เกลียดนาย! พี่ชายข้างบ้าน

          10:00 PM

 

          ผมนั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยอยู่อีกด้านนอกของห้องจัดงานเพราะทนดูภาพที่พี่ไหมมีความสุขกับพี่ชายไม่ไหว

 

          # Sexy men #

 

          ทีอาร์ : เซ็งว่ะ

 

          อาร์ทติส : ดูเวลา?

 

          ซียา : เป็นอะไรของนาย อยู่ๆ ก็เข้ามาคุย

 

          ทีอาร์ : ไปกินเหล้ากันป่ะ

 

          อาร์ทติส : แปลก

 

          ทีอาร์ : ปกติก็เป็นฝ่ายชวนตลอด -_-

 

          แท็ค : เลี้ยงมั้ย ช่วงนี้เมียยึดกระเป๋าตังค์ ^^;

 

          ซียา : บอกแล้วว่าอย่ามีเมีย

 

          อาร์ทติส : แกก็เว่อร์ จะไม่ให้มันมีได้ไงก็คุณเมียมันทั้งขาวทั้งอวบขนาดนั้น  >///<

 

          แท็ค : ทำไมชอบลามปามเมียคนอื่น =_=

 

          ซียา : หวงจริงหวงจัง

 

          แท็ค : กูรักของกู

 

          ทีอาร์ : ตกลงจะไปกันมั้ย

 

          ซียา : ที่ไหนครับเพื่อน

 

          ทีอาร์ : ที่เดิม

 

          แท็ค : เลี้ยงมัย?

 

          ทีอาร์ : ถ้าคุณมึงก็ไปเลี้ยงอ่ะครับ

 

          แท็ค : โอเค ขอถามเมียแปป

 

          อาร์ทติส : กรรม ชีวิตคนมีเมีย

 

          ซียา : แล้วนายก็จะเป็นรายต่อไป ^^;

 

          อาร์ทติส : ยัง ฉันยังมีอำนาจในมืออยู่ถึงมันจะน้อยนิดก็เถอะ TOT

 

          แท็ค : หลังแต่งงาน คำว่าอำนาจจะหายไปจากชีวิตแก

 

          ซียา : ชาตินี้จะไม่มีเมีย!

 

          อาร์ทติส : ขอให้มีเมียเร็วๆ นี้ @ซียา

 

          ซียา : =_=++

 

          แท็ค : 555

 

          ซียา : รีบขออนุญาตเมียเร็วๆ

 

          แท็ค : เค

 

          มีเพื่อนแบบพวกมันก็ดีอยู่อย่าง ไม่เหงาดีถึงตอนนี้จะนั่งอยู่คนเดียวก็เถอะ YOY

 

          ทีอาร์ : พรุ่งนี้สองทุ่มเจอกันร้านเดิม

 

          อาร์ทติส : เป็นอะไรวะ มาชวนกินเหล้า

 

          ซียา : ทะเลาะกับพี่ไหมใช่ป่ะ

 

          ได้ยินแค่ชื่อก็เจ็บแล้ว ผมจะบอกดีมั้ยว่าวันนี้เป็นวันที่พี่ไหมจะเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ของผมอย่างเป็นทางการ หลังถูกบอกเลิกไม่ถึงเดือน

 

          ทีอาร์ : เค้ากำลังแต่งงานกับพี่หมอก

 

          ซียา : ทำไมกูไม่รู้เรื่อง

 

          ทีอาร์ : ไม่ได้บอกไง

 

          ซียา : เดี๋ยวนะ เลิกกันตรงแต่เมื่อไหร่วะ แล้วทำมอยู่ๆ ถึงไปแต่งงานกับพี่หมอกได้ พี่ไหมสวมเขาให้เหรอ 

 

          อาร์ทติส : เลิกกันได้ไง

 

          ทีอาร์ : เลิกกันได้สักพักแล้ว พี่ไหมบอกว่าต่างกันเกินไป พอบอกเลิกปุ๊ปก็หายไปเลย กลับมาอีกทีก็มาประกาศแต่งงานกับพี่หมอกแล้วก็ไม่ยอมเข้าใกล้กูเลย

 

          อาร์ทติส : ตอนนี้นายอยู่ไหน

 

          ทีอาร์ : งานแต่งงานของพี่ไหมกับพี่หมอก

 

          อาร์ทติส : จะไปตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บเพื่ออะไรวะ เป็นโรคจิตเหรอ เสพติดความเจ็บปวด ?

 

          แท็ค : ไหวมั้ย อย่าเพิ่งฆ่าตัวตายนะ

 

          ทีอาร์ : ไม่ได้โง่ขนาดนั้น แล้วเมียอนุญาตหรือยัง

 

          แท็ค : อนุญาต

 

          ทีอาร์ : ดี! พรุ่งนี้สองทุ่มห้ามเดิม มาช้าจ่ายเองนะครับ

 

          ผมไม่ได้อ่านข้อความที่เพื่อนส่งมาหลังจากนั้นเพราะรู้สึกหนาวเพราะลมเฉื่อยๆ ที่พัดตลอดคืน ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ดึงกุญแจรถออกมาเพราะตั้งใจจะขับรถกลับบ้านโดยไม่บอกลาใคร แต่ทว่า...

