My little lady แด่วันวาน แด่วันนั้นของเรา

{ปัจจุบัน,สถานีรถไฟ}

        "คุณหนู รถไฟมาถึงจุดหมายเรียบร้อยแล้วนะครับ"
ชายชราหน้าตาใจดีผู้เป็นคนดูแลผู้โดยสารเคาะกระจกปลุกฉันจากฝัน
"ท่าทางจะเป็นฝันที่ดีใช่มั้ยครับคุณหนู" ชายชรามองฉันด้วยสายตาเอ็นดู
"ค่ะ เป็นฝันที่ดีมากๆด้วย" ฉันพูดกับชายชราที่กำลังเข้ามายกกระเป๋าลงจากชั้น ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ผู้คนเดินขวักไขว่ บางคนวิ่งเข้าไปกอดครอบครัว บางคนยืนอย่างโดดเดี่ยวเพื่อรอสุดที่รักของตัวเองมารับ และบางคนกำลังยกกระเป๋าของตนออกไปข้างนอกสถานีแดร์รี่ ทุกคนดูรีบร้อน แต่ก็มีความกระตือรือร้นอยู่ในตัวพร้อมๆกัน

       ฉันรวบผมสีดำบลอนด์หยักศกเหมือนกับสีของถ่านของฉันเป็นหางม้าให้ตึง หยิบหมวกสีน้ำเงินเข้มเข้ากับชุดกระโปรงมาสวมและจัดเสื้อให้เข้าท่า ฉันไม่ใช่เอ็มม่าคนเดิมอีกแล้ว ไม่แก่นแก้ว ไม่มีโคลนเลอะตัวหรือใบหน้า บางทีมันก็ทำให้ฉันเศร้า ราวกับโรงเรียนสตรีแห่งนั้นได้พรากตัวตนวัยเด็กของฉันออกไปตลอดกาลและเก็บใส่กล่องเหล็กล็อกเอาไว้ มันทำให้ฉันคิดว่าพวกพี่ๆจะจำฉันได้มั้ยนะ?

       ก่อนที่ฉันจะกลับมาที่แดร์รี่ ฉันได้ส่งจดหมายไปบอกพวกพี่ๆ จริงๆฉันก็ไม่ได้หวังว่าพวกเขาจะมาหรอกเพราะพวกพี่ๆอาจจะยุ่งมากก็ได้ แต่พวกพี่ๆบอกว่าถ้าฉันจะกลับมาเมื่อไหร่ให้รีบบอกทันที ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ส่วนไหนของโลก พวกเขาก็จะมาพบฉันให้ได้
บนรถสีดำที่ขับผ่านทุ่งหญ้าสีเขียว ฉันมองไปตามข้างทางที่รถนั้นขับผ่าน มีแปลงดอกไม้และเด็กๆต่างวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้เล่นสนุกอีก รถค่อยๆขับผ่านทุกๆอย่างไป ฉันค่อยๆถอนหายใจเพื่อลดความตื่นเต้น ถึงแม้พวกเขาจะเป็นพี่ชายแต่การที่พวกเราห่างกันมานานขนาดนี้ก็ทำเอาฉันตื่นเต้นเหมือนกัน
พี่ปีเตอร์จะยังชอบแยมส้มอยู่รึเปล่านะ? แล้วพี่เอเดรียนยังเอาแต่อ่านหนังสือทั้งวี่ทั้งวันอีกมั้ยหน่า? แล้วอีคอนอีก เขายังชอบการปีนป่ายอยู่รึเปล่า?
ฉันมัวแต่คิดไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้รถได้มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว.
.
.
.
.
.
.

{อดีต,ห้องหนังสือ}

       "นี่เอ็มม่า"

          พี่เอเดรียนเรียกฉันขณะที่พี่กำลังอ่านหนังสือให้ฉันที่นั่งอยู่บนตักฟัง

"หืม..? มีอะไรหรือพี่เอเดรียน"

         ฉันเอามือขยี้ตาเพราะความง่วงเต็มแก่ แต่ฉันยังไม่อยากจะหลับ
พี่เอเดรียนหัวเราะเบาๆในลำคอ "พี่เห็นน้องจะหลับ เลยคิดว่าน่าจะพอไว้แค่นี้ก่อน..น้องว่างั้นมั้ย" พี่เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขามักพูดแบบนี้กับฉันเมื่อเราอยู่กันสองคน เขาไม่ค่อยแสดงด้านนี้ให้ใครเห็นเท่าใดนัก

