เกาะกินคน

.....
นี่น่ะเหรอเกาะที่ว่านั้นน่ะ..... ฉันได้แต่อึ้งในสิ่งที่ฉันมองเห็น ตอนแรกฉันคิดว่าจะเป็นเกาะสิวิลัยหรืออะไรพวกนั้น แต่ดูโดยรวมแล้ว....มันก็เกาะกลางทะเลธรรมดาๆนี่นา หรือว่าพวกเราจะหลงทางกันแน่นะ....
"ในที่สุดพวกคุณก็มาถึงกันนะครับ"ชายใส่ชุดสูตรคนหนึ่งเดินออกมาหาพวกเราด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
"คุณคิโระและคณะใช่ไหมครับ"
"ครับ ใช่ครับ!"
"งั้นเชิญทางนี้ก่อนนะครับ"ชายคนนั้นเดินนำหน้าพวกเราไป ไปยังที่พักที่ไม่ต่างอะไรจากกระต้อบเก่าๆเรียงกัน
"ที่ฉันต้องมานอนที่นี่จริงๆนะเหรอ...?"ฉันอุทานขึ้นมา
"เฮ้อ ยัยนี่นี มีให้นอนก็นอนไปอย่ามาเรื่องมากได้ปะ นี่เราได้มาพักฟรีนี่มันก็ดีแค่ไหนแล้ว"ยัยฮิมิโกะบ่นออกมาเป็นชุด ทั้งๆที่จริงๆแล้วยัยนี่ก็แอบรังเกียจที่นี่เหมือนกัน(อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ)
"เอาน่า คิดสะว่าเรามาใช้ชีวิตแบบslow life ก็แล้วกันนะ แค่อาทิตเดียวเอง"ฮิโระยิ้มอย่างร่าเริง
"เฮอะ เชิญ slow life ไปคนเดียวเถอะคะ(เพราะกูอยากกลับบ้าน!!!!!)"
"เอาเถอะครับอย่าทะเลาะกันเลย พวกคุณคงหิวกันแล้ว เดียวไปรับประทานอาหารกันดีกว่านะครับ "แล้วพวกเราก็ตามชายชุดสูตรนั้นไปอีกครั้ง จนไปเจอกับโต๊ะอาหารและหม้อชุปที่ตั้งอยู่บนโต็ะ แล้วก็มีผู้ชาย3คน ช่วยกันตักชุปในหม้อมาแจกให้พวกเรา ชุปนั้นเป็นชุปสีแดงข้น และมีชิ้นเนื้อลอยอยู่.
"นี่เป็นอาหารประจำเกาะน่ะครับ พวกเราเรียกมันว่าชุปสีแดง"เด็กเสริฟคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา
"ท่าจะเติมเรียกได้ตลอดนะครับ"ชายชุดสูตรกล่าวขึ้นแล้วเดินชายไป ฉันจึงลองตักชุปในชามขึ้นมาชิม
"...."ทันทีที่กินเข้าไป มันทำให้รู้สึกได้ว่า ชุปนั้นมันคาวมากจนทำให้ฉันอยากจะอ้วก แต่พอฉันหันไปมองทุกคนทุกคนต่างกินกันอย่างเอร็ดอร่อย บางคนถึงกับข้อเติมด้วยซ้ำ
"เป็นอะไรหรือเปล่า อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ"รุ่นพี่พูดกับฉันอย่างอ่อนโยน
"เฮอะ เพราะ เลือกกินแบบนี้ไงถึงยังเคระเป็นคนเคราะแบบเนีย อิเตี้ย"ฮิโระกล่าว
"หึ ชั่งสิ ฉันจะเตี้ยแค่ไหนมันก็เรื่องของฉัน" ฉันนั้งจ้องชามชุปพลางคิดในใจว่า ในชุปนี้มันเนื่ออะไรกันแน่ ทำไมมันถึงได้คาวได้ขนาดนี้ อย่างกับกินเนื้อดิบผสมเลือดอย่างงั้นล่ะ และแล้วฉันก็อดใจจะทิ้งความสงสัยไปไม่ได้ 
"เออ ขอโทษนะคะ ชุปนี้มันเนื้ออะไรเหรอคะ" ฉันถามพนักงานเสิรฟไป 
"นะ...เนื้อหมูคัดพิเศษ....ครับ"พนังงานเสริฟกล่าวอย่างติดๆคัดๆ
"อ่อ...คะ ขอโทษที่อยู่ๆก็เรียกมาถามนะคะ"
"อ่อ...มะ...ไม่เป็นไรครับ"พนักงานเสริฟคนนั้นรีบเดินหนีไปทันที จนสุดท้ายฉันก็ต้องฝืนตัวเองจนกินชุปนั้นเข้าไปได้แค่ครึ้งเดียว แล้วก็เดินออกห่างจากทุกคนไป