ภาพรักร้อยใจ

ตอนที่ 11
        จากวันก็กลายเป็นสัปดาห์จากสัปดาห์ก็กลายเป็นเดือน ความสัมพันธ์ของดุจดาวและอาทิตย์งอกงามขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มมากินหมูทอดและกับข้าวสารพัดอย่างที่บ้านของหญิงสาวนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว สุทัศน์ก็ลดท่าทางแข็งกร้าวลงไปเยอะเพราะอาทิตย์ก็ดูเป็นคนดีคนนึง
        “กินสิ แม่เขาทำอร่อยจะตาย” หนุ่มใหญ่พูดด้วยเสียงแข็งๆ แต่ก็ตักกับข้าวให้เด็กหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามไม่ได้ขาด
        “ขอบคุณครับ” เพ็ญนภาไม่ได้ตามติดลูกสาวแจเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วยิ่งวันที่ไปเข้าร่วมดนตรีบำบัดเธอยิ่งไม่เป็นห่วงเลยเพราะลูกจะนั่งรถไฟฟ้าแค่ครึ่งชั่วโมงแล้วก็ถึงที่หมายส่วนขากลับอาทิตย์ก็จะมาส่งถึงบ้านทุกครั้ง
        “วันนี้หนูดาวทำต้มส้มเองด้วยนะ ซันชอบไหม” เพ็ญนภาถาม
        “ชอบครับคุณป้า อร่อยมากเลยครับน้องดาว” อาทิตย์ตอบแล้วตักอาหารกินตุ้ยๆ ถึงจะคุยกันทุกวันแต่เขาก็ยังไม่เคยถามถึงเรื่องคืนฝนดาวตกเลยสักครั้งเพราะถ้าพูดเรื่องนั้นเขามั่นใจว่าจะเก็บคำว่ารักเอาไว้ไม่ได้และเขาไม่มั่นใจเลยว่าน้องดาวจะรู้สึกกับมันยังไง เธอจะสยองไหมที่ผู้ชายคนนึงเฝ้ารักเฝ้ารอคนที่แทบไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลยได้เป็นสิบๆ ปี
        “ตั้งแต่มีซัน หนูดาวกินข้าวได้เยอะขึ้น” สุทัศน์เอ่ยแล้วตักต้มส้มไปให้อีกหลายช้อน
        “พี่ซันใจดีเหมือนพี่โยเลย” ดุจดาวเองก็กำลังสับสนว่าเธอชอบอาทิตย์แบบไหน ยิ่งรู้จักกันมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งมั่นใจว่าพี่โยต้องมาสิงร่างพี่ซันแน่ๆ ทำไมคนสองคนถึงได้มีอุปนิสัยเหมือนกันแทบจะทุกอย่าง
        “แม่ขอไปรับโทรศัพท์หน่อยนะ” เพ็ญนภาเดินแยกออกไป
        “แย่จังคุณ คนสวนที่นัดไว้โดนรถชนคงต้องรอนานเลย” เพ็ญนภาเดินกลับมาพร้อมข้อมูลที่ไม่น่ายินดีนัก ช่วงนี้เข้าฤดูฝนแล้วเธออยากตัดแต่งต้นไม้ในบริเวณบ้านให้เหี้ยนเตียนสักหน่อยเผื่อไว้เวลาฟ้าผ่าหรือลมพัดแรงๆ
        “ผมไม่มีธุระที่ไหนแล้ว ผมทำให้ก็ได้นะครับมากินข้าวเกือบทุกวันแต่ไม่เคยช่วยออกเงินเลย” อาทิตย์เสนอตัวด้วยความเต็มใจ
        “ทำไมต้องออกเงินล่ะซัน ตอนนี้ซันก็เหมือนลูกชายแม่คนนึงนะจริงไหมคะคุณ”
        “อืม” สุทัศน์ตอบและพยายามเก๊กหน้าให้เคร่งขรึมเข้าไว้
        “งั้นถ้าเป็นลูกชายก็ต้องช่วยที่บ้านทำงานสิครับ” อาทิตย์พูดพร้อมยิ้มจนหน้าบาน
        “ก็ตามใจจ้ะถ้าอยากจะเหนื่อยนักแม่ก็ไม่ขัดหรอก”
        “หนูดาวไปเอาชุดเก่าๆ ของคุณพ่อมาให้พี่ซันเขาเปลี่ยนทีสิจ๊ะ”
        “โอ้โห พี่ซันปีนต้นไม้เก่งเหมือนลิงเลยค่ะ” หลังจากทานมื้อกลางวันเรียบร้อยอาทิตย์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ด้วยความคล่องแคล่ว
        “ฮ่าๆๆ นี่ชมใช่ไหมครับน้องดาว” คนข้างบนตะโกนถามด้วยความขบขัน
        “ชมค่ะพี่ซันเก่งมากเลย ดาวไม่กล้าปีนดาวกลัวที่สูงค่ะ”
