Romanlove หยุดดื้อนะ ระวังจะเจอดี
เขียนโดย 
musix
วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2560 เวลา 16.34 น.
แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2560 09.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) กลั่นแกล้ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันต่อมา
นี่ก็ได้เวลาไปเรียนแล้ว เห้อ เวลามันช่างผ่านไปเร็วอะไรแบบนี้นะ ฉันstrastรถก็จะไปเรียนนี่แหละ
"เดี๋ยวว รอฉันด้วย" เสียงดังมาจากข้างบ้านของฉัน "ช่วยเปิดประตูรถด้วย"
"นายมีอะไร"
"ฉันขอติดรถไปด้วยคนสิ เจ็บแผล ขับรถไม่ได้" เอ้า แล้วทำไมไม่นอนขึ้นอืดอยู่บ้านหล่ะห้ะ
"แล้วนี่ยังไม่หายทำไมไม่พักผ่อน"
"ก็คนที่ดูแลฉันคือเธอไง เธอไปฉันก็ต้องไปด้วย ไม่มีคนดูแล" นายนั่นยกยิ้มแล้วมองมาที่ฉัน
"หนะ..ไหนบอกว่า เกลียดฉันนักไง"
"เกลียดเธอแค่ไหน แต่เธอก็ต้องรับผิดชอบฉัน" อะไรกัน ผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
"งั้นก็รีบขั้นมาสิ ฉันต้องรีบไปเรียน" ฉันเปิดประตูอันเชิญตานั่นเข้ามา เห้อออ หน้าที่แหละน้าาา
ณ มหาลัย
"ถึงคณะนายละ ลงไปได้ละ" ฉันชำเลืองมาดูนาฬิกาเรื่องๆ เห้ยย อีกไม่กี่นาทีก็มีจดชีสแล้วนี่ ซวยแน่ไอ้กุนเอ้ยยยยย
"เย็นนี้ก่อนกลับบ้าน เธอต้องมารับฉัน เข้าใจมั้ย""เออ เดี๋ยวมารับ ยังไงก็รอตรงนี้แหละนะ"
"เดี๋ยวนี้เข้าใจอะไรง่ายดีนี่ วันนี้ขอให้โชคดีทั้งวันนะ หึ" ตานั่นยกยิ้มแล้วเปิดประตูรถออกไป
อะไรกัน นายมาอวยพรฉันเพื่อ? ทำไม วันนี้มันจะทำไมกัน อะไรแว้
ในคณะที่ฉันเดินเข้ามาในห้องคราสทุกคนทำไมต้องจับจ้องมาที่ฉัน อะไรกัน! นั่งคนเดียวก็ได้วะ
"จดตามที่อาจารย์ขึ้นให้เลยนะคะ"
"เห้อ ยิ่งเรียนยิ่งโง่" ฉันก็พึมพัมไปของฉันงั้นแหละ แต่ก็จริง เรียนขนาดนี้จบหมอแน่ฉัน เสียงใครกันพูดดังซะจริง หน้ารำคาญ
"แกใช่คนที่คนในโรงเรียนลือกันว่าพยายามจับน้อมปลื้มป้ะวะ"
"เออสิ คนนี้แหละ"
"ฉันก็นึกว่าจะสวย สุดท้ายงั้นๆหว่ะ ไปเอาความมั่นหน้ามาจากไหนกัน"
"มั่นขนาดนี้ก็ไม่เป็นผลต่อนางหรอกแก นางเองก็น่าจะรู้มาบ้าง"
"จะว่าหน้าด้านหน้าทน ดูท่าทางก็เหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย"
เสียงมาจากฝั่งซ้ายใกล้ๆตัวฉันนี้เอง โอ้ยยย ฉันยอมจริงๆ
"นี่เธอ เมื่อเช้าฉันก็เห็นนางแวะมาส่งปลื้มที่คณะด้วยนะ สงสัยจะอ้อนวอนให้ขึ้นรถด้วยน่ะสิ"
บ้าบอที่สุด ตานั่นต่างหากที่ขอให้ฉันมาส่ง!
"หน้าด้าน ไร้ยางอาย หิวผู้ชายจนตัวสั่น"
"นี่จะมากไปแล้วนะ!!!" ฉันหมดความอดทนสุดขีดกับคำพูดจากคำถ่อยๆนั่น ต่ำทราม "ไงหล่ะ! จะนินทาอะไรก็ว่ามาตรงๆดีกว่า!"
"เธอพูดอะไร พวกฉันไม่เข้าใจ" โกหกหน้าด้านๆ!
"กัญญาภัค! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงอาจารวิภาแทรกมาจากทางฝั่งหน้า
"โอ้ย ไม่รงไม่เรียนมันแล้ว!!" ฉันตัดสินใจเดินออกจากที่ตรงนั้น ความอดทนกับคำต่ำๆแบบนี้ ฉันจะทนแค่กับตานั่นเท่านั้น คนที่ไม่รู้จัก ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าใคร แบบนี้ มันเป็นเรื่องบ้าๆชัดๆ!!
ณ โรงอาหาร
โอ้ยยย ตั้งแต่รู้จักกับตานั่นความวุ่นวายในชีวิตของฉันมันก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ใครที่บอกว่าฉันมีความอดทนสูง บอกตรงๆเลยนะ ไม่จริง!! ภายนอกอาจจะดูอีกคน บอกเลยนะว่าฉันแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว!
