เกลียดนาย! พี่ชายข้างบ้าน

          10:00 PM
 
          ผมนั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยอยู่อีกด้านนอกของห้องจัดงานเพราะทนดูภาพที่พี่ไหมมีความสุขกับพี่ชายไม่ไหว
 
          # Sexy men #
 
          ทีอาร์ : เซ็งว่ะ
 
          อาร์ทติส : ดูเวลา?
 
          ซียา : เป็นอะไรของนาย อยู่ๆ ก็เข้ามาคุย
 
          ทีอาร์ : ไปกินเหล้ากันป่ะ
 
          อาร์ทติส : แปลก
 
          ทีอาร์ : ปกติก็เป็นฝ่ายชวนตลอด -_-
 
          แท็ค : เลี้ยงมั้ย ช่วงนี้เมียยึดกระเป๋าตังค์ ^^;
 
          ซียา : บอกแล้วว่าอย่ามีเมีย
 
          อาร์ทติส : แกก็เว่อร์ จะไม่ให้มันมีได้ไงก็คุณเมียมันทั้งขาวทั้งอวบขนาดนั้น  >///<
 
          แท็ค : ทำไมชอบลามปามเมียคนอื่น =_=
 
          ซียา : หวงจริงหวงจัง
 
          แท็ค : กูรักของกู
 
          ทีอาร์ : ตกลงจะไปกันมั้ย
 
          ซียา : ที่ไหนครับเพื่อน
 
          ทีอาร์ : ที่เดิม
 
          แท็ค : เลี้ยงมัย?
 
          ทีอาร์ : ถ้าคุณมึงก็ไปเลี้ยงอ่ะครับ
 
          แท็ค : โอเค ขอถามเมียแปป
 
          อาร์ทติส : กรรม ชีวิตคนมีเมีย
 
          ซียา : แล้วนายก็จะเป็นรายต่อไป ^^;
 
          อาร์ทติส : ยัง ฉันยังมีอำนาจในมืออยู่ถึงมันจะน้อยนิดก็เถอะ TOT
 
          แท็ค : หลังแต่งงาน คำว่าอำนาจจะหายไปจากชีวิตแก
 
          ซียา : ชาตินี้จะไม่มีเมีย!
 
          อาร์ทติส : ขอให้มีเมียเร็วๆ นี้ @ซียา
 
          ซียา : =_=++
 
          แท็ค : 555
 
          ซียา : รีบขออนุญาตเมียเร็วๆ
 
          แท็ค : เค
 
          มีเพื่อนแบบพวกมันก็ดีอยู่อย่าง ไม่เหงาดีถึงตอนนี้จะนั่งอยู่คนเดียวก็เถอะ YOY
 
          ทีอาร์ : พรุ่งนี้สองทุ่มเจอกันร้านเดิม
 
          อาร์ทติส : เป็นอะไรวะ มาชวนกินเหล้า
 
          ซียา : ทะเลาะกับพี่ไหมใช่ป่ะ
 
          ได้ยินแค่ชื่อก็เจ็บแล้ว ผมจะบอกดีมั้ยว่าวันนี้เป็นวันที่พี่ไหมจะเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ของผมอย่างเป็นทางการ หลังถูกบอกเลิกไม่ถึงเดือน
 
          ทีอาร์ : เค้ากำลังแต่งงานกับพี่หมอก
 
          ซียา : ทำไมกูไม่รู้เรื่อง
 
          ทีอาร์ : ไม่ได้บอกไง
 
          ซียา : เดี๋ยวนะ เลิกกันตรงแต่เมื่อไหร่วะ แล้วทำมอยู่ๆ ถึงไปแต่งงานกับพี่หมอกได้ พี่ไหมสวมเขาให้เหรอ 
 
          อาร์ทติส : เลิกกันได้ไง
 
          ทีอาร์ : เลิกกันได้สักพักแล้ว พี่ไหมบอกว่าต่างกันเกินไป พอบอกเลิกปุ๊ปก็หายไปเลย กลับมาอีกทีก็มาประกาศแต่งงานกับพี่หมอกแล้วก็ไม่ยอมเข้าใกล้กูเลย
 
          อาร์ทติส : ตอนนี้นายอยู่ไหน
 
          ทีอาร์ : งานแต่งงานของพี่ไหมกับพี่หมอก
 
          อาร์ทติส : จะไปตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บเพื่ออะไรวะ เป็นโรคจิตเหรอ เสพติดความเจ็บปวด ?
 
          แท็ค : ไหวมั้ย อย่าเพิ่งฆ่าตัวตายนะ
 
          ทีอาร์ : ไม่ได้โง่ขนาดนั้น แล้วเมียอนุญาตหรือยัง
 
          แท็ค : อนุญาต
 
          ทีอาร์ : ดี! พรุ่งนี้สองทุ่มห้ามเดิม มาช้าจ่ายเองนะครับ
 
          ผมไม่ได้อ่านข้อความที่เพื่อนส่งมาหลังจากนั้นเพราะรู้สึกหนาวเพราะลมเฉื่อยๆ ที่พัดตลอดคืน ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ดึงกุญแจรถออกมาเพราะตั้งใจจะขับรถกลับบ้านโดยไม่บอกลาใคร แต่ทว่า...
 
