My little lady แด่วันวาน แด่วันนั้นของเรา

{ปัจจุบัน,หน้าบ้าน}

     "ลูกแม่ช่างเหมือนกับนางฟ้าจริงๆ" มามาพูดพลางลูบไล้ผมของฉัน
"ลูกโตขึ้นมากและสวยมากเหลือเกิน" ฉันยิ้มเขินอายถึงฉันจะรู้ว่าฉันนั้นไม่ได้สวยดั่งคำกล่าวของแม่เลยสักนิดก็ตาม

มามามีรอยเหี่ยวย่นมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่เมื่อก่อนสวยอ่อนหวานหายไปได้เลย "ปาปากับพวกพี่ๆล่ะคะ" ฉันจับมือมามากุมเอาไว้
"พวกเขามาถึงหรือยัง?"
"ปาปาบอกว่าอาจจะกลับช้าหน่อยแต่จะพยายามมาให้ทันส่วนพี่ๆอีกสองคนยังมาไม่ถึงเลย"
ขณะมามาพูดฉันก็ก้มตัวไปหยิบกระเป๋าขึ้น "สองคนหรือ? งั้นก็แปลว่ามีคนมาถึงก่อนแล้วซี่" มามาพยักหน้ายิ้ม "อีคอนอยู่หลังบ้านน่ะ ไปหาเขาดูสิ พี่เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆที่ได้เจอลูก ส่วนแม่จะไปเตรียมอาหาร" ฉันยิ้มให้มามาก่อนจะจุมพิตแก้มทั้งสองข้างของมามาแล้ววิ่งสุดตัวเพื่อไปหาพี่อีคอน หมวกของฉันหลุดออกจากศรีษะ ยางที่ใช้มัดผมขาดออกปล่อยผมสีดำบลอนด์สยายออก กระเป๋าเดินทางตกตรงทางเดิน ฉันเปิดประตูหลังบ้านและพบกับ...

{อดีต,หลังบ้าน}

        ฉันพบกับพี่อีคอนกำลังปีนต้นไม้อยู่ เขาเป็นเด็กอายุสิบสองที่ปีนต้นไม้ได้เก่งที่สุด พอเขาปีนไปได้ซักพักก็รู้สึกว่ามีคนจ้องมองจากข้างล่างจึงส่งเสียงออกมา
"ออกไปจากแถวต้นไม้ซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว!" พี่อีคอนตวาดลงมา
"พี่จะเล่นต้นไม้นี่อีกนานไหมพี่อีคอน" ฉันส่งเสียงตอบกลับไป
"นานเท่าที่เธอจะยอมออกไปจากแถวต้นไม้นี่มั้ง" พี่อีคอนปีนไปนั่งตรงกิ่งไม้ใหญ่
ฉันจ้องมองพี่อีคอน เขาคือคนที่ฉันอยากจะเก่งเท่าเรื่องการปีนป่าย พอเขาอยู่บนนั้นเขาช่างดูตัวเล็กซะนี่กระไร
ฉันกำเชือกที่ถือแน่น "หนูอยากทำชิงช้าที่ต้นไม้นี่ได้ไหมคะพี่อีคอน!" พี่อีคอนถลึงตามองฉัน "ไม่! พี่ไม่ยอมหรอก ถ้าจะทำล่ะก็ ก็ไปหาต้นไม้ของตัวเองซี่!"
ฉันก้มหน้ามองพื้นหญ้า จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนกับอะไรซักอย่างกำลังจะหัก เมื่อมองขึ้นไปฉันก็พบว่ากิ่งที่พี่อีคอนนั่งอยู่นั้นกำลังจะหักออกจากต้น
"พี่อีคอน!! กิ่งต้นไม้กำลังจะหัก!" ฉันป้องปากตะโกนสุดเสียง แต่ด้วยความหยิ่งผยอง พี่อีคอนกลับไม่เชื่อฉัน
"ห๊ะ! น้องพี่! นี่คงเป็นกลอุบายหลอกเด็กล่ะซี่ เพื่อที่จะให้พี่ยอมลงจากต้นไม้และเธอก็จะมาแย่งต้นไม้ต้นนี้ไปอย่างนั้นใช่มั้ย"
"ได้โปรดเถิดพี่อีคอน ได้โปรดเชื่อหนูเถิด!" ฉันเริ่มมีน้ำตาคลอ วันนี้ทุกคนไม่อยู่บ้านกันเลย พี่ปีเตอร์ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน พี่เอเดรียนออกไปห้องสมุดกลางเมือง มามาออกไปทำธุระส่วนปาปาไปทำงาน

           โดยไม่ทันคาดคิด กิ่งไม้ก็เกิดหัก พี่อีคอนร่วงตกลงมาดังตุบ เสียงโอดครวญดังออกมาจากพี่ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหา ตอนนี้น้ำตาได้ไหลอาบแก้มของฉันไปแล้ว
"พี่อีคอน! หนูจะไปตามคนช่วยเองนะ พี่อย่าขยับไปไหนนะ!" ฉันเช็ดหน้ากับกระโปรง พี่อีคอนร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาพึมพัมบางอย่าง "พี่ขอโทษเอ็มม่า พี่ขอโทษ"