"พี่กุนใช่มั้ยครับ"มีเสียงผู้ชายจากทางด้านหลังเรียกฉัน พอหันไปเท่านั้นแหละ แม่เจ้า ใครส่งคนแบบนี้มาเป็นเพื่อนฉันนะะ
"คะ.. ใช่ค่ะ"
"ผมขอนั่งด้วยคนนะ" หลังจากนั้นเขาก็เดินตรงมานั่นตรงหน้าฉัน
"น้องมีอะไรกับพี่รึเปล่า"
"ผมแค่อยากรู้จักพี่ ผมเป็นเพื่อนของไอ้ปลื้มมัน"
"เห้ออ ส่งคนมาก่อกวนฉันสินะ" มองบนค่ะ!! ก็นึกว่าจะมาดี ที่ไหนได้
"พี่ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ผมไม่ได้มาก่อกวนะไรพี่ ผมแค่อยากรู้จัก" เป็นไปได้! "ผมพี"
"อ่อ ดูเนิดๆนะ เด็กเรียนน่ะสิ"
"นิดหน่อยครับ พี่อยู่ปีไหนหล่ะ"
"แค่ปีสองเอง น้องก็ปีหนึ่งสินะ ฮ่าๆ"
"พี่ดูเป็นคนร่าเริง ดูเป็นคนใจดี ไม่เหมือนอย่างที่ไอ้พีมันเล่า"
"อย่าไปเชื่อตานั่นนักเลย"
"พี่มีอะไรคุยกับผมได้นะ เพื่อนน้อยนิ"
"..." อึ้งค่ะ.. เพื่อนน้อย.. เรียกว่าไม่มีดีกว่า..
"ผม.. ขอโทษนะ คือพูดไปงั้น" น้องคนนี้ทำหน้าดูเป็นคนเครงเครียดหน้าดูเลยแฮะ
"อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก จริงๆพี่ไม่มีเพื่อนเลยแหละ"
ฉันเองก็คุยกับน้องเค้านานเป็นหลายชั่วโมงเหมือนกัน บางที่ฉันก็อิจตานั่นเหมือนกันนะ มีเพื่อนดีๆแบบนี้ ไม่น่ามีความคิดสิ้นคิดแบบนั้น เห้อ คนเรา ถ้าฉันสนิทกับน้องคนนี้ ฉันหวังว่าตานั่นจะไม่มาคิดร้ายว่าฉันจะฆ่าเพื่อนเค้าหรอกนะ
"งั้นผมไปแล้วนะพี่"
"งื้มๆ ตั้งใจเรียนนะ" ฉันโบกมือก่อนลาน้องเค้า เอาจริงๆนี่ก็ใช้ได้เลยนะ ไม่ใช้คนขี้เล่นมากเกินไป แต่คุยสนุก แปลกดี
"พี่คะ มีคนฝากน้ำมาให้พี่ค่ะ" เอ้ะ ใครกัน
"ใครหรอคะน้อง"
"น้องไม่รู้หรอกค่ะ พี่รับไว้เถอะนะ"
"อ่อ ขอบใจมากนะคะ" ฉันรับแก้วน้ำจากน้องคนนั้น ชึ้บบ จ๊วบๆ ยึ้ยยยยยยยยยย
"ขอบใจมากนะสำหรับน้ำ" ไอ้เด็กบ้านี่ ไม่พ้นจากฉันซักทีนะ!!
"นี่นาย!! นี่มันน้ำฉันนะ!!"
"งั้นก็เอาคืนไปสิ" อี๋ ดูดแล้วยังจะเอามาให้ เอาไปเถอะย่ะ
"ไม่อ่ะ นายเอาไปเหอะ เรื่องแค่นี้นายก็จะแกล้งฉันรึไงกัน"
"พูดเองนะ ซู้ดดดดดดด อ่าาา อร่อยดี ไปละ" อะไรกัน!! มาเอาน้ำฉันแล้วก็จากไป ไอ้บ้าเอ้ยย
18.00 น.
เย้!! ได้กลับบ้านซักที! ไหนต้องมารับตานั่นอีก ... ล้อ.. ล้อรถฉัน..
ณ คณะเรียนของปุริม
"ไหงเดินมา ไม่ขี่รถมา" ตานั่นทำหน้ามึนงงในความโง่ของฉัน
"มีคนปล่อยลมรถฉัน นี่พึ่งโทรบอกช่างให้มาเติมให้ อีกนานเลยแหละ"
"แล้วจะกลับไง เธอนี่มันจริงๆเลย"
"แก อะไรกันวะ โดนไม่เข็ดรึไง ยังมีหน้ามาหาผู้ชายถึงคณะ"
"นั่นสิวะ ไหงงั้น"
"จะรีบไปได้ยัง ฉันไม่อยากอยู่กับนายนานหรอกนะบอกเลย"
"น่าสงสาร เธอคงต้องเจออะไรอีกเยอะ"
"ฉันจะเรียกแท็กซี่ นายกนั่งรอละกัน"
"นั่นไง มาละ" ตานั่นเดินออกไปกวักแท็กซี่ แหม่ เร็วทันใจจริงๆ
18:40
"ค่าแท็กซี่ค่ะ" ฉันยื่นเงินให้แท็กซี่ หลังจากนั้นก็เป็นอันเรียบร้อย
"ถึงบ้านละ นายก็เข้าบ้านนายไปละกันนะ" ฉันหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน
"เธอ.." ตุ้บบบบ เสียงเสียงเหมือนตัวอะไรทรุดลงกับพื้น หลังจากฉันหันมาฉันก็เห็นนายนั่นทรุดลงไปกับพื้น..
" นาย!!! นายเป็นอะไรน่ะ!!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
