Not Just Loved

               ตรื้ดดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดดดดด!(เสียงโทรศัพท์สั่น)

               ตรื้ดดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดดดด! ตรื้ดดดดดดดดดด!(เสียงโทรศัพท์สั่น)

            สกาย : อ่อ ฮัลโลว่าไงซัน?  (รีบล้วงโทรศัพท์)

            ซัน : สกายอยู่ไหนเนี้ยยยย!!  นายไปเข้าห้องน้ำจนหมดเวลาเรียนแล้ววเนี้ยยยย!!!  Teacher Jon จะเช็คชื่อปล่อยแล้ววววว รีบกลับมาๆๆๆๆ เร็วๆๆๆๆๆๆๆ ()

            สกาย : เบนซ์ๆ เราต้องไปก่อนนะ พอดีอาจารย์จะเช็คชื่อจะปล่อยแล้ว เจอกันนะๆๆ (ท่าทางเร่งรีบ แล้วลุกวิ่งไประหว่างพร้อมโบกมือลา) เจอนกันนะเบนซ์ๆๆ

            เบนซ์ : โอเค เจอกันๆ ฝากบอกซันด้วยตอนเย็นจะกินข้าวโทรมาบอกด้วยยยยย!!!

            สกาย : โอเค!!

-(หลังเลิกเรียน)-

            ซัน : หายไปไหนมาเนี้ยยย โดดเรียนคาบแรกเหรอ เกือบไม่ทันแล้วนะเนี้ย โอ้ว! เสียดายแทนเลย Teacher Jon สอนมันส์มาก ชอบมากเลยตอนได้ตอบโต้สนทนากัน แล้วแบบเขาคงคิดว่าฉันคงเหมือนคนอื่น ตอบ YES NO OKAY แต่ไม่ใช่เลย ถ้าไม่เข้าใจฉันจะตอบกลับเสมอเลย

            สกาย : โอ้ว ตอบไปว่าอะไร

            ซัน : AGAIN PLEASEEEEEE!!! ฉันใช้จน Teacher Jon ไม่ถามอะไรฉันเลย ฉันรู้สึกเสียใจมากเลย คนเขาอุตสาห์ตั้งใจพยายามเรียนแท้ๆ  เฮ้อ อยากเรียนอีกจริงๆ (ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมาก) ว่าแต่ทำไมไปห้องน้ำนานจังว่ะ ท้องเสียเหรอ? หรือตั้งใจโดดเรียนกลางวิชาเนี้ยยย

            สกาย : อ่อ มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ เอ่อแล้วก็เจอเบนซ์ด้วย เบนซ์ฝากบอกว่าถ้าจะกินข้าวเย็นโทรมาบอกด้วย

            ซัน : อ่อ เออๆ ฉันว่าจะแวะไปสำรวจห้องสมุดที่มอหน่อยว่าเป็นยังไง ครั้งหน้าเวลามาจะได้ดูเซียนหน่อย ไปด้วยกันปะ

            สกาย : เอาสิ!

            เรากับซันก็ได้มานั่งเล่น เดินดูหนังสือที่ห้องสมุด บริเวณห้องสมุดก็จะเต็มไปด้วยห้องโรงหนังขนาดเล็กที่จะมีรอบฉายหนังในเวลา 19.00 น. จันทร์ถึงศุกร์ พร้อมทั้งมีซุ้ม Café ให้กับนักศึกษาได้ซื้อดื่มระหว่างอ่านหนังสือ ส่วนชั้นสองจะเป็นบริเวณสำหรับผู้ตั้งใจอ่านหนังสือที่จะไม่สามารถพูดคุยเสียงดัง และเอาอาหารเครื่องดื่มขึ้นไปได้ เมื่อถึงเวลาเกือบหกโมงจากนั้นเราทั้งสองก็ได้ปั่นจักรยานไปหาอะไรกินแถวหลังมอ แล้วซันก็ได้โทรหาเบนซ์ให้มาเจอกันร้านอาหาร

