ชมพูนาคี

                ดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมละมุนมาตามสายลม  กระทบโสตประสาทการรับกลิ่นของเหล่านาคาทุกตน  กลิ่นหอมที่มหัศจรรย์นั้น  ช่วยปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าทั่วกายมลายสิ้นไป  นาคทุกตนต่างสูดดมความหอมของกลิ่นดอกไม้เข้าเต็มปอดด้วยใบหน้าสดชื่นเหมือนพึ่งตื่นนอนใหม่ ๆ ทั้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเพราะเดินทางไกล

           "กลิ่นหอมของดอกอะไรกันนะ  กลิ่นหอมอ่อน ๆ  คล้ายข้าวเปลือกนึ่งผสมกับกลิ่นหอมของดอกราตรี  ช่างหอมเย็นละมุนละไมอะไรปานนี้"  ชมพูนาคีพูดพลางยิ้มไปอย่างมีความสุข

           "กลิ่นหอมของดอกไม้ทิพย์หน่ะลูก  ซึ่งจะเบ่งบานและส่งกลิ่นหอมอยู่ตลอดเวลา  ไม่มีวันเหี่ยวเฉา"  นางแก้วกานดานาคีบอกลูกสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

           "ไม่ต้องรดน้ำ  ไม่ต้องใส่ปุ๋ยเหมือนดอกไม้ในเมืองมนุษย์ใช่ไม๊เจ้าคะท่านแม่"  ชมพูนาคีซักถามมารดาต่อด้วยความสงสัย

            "ใช่แล้วจ้าลูกรัก  ดอกไม้ทิพย์จะเบ่งบานและส่งกลิ่นหอมเป็นนิรันดร์"

            "โห...ช่างน่าอัศจรรย์ใจอะไรถึงเพียงนี้เจ้าคะท่านแม่  ตั้งแต่ลูกเกิดมาก็ยังไม่เคยพบเห็นสิ่งมหัศจรรย์ใจอะไรแบบนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ"  ชมพูนาคีรำพึงรำพันต่อมารดา

            "เจ้าไม่แปลกใจบ้างเลยรึชมพูนาคี...ว่าทำไมเจ้าจึงพบเห็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้...ก็เพราะที่นี่...ไม่ใช่ป่าอาถรรพ์ที่เราเคยเดินทางข้ามมาอย่างไรเล่าลูกรัก"

            ท้าวนาคินถามลูกสาวพลางนึกขำจนปิดไม่มิด

            "ที่นี่คือป่าหิมพานต์ใช่ไม๊ขอรับท่านพ่อ  ลูกทราบจากการค้นคว้าในตำราขอรับ"

            สุคินนาคาแสดงความคิดเห็นต่อบิดา

            "เจ้าช่างเป็นผู้เฉลียวฉลาดยิ่งนักลูกรัก...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถูกต้องแล้ว  ที่นี่คือป่าหิมพานต์  ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ที่พ่อกับแม่ตั้งใจพาพวกเจ้ามา"

            ท้าวนาคินหัวเราะชอบใจที่มีลูกฉลาดถึงเพียงนี้

            "แต่เดี๋ยวก่อนนะ!  ที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยเสมอไป  พวกเราต้องคอยหลบซ่อนตัวจากศัตรูที่จ้องจะมาทำร้ายพวกเรา"  ท้าวนาคินมีสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด

            "พญาครุฑ..."  สุคินนาคากล่าวสั้นๆ  ด้วยใบหน้าเคร่มขรึม

            "พญาครุฑ  คือศัตรูของเรา  ถ้าบังเอิญพญาครุฑมาพบพญานาคอย่างพวกเรา...ความตายจะมาเยือนพวกเราจนหมดสิ้น...ดังนั้น...พ่อขอสั่งให้นาคทุกตนจำแลงแปลงกายเป็นมนุษย์เสีย  แล้วจงอย่าเผลอตัวกลับคืนร่างเดิมขณะที่พวกเจ้ายังอยู่ในป่าหิมพานต์"  ท้าวนาคินบอกลูกทุกตนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

             เมื่อสิ้นเสียงบิดา  เหล่านาคาน้อยก็จำแลงแปลงกายเป็นมนุษย์ทันที

             ชมพูนาคีมีภูษาอาภรณ์อันวิจิตรงดงามด้วยอัญมณีที่เรียงร้อยในเนื้อผ้าดุจตัดเย็บด้วยฝีมืออันประณีต  เรือนกายนางมีกลิ่นหอมคล้ายดอกกล้วยไม้ราตรี  นางมีผมดำขลับเงางามยาวสลวยถึงกลางแผ่นหลัง  ซึ่งตัดกับผิวกายของนางที่เป็นสีขาวอมชมพูนุ่มเนียน  ผิวพรรณเปล่งปลั่งดูมีน้ำมีนวล  ชวนให้สัมผัสผิวอันอ่อนนุ่มของนาง  เวลานางย่างเดิน  นางช่างสง่างามดุจนางหงส์ด้วยรูปร่างสูงโปร่งสะดุจตา  ใบหน้านางงามผุดผ่องเหมือนต้องแสงจันทร์  คิ้วโก่งดั่งคันศร  รับกับดวงตากลมโตที่ชอบช้อนตามองด้วยแววตาเป็นประกายดั่งต้องแสงเทียน  นางมีจมูกโด่งได้รูป  รับกับริมฝีปากอวบอิ่มชวนหลงใหล  อีกทั้งแก้มนางก็แดงระเรื่อเหมือนผลมะเดื่อสุก  ยามนางแย้มยิ้มเห็นไรฟันขาวสะอาดตา พาให้ชวนมองจนต้องเคลิบเคลิ้มตกอยู่ในภวังค์  ลำแขนของนางกลมกลึงดั่งลำเทียน  ที่ต้นแขนเกี่ยวรัดด้วยกำไรนาคี ซึ่งถ้ากำไรนี้หายไป..  นางจะกลับคืนสู่ร่างเดิม...ข้อนี้...นางทราบดี..