    "ไม่ค่ะ ไม่ หนูอยากฟังให้จบ" ฉันพยายามทำตาแข็งแล้วจ้องหนังสือ
"งั้นน้องนอนพิงมาเลยเถอะ มันจะสบายกว่านะ" พี่เอเดรียนเสนอ ฉันทำเสียงงอแงนิดหน่อยก่อนจะทำตาม ถูกของพี่เอเดรียน ฉันเริ่มเคลิ้มหลับ เสียงนุ่มลึกของพี่เอเดรียนเหมือนดั่งราวกับเพลงขับกล่อม ลมพัดเอื่อยๆจากริมหน้าต่างที่เรานั่งกัน เสียงกระดิ่งคลอเบาๆตามสายลมเหมือนกับมันคอยจุมพิตกล่อมให้ฝันดี พี่เอเดรียนโยกตัวช้าๆเหมือนเวลามามาไกวเปล แล้วตอนไหนไม่รู้ ฉันก็หลับไปในอ้อมแขนของพี่ทันที
 

     ความรู้สึกต่อมาคือมีมือใหญ่ช้อนตัวฉันขึ้นช้าๆ อุ้มฉันขึ้นอย่างถะนุถนอม คงไม่ใช่พี่เอเดรียนเพราะพี่เขาไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก ฉันคิด และคงไม่ใช่อีคอนอีก
ฉันจึงพยายามปรือตามองอย่างสุดความสามารถ ปาปานั้นเอง.. ปาปาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่หล่อเหลา นัยน์ตาของเขาเป็นสีเขียวผมสีน้ำตาลแดงถูกจัดทรงรวบไปด้านหลัง ท่านมีรอยตีนกาเล็กๆแสดงถึงว่าเขามักจะยิ้มเป็นประจำอยู่ตรงตา ใบหน้าเกลี้ยงเกลาและดูหนุ่ม และเขามีกลิ่นเย็นๆชื่นใจที่ตัว เขาวางฉันลงแล้วห่มผ้าขึ้น ก่อนไปเขาได้พูดอะไรซักอย่างก่อนจุมพิตหน้าผากแล้วเดินออกไปอย่างเงียบเฉียบที่สุดเพื่อไม่ให้ฉันตื่น ฉันดำดิ่งไปในฝันและหลับสนิทขนาดที่ไม่รู้ว่าพี่ชายทั้งสามแอบเข้ามานอนบนเตียงข้างๆด้วย

"ตื่นได้แล้วเด็กขี้เซา!!"

           เสียงของมามาปลุกฉันจากฝัน ฉันมองไปรอบเตียงก็พบพี่ปีเตอร์ พี่อีคอนและพี่เอเดรียนนอนอยู่บนเตียง ฉันลุกไปปลุกพวกพี่ๆทีละคน แต่พี่อีคอนไม่ยอมตื่น เขาสะบัดหนีตอนฉันเขย่าตัวเขา พี่ปีเตอร์เห็นดังนั้นจึงได้ช่วยฉัน เขาจับขาอีคอนทั้งสองข้างแล้วลากลงจากเตียง แต่อีคอนไหวตัวทันจึงหน้าไม่กระแทกพื้น

          อาหารเย็นวันนั้นเป็นไก่งวงราดซอส ข้าวโพดอบเนยร้อนๆ มันฝรั่งบดราดซอสน้ำเกรวี่ มีแฮมหั่นบางๆหลายชิ้นวางไว้คู่กับขนมปังอบใหม่ๆบนจาน ส่วนขนมหวานเป็นพุดดิ้งช็อกโกแลต ปาปานั่งข้างมามา พี่ปีเตอร์นั่งข้างพี่เอเดรียน ส่วนฉันนั่งข้างพี่อีคอน
พวกเรานั่งทานกันและพูดคุยเกี่ยวกับวันหนึ่งของแต่ละคน
ปาปาที่พึ่งกลับมาจากทำงานที่เมืองอื่นก็มักจะเล่าถึงคนแปลกๆที่ปาปาได้เจอ ฉันไม่รู้ว่าปาปาทำงานอะไร รู้เพียงแต่ว่าท่านคอยดูแลประชาชนและมักไม่อยู่บ้าน เขาอาจจะเป็นนักเที่ยวหรือเปล่านะ?