        “น้องดาวไปรอในชายคาบ้านดีกว่าพี่จะเริ่มตัดแล้วเดี๋ยวมันจะหล่นใส่น้องดาว”
        “โอเคค่ะ ดาวไปเตรียมน้ำไว้ให้นะคะพี่ซัน” ดุจดาววิ่งกลับเข้าบ้านแล้วไปรื้อหากระติกน้ำที่เคยใช้ เธอผสมโซดาเข้ากับน้ำแดงกลิ่นสละจากนั้นก็เทน้ำแข็งบดจนเต็มกระติกแล้วเทน้ำหวานรสซ่าลงไปตบท้ายด้วยการบีบมะนาวหนึ่งลูก
        “ของคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ” เธอยื่นน้ำหวานเย็นชื่นใจให้ทั้งคู่คนละแก้ว
        “อร่อยมากเลยหนูดาว” สุทัศน์เอ่ยชม
        “เหนื่อยไหมคะพี่ซัน” ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อาทิตย์ก็ปีนลงมาแล้วรับน้ำหวานในกระติกไปดูดอึกใหญ่
        “ฮ๊า ชื่นใจจัง เหนื่อยแต่หายแล้วครับเพราะได้น้ำหวานของน้องดาว” ชายหนุ่มพูดแล้วก็เขินเมื่อเห็นอีกฝ่ายแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเหมือนน้ำในกระติก ดุจดาวเริ่มหวั่นไหวขึ้นเรื่อยๆ เธอจะเขินจนมือไม้สั่นแทบทุกครั้งเวลาอยู่กันตามลำพัง
        “พี่ไปตัดหญ้าต่อนะ” อาทิตย์เปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้ดุจดาวอึดอัด
        “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ซัน คุณแม่ให้ตัดต้นไม้อย่างเดียวไม่ใช่หรอคะ”
        “หญ้ามันก็เริ่มยาวแล้วนะยิ่งช่วงนี้ฝนตกยิ่งโตไว พี่ตัดไว้เลยดีกว่าพี่เป็นห่วงกลัวงูเงี้ยวเขี้ยวขอมันมาแอบอยู่แอบอาศัยน้องดาวกับคุณพ่อคุณแม่จะไม่ปลอดภัย”
        “งั้นดาวช่วยนะ”
        “ไม่ต้องหรอกครับ มือเล็กๆ จะเจ็บเอา” อาทิตย์ฉวยมือของดุจดาวมากุมไว้ด้วยความลืมตัว
        “อะ เอ่อ พี่ขอโทษครับน้องดาว พี่ลืมตัวพี่ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินน้องดาวแบบนั้น” ชายหนุ่มละล่ำละลักอธิบายพร้อมแก้ตัวเป็นการใหญ่ ถึงจะรู้จักกันมาเกือบปีแล้วแต่เขาก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเธอเลยสักครั้ง
        “ไม่เป็นไรค่ะ ดาวไปเอาน้ำมาเพิ่มนะคะ” ดุจดาวฉวยกระติกแล้ววิ่งเข้าบ้านด้วยใบหน้าแดงก่ำ
 
ตอนที่ 12
        “ไม่อร่อยหรอครับน้องดาว” อาทิตย์ถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเพราะเธอเขี่ยอาหารในจานไปๆ มาๆ เกือบห้านาทีแล้ว
        “ดาวไม่ค่อยหิวค่ะพี่ซัน เมื่อเช้าดาวไปทำบุญให้พี่โยมาค่ะ”
        “ไม่หิวก็ไม่ต้องฝืนนะ กลับบ้านเลยไหมครับดูน้องดาวเพลียๆ” วันนี้ครบหนึ่งปีแล้วที่ทั้งสองคนรู้จักกัน อาทิตย์อยากบอกความในใจกับดุจดาวแต่เขาก็ลืมไปสนิทใจว่าวันนี้คือวันครบรอบการจากไปของคนรักน้องดาวเช่นกัน
        “กินค่ะ ขอเวลาดาวหน่อยนะคะดาวไม่ชอบทิ้งอาหารมันบาปกว่าชาวนาจะปลูกข้าวได้แต่ละเม็ดเขาลำบากกันแทบตาย”
        “ครับ ไม่ต้องรีบนะ” แล้วทั้งคู่ก็นั่งกันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอีก ในใจของดุจดาวยังคงมีวาโยอยู่เสมอแต่หลังๆ กลับมีอาทิตย์เข้ามาทับเป็นภาพซ้อนทุกครั้งไป เธอไม่สามารถลืมวาโยได้และไม่อยากเสียอาทิตย์ไปแต่เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะไม