Busylove the series [ รักวุ่นวาย เดอะซีรีย์ ]

Gear part

แสงแดดอุ่นๆตกกระทบเข้าใบหน้าเรียวคมรับสันจมูกโด่งพอประมาณ ปากสีแดงระเรื่อบางๆยิ่งทำให้ใบหน้ามีเสน่ห์ดึงดูดสาวน้อยสาวใหญ่ระหว่างทางมาโรงเรียนเป็นอย่างมาก

‘โรงเรียน เซนส์โดมินิค’

ผมมองไปยังป้ายหน้าโรงเรียนอย่างมีความหวังเล็ก ๆว่าจะได้เจอคนๆนั้นอีกนิดเดียวก็ได้เจอกันแล้วนะ…

ครึก ครึก ครึก ปุบ

ให้ตายเฮอะ ยามโรงเรียนนี้ไม่เห็นรึไงว่ามีคนอย่างผมอยู่หน้าโรงเรียน ยืนหัวโด่อยู่เนี้ย! ปิดประตูใส่เฉย

“เฮๆ ลุงครับเปิดให้ผมเข้าไปหน่อยได้มั้ย…^^” ผมเดินเข้าไปทักลุงยามอย่างเป็นมิตร หวังว่ายามที่นี่จะใจดีกับเด็กใหม่อย่างผมนะ

“ไม่ได้หรอกเจ้าหนู^^ เห็นกล้องวงจรปิดด้านนู้นมั้ย? ที่นี้หน่ะมีกฎว่าใครเข้าโรงเรียนช้ากว่า08:00น. จะไม่มีสิทธิเข้าเรียน วันหลังก็มาเร็วๆนะไอ้หนุ่ม!” ลุงตอบกลับพลางล็อคประตูอีกชั้น

ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอพูดไม่ออกบออกไม่ถูกกับการกระทำของลุงยาม หึ! ได้ขอเข้าดีๆไม่ได้ ก็ต้องปีน…รู้ผมน้อยไปแล้วลุง!

เกียร์ค่อยๆเดินไปตามแนวกำแพงขอโรงเรียนจนเห็นต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นข้างๆกำแพงโรงเรียน เขาเลือกที่จะปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเลก่อนจะโยนกระเป๋าของตัวเองข้ามไปยังอีกฝั่งของกำแพง

“ฮึก ฮือๆทำไมพี่ต้องบังคับฮึก ให้ฉันเลิกคุยกับฮึกก คนอื่นทุกครั้งเลย ฮืออออ” เสียงใครวะมาร้องไห้แถวนี้ โอ้ย! ถ้าอาจาร์ยมาเห็นซวยแน่ ๆ

“เกลียดพี่เพียวที่สุด! ฮืออออออออออ” โอ้ยจะเสียงดังทำไมเดี๋ยวอาจาร์ยก็แห่มากันพอดี ต้องทำอะไรสักอย่างกับผู้หญิงคนนี้

ผมหักกิ้งไม้เล็กๆแถวนั้นก่อนจะปาใส่หัวยัยนั้น ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจให้โดนหัวหรอกขอโทษ ยัยนั้นหันซ้ายหันขวาก่อนจะร้องออกมาหนักกว่าเดิม

“ใครปามา ฮึกบนต้นไม้นั้นใคร!” ซวยแล้วไอ้เกียร์เอ้ย…

แก๊ก แก๊ก

กิ้งไม้ที่รับน้ำหนักตัวชายหนุ่มมาได้สักพักกำลังส่งเสียงเป็นสัญญาณว่าตอนนี้ความอดทนไม้ที่ชายหนุ่มอยู่กำลังจะหมดลง

กร๊อบ แกร๊กก วืด

“เฮ้ย/อร้ายยย”

ตุบ!