        พี่อีคอนยืนมือข้างที่ยังใช้การได้ไขว่คว้าหามือของฉัน ฉันจับมือของพี่แล้วบีบแน่นและพี่อีคอนก็บีบมือของฉันตอบ ฉันตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ พี่ปีเตอร์กับเพื่อนนั้นกลับมาพอดี เมื่อพี่ปีเตอร์วิ่งมาตามเสียงร้องของฉันก็พบว่าฉันนั่งร้องไห้อยู่ข้างพี่อีคอน พวกเราจับมือกันแน่น พี่ปีเตอร์หน้าซีดแล้วบอกให้เพื่อนของตนไปตามผู้ใหญ่มาส่วนเขาจะดูอีคอน
เมื่ออีคอนถึงมือหมอ หมอก็ได้บอกว่ากระดูกแขนข้างขวาของพี่อีคอนร้าว จึงต้องใส่เฝือกไปซักพักใหญ่และยังบอกอีกว่าโชคดีที่ต้นไม้ไม่ได้สูงมาก
หลังจากตอนนั้นฉันก็คอยดูแลพี่อีคอนเท่าที่ทำได้ คอยเอาหนังสือไปนั่งอ่าน เอาเกมส์กระดานไปเล่นบนเตียงด้วย หรือบางครั้งก็ช่วยป้อนอาหารให้ พวกเราก็เริ่มสนิทกันตั้งแต่วันนั้น จากที่พี่อีคอนไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันและพี่อีคอนสนิทกันมากขึ้น พี่อีคอนยังยอมให้ฉันสร้างชิงช้าที่ต้นไม้อีกด้วย เวลาทานอาหารเสร็จพวกเราก็จะมานั่งเล่นที่ชิงช้าในตอนเย็น พี่อีคอนจะเอามือจับเชือกฝั่งฉันและเกร็งแขนให้ฉันได้พิงลง และพวกเราก็นั่งมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าอย่างช้าๆในเย็นวันนั้นของวัน

{ปัจจุบัน,หลังบ้านตรงต้นไม้กับชิงช้าเก่า}

       ฉันพบกับพี่อีคอนที่หลังบ้าน กำลังเหม่อมองไปยังต้นไม้ที่มีชิงช้าเก่าๆของเรา ผมสีทองของพี่อีคอนใช้เจลจัดทรงปัดไปด้านหลังเหมือนปาปาสมัยก่อน เสื้อที่แขนพับขึ้นถึงข้อศอก พี่อีคอนกลายเป็นคนที่เงียบขรึมขึ้นและดูเป็นคนมีระเบียบ พี่อีคอนยืนเอามือไขว้หลังเผยให้เห็นกล้ามเนื้อออกมาจากส่วนที่ไม่ได้อยู่ในร่มผ้า

"พี่อีคอน"

พี่อีคอนหันหลังมาตามเสียงเรียก พี่อีคอนดูตกใจ เขามองฉันหัวจรดเท้าแล้วเผยยิ้มออกมา
"โอ้ น้องสาวพี่ น้องโตขึ้นเยอะจากครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกันอีกนะ" ฉันยิ้มก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดพี่อีคอน พี่อีคอนตกใจไปชั่วครู่ก่อนจะโอบกอดฉันตอบ ราวกับเวลาตรงนั้นเป็นชั่วโมง ฉันมีความสุขจนร้องไห้ออกมาส่วนพี่อีคอนก็ลูบหัวปลอบฉันอยู่อย่างนั้นจนฉันหยุดร้อง
.
.
.

"น้องโตขึ้นมากจริงๆ" ฉันหันไปมองพี่อีคอนที่ยืนพิงต้นไม้ เหมือนเขาแค่พูดกับตัวเองฉันจึงไม่ได้ตอบอะไร
       

       ฉันนั่งที่ชิงช้า โชคดีที่มันยังไม่เก่ามากมันจึงยังรับน้ำหนักของฉันได้แต่มันเล็กเกินไปที่ฉันและพี่อีคอนจะแบ่งกันนั่งได้เหมือนแต่ก่อนพี่อีคอนเลยยกที่ให้ฉัน
"พี่ยังชอบปีนป่ายอยู่หรือเปล่า" ฉันถามคำถามออกไปโดยไม่ได้หันไปมองพี่อีคอน ฉันจึงไม่รู้ว่าเขากำลังแอบมองฉันอยู่ตลอด
"ไม่ พี่เลิกชอบปีนป่ายไปนานแล้ว" พี่พูดไปพลางใช้มือลูบต้นไม้ "แต่ตอนนี้พี่ชอบฟังเพลง"

       ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบุหรี่กับไฟเเช็คที่สลักด้วยชื่อที่ฉันอ่านไม่ออกนำออกมาคาบและพยายามจุดไฟที่ปลายของบุหรี่

"พี่ไม่สูบได้ไหม" ฉันยังคงมองไปอย่างไร้จุดหมายและไม่ได้หันไปมองพี่อีคอนเลย
เกิดความเงียบชั่วครู่ระหว่างฉันกับพี่ ฉันได้ยินเสียงเกร็กปิดฝาไฟแช็ค

"เอ่อ...พี่ขอโทษ มันเป็นความเคยชินน่ะ" พี่อีคอนยักไหล่
ฉันพยักหน้าช้าๆ รู้สึกเสียดายที่พี่เปลี่ยนไป ราวกับวัยเด็กของเขาในความทรงจำของฉันได้ตายจากไปแล้วส่วนหนึ่ง

    จู่ๆพี่อีคอนก็ฮัมเพลงที่ฉันไม่รู้จัก ฉันหลับตาแล้วใช้หัวใจรับรู้สิ่งต่างๆรอบตัว พวกเราอยู่ตรงนั้น แค่อยู่ตรงนั้น แต่จิตใจวัยเด็กของเราสองคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานเหมือนวันวาน