Not Just Loved

                    อาหารตามสั่งที่วางเรียงต่อหน้าบนโต๊ะอาหารหมายเลข 16  จากจำนวนทั้งหมด 16 เรา ซัน และเบนซ์ได้นั่งโต๊ะที่อยู่หน้าร้านอาหารเพียงโต๊ะเดียวที่ตั้งไว้ ข้าวผัดหมูของซัน ข้าวผัดผักบุ้งไฟแดงของเรา และข้าวกะเพราหมูกรอบไข่ดาวพร้อมข้าวพูนๆ วางอยู่ต่อหน้าเบนซ์ดูจากรูปร่างหุ่นแล้วไม่แปลก
                ซัน : สกายๆ เรากะเบซ์เป็นเพื่อนร่วมชั้นโรงเรียนเก่าจากกรุงเทพฯ แล้วแอดมิชชั่นก็จากโรงเรียนเก่าก็มีเรากับเบนซ์นี้ละสองคน ฮ่าๆ สกายล่ะมีเพื่อนจากโรงเรียนเก่ามาบ้างไหม?
                สกาย : ไม่มีสักคนเลย ตัวคนเดียวของแท้เลย ฮ่าๆ แต่ก็ดีได้รู้จักสิ่งใหม่ๆบ้าง
                เบนซ์ : แล้วสกายทำไมถึงเลือกที่นี้อ่ะ ทั้งๆที่ไกลบ้านมาก?
                สกาย : อ่อ! พอดีเราอยากเปิดโลกตัวเองบ้าง เพราะเราอยากเจอสิ่งใหม่ๆ ไกลบ้านบ้าง อีกอย่างชอบอยู่ไกลบ้าน ฝึกอยู่ได้ด้วยตนเองไง แล้วซันกับเบนซ์ล่ะทำไมถึงเลือกที่นี้ล่ะ ก็ไกลบ้านเหมือนกันนะ
                ซันรีบตอบทันทีทั้งที่คำถามเพิ่งถามไปจบ ด้วยว่า “เราแอดติดได้ก็เลยเอาเลย ฮ่าๆ” ด้วยใบหน้ายิ้ม แล้วเบนซ์ละ
                เบนซ์ : ก็คงจะเป็นความสงบ เราไม่ชอบความวุ่นวายในกรุงเทพฯ อยากได้อากาศเป็นธรรมชาติ ( ในใจของเราพยักหน้าตาม เพราะเป็นเรื่องจริงที่มอนี้เต็มล้อมไปด้วยต้นไม้ และป่าสถานที่เที่ยวเหรอตอบเลยว่า NO!  )
                .ในบนโต๊ะอาหารเราสามคนนั่งกินข้าวไป คุยไปตามประสาเหมือนโต๊ะอื่นๆ จนเราคิดว่าเราดีใจที่ได้เจอเพื่อนใหม่ซันกับเบนซ์ ที่พูดคุยกันอย่างลงตัว เวลา 20.34 น. จากที่เราได้มาร้านเป็นเวลาชั่วโมงกว่าที่นั่งอยู่ร้านอาหาร ก็ได้เวลาแยกย้ายกลับหอ โดยที่หอเราอยู่ซอยเปลี่ยวที่อยู่คนละทิศทางไปกับหอเบนซ์กับซันที่บังเอิญอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้อง
                เบนซ์ : เดี๋ยวเรากับซันไปส่งที่หอก่อนละกัน เพราะสกายกลับคนเดียว (คำว่าส่งในที่นี้ คือ การปั่นจักรยานต์คนละคันไปด้วยกัน เมื่อถึงหอเราก็ขอบคุณเบนซ์กับซันที่มาส่ง พร้อมกล่าวเจอกันในวันพรุ่งนี้ )
                เฮ้อ ! เป็นการเริ่มต้นที่ดีของวันแรก มีเพื่อนใหม่เพิ่มสองคน และดูจากลักษณะแล้วต้องเป็นคนดีแน่ๆ เข้านอนเพื่อเตรียมตื่นเช้าในการไปเรียน เวลา 8.30 น.
