เทพบุตรร้ายกลายรัก (NC 20+)

“อย่าดิ้นสิ...ถ้าพูดไม่รู้เรื่องจะโดนทำโทษน่ะ” ถึงแม้เธอจะเริ่มหวั่นกับคำขู่ของเขา แต่หญิงสาวก็ยังดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนปริศนานี้
“อยากโดนลงโทษใช่ไหม” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เธอพยายามดิ้นเพื่อหวังจะรอดพ้น แต่มันทำให้ชายหนุ่มคิดว่า หากเขาไม่ลงโทษเธออย่างที่พูดเธอก็คงจะไม่รู้ว่าเขาคือคนจริง อิฐสริยะจึงจับไหล่ณัฐริกาเพื่อให้เธอหันหน้ามาหาเขา แล้วก้มลงประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากบางของเธอทันที ณัฐริกาโดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอจึงไม่ทันได้ป้องกันตัว ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มพยายามสอดลิ้นร้อนเข้ามาทักทายเธอ และเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกันสติที่หายไปของหญิงสาวก็ค่อยๆกลับคืนมา เธอจึงพยายามพลักอกเขาให้พ้นไปจากตัวเธออีกครั้ง ด้วยเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับชายหนุ่มแกร่งไม่อาจมีผลใดๆแต่เขากลับยอมพละออกมาแต่โดยดี แต่ก็ยังคงกอดเธอเอาไว้ หญิงสาวรีบเงยหน้ามองผู้ชายปริศนาที่บังอาจมาปล้นจูบเธอ ถึงแม้ในสวนจะมืดแต่ก็ยังพอมีแสงไฟส่องมาให้พอรู้ว่าจอมโจรผู้นี้คือใคร ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อภาพที่ปรากฎต่อหน้าเธอคือผู้ชายคนที่ทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกัน
“คะ...คุณ!”
“ชื่อ...เนยใช่ไหมหืม” แม้จะอยากก้มลงไปจูบในความน่ารักของเธออีกสักทีสองที แต่ก็พยายามข่มอาราณ์เอาไว้ เพื่อขอทำความรู้จักกับเธอก่อน
“ปะ...ปล่อยก่อนค่ะ” ณัฐริกาพยายามปรับน้ำเสียงที่สั่นด้วยความตกใจ ถึงจะไม่รู้ว่าสาเหตุใดที่ทำให้เธอต้องกลัวจนตัวสั่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดเขา หากแต่ชายหนุ่มยังคงทำหน้ามึนแถมยังแอบกระชับอ้อมแขนแกร่งรัดเธอแน่นขึ้น
“เธอขับรถมารึป่าว” ถามขึ้นมาเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
“....”
“ว่าไง...เอารถมาหรือเปล่า” ถามย้ำช้าๆอีกครั้ง เมื่อเธอยังคงยืนนิ่งมองเขาตาแป๋วด้วยสายตาแสดงเครื่องหมายคำถามอย่างชัดเจน
“มะ...ไม่ได้เอามาค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปตามความจริงด้วยเสียงเบาหวิวแทบไม่รู้ตัว
“อืม...งั้นดีเลย บ้านเธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง” คำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ เพราะคนถามจับข้อมือเธอเดินลัดออกไปที่ลานจอดรถอย่างรวดเร็วแสดงถึงความชำนาญในพื้นที่
“มะ...ไม่ค่ะ ดิฉันจะกลับกับยัยฟ้า”
“ไม่มีแต่ อย่าดื้อนา” บอกปัดอย่างรำคาญเมื่อเธอเอาแต่ดิ้น
“ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวยัยฟ้าจะเป็นห่วง”
“เดี๋ยวจัดการให้เรื่องแค่นี้”
“นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ?..” ตกใจเพราะการกระทำอันว่องไวของเขา เมื่อกระเป๋าบนหน้าตักถูกหยิบไปอย่างรวดเร็วชายหนุ่มพยายามค้นหาอะไรบ้างอย่างคิ้วผูกกันยุ้งเมื่อยังไม่เจอสิ่งที่ต้องการ แล้วคิ้วหนาก็คลายออกพร้อมกับสิ่งของที่หยิบขึ้นมา เขาก้มลงให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมือกดข้อความส่งหาใครบางคนที่เขาก็รู้จักเธอคนนั้นดีก่อนจะยกขึ้นแนบหูทำท่าทางโทรหาใครสักคน ก่อนที่ณัฐริกาจะร้องถามออกไปคำตอบของคำถามนั้นกำลังร้องส่งเสียงดังอยู่ในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่ม
“เรียบร้อย...ป่ะ...บ้านเธออยู่ไหน”
“คือ...คือว่า”
“หรืออยากโดนลงโทษอีก” ไม่พูดเปล่าแต่กลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอจนณัฐริการีบกระเถิบจนหลังติดประตูรถ
“จะไปนอนกับยัยฟ้าค่ะ..ไม่อยากกลับบ้าน”
“ทำไมล่ะ?...” ถามอย่างสงสัย จากไปตั้งสองปี ไม่คิดถึงบ้านบ้างหรือไงกันน่ะ
“ปะ...เปล่าค่ะ” ไม่อยากจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟังมากนัก แล้วยิ่งคนอื่นนั่นคือเขา คือคนที่มาขขโมยจูบแรกของเธอไป
“เฮ่อ...งั้นก็ช่วยไม่ได้ เธอไม่ยอมพูดก็ไม่เป็นไร” ถอนหายใจเบาๆก็รีบออกรถคันหรูออกไปจากที่นี่ทันที หญิงสาวคอยเหลือบมองชายหนุ่มไปพร้อมๆกับการมองออกไปข้างหน้าต่าง ปรากฏเส้นทางที่เธอแน่ใจว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอหรือยัยฟ้าอย่างแน่นอน แต่ด้วยระยะเวลาที่เธอจากไปเรียนตั้งสองปีนี้อาจจะเป็นอีกเส้นทางกลับบ้านเพื่อนเธออีกทางหนึ่งก็ได้
“เดี๋ยวค่ะ...ที่นี่ ที่ไหนค่ะ” พอรถเลี้ยวเข้ามาในคอนโดหรูกลางใจเมือง หญิงสาวจึงแน่ใจว่าที่นี่ไม่ใช่จุดหมายที่เธอจะไปอย่างแน่นอน เสมือนเป็นการถามตอบกับตัวเองเพราะนอกจากเขาจะไม่ตอบคำถามของเธอแล้ว ยังเปิดประตูรถลงไปหน้าตาเฉย
“ลงมาสิ..จะนั่งอยู่อีกนานไหม” หญิงสาวรีบเปิดประตูลงไปเพื่อหวังจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่ยังไม่ทันจะปิดประตูรถผู้ชายหน้ามึนก็รีบจับตัวเธอพาดบ่าเดินเข้าคอนโดไปอย่างหน้าตาเฉย
“อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากโดนลงโทษ” เมื่อนึกไปถึงคำว่าทำโทษของเขาหญิงสาวบนบ่ากว้างจึงยอมอยู่นิ่งๆให้เขาพาเธอเดินเข้าไปในคอนโดสุดหรูนี้
“คุณจะพาฉันไปไหน” เอ่ยถามเมื่ออยู่ในลิฟท์เพียงลำพังกับเขา นอกจากจะไม่ตอบคำถามเธอแล้วฝ่ามือใหญ่กลับตบลงไปบนก้นเธอโทษฐานถามมากจนน่ารำคาญใจ
“นี่คุณ!..เดี๋ยวก่อนสิ หยุดน่ะ!” ร้องบอกเสียงดังเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังจะพาเธอเข้าห้องหนึ่ง
“อย่าดิ้นสิ!” ตีตูดเธอแรงๆอีกครั้งเพื่อบ่งบอกให้เธอหยุดดิ้นและหยุดถามเขาสักที พอเปิดประตูเข้าห้องมาได้ ก็โยนเธอลงบนโซฟาหนานุ่มตัวใหญ่ทันทีอย่างไม่เบามือนัก เพราะหญิงสาวเอาแต่ดิ้นจนเขานึกรำคาญ
“คุณพาชั้นมาที่นี่ทำไม!” ถามออกไปอย่างเอาเรื่อง เธอเริ่มจะโกรธเขาแล้วน่ะ
“ก็เธอบอกไม่อยากกลับบ้านนิ”
“แต่ชั้นก็บอกแล้วไง!...ว่าจะไปนอนกับยัยฟ้า!” ตะโกนบอกพร้อมใบหน้าขึ้นสีที่ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเธอกำลังโกรธจัดหรือกำลังจะร้องไห้กันแน่
“แต่ผมไม่ให้นอน!..” พูดกลับเสียงดังฟังชัด แน่ล่ะถึงที่นั่นจะเป็นบ้านเพื่อนของเธอ แต่ที่นั่นก็มีผู้ชายอยู่ด้วย ถึงแม้ไอผู้ชายคนนั้นจะเป็นเพื่อนเขาก็ตาม และดูๆมันจะชอบเธออยู่ไม่น้อย ฝันไปเถอะถ้าจะให้เขายอมพาเธอไปส่งที่นั่น
พระเอกของเรา


ฝันดีน่ะจ๊ะ  ณัฏฐ์ชญา