๆ  จะมีอาการดีขึ้น.."  สุคินนาคาขอร้องบิดาด้วยความสงสารน้องๆ 
 
                ท้าวนาคินถอนใจเฮือกต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  และจำใจอนุญาตให้สุคินนาคาพาน้องๆ ไปเล่นน้ำ  ทั้งที่ไม่อยากให้ไป  ด้วยเพราะห่วงใย  กลัวลูกๆ  ได้รับอันตรายจากสิ่งที่แอบลอบจะทำร้ายเหล่านาคาน้อย..
 
                  น้ำในลำธารใสสะอาด  จนมองเห็นเหล่ามัจฉาน้อยแหวกว่ายไปมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจต่อผู้มาเยือนจากต่างถิ่น  เหล่านาคน้อยสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกทั่วสรรพางค์กายของน้ำใสที่ไหลเย็น  จนทำให้ความขุ่นข้องหมองใจค่อยๆ  มลายหายสิ้นไป..
 
                 เหล่านาคน้อยเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลินกินเวลาหลายชั่วโมง  บ้างหยอกเย้า  บ้างหัวเราะ  ส่งเสียงดังเซ็งแซ่  แต่ผู้ที่เสียสละความสุขในการเล่นน้ำ  และเฝ้าระแวดระวังภัยให้น้องๆ คือ  สุคินนาคา  นาคผู้พี่ที่พร้อมจะเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องน้องๆ  ของตนให้ปลอดภัย  ท้าวนาคินกับนางแก้วกานดานาคีก็คลายความกังวลลง  เมื่อไม่มีเหตุร้ายอันใดเกิดขึ้นกับลูกๆ  ของตน  และวางใจที่สุคินนาคารับผิดชอบดูแลน้องๆแทนพ่อแม่ได้เป็นอย่างดี