เกลียดนาย! พี่ชายข้างบ้าน

          

(ใช้เป็นรูปประกอบนิยายเท่านั้น)
 
          ณ งานแต่งงานทายาท วรโชติเมธี
 
          เธอช่างสวยงามและสดใสแม้นัยน์ตาคู่นั้นดูแสนเศร้ายามที่มองมาหาผม ภาพของผู้หญิงที่ผมรักยืนอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาว กระโปรงยาวลากพื้น ผมยาวๆ สีดำปล่อยเป็นอิสระ ผมไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าจะมีวันนี้
 
          หลายเดือนก่อนหน้านี้ผมพยายามตามตื้อเธอมาตลอดจนเธอยอมคบเป็นแฟนแบบเปิดเผย และมันก็เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผมได้ล่องลอยอยู่ในวังวนของความสุขจอมปลอม เพราะผู้หญิงที่ได้เป็นเจ้าสาวในวันนี้มีเจ้าบ่าวของเธอแล้ว และผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผม!
 
          “ทีอาร์”
 
          แต่ก็นั่นแหละ ต่อให้ผมโดนหลอกขนาดนั้น ผมก็โกรธเธอไม่ลงอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเจ้าบ่าวที่ว่าเป็นพี่ชายของผมแต่เพราะผมรักเธอต่างหาก
 
          “พี่ไหมขอโทษที่มาช้า”
 
          “ทำไมหอบขนาดนั้นล่ะ”
 
          “เพิ่งเลิกงาน ^_^”
 
          ผมมองผู้หญิงท่าทางแปลกๆ แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเพราะไม่เคยเห็นเธอมาก่อน แต่เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ เรียก ไหม ว่า พี่?
 
          เป็นพี่น้องกันเหรอ พี่ไหมมีน้องสาวด้วยเหรอ ให้ตายเถอะ...แบบนี้มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าตลอดเวลาที่คบกัน (ถึงจะเป็นเวลาที่สั้นมากก็เถอะ) ผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับแฟนตัวเองเลยสักอย่าง
 
          “บอกว่าไม่ให้ทำแล้วไง”
 
          “พี่ไหม” ถึงจะเสียมารยาทแต่ผมทนยืนอยู่เฉยๆ ไม่ไหวแล้วจริงๆ
 
          “ทีอาร์...คือว่าพี่”
 
          “ผมไม่เข้าใจ”
 
          “ออกไปหาแม่ข้างนอกก่อนนะ พี่ขอคุยธุระกับเขาก่อน”
 
          เธอหันไปพูดกับน้องสาว รอจนน้องสาวเดินออกจากห้องไปแล้วจึงหันมามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ
 
          “พี่ขอโทษที่...”
 
          “พี่นอกใจผมตลอดเลยใช่มั้ย”
 
          “คือ...”
 
          “ผมก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรก เวลาที่พี่อยู่กับพี่หมอก มันก็มีแต่เรื่องแปลกๆ”
 
          ใช่...มันแปลกจริงๆ แต่ผมไม่เคยเอะใจ ตั้งแต่วันที่ผมพาพี่ไหมมาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก พี่หมอกก็เปลี่ยนไป เขาเริ่มโหมงานหนักและเอาแต่ใส่อารมณ์กับผม
 
          ช่วงหลังก็ได้ทำงานด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยกว่าผมซะอีก แถมวันหยุดส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นวันเดียวกัน ทำไมถึงไม่เอะใจเรื่องนี้เลยสักนิด แถมยังเชื่อจริงๆ ว่าพี่ไหมยังรักผม
 
          “ถามจริงๆ เถอะตลอดเวลาที่คบกัน พี่เคยรักผมบ้างมั้ยหรือว่าเข้ามาใกล้ชิดเพราะอยากใกล้พี่หมอก”
 
          “พี่ขอโทษ”
 
          ให้ตายเถอะ! คิดจะพูดอะไรมากกว่าคำนี้บ้างมั้ย
 
          “พี่ขอโทษ แต่ตลอดเวลาที่คบกัน พี่มองไม่เห็นเลยว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
 
          ผมพยายามไม่ขัดและยืนฟังพี่ไหมพูดแบบนิ่งๆ ถึงแม้ในใจของผมจะรู้สึกเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอกและพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา
 
          “ทีอาร์ติดเพื่อน ติดเกม ชีวิตเต็มไปด้วยสีสัน พี่ยอมรับว่าช่วงแรกๆ พี่มีความสุขมาก”
 
          “แล้วทำไมถึง...”
 
          “แต่ชีวิตที่ทีอาร์เป็นมันก็ไม่ต่างกับลมที่ล่องลอยๆ ไปมาแบบไม่มีจุดหมายไม่เคยหยุดอยู่กับที่เลย พี่แค่อยากมีใครสักคนคอยดูแล เอาใจใส่”
 
          “แล้วผมให้กำลังใจพี่ไม่ได้ตรงไหน” ผมมองพี่ไหมด้วยสายตาตัดพ้อแล้วพูดต่อ “หรือว่าความจริงที่เลิกกับผมก็เพราะผมไม่มีเงินให้พี่เหมือนที่พี่หมอกให้”
 
          “พี่เหมือนคนเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ”
 
          “ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่...”
 