 

          “หม่อนต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

 

          เสียงของยัยผู้หญิงคนนั้น

 

          “น่าจะอยู่ส่งไหมเข้าหอก่อน”

 

          “อยากส่งค่ะ แต่พี่ไม้ดูเวลาด้วย กลับไปตอนนี้กว่าจะถึงบ้านก็คงมีเวลานอนไม่กี่ชั่วโมงเอง หม่อนไม่อยากนั่งหลับในห้อง -_-”

 

          “ถ้างั้นก็ขับรถพี่กลับหอ”

 

          “น่ากลัวจะตาย พี่ไม่เห็นเหรอมีข่าวเยอะแยะพวกคนไม่หวังดี วิ่งตัดหน้ารถมาปล้น บางทีก็นอนกลางถนน ดีไม่ดีจะขับรถมาชนให้เสียหลักแล้วดักปล้น”

 

          “ไปเรียกแท็กซี่ไม่เสี่ยงกว่าเหรอ เดี๋ยวก็โดนมอมยาหรอก”

 

          “อือ...สวยๆ แบบหม่อนด้วยเนาะ”

 

          โคตรหลงตัวเอง

 

          “ขับรถพี่กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวหม่อนวางกุญแจไว้บนตู้ เผื่อพี่จะไปเอารถ”

 

          “พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว” เขาบ่นพลางส่งกุญแจรถให้น้องสาว ยืนมองจนเธอเดินหายเข้าไปในมุมตึกจึงหันเดินกลับเข้าไปในงาน

         .

..

.

.

.

          การสนทนาที่ได้ยินโดยบังเอิญทำให้ผมแอบเดินตามเธอมาถึงลานจอดรถ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตามมาเพื่ออะไร แต่รู้ตัวอีกทีผมก็เดินเข้าไปกระชากแขนเล็กๆ แล้วแย่งกุญแจรถกระป๋องมาถือไว้ในมือของตัวเองไปแล้ว

 

          “ไอ้โรคจิต”

 

          “ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ทักทายคนที่เจอกันครั้งแรกว่าโรคจิต”

 

          “ชะ ช่วย...อุ้บ!”

 

          ผมรีบปิดปากเธอไว้แน่น ใช้มือข้างหนึ่งกดที่กุญแจรถแล้วยัดเธอเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพราะอยากให้เธอหยุดดิ้นสักที

 

          “กรี๊ด!!!”

 

          กินนกกาละเวกเป็นอาหารหลักแน่ๆ

 

          “ต้องการอะไร”

 

          เธอถามเสียงตื่น และนั่นก็เป็นคำถามที่ผมอยากได้คำตอบเหมือนกัน ผมต้องการอะไรถึงมาอยู่กับยัยเด็กเสียงแปดหลอดนี่ได้

 

          พลั่ก!

 

          ผมไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะกว่าจะลุกขึ้นมาได้ผู้หญิงคนนั้นก็ปิดประตูรถไปแล้ว “ตัวแสบ”

 

          ปิ๊น!!!! เอี๊ยด...บรืน!

 

          “เฮ้ย...”

 

          “ไอ้โรคจิต!” เธอลดกระจกมาตะโกนด่าเสียงดังแล้วลบลิ้นให้ผม

 

          “เฮ้ย อย่าเพิ่งไป”

 

          ผมรีบวิ่งตามรถกระป๋องไปสุดแรงแต่ก็ไม่ทันแล้ว ยัยนั่นขับรถหนีอย่างเร็ว! ขับรถหนีไปน่ะไม่เท่าไหร่แต่โทรศัพท์ผมดันตกอยู่ในรถด้วยนี่สิ

 

          เจอตัวเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่ 

         

.

.

.

 

          Tue. 10:00 AM

 

          มหาวิทยาลัย KND ตึก MS

 

          “เป็นอะไรดูเหนื่อยๆ”

 

          ฉันถอนหายใจแล้วหันไปหา ‘ลูกจันทร์’ เพื่อนสนิทที่คบกันมายาวนานถึงแปดปี กับ ‘วิล่า’ เพื่อนอีกคนหนึ่งที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเพราะพ่อกับแม่ดันเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งคู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ครอบครัวของฉันจะไม่เหมือนเดิมก็เถอะ

 

          “เมื่อคืนนอนไม่หลับ”

 

          เพราะทันทีที่หลับตาภาพของไอ้ผู้ชายโรคจิตก็ลอยเข้ามาให้รำคาญทุกที

 

          “เลิกงานดึกล่ะสิ” วิล่าแขวะเข้าให้

 

          “ไปช่วยงานแต่งพี่ด้วย กว่าจะขับรถกลับถึงหอก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว”

 

          ลูกจันทร์หันมามองฉันแบบเอือมๆ เดี๋ยว! ทำแบบนี้หมายความว่าไงยะ “พี่ไหมแต่งงานกับผู้ชายรวยๆ แล้วยังต้องทำงานอีกเหรอ”

 

          “พี่ไหมก็เคยบอกให้เลิกทำเหมือนกัน”

 

          “แล้วทำไมไม่เลิก” วิล่าถามพลางหันมาจ้องหน้าฉันตรงๆ เป็นเวลาเดียวกันที่ลูกจันทร์เสริมขึ้นมาว่า

 

          “ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวพี่ไหมก็ช่วยจ่ายค่าเทอมอยู่ดี”

 

          “มีเงินเก็บไม่ดีกว่าเหรอ อยากได้อะไรก็ซื้อมาเลย ไม่ต้องไปแบมือขอเงินใครให้ลำบาก”

 

          “ก็จริงของแก”