-(เช้าเวลา 9.11 น.)-
                เปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเพื่อนๆอีก 97 คน โดยดูแล้วจากสายตา 97 คูณเข้าไปอีก 2 เมื่อวานก็เด่นวันนี้ยังมาเด่านอีก หันมามองเราสองคน? เราสองคน = สกายและซัน แถมยังมีสายตาพิเศษจากผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ 30 up อยู่หน้าห้องพร้อมพูดออกมาเล็กน้อยว่า “เจอฉันครั้งแรกในคาบเรียนในเวลาสายจนปานนี้ สงสัยจะตื่นเต้นงั้นเอาไปเลยคนละลบสองคะแนน จะได้หายกับการตื่นเต้นในการมาเรียนวิชาออกแบบพื้นฐานของฉัน”
                .ใบหน้าเราทั้งสองร้องโอ้วได้แต่เพียงในใจ ก็ค่อยๆเดินมาที่โต๊ะที่ว่างเพียงข้างหน้า ณ ตอนนี้ย้อนไปดูสาเหตุกันครับว่าใครเป็นสาเหตุเกิดนี้ -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------เวลา 8.00 น. เรามาอยู่รอซันบริเวณหลังมอตามเวลาที่นัดไว้เป๊ะ! 8.10………..8.15………8.20 ไม่ไหวล่ะต้องโทรตามล่ะเหลือเวลาเดินทางแค่ 10 นาทีพอดี
                สกาย : ซันๆ อยู่ไหนนิ ออกมารึยัง ตอนนี้ 8.20 แล้ว เดี๋ยวจะไปสายยยยยยยยย
                ซัน : อู้ววววววววว!!!! สกายๆๆรอแปปๆๆๆ เรากำลังแต่งตัวขอเวลา 5 นาที (จากคำพูด สำเนียงเพิ่งตื่นแน่นอน และ 9.00 คือเวลาที่เราเจอกันหลังมอ ตัดมาปัจจุบันได้ครับ)
 
-(ห้องเรียน 2302 )-
               
ซัน : สกายๆ (ซุบซิบ)
                สกาย : หืม ว่า (ซุบซิบ)
                ซัน : โทษทีนะเว้ย! ที่พานายสายด้วยอ่ะ พอดีเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย นอนไม่ค่อยหลับเลย สงสัยจะตื่นเต้นอย่างที่อาจารย์จะบอกว่ะ อาจารย์ก็แม่นเหมือนกันนะเนี้ย (ซุบซิบ
                สกายและซัน : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (ที่ไม่ซุบซิบแล้ว)……………………………..มีสายตาคู่หนึ่งเหลือบมองขณะสอนพร้อมกับคำกล่าวว่า “มาสายแล้วยังคุยกัน ดีมากพวกเธอ” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วหันกลับไปสอนต่อ
อาจารย์หญิง : เอาล่ะพวกเธอ อาจารย์ก็ขอจบคลาสในวันนี้แต่เพียงเท่านี้ก่อน และงานที่ฉันมอบหมายก็เอามาส่งในอาทิตย์หน้า ส่วนอีกอย่างหนึ่งเด็กหนุ่มสองคนที่มาสายแถมยังคุย ฉันมอบหมายงานพิเศษ คือ การพวกเธอไปเตรียมทำ Project การวาดรูปเกี่ยวกับมหาลัยนี้ในหัวข้อว่า “เมืองธรรมชาติ” พร้อมกับการพรีเซนต์ที่ต้องเห็นในอีกสองอาทิตย์ หากงานไม่ดี พวกเธอเตรียมตัวลบ 20 คะแนนนน!!!!! จบคลาสจ๊ะ ^^ ………………คำว่าหดหู่ได้ขึ้นไปบนหน้าของเราทั้งสอง TT
-(ภาคบ่ายการเรียนวิชาภาษาอังกฤษ)-