            ซัน : เอ่อ สกาย เสาร์-อาทิตย์นี้เราเข้าไปหาที่วาดรูปในหัวข้อที่อาจารย์หญิงสั่งดีไหม เพราะอาทิตย์หน้าเราต้องกลับบ้านไปหาหมอฟันอ่ะ พอดีหมอนัดผ่าฟันคุดอ่ะ

            สกาย : อ่อ โอเค

            ทุกวันๆ ของตอนเย็นเราจะทานอาหาร กัน 3 คน แม้ถึงบางวันอาจจะมากินกันตอนทุ่ม สองทุ่มบ้าง เพราะด้วยเวลาเรียนที่เรากับซัน อาจไม่ตรงกับเบนซ์ ที่บางเวลาของเบนซ์อาจเลิกเรียนช้า และด้วยคนละสาขากันอาจทำให้การมากินข้าวไม่ตรงเวลากัน เสาร์ อาทิตย์เรากับซันได้เข้าไปหาสถานที่วาดรูปในมอ ในหัวข้อ “เมืองธรรมชาติ” ตอนนี้มันผ่านมา  1 อาทิตย์เราก็รู้สึกได้ว่าเราเริ่มมีความสนิทกันมากขึ้นทั้งซันและเบนซ์ จนสามารถพูดเต็มปากว่า เพื่อนสนิท เพราะตอนนี้เริ่มรู้นิสัยของซันที่เป็นคนตลกเฮฮา พูดเก่ง ทั้งยังชอบชวนดูสาวๆ  ฮ่าๆ ส่วนเบนซ์ เพราะไม่ค่อยได้เจอบ่อยเท่าซันจึงไม่ค่อยรู้อะไรมากเท่าไร

-(จุดบริเวณขึ้นรถตู้หลังมอ)-

            หลังกินข้าวเย็นด้วยกันสามคนในวันศุกร์ เรากับเบนซ์ได้มารอส่งซันขึ้นรถตู้เป็นเพื่อน

            ซัน : สกาย เบนซ์ เจอกันๆเว้ย เอาอะไรเปล่า โทรมานะเว้ย เดี๋ยวแวะซื้อของตัวเมืองมาฝากกก

สกายเสาร์อาทิตย์ไม่มีอะไรทำก็อย่าไปหลอกสาวมาขึ้นห้องล่ะ ฮ่าๆ (ตะโกนบอกในขณะที่จุดของตัวเองอยู่บนเบาะในรถตู้แล้ว)

(เยี่ยมยอดมาก ซันเอ้ยยยยย พร้อมเอาหน้าหลบหนีทำเป็นไม่รู้จัก) แล้วรถตู้ก็ได้ขับออกไป

เบนซ์ : สกาย แล้วพรุ่งนี้ เราจะซ้อมกันกี่โมงล่ะ

สกาย : อ่อ สักบ่ายไหมแบบว่าทานข้าวเที่ยงกันแล้วก็เริ่มเลย ว่าแต่เบนซ์เราจะซ้อมกันที่ไหนอ่ะ เราไม่รู้อ่ะว่าจะซ้อมที่ไหนดี

เบนซ์ : ห้องสมุดในมอก็ได้ มันมีห้องสำหรับเข้าไปนั่งทำงานกลุ่มได้

สกาย : โอเค ได้เลย ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วเดี๋ยวเรากลับห้องละ เจอกันพรุ่งนี้นะ

เบนซ์ : ได้ๆ บาย

-(ตอนเที่ยงของวันเสาร์)-

            ปั่นจักรยานมาจากหอเจอเบนซ์รออยู่หลังมอ เราได้ตะโกนเรียกเบนซ์แล้วทักทายสวัสดีตอนเช้า แล้วเบนซ์ได้ถามว่ากินข้าวร้านไหนดี “เบนซ์หิวววอ่ะ”(เราได้คิดถึงคำพูดที่ซันเคยเล่าให้ฟังได้เลยว่า เมื่อตอนอยู่โรงเรียนเก่าเบนซ์กินเก่งมาก จนมีฉายาว่า เบนซ์หิวววว*เสียงสูง* เพราะหากหิวเมื่อไรจะพูดออกมาว่า “เบนซ์หิว”) เราได้แอบยิ้มและขำ ^^