          “หม่อนต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”
 
          เสียงของยัยผู้หญิงคนนั้น
 
          “น่าจะอยู่ส่งไหมเข้าหอก่อน”
 
          “อยากส่งค่ะ แต่พี่ไม้ดูเวลาด้วย กลับไปตอนนี้กว่าจะถึงบ้านก็คงมีเวลานอนไม่กี่ชั่วโมงเอง หม่อนไม่อยากนั่งหลับในห้อง -_-”
 
          “ถ้างั้นก็ขับรถพี่กลับหอ”
 
          “น่ากลัวจะตาย พี่ไม่เห็นเหรอมีข่าวเยอะแยะพวกคนไม่หวังดี วิ่งตัดหน้ารถมาปล้น บางทีก็นอนกลางถนน ดีไม่ดีจะขับรถมาชนให้เสียหลักแล้วดักปล้น”
 
          “ไปเรียกแท็กซี่ไม่เสี่ยงกว่าเหรอ เดี๋ยวก็โดนมอมยาหรอก”
 
          “อือ...สวยๆ แบบหม่อนด้วยเนาะ”
 
          โคตรหลงตัวเอง
 
          “ขับรถพี่กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวหม่อนวางกุญแจไว้บนตู้ เผื่อพี่จะไปเอารถ”
 
          “พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว” เขาบ่นพลางส่งกุญแจรถให้น้องสาว ยืนมองจนเธอเดินหายเข้าไปในมุมตึกจึงหันเดินกลับเข้าไปในงาน
         .
..
.
.
.
          การสนทนาที่ได้ยินโดยบังเอิญทำให้ผมแอบเดินตามเธอมาถึงลานจอดรถ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตามมาเพื่ออะไร แต่รู้ตัวอีกทีผมก็เดินเข้าไปกระชากแขนเล็กๆ แล้วแย่งกุญแจรถกระป๋องมาถือไว้ในมือของตัวเองไปแล้ว
 
          “ไอ้โรคจิต”
 
          “ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ทักทายคนที่เจอกันครั้งแรกว่าโรคจิต”
 
          “ชะ ช่วย...อุ้บ!”
 
          ผมรีบปิดปากเธอไว้แน่น ใช้มือข้างหนึ่งกดที่กุญแจรถแล้วยัดเธอเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพราะอยากให้เธอหยุดดิ้นสักที
 
          “กรี๊ด!!!”
 
          กินนกกาละเวกเป็นอาหารหลักแน่ๆ
 
          “ต้องการอะไร”
 
          เธอถามเสียงตื่น และนั่นก็เป็นคำถามที่ผมอยากได้คำตอบเหมือนกัน ผมต้องการอะไรถึงมาอยู่กับยัยเด็กเสียงแปดหลอดนี่ได้
 
          พลั่ก!
 
          ผมไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะกว่าจะลุกขึ้นมาได้ผู้หญิงคนนั้นก็ปิดประตูรถไปแล้ว “ตัวแสบ”
 
          ปิ๊น!!!! เอี๊ยด...บรืน!
 
          “เฮ้ย...”
 
          “ไอ้โรคจิต!” เธอลดกระจกมาตะโกนด่าเสียงดังแล้วลบลิ้นให้ผม
 
          “เฮ้ย อย่าเพิ่งไป”
 
          ผมรีบวิ่งตามรถกระป๋องไปสุดแรงแต่ก็ไม่ทันแล้ว ยัยนั่นขับรถหนีอย่างเร็ว! ขับรถหนีไปน่ะไม่เท่าไหร่แต่โทรศัพท์ผมดันตกอยู่ในรถด้วยนี่สิ
 
          เจอตัวเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่ 
         
.
.
.
 
          Tue. 10:00 AM
 
          มหาวิทยาลัย KND ตึก MS
 
          “เป็นอะไรดูเหนื่อยๆ”
 
          ฉันถอนหายใจแล้วหันไปหา ‘ลูกจันทร์’ เพื่อนสนิทที่คบกันมายาวนานถึงแปดปี กับ ‘วิล่า’ เพื่อนอีกคนหนึ่งที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเพราะพ่อกับแม่ดันเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งคู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ครอบครัวของฉันจะไม่เหมือนเดิมก็เถอะ
 
          “เมื่อคืนนอนไม่หลับ”
 
          เพราะทันทีที่หลับตาภาพของไอ้ผู้ชายโรคจิตก็ลอยเข้ามาให้รำคาญทุกที
 
          “เลิกงานดึกล่ะสิ” วิล่าแขวะเข้าให้
 
          “ไปช่วยงานแต่งพี่ด้วย กว่าจะขับรถกลับถึงหอก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว”
 
          ลูกจันทร์หันมามองฉันแบบเอือมๆ เดี๋ยว! ทำแบบนี้หมายความว่าไงยะ “พี่ไหมแต่งงานกับผู้ชายรวยๆ แล้วยังต้องทำงานอีกเหรอ”
 
          “พี่ไหมก็เคยบอกให้เลิกทำเหมือนกัน”
 
          “แล้วทำไมไม่เลิก” วิล่าถามพลางหันมาจ้องหน้าฉันตรงๆ เป็นเวลาเดียวกันที่ลูกจันทร์เสริมขึ้นมาว่า
 
          “ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวพี่ไหมก็ช่วยจ่ายค่าเทอมอยู่ดี”
 
          “มีเงินเก็บไม่ดีกว่าเหรอ อยากได้อะไรก็ซื้อมาเลย ไม่ต้องไปแบมือขอเงินใครให้ลำบาก”
 
          “ก็จริงของแก”