"แล้ว..เป็นไงบ้างล่ะทุกคน" ปาปาพูดพลางตักมันฝรั่งบดใส่จานให้มามา

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณพ่อ" พี่ปีเตอร์ตอบ

       ปาปาเหลือบตามองปีเตอร์ด้วยแววตารักใคร่ "ก็ดีปีเตอร์ พ่อหวังว่าลูกจะดูแลน้องๆเวลาแม่ไม่อยู่ไม่ใช่เอาแต่วิ่งเล่นรับลมทั้งวัน" ถึงคำพูดจะดูเหมือนกล่าวว่าแต่สีหน้าไม่ได้เหมือนต่อว่าลูกชายคนโตเลย พี่ปีเตอร์กลั้นยิ้มและพยายามปั้นหน้าให้จริงจัง

            พี่เอเดรียนเชิดหน้าขึ้นและขมวดคิ้วนิดๆ มันเป็นท่าทางที่พี่เอเดรียนชอบทำเวลาไม่ชอบใจอะไร พี่หุบปากเงียบและจดจ่อกับอาหารบนจานอย่างแนวแน่
ราวกับปาปาอ่านใจพี่เอเดรียนออก ปาปาจึงหันไปสนใจพี่เอเดรียน

"แล้วเอเดรียนล่ะ วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง"
"ก็ดีครับคุณพ่อ" เด็กหนุ่มตอบสั้นๆไร้อารมณ์ร่วม

    ปาปาพยักหน้า ท่านไม่ต่อว่าที่เอเดรียนพูดจาแบบนี้ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วที่มักจะไม่ค่อยตอบสนองผู้คนแม้กระทั่งในครอบครัว ปาปาจึงไปถามอีคอนแทน

"แล้วจ้าชายน้อยของพ่อล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง"
"โถ่พ่อ! เลิกเรียกผมว่าเจ้าชายน้อยซักทีเถอะ" อีคอนทำหน้าโกรธแต่ปาปารู้ว่าอีคอนชอบที่ถูกเรียกแบบนั้น
"ก็เรื่อยๆครับ เมื่อเย็นนี้ผมเพิ่งปีนต้นไม้ต้นที่สูงที่สุดแถวบ้านมา" อีคอนพูดยิ้มๆแล้วหุบยิ้มตอนที่เห็นว่าฉันมองเขาอยู่
"ดีๆ... พ่อเชื่อว่าซักวันลูกจะเป็นลูกลิงได้แน่นอน "

       มามาทำสีหน้าไม่พอใจ มามาไม่เห็นด้วยที่อีคอนชอบปีนป่ายเหมือนลูกลิง มามาบอกมันอันตรายเกินไปแต่ก็ไม่สามารถห้ามอีคอนได้เลยซักครั้ง

      ปาปาหันมามองฉัน ตาเราประสานกัน ปาปายิ้มก่อนจะถามฉันที่ตอนนี้มีมันของไก่งวงเปื้อนปากอยู่

"แล้วเจ้าหญิงเอ็มม่าที่น่ารักเล่า เป็นอย่างไรบ้างวันนี้?"
ฉันยิ้มยิงฟัน

 "วันนี้หนูไปวิ่งเล่นกับพี่ปีเตอร์ที่สวนค่ะ แต่หกล้มจนหัวเข่าถลอกเลย!" ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งอ้อมโต๊ะไปหาปาปาเพื่อให้ดูแผลถลอกที่พี่เอเดรียนทำแผลให้

       พี่ปีเตอร์หลุดขำ พี่เอเดรียนจ้องเขม็งไปที่พี่ปีเตอร์ส่วนพี่อีคอนถอนหายใจแล้วหัวเราะ
มามาทำสีหน้าตกใจ

"ทำไมไม่มาบอกแม่ล่ะเอ็มม่า"
     ปาปาก้มมองที่หัวเข่าของฉันแล้วยิ้ม "แล้วได้ขอบคุณพี่เอเดรียนหรือยังเจ้าหญิงน้อย"

"ทำเรียบร้อยแล้วค่ะปาปา"

    ฉันกระโดดกอดคอปาปาแน่น มามายิ้มแล้วลูบหัวฉัน นั้นเป็นความทรงจำบนโต๊ะอาหารที่ฉันจำขึ้นได้ตอนที่ได้พบหน้ามามาที่วิ่งมากอดฉันตอนฉันลงจากรถจนกระเป๋าตกลงสู่พื้นหญ้า