รักไม่มีวันตาย Love never die

บ้านหมอปราชญ์
 
“ตาสิง มาทานข้าวก่อนมาลูกมา” ทันทีที่ผมเดินเข้าถึงตัวบ้าน ทุกคนก็พร้อมหน้าอยู่บนโต๊ะอาหาร
“ครับ” ผมรับคำสั้นๆแล้วก็นั่งลงข้างๆแม่ผม เก้าที่ผมผมนั่งหันหน้าไปทางประตูรั้วบ้านพอดี
“เฮย!!!” เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าผีน้อยนั้นอยู่หน้ารั้วบ้านเหมือนกำลังยืนขอร้องกับอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไรหรือป่าวตาสิง ทำไม่ทำเสียงตกใจเหมือนเจออะไร” แม่ผมที่ข้างๆถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของผมส่วนพ่อก็แค่เหลือบมอง
“พ่อครับ แม่ครับ สิงขอตัวแป๊บหนึ่งนะครับ ” ผมพูดก่อนจะลุกเดินออกไปหน้าบ้านทันที ผมหยุดยืนที่ประตูหน้าบ้าน
 
 
ประตูหน้าบ้าน
“นะครับ ท่านเจ้าที่ให้ผมเข้าไปนะครับ นะๆๆๆ ผมไม่รู้ว่าจะไปไหนถ้าไม่ใช่ที่นี่ ” ใช่แล้ว เจ้าผีน้อยกำลังยืนคุยอยู่กับท่านเจ้าที่ของบ้านผม แต่ไม่รู้ว่าท่านเจ้าที่พูดอะไร เจ้าผีน้อยก็หันมายิ้มให้กับผมทันที ยิ้มชนิดที่ว่า ตาเป็นสระอิ น่ารักจริงๆ เฮย นี่ผมชมผีอีกแล้วเหรอเนี้ย ไม่ๆ ผมสลัดหัวนิดหน่อย แล้วมองไปยังเจ้าผีน้อยที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับผม
“หมออออออ” เสียงลากยานมาเชียว
“อนุญาตให้ผมเข้าไปในบ้าน นะๆ ผมไม่รู้ว่าจะไปไหน ผมไหว้ล่ะหมอ นะๆๆๆ ” เจ้าผีน้อยพูดขอร้องให้ผมอนุญาต ด้วยท่าทางที่ เอิ่ม จะผิดไหนที่ผมจะชมอีกรอบ ตัวขาวๆกับชุดขาวๆ หน้าตากลมๆ มือที่กุมกันไว้ที่ระหว่างอก พูดพร้อมกับทำปากหยูๆหน่อยๆ จนทำให้ผมหลุดขำ ทำซ้ำๆอยู่อย่างนั้น จนทำให้ผมใจอ่อน
“ก็ได้ เชิญ” ผมพูดขึ้นเสียงเรียบ
“เย้ๆๆๆ ขอบคุณครับหมอ ขออนุญาตนะครับท่านเจ้าที่” ใช่ล่ะ เป็นเสียงดีใจของเจ้าผีน้อย พร้อมกับกระโดดโลดเต้นอยู่หน้าบ้าน มันทำให้ผมหลุดขำอีกรอบ ซะงั้น พอพูดอนุญาตเสร็จผมก็หันหลัง แอบยิ้มและขำพฤติกรรมที่เห็นแล้วเดินเข้าบ้านไป ถ้าเดาไม่ผิดเจ้าผีน้อยคงเดินตามผมเข้ามาในบ้านนั้นแหละครับ
 
