เกาะกินคน

และแล้วฉันก็ใช้ชีวิตอยู่ในเกาะนี่มาได้ประมาณ2-3วันได้แล้ว ทุกอย่างที่นี่ดูประหลาดไปหมด ตั้งแต่มาที่นี่ทุกคนก็ไม่ยอมทำอะไรเลยเอาแต่กินกับนอน พอฉันจะชวนไปเดินเล่นทุกคนก็จะปฎิเสธกันหมด และที่แย่ที่สุด ก็อีชุปสีแดงนั้นไง ให้มากินอยู่ได้ทุกวันทุกมื้อ 

"คอยดูจะ ฉันจะกินมันเป็นถ้วยสุดท้ายและไม่ขอกินอีชุปนี่อีกแล้ว"ฉันตักชุปนั้นขึ้นมาก่อนจะเจออะไรบางอย่างในนั้น หน้าตาคล้ายๆกับ.....ฟันคน!?

        คิดไปเองน่า มันคงจะเป็นแค่กระดูกนั้นล่ะฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วฉันก็เจออะไรบางอย่างในนั้นอีก ทุกอย่างมันชัดเจนแล้วล่ะ เพราะ สิ่งที่ฉันเจอคือ....เหล็ก....ดัดฟัน! ที่ยังคงมีสภาพสมบูรณ์อยู่ในชามชุป

"ทุกคนค่ะ!"ฉันตะโกนขึ้นก่อนจะเห็นสภาพของทุกคนที่กำลังกินอยู่ บางคนกำลังดูดเส้นผมสีดำจากในชามกินกันอย่างมีความสุข บางคนก็คายฟันคนที่อยู่ในปากออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

"อุ้ก!"ฉันพยายามกลั้นอาเจีย ก่อนจะวิ่งออกไป โดยที่ทุกคนไม่มีใครหันมาสนใจแม้แต่น้อย แล้วฉันก็วิ่งเข้าป่าไป ฉันอาเจียออกมาใต้ต้นไม้ต้นกนึ่งจนแถบหมดแรงก่อนจะเดินเข้าไปในป่าที่ลึกขึ้นอีกแล้วนั้งพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.....ที่นี่มันคืออะไร ไอ้เกาะบ้าๆนี่ ใครก็ได้....พาฉันไปจากที่นี่ที ฉันอยากกลับบ้าน"ฉันเริ่มร้องไห้ออกมาเงียบๆ  

"นี่!"ฉันได้ยินเสียงใครสักคนพูดขึ้นมาจากข้างหลัง ฉันหันไปมองฉันเห็นผู้ชายผมสีดำ รูปร่างผอม ขอบตาดำเหมือนคนติดยา กำลังจ้องฉันแล้วยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่หน้าไว้ใจ

"ถะ...ถอยไปนะ...อย่ามายุ่งกับฉันนะ" ฉันตั้งท่าจะวิ่งหนีไปแต่ก็ถูกคว้าแขนเอาไว้

"ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ"แล้วเจ้านั้นก็ดึงตัวฉันเข้ามาแล้วล็อกคอเอาไว้

"ถ้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่ก็ไปกับผมสะ"ชายคนนั้นกระชิบข้างหูฉัน น้ำเสียงนั้นหน้ากลัวมาก แต่ฉันก็ถูกล๊อกคอไว้จนดิ้นไม่ลุด

"ไม่! ฉันจะไม่กลับไปที่นั้นอีก แกนั้นละ ที่ต้องปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉันเดียวนี่นะ"ฉันร้องโวยวายขึ้นมา

"ถ้าท่าเราจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วนะ งั้น....เดียวเราค่อยมาคุยกันต่อหลังจากนี้ก็แล้วกันนะ"ชายคนนั้นหยิบเข็มเย็บผ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

ฉึก! ฉันรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มที่หลังคอก่อนจะสลบไป