                May I go out to toilet Please!! เราได้เดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียวในขณะที่ซันกำลังมันส์กับการตอบโต้สนทนาภาษาอังกฤษที่ไม่อายในการตอบว่าถูกหรือไม่? เมื่อเข้าห้องน้ำทำภารกิจเรียบร้อย ไหนๆก็ออกมาล่ะเดินไปซื้อน้ำไปกินในห้อง ระหว่างทางกลับห้องเรียน บนมือถือแก้วน้ำแดงหวานๆก็เดินขึ้นบันได เพื่อไปชั้นสองของห้องเรียน แต่เรื่องที่กลับไม่น่าเกิดกลายเป็นเกิดขึ้น ขณะที่รีบขึ้นบันได โดยมองทางบันได แล้วได้มีเสียงคนกำลังเดินลงมา พรวดดดด!! เสียงน้ำที่กระเด็นออกจากแก้ว แล้วตัวเราที่โดนชนได้หงายหลังที่ล้มกลิ้งไปกับบันได ได้มีมือคว้าตัวเราไว้มากอด เราตกใจชั่วครู่ เงยหน้าขึ้น คนนั้น คือ เบนซ์ พร้อมกับเสียงว่า “ขอโทษที เป็นอะไรรึเปล่า”
                สติกลับมา! ภาพชัดขึ้นเราได้เห็นมือของเรากำแก้วพลาสติกที่ไม่มีน้ำสักหยด ถ้าถามว่าน้ำหายไปไหนตอบได้ชัดว่า เพียงแค่มองจากมือที่อยู่ตรงอกเบนซ์พอดี ก็รู้เลยว่าเสื้อสีขาวกลายเสื้อสีแดงหวานจากเราเอง เราก็ผลักตัวเองออกจากกอด
                สกาย : เบนซ์ๆเราขอโทษๆ เราไม่ได้ตั้งใจๆ เบนซ์ๆ ไปล้างๆ ก่อนเร็วเดี๋ยวมันเหนียว แล้วเบนซ์มีเรียนไหมอ่ะเนี้ย
                เบนซ์ : เรากำลังจะไปเรียนเลย แต่คงไปไม่ได้แล้วล่ะ
                สกาย : เบนซ์เราขอโทษทีนะ
                เบนซ์ : ไม่เป็นไรๆ ฮ่าๆ
                สกาย : เบนซ์ๆ เราว่าไปล้างเสื้อก่อนดีกว่า เพราะปล่อยไว้เดี๋ยวมันจะเหนียวตัวนะ ไปเถอะๆ เราช่วยล้างเอง ปะๆ
                เมื่อล้างเสร็จให้เสื้อได้ไม่เหนียว และที่สำคัญสีแดงหวานเริ่มจางลง เราทั้งสองได้เดินไปหาที่นั่งรอให้เสื้อมันแห้ง ระหว่างเราก็ได้ขอโทษเบนซ์ซ้ำๆ “เบนซ์ๆเราขอโทษทีนะเราไม่ได้ตั้งใจ วันนี้มันวันซวยของเราจริงๆ ทำเสื้อเบนซ์เลอะ ยังได้ Project มาทำอีก แล้วต้องมาพรีเซนต์อีกกกก!!!! อ๊ากกกกกก!!”
                เบนซ์ : ใจเย็นทำไมอ่ะ เรียนวันแรกก็ได้ Project มาทำเลยเหรอ (เราอธิบายถึงความเป็นมาการได้ Project )
                สกาย : ประเด็น คือ เราพรีเซนต์ไม่มั่นใจอ่ะดิ คือ ไม่รู้อ่ะเวลาได้พรีเซนต์ทีไรเราจะกระตุกกระตัก ทำตัวไม่ถูก ยิ้มไม่เป็นยิ้มอ่ะเบนซ์ พอเข้าใจไหมอ่ะ TT เฮ้อ ทำยังไงดีเนี้ยย!! ถ้าพลาดก็ต้องโดนหักลบ 20 คะแนนแน่ๆ (ท่าทางก้มหน้าไปพูดไป)
                เบนซ์ : งั้นก็ซ้อมสิ! (มองมาที่เรา)
                สกาย : เราก็รู้แหละว่าต้องซ้อม แต่ซันบอกว่าไม่มีปัญหาเรื่องพรีเซนต์เราเลยไม่กล้าบอกไป TT
                เบนซ์ : ซ้อมกับเราไง (น้ำเสียงที่ดูเข้มแข็ง และอบอุ่น) เราจะช่วยซ้อมให้เอง เดี๋ยวอาทิตย์ก่อนพรีเซนต์ วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ เพราะ “ฉะนั้นไว้ใจเราได้"
                                               --
                “เพียงแค่คำๆ นี้เหรอ ที่บอกกับเรา แต่ทำไมคำพูดของเขาที่เราได้ยิน เพียงชั่วครู่กลับมีน้ำหนักมาก จนทำให้ใจของเรามันเบาขึ้นได้ล่ะ”
 
                                                                                -to be continude-