“ฮือเจ็บ โอย…หนักลุกเลยนะ”คนตัวเล็กสอดมือน้อย ๆดันหน้าอกผมอย่างแรงไม่เกรงร่างหนาๆของผมเลย

“ขอโทษๆ หน้าโรงเรียนเข้าไม่ได้ก็เลยมาปีนต้นไม้นี้เข้าแทน”ผมปัดเศษใบไม้ออกจากตัว ก่อนจะพยุงเธอขึ้น

“ดีนะหัวไม่ฟาดพื้น เจ็บๆโอ๊ย…”ผมมองไปที่ข้อศอกของคนตัวเล็กตรงหน้าค่อยๆมีเลือดสีแดงเข้มไหลผ่านผิวขาวเนียน

“แปปนะ อยู่นิ่งๆอย่าไปจับแผลสิ”แค่มือข้างซ้ายของผมก็รวบแขนสองข้างของเธอได้หมด ผมมือใหญ่หรือเธอแขนเล็กเนี่ย…

“เพราะนายแหละ อู้ยยยย แสบๆ” ดีนะผมพกพลาสเตอร์ติดแผลมาในกระเป๋า มือขวาที่ว่างอยู่รูดซิบกระเป๋าออกอย่างทุลักทุเล ใช้เวลาไม่นานผมก็หยิบพลาสเตอร์ลายปิกาจูออกมา แกะออกและติดลงไปที่รอยแผล อย่างน้อยๆก็ให้เลือดหยุดไหลแหละเนอะ

“อยู่นิ่งๆดิ้นอยู่นั้นแหละมันไม่ได้แสบขนาดนั้นป่ะไม่ได้เอาแอลกอฮอล์มาสาดซักหน่อย”

“ลองมาเป็นฉันสิT^T”

“เรียบร้อย เป็นไงพลาสเตอร์น่ารักป่ะ” ผมชี้ให้เธอดูพลาสเตอร์ลายปิจาจูของผมอย่างภาคภูมิใจ

“ลายโครตปัญญาอ่อน-_-*”

“อยากโดนปิกะจู๋เอ้ย! ปิกาจูปิดปากมั้ย? เอ่อ เธอรู้จักห้องม.4/3ป่ะ ไปทางไหน”

“รู้ แต่ไม่บอก” เธอแลบลิ้นให้ผมก่อนจะวิ่งนำออกไป

“เดี๋ยวๆรอด้วยดิเห้ย”จะช้าอยู่ทำไมหล่ะครับ ตามสิ

Fey̒ part

“เปิดไปที่หน้า40 แล้วอ่านหัวข้อแรกให้ครูฟัง…”

“ขออนุญาต เข้าห้องคะ แฮ็กๆ” ฉันยืนหอบแฮ็กๆอยู่หน้าประตูห้อง

“เห้ย บอกมาว่าห้องม.4/3อยู่ไหน”นายคนเมื่อกี้ยังตามฉันมาไม่หยุด โอ้ย จะแกล้งเขาเราเหนื่อยเอง

“เข้าไปนั่งที่เธอได้แล้ว”

“คะ ค่ะ”ฉันกำลังจะก้าวเท้าเข้าที่ของตัวเองไม่ถึงไหน ก็โดน นายหน้าหล่อที่วิ่งตามมากระตุกแขนไว้

“อย่าพึ่งเข้า บอกมาว่าก่อนห้องม.4/3อยู่ไหน” หมอนั้นส่งสายตาพิฆาตมาให้ ราวกับว่าถ้าฉันไม่บอกเขาจะกินหัวฉันยังไงยังงั่น

“ห้องนี้แหละคือห้องม.4/3ที่เธอพูดถึง” อาจาร์ยพูดขึ้นแทนฉัน หมอนั้นทำหน้าเหร่อหราก่อนจะผลักฉันให้เข้ามาในห้อง

“เอ่อ เราชื่อ เกียร์ พึ่งย้ายมาใหม่ฝากตัวด้วยนะ^^”หมอนั้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆห้องก่อนจะเดินแทรกไปนั่งข้างๆที่ประจำของฉัน ม่ายยย ฉันนั่งคนเดียวสบายๆมาตั้งนาน ฉันสัมผัสได้ถึงอุปสรรคในการเรียนในแต่ละวันต่อจากนี้ มันจะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ ฉันได้แต่เดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างหมดอารมณ์