          “ถ้างั้นเราก็คงต่างกันเกินไปจริงๆ”
 
          ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นเพราะรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้น แต่พี่ไหมพูดว่าต่างกันเกินไป มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด
 
          “ฟังพี่นะ”
 
          “พี่จะบอกว่าตอนที่อยู่กับผม ตอนที่พี่ยิม พี่หัวเราะ พี่เสแสร้งทำให้ผมรู้สึกดีแค่นั้นเหรอ”
 
          “ทีอาร์”
 
          “พี่บอกมาสิว่าผมกับพี่ต่างกันยังไง”
 
          “พี่ชอบความมั่นคง แต่ทีอาร์รักสนุก ไม่เคยหยุดอยู่กับที่”
 
          “ผมยอมรับว่าผมไม่ชอบทำอะไรเป็นเวลานานๆ อย่างเช่นทำงาน หารายได้แต่จะคิดมากไปทำไมในเมื่อผมรวย”
 
          พี่ไหมพ่นลมหายใจดังๆ แล้วพูดว่า “พี่ชอบความสงบ แต่ทีอาร์ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย”
 
          “ที่ผมเป็นแบบนั้นก็เพราะขี้เหงาต่างหาก ใครจะอยู่ในที่เงียบๆ ได้นานๆ”
 
          “พี่เคยบอกว่าอยากมีบ้านเล็กๆ แต่ทีอาร์ก็บอกว่าอยากอยู่ในบ้านใหญ่ๆ มีคนใช้เยอะๆ คอยทำโน่นทำนี่ให้”
 
          “ในเมื่อผมมีเงินแล้วจะทำทุกอย่างเอทำไม”
 
          “ก็เพราะแบบนี้ไงเราถึงต่างกัน พูดขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”
 
          “แล้วกับพี่หมอกล่ะ พี่คิดว่าพี่หมอกให้พี่ได้ทุกอย่างที่พี่ต้องได้จริงๆ เหรอ”
 
          “ใช่...หมอกให้พี่ได้ทุกอย่าง”
 
          ผมอึ้งไปนิดๆ กับคำตอบที่หลุดออกมาแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดของพี่ไหม แต่มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็ควรยืนคิดให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง
 
          ยิ่งทำแบบนี้ผมก็ยิ่งมั่นใจว่าพี่ไหมไม่เคยรักผมมากกว่าพี่หมอกเลย
 
          “พี่พูดแบบนี้ เพราะตลอดเวลาที่คบกับผม พี่ก็แอบคบกับพี่หมอกด้วยใช่มั้ยครับ”
 
          “พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
 
          “พูดแบบนี้ได้ยังไงนี่พี่กำลังยอมรับว่าหลอกผมมาตลอดเลยเหรอ”
 
          ยิ่งพี่ไหมนิ่งไป ผมก็ยิ่งโมโห ผมอยากกระชากเธอแรงๆ แล้วผลักออกไปไกลๆ อยากตบตีให้พี่ไหมเจ็บบ้างแต่พอเห็นสายตาตัดพ้อคู่นี้ผมก็ทำได้แค่ดึงเธอเข้ามากอดให้แน่นที่สุด
 
          “ปล่อย”
 
          พี่ไหมพูดแล้วดันผมออกไปทันที
 
          “ทีอาร์อย่าทำแบบนี้ ปล่อย!”
 
          “พี่เคยรักผมบ้างมั้ย”
 
          ทั้งที่รู้ว่าจะได้คำตอบแบบไหนแต่ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าพี่ไหมคิดยังไงกับผมกันแน่
 
          “พอเถอะ หยุด! หยุดได้แล้ว พี่รักหมอก!”
 
          “ไม่จริง...พี่รักผม ตอนนี้พี่แค่สับสนก็เลยไม่มีสติ”
 
          “ทีอาร์!!!”
 
          ตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าจะมีใครเข้ามาเห็น หรือพี่ไหมจะพยายามผลักแค่ไหน ผมขอแค่รั้งพี่ไหมไว้ กอดไว้ให้นานที่สุดก็พอ
 
          “เฮ้ย! ชะ ช่วยด้วย โรคจิตลวนลามพี่ไหม”
 
          เสียงแหลมๆ ของสาวแปลกหน้าทำให้ผมเสียสมาธิจนถูกพี่ไหมผลักออกเต็มแรง พอหลุดพ้นจากผมพี่ไหมก็วิ่งหนีออกไปพร้อมผู้หญิงคนนั้นทันที
 
          ส่วนผมก็ถูกทิ้งให้นั่งมองเธอวิ่งหนีไปในห้องกว้างๆ พี่ไหมอาจจะใจอ่อนแล้วก็ได้ถ้า ยัยนั่นไม่วิ่งเข้ามา!
 
          ยัยบ้าเอ้ย!
 
 
(คุยนอกกรอบ : ติดตามงานเขียนได้ที่  https://www.facebook.com/ratimayaMM )
 
เพิ่งหัดเขียน ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ ^_^ มีอะไรอยากบอกก็แสดงความคิดเห็นกันได้น๊า 
 
มาติดตามกันเลยว่าทีอาร์จะทำอะไรกับใบหม่อนมั้ยน๊อ .....
 
แสดงความคิดเห็นกันได้นะคะถ้าถูกใจหรือไม่ถูกใจยังไง ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็น
 
(ด่าได้แต่อย่าแรงไรท์อ่อนต่อโลกมากกก 555)
 
 
หรืออยากฟินในเว็บเด็กดี https://my.dek-d.com/Rose_night/writer/view.php?id=1709822