Romanlove หยุดดื้อนะ ระวังจะเจอดี

ณ บ้านกัปตัน

 ผมเองก็นั่งเล่นเกมอยู่จนดึกเลยแหละที่บ้านมัน นี่ก็สี่ทุ่มกว่าละ ผมว่ามันก็ได้เวลากลับบ้านซักที

"กลับบ้านดีๆนะจ้ะ จุ้บบบ" เสียงไอ้ตั๋นไล่กลับบ้านพร้อมกับส่งจูบสุดสยองของมันมาให้ผม

"เออๆ กูกลับละ ทีหลังอย่ายื้อกูนานนะเว้ย" ผมเอาแต่มองดูนาฬิกา กลับดึกๆผมล่ะไม่ชอบ แน่นอนแหละครับผมไม่อยู่นานหรอก ผมคว้ากุญแจรถได้ก็กลับออกไปทันที

  ผมขับรถออกมาไม่ได้นาน นี่ก็ขับรถมาได้ใกล้จะครึ่งทางละ เห้อ หิวชิบ.. เห้ย เกิดอะไรขึ้นวะ

"เห้ย!! น้องสาว บอกให้เอามาก็เอามาไงวะ!!" ชายร่างสูงพยายามจะดึงตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ทางก็เปลี่ยว มองหน้าก็ไม่ชัด ไม่สิ! เราต้องช่วยเขา ตึ้ก ผมตัดในใจเปิดประตูรถไปช่วยเค้า

"เห้ย!! ทำไรวะ!" ผมส่งเสียงขู่พวกมันอย่างไม่คิดชีวิต

"มึงใครวะ เสือกไร ไม่อยากเจ็บตัวออกไป!!"

"กูไม่กลัวเว้ยย" ตุ้บบบ อึก.. มีบางสิ่งมากระทบที่หัวของผม เจ็บ.. มันมึนไปโหมะ..หมด.. ตุ้บ!! กระทบหลายครั้งจนผม...

"เห้ย! ไปเว้ย!พวกมึง เดี๋ยวคนมาเห็น"

" นาย.. นาย!เป็นอะไรมั้ย" ผะ..ผมไม่ไหว..แล..แล้ว ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

      ฉันพึ่งรอดจากพวกโจรโรคจิตนั่น.. ใช่..ฉันเอง ฉันทำให้เขาต้องบาดเจ็บแบบนี้ เห้อ.. ต่อสู้ไม่เป็นก็ยังจะอวดดีอีกนะ.. ให้ฉันเจอนายดีๆด้วยไม่ได้รึไง.. แต่ยังไงก็.. "ขอบคุณนะ ปุริม"

"อะ..โอ้ย.. ซีดดด"ตานั่นเริ่มฟื้นตัวแล้วสินะ.. ทำหน้ามึนๆพร้อมกับจับหัวตัวเองเบาๆ

"นายเจ็บอยู่นะ เดี๋ยวฉันช่วย" ฉันยื่นมือไปช่วยพยูนเขามานั่งบนโซฟา นายนั่นเอาแต่จ้องหน้าฉัน หน้าฉันมีอะไรนักหนาห้ะะ!

"เธอมาอยู่ที่บ้านฉันได้ยังไง.. แล้วผู้หญิงคนนั้น"

"ฉันเองแหละ ฉันขอบคุณนายมากนะ.. ที่ช่วยฉันไว้"

"ไม่ต้อง ไม่ได้เต็มใจ" นายนั่นหันหน้าหนีจากฉัน อย่างไม่รับคำขอบคุณ แบบนี้ฉันก็รู้สึกผิดเส้!

"ถ้าไม่เต็มใจ นายจะมาช่วยฉันทำไม ไม่ปล่อยให้พวกมันทำร้ายฉันหล่ะ"

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้ช่วยเธอ เตะต่อยกับพวกมันเพื่อปกป้องเธอก็ไม่" ยังจะมาปากแข็ง

"อย่างน้อยนายก็ลงมาให้มันทำร้ายเล่นเพื่อช่วยฉัน"

"ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเธอ ฉันคงขี่รถผ่านอย่างสบายใจ" เหอะ..ในที่สุด สิ่งที่ฉันคิดไว้ในใจลึกๆก็เป็นจริง

"นั่นสินะ แต่ยังไงฉันก็ทำให้นายเจ็บ เดี๋ยวฉันดูแลเอง"

"ออกไปจากบ้านฉัน" นายนั่นหันกลับมามองที่ฉันด้วยความไม่พอใจ เรื่อง? นี่ฉันดูแลนายอยู่นะ!

"ฉันไปแน่ งั้นกินยาก่อนสิฉันจะได้หายห่วงว่าจะไม่ดื้อยา"

"กินให้โง่น่ะสิ อย่ามาเอาแผนที่เธอทำกับแม่ฉันมาหลอกใช้กับฉัน! ออกไป!!" ให้ตายเถอะนายนั่นระแวงฉันจนไม่กล้ากินยา

"คนแบบนายคงคิดกับฉันได้แค่ฆาตกรแค่นั้นสินะ"

"ฉันบอกให้ออกไป!!"

ตุ้บบ!! ตานั่นผลักฉันลงพื้นที่ใช้แรงสุดๆของเขา คงอยากให้ฉันไปมาสินะ ฉันเข้าใจ เขาอาจจะกลัวเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ฉันเองก็ทนเห็นเขาเจ็บเพราะฉันไม่ได้จริงๆ แต่จะยังไงหล่ะ การที่ฉันออกไปจากบ้านนี้ คือสิ่งที่นายต้องการ

"ได้.. ฉันไปก็ได้.. ถ้าเกลียดฉันก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว!"