            สกาย : กินร้านนี้ไหมเบนซ์ หลังรั้วๆ ที่มากินร้านแรกเลย ใกล้ๆด้วย

            เบนซ์ : ได้ๆ

            สกาย : เบนซ์!! (ตกใจ) ว่างตรงโต๊ะนี้พอดีเลย โต๊ะที่เราเคยนั่งกันเลยอ่ะ (เดินไปหยิบเมนูและใบจดอาหาร)

เรากินข้าวสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือ เบนซ์อ่ะกินอะไรเดียวเราเขียนให้

            เบนซ์ :   เอาสเต็กหมูล่ะกัน ลองกินดูว่าเป็นไง

            อาหารมาเสิร์ฟแล้วเราทั้งสองก็กินไปคุยไปตาม Step แล้วเราได้ถามถึงรสชาติสเต็กคุ้มกับราคาที่สั่งไหม เพราะถ้าคุ้มเราครั้งหน้าจะได้มาสั่งกินบ้าง เบนซ์ได้บอกว่า “ใช้ได้แต่มันมีร้านที่ราคาคุ้มมากก อร่อยด้วย แถมได้เยอะด้วย อยู่แถวเกษตรอ่ะ แถวบ้านเราเองนั่งรถเมล์ไม่กี่ป้ายจากบ้านเราก็ถึงล่ะ ว่าแต่สกายอ่ะอยู่แถวไหนบ้านอ่ะ” (ส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ค่อยได้ทานอาหารพวกสเต็กบ่อยจึงเป็นเหมือนเรื่องใหม่ที่เพิ่งเคยได้ยิน)

            สกาย : อ่อ เราอยู่แถวปริมณฑล ปทุมธานีอ่ะ

            เบนซ์ : ก็ใกล้อยู่ เดี๋ยววันไหนกลับบ้านมีโอกาสเดี๋ยวเราชวนไปกิน

            สกาย : จริงเหรอ โอเคได้เลย

-(ห้องสมุด)-

            เบนซ์กับเราได้มาถึงห้องสมุดแล้วได้ยืมกุญแจใช้ห้องสำหรับทำงานกลุ่ม ในห้องนี้มีโต๊ะยาวจำนวนหนึ่ง และเก้าอี้ 4 ถึง 5 ตัว พร้อมกับกระดานไวท์บอร์ด จากนั้นเบนซ์ได้เริ่มหยิบปากกาไวท์บอร์ดขึ้นมาเขียนบนกระดานว่า “แนะนำตัวเองอย่างละเอียด” แล้วได้ย้ายตัวเองไปนั่งหัวมุมของโต๊ะ พูดว่า”ไหนยืนแนะนำตัวเองให้เราฟังหน่อย”

            สกาย :  (ท่าทางตกใจ) เอ่อ ! สะหวาดดีครับ เราชื่อ นายวริศา อายยุ 18 ปี รอเรียนอยู่ที่สาขา มัฑณศิลป์ เพศ ชาย คาติประจามตัว ตัวเราเป็นสิ่งสามคาน มะมะไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามมมม  แล้วก็ที่อยู่มาจากแถวปริมณฑล ป้าทุมธานี อะ อะ เอ่อละเอียดพอไหมอ่ะเบนซ์ เราทำได้ดีไหมอ่ะ นี้เราไม่คิดว่าการพรีเซนต์จะต้องแนะนำละเอียดอ่ะ เราเลยไม่ได้เตรียมมา

            เบนซ์ : (กลั้นขำ) ฮ่าๆ  เราแค่แกล้งเล่นแค่อยากรู้ว่าจะพูดเป็นอย่างไรบ้าง ไม่คิดว่าพอไม่ได้ตั้งตัวแล้วจะกะ กะ กะ กะ ตุก (ล้อเลียน) ฮ่าๆ มันก็มีแนะนำตัวบ้างแต่ไม่ถึงกับต้องว่ารอเรียนนะ ฮ่าๆ

            สกาย : เอ้า! โอ้ว!  เราไม่รู้อ่ะ อีกอย่างเราบอกแล้วว่าเราไม่ค่อยมั่นใจเรื่องพรีเซนต์ ถ้าไม่มีแบบให้ดูเราจะไม่รู้ว่าทำยังไง แล้วนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องมาพรีเซนต์ก่อนใครเพื่อนอีก

            เบนซ์ : โอเคๆ วริศา มาๆซ้อมกัน

            สกาย : เบนซ์เลิกล้อเลียนชื่อเราได้ล่ะ

            เบนซ์ : เราไม่ได้ล้อเลียน เราตั้งใจเรียกจริงๆ

            สกาย : ตรงไหนมีแต่คนบอกว่าชื่อเหมือนผู้หญิง ตั้งแต่เด็กเรามักชอบโดนล้อเลียนชื่อ เราโดนเรียกแล้วจนเหมือนเป็นตุ๊ดอ่ะ แบบเรียกๆ วริศาจ้า วริศาค่ะ นางสาววริศา ซันกับเพื่อนในสาขายังบอกเลยว่าชื่อผู้หญิงจังว่ะ

            เบนซ์ : เหรอ แต่เราว่าเพราะดีนะ ชื่อวริศาอ่ะ “เราชอบนะ”

            เราได้แต่ทำหน้าตกใจ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่ามีคนชอบชื่อเรา ทั้งๆที่คนส่วนใหญ่กลับบอกว่าเป็นเพียงแค่ชื่อที่เหมือนเป็นผู้หญิงตั้ง จากนั้นเบนซ์ก็ได้ช่วยสอนในการเรียกความมั่นใจ สอนการพูด การออกมือ ท่าทาง ได้สาธิตให้ดูบ้าง ให้เราลองทำตาม แต่บางครั้งก็หลอกให้เราทำ จากนั้นก็มานั่งหัวเราะ พร้อมยิ้มที่แกล้งสำเร็จ

            และแล้วได้ยินเสียงเคาะประตู ได้มีพี่ที่ดูแลห้องสมุดได้มาบอกว่าน้องค่ะ อีกสิบนาทีห้องสมุดจะปิดแล้วนะค่ะ เรากับเบนซ์ได้ดูนาฬิกาไม่คิดว่าจะ 19.50  จึงรีบเก็บข้าวของออกจากห้องสมุดก่อนจะปิด ณ รอบภายในมอมืดมาก แต่ระหว่างทางเดิน หรือตามถนนได้มีแสงไฟอยู่ตามทาง ซึ่งไม่เคยได้เข้ามามอในช่วงเวลานี้จึงไม่รู้ว่าเวลานี้จะมีนักศึกษาได้เข้ามาวิ่งออกกำลังกาย ปั่นจักรยาน (ในใจของเราอยากจะลองเดินรอบๆ เพราะด้วยอากาศ และบรรยากาศที่ดี แต่ไม่กล้าที่จะชวนเบนซ์)  “วริศา” ไหนๆก็อยู่ในมอถึงช่วงนี้พอดีเดินรอบมอกัน (เบนซ์) ______________________________________เอาสิ!

            ระหว่างทางเบนซ์ก็ได้เล่าเรื่องโรงเรียนเก่าให้ฟัง ไม่ว่าจะมีกิจกรรมอะไรบ้าง เรียนสายอะไรมา แนะนำร้านอาหาร ทำไมถึงเลือกเรียนรัฐประศาสนศาตร์  เล่าเรื่องของซันให้ฟังบ้าง ตอนนี้เราคงสามารถพูดได้ว่า “เราสนิทกันมากขึ้นแล้วสินะ”

_ _

จักรยานที่ปั่นเข้ามา หน้าที่ของมันตอนนี้เป็นเพียงแค่อุปกรณ์ที่มีหน้าที่รอง คือ การโดนเข็น แล้วได้เดินด้วยกันกับเราสองคน….

to be continude