once in a my lifetime1เค้าว่ารักแรกมักจะเจ็บที่สุด

          "เรา... มาถึงจุดๆนี้...ได้ยังไงกันนะ..."

          เด็กสาวถามใจตัวเองขณะที่ยังยืนตากฝนและทั้งที่มีร่มอยู่ในมือก็ไม่กางออกมาใช้กำบังฝน

ก่อนจะร้องไห้ออกมา แบบคนที่ถูกทิ้งไม่เหลืออะไร....

          "นี่สินะ ที่เค้าว่ารักแรกมักจะเจ็บที่สุด..."

 

           "เอ่อ..."

          ตัวฉันที่ยืนเอ๋ออยู่ตรงหน้าประตูห้องม.2/6 และห้อง 2/7 อยู่นั้นกำลังสับสนว่าเราอยู่ห้องอะไร แน่นอนที่ฉันสับสนเพราะฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ และจำไม่ได้ว่าอยู่ห้องไร อ้าาาเรานี่ซื่อบื้อจัง

          "มินลดา ที่ย้ายมาใหม่ใช่มั้ย?"

          โอ้ มีคนมาดึงฉันออกจากห้วงแห่งความโง่

          "อ๊ะ...ชะ ใช่"

          "อยู่ห้องเดียวกับเราแหละตามมา"

          แล้วเขาก็พาเราไปห้อง 8 อ่า...ฉันจำผิดว่าเป็นห้อง 7 กับ 8 เองแหละ

          "หน้าตาก็น่ารักแท้ๆ แต่ดันซื่อบื้อนะ˜"

          "นี่ด่าหรือชม"

          "เราชื่อเรน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

          เมินกันแบบนี้ก็ได้เรอะ!?

          "ฉันชื่อมิน...."

          "มินลดา มิน มินลดา มิน ว้าวชื่อจำง่ายจังเรียกง่ายด้วย"

          และแล้วก็เข้าสู่ชั่วโมงโฮมรูม ครูก็ให้ฉันมาแนะนำตัวเองหน้าห้อง

          "เอ่อ...ชื่อมิน มินลดา ปูณณ์พัฒนานนท์ ย้ายมาจากประเทศอังกฤษค่ะ"

          "อ้าว!? ชื่อไทยทำไมอยู่อังกฤษล่ะ นักเรียนแลกเปลี่ยนหรอ"

          ดูครูแกตื่นเต้นมาก

          "ค่ะ ย้ายไปเรียนอยู่ที่นู่นตอนป.4ค่ะ มีปัญหาเรื่องเงินในมทางบ้านนิดหน่อยค่ะ"     

          "ว้าว งี้ก็พูดอังกฤษได้อ่ะสิ"

          "แฮะๆ..ค่ะ"

          "ไปนั่งข้างรณชัยนะจ๊ะ รณชัยก็ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆล่ะ∼"

          ว้า...ได้นั่งกับคนที่รู้สึกไม่ค่อยถูกใจสะด้วยสิ แต่ก็ยอหน่อยอ่ะ เขาเป็นคนที่ช่วยพาเราได้เข้าห้องเรียนได้ถูกอ่ะนะ

 

 

 

 

 

แก้ถึงตอนนี้ละกันเนาะ สมองตันละ รักคนติดตามมากๆฮะ!!