The Slaying Shadow

บทนำ
 
          เป็นที่รู้กันว่าประเทศไทยแบ่งออกเป็นสามยุคด้วยกัน สุโขทัย กรุงศรีอยุธยา และรัตนโกสินทร์ ทุกการกระทำของบรรพบุรุษส่งผลให้มีทุกวันนี้ แล้วเคยคิดไหมว่า หากสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ได้เป็นเหมือนที่เคยศึกษาล่ะ ประวัติศาสตร์ไม่ได้จริงเสมอไป เช่นเดียวกับหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่าเหตุการณ์นั้นๆ เคยเกิดขึ้นจริง เราไม่ได้บอกว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่หากมันถูกกุขึ้นมา แล้วอะไรคือเรื่องจริง คุณควรจะเริ่มสงสัยได้แล้ว อย่างน้อยเราก็จะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวกับการท่องจินตนาการในครั้งนี้...เพียงคนเดียว
          ในปีพ.ศ. ๒๑๕๐ ซึ่งก็คือสมัยอยุธยา หากแต่ประชากรในนิยายเรื่องนี้ไม่ได้เรียกอาณาจักรของตนเช่นนั้น มันถูกเรียกว่า ‘พุฒภารา’ หรือแปลตรงตัวว่าเมืองที่ถูกพัฒนาแล้ว สิ่งที่ทั้งสองยุคมีเหมือนกันคือการแบ่งชนชั้นวรรณนะ อาจจะต่างกันบ้างตรงชื่อเรียกและบทบาททางสังคม
          ชนชั้นที่สูงที่สุดคือ ‘อัฐิเดช’ ซึ่งมีอยู่หลักๆ ห้าตระกูล กระจายออกไปแต่ละบาง ผู้นำที่ได้รับการเลือกจากประชาชนคือ ‘โมกข์’ และหากได้รับการเลือกแล้ว ครอบครัวของเขาก็จะกลายเป็นอัฐิเดชไปโดยปริยาย โมกข์มีหน้าที่ดูแลความสงบสุขของแต่ละบาง เปรียบเสมือนกษัตริย์ในสมัยก่อน ต่างกันตรงที่ไม่ได้มีอำนาจมากขนาดจะสั่งตัดหัวคนได้ ไม่มีการใช้ราชาศัพท์ ไม่มีกฎบณเฑียรบาล มีเพียงกฎหมายของบ้านเมืองที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามเท่านั้น
          รองลงมาคือ ‘อารักขศิษย์’ เป็นอีกชื่อหนึ่งของคนที่ทำงานให้บรรดาอัฐิเดชและรับใช้บ้านเมือง พวกเขาอาจไม่ได้รับการนับหน้าถือตาเท่ากับผู้เป็นนาย แต่ก็นับว่ามีอิทธิพลในพุฒภาราไม่น้อย
          ต่อมาคือ ‘พลุ่ยชน’ หรือก็คือประชาชนธรรมดาที่ประกอบอาชีพเสรี ฐานะจะพอมีพอกินหรือร่ำรวยก็ขึ้นอยู่กับความฉลาดหลักแหลมและขยันขันแข็งของแต่ละบุคคลหรือครอบครัว
          ส่วน ‘พเนตร’ ก็คือพวกเร่ร่อน คนพวกนี้ทำมาหากินอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นหลักเป็นแหล่ง กินมื้ออดมื้อ หรือถ้าแย่มากก็อาจจะไม่มีอะไรตกถึงท้องเป็นวันๆ