once in a my lifetime1เค้าว่ารักแรกมักจะเจ็บที่สุด

          "เรา... มาถึงจุดๆนี้...ได้ยังไงกันนะ..."
          เด็กสาวถามใจตัวเองขณะที่ยังยืนตากฝนและทั้งที่มีร่มอยู่ในมือก็ไม่กางออกมาใช้กำบังฝน
ก่อนจะร้องไห้ออกมา แบบคนที่ถูกทิ้งไม่เหลืออะไร....

          "นี่สินะ ที่เค้าว่ารักแรกมักจะเจ็บที่สุด..."
 
           "เอ่อ..."
          ตัวฉันที่ยืนเอ๋ออยู่ตรงหน้าประตูห้องม.2/6 และห้อง 2/7 อยู่นั้นกำลังสับสนว่าเราอยู่ห้องอะไร แน่นอนที่ฉันสับสนเพราะฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ และจำไม่ได้ว่าอยู่ห้องไร อ้าาาเรานี่ซื่อบื้อจัง
          "มินลดา ที่ย้ายมาใหม่ใช่มั้ย?"
          โอ้ มีคนมาดึงฉันออกจากห้วงแห่งความโง่
          "อ๊ะ...ชะ ใช่"
          "อยู่ห้องเดียวกับเราแหละตามมา"
          แล้วเขาก็พาเราไปห้อง 8 อ่า...ฉันจำผิดว่าเป็นห้อง 7 กับ 8 เองแหละ
          "หน้าตาก็น่ารักแท้ๆ แต่ดันซื่อบื้อนะ˜"
          "นี่ด่าหรือชม"
          "เราชื่อเรน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
          เมินกันแบบนี้ก็ได้เรอะ!?
          "ฉันชื่อมิน...."
          "มินลดา มิน มินลดา มิน ว้าวชื่อจำง่ายจังเรียกง่ายด้วย"
          และแล้วก็เข้าสู่ชั่วโมงโฮมรูม ครูก็ให้ฉันมาแนะนำตัวเองหน้าห้อง
          "เอ่อ...ชื่อมิน มินลดา ปูณณ์พัฒนานนท์ ย้ายมาจากประเทศอังกฤษค่ะ"
          "อ้าว!? ชื่อไทยทำไมอยู่อังกฤษล่ะ นักเรียนแลกเปลี่ยนหรอ"
          ดูครูแกตื่นเต้นมาก
          "ค่ะ ย้ายไปเรียนอยู่ที่นู่นตอนป.4ค่ะ มีปัญหาเรื่องเงินในมทางบ้านนิดหน่อยค่ะ"     
          "ว้าว งี้ก็พูดอังกฤษได้อ่ะสิ"
          "แฮะๆ..ค่ะ"
          "ไปนั่งข้างรณชัยนะจ๊ะ รณชัยก็ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆล่ะ∼"
          ว้า...ได้นั่งกับคนที่รู้สึกไม่ค่อยถูกใจสะด้วยสิ แต่ก็ยอหน่อยอ่ะ เขาเป็นคนที่ช่วยพาเราได้เข้าห้องเรียนได้ถูกอ่ะนะ
 
 
 
 
 
แก้ถึงตอนนี้ละกันเนาะ สมองตันละ รักคนติดตามมากๆฮะ!!