“ตาสิง ไปยืนทำอะไรที่หน้าบ้านตั้งนานสองนาน ฮึ” พอผมนั่งลงเก้าอี้ แม่ผมที่อยู่ข้างๆถามขึ้นทันที ส่วนเจ้าผีน้อยนั่นเหรอ นูน นั่งตรงข้ามผมทำหน้าแป้นแล้นอยู่นูนครับ
“ป่าวครับ สิงไปยืนรับลมเฉยๆ อากาศมันร้อนครับ” ผมเหลือบมองเจ้าผีน้อยก่อนตอบแม่ผม
“ลมข้างนอกคงจะเย็นมากล่ะสิ พอเดินเข้ามาถึงได้ยิ้มและขำอะไรอยู่คนเดียวไม่หยุด” ผมชะงักทันที นี่แม่ผมสายตายาวไปหรือป่าวหน้าบ้านออกจะตั้งไกล เทพจริงๆแม่ผม
“นี่หมอแอบขำผมเหรอ” ไม่ใช่เสียงพ่อ แม่คงไม่แทนตัวเองว่าผม เป็นเสียงของเจ้าผีน้อย นั่งจ้องหน้าผมแล้วถามขึ้น
“ป่าว ^^” ผมตอบสั้นๆ อาจจะเป็นแค่การขยับปากเพื่อให้ผีน้อยตรงข้ามได้เห็นแค่นั้น แต่
“ฮึ เมื่อกี๊ลูกว่าอะไรนะสิง” ผมนี่หันขวับทันที นอกจากแม่ผมสายตาจะเทพ ยังจะหูทิพย์อีก โอ้ “ป่าวครับแม่ ท่านข้าวต่อครับ” ผมหันไปยิ้มให้กับคนเป็นแม่ ทันที พอทานข้าวเสร็จผมกำลังจะขอตัวขึ้นข้างบน
“ตาสิง พ่อขอถามอะไรหน่อยสิ” จู่ๆพ่อผมที่นั่งเงียบมาตลอดระหว่างทานข้าวเอ่ยถามขึ้น
“ครับ” ผมเบิกสายตามองนิดหน่อยก่อนรับคำ
“ช่วงนี้ มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับเราบ้างไหน” ผมนี่ตอนนี้หน้าเป็นเครื่องหมาย ? ทันที
“แปลก? แปลกยังเหรอครับ” ผมรีบถามกลับไปทันที
“ก็ประมาณว่า มีใครตามแล้วมองเห็นใคร ที่ไม่ใช่คนนะลูก เป็นไงเจอไหม” คราวนี้เป็นแม่ผมครับ เจอคำถามแบบนี้ผมนี่อึ้งเลย เจ้าผีน้อยก็ตั้งใจฟังอย่างจริงจังทีเดียว
“ก็ไม่นิครับ ปกติดี” ผมทำให้เป็นเสียงปกติที่สุดแล้วตอบกลับทันที
“น่านไง เห็นไหมคุณ ผมบอกแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้” พ่อผมพูดกับแม่ผมทันที
“ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะคุณ ตอนนี้ตาสิงไม่เห็น อีกหน่อยก็เห็นเองแหละ” แม่ผมตอบ ตอนนี้หน้าผมเหรอเหวอกว่าเดิมอีก นี่พ่อกับแม่คุยเรื่องอะไรกันเหรอ บอกสิงที
“เออ ตกลงมันเรื่องอะไรกันครับ บอกสิงที” ด้วยความที่ตัวเองไม่อย่างทำตัวเป็นสายซ้อนที่นั่งฟังเรื่องที่ตัวเองไม่รู้ ก็เลยถามขึ้น
“ผูกดวง” พ่อ
“ห๊ะ!! ผูกดวง!!” เป็นเสียงผมกับเสียงเจ้าผีน้อยอุทานออกมาพร้อมกัน
“อือ ก็ใช่นะสิ ตอนแกอายุ 5 ขวบ แม่แกกับน้าวรรณ หอบแก่กับน้องคริสไปหาหมอดูที่ทักว่าน้องคริสดวงไม่ดีและคนที่จะช่วยเกื้อหนุนน้องก็คือแกไงตาสิง แม่แกกับน้าวรรณก็เลยจับแกกับน้องคริสผูกดวงกันตั้งแต่ตอนนั้นละ” พ่อผมร่ายยาว แม่นั่งนั่งเงียบ ผมกับเจ้าผีน้อยนั่งทำหน้างงกันใหญ่ ผมเริ่มแปลกใจว่ามันจะเกี่ยวกับการที่ผมสามารถมองเห็นคริสได้อย่างนั้นเหรอ
“ละ แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับการที่ผมต้องเจอเรื่องอะไรแปลกๆด้วยละ” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“เกี่ยวสิ ก็ตอนนี้น้องนอนรอความช่วยเหลือจากแกอยู่นะ ตาสิง” แม่ผมมาโหมดดราม่า ส่วนเจ้าผีน้อยก็นั่งจ้องหน้าผมตาใสแป๋วเชียว ผมเหรอ
“ขอตัวก่อนนะครับ” ชิ่งสิครับรออะไร พ่อกับแม่เอาอะไรมาใส่หัวผมก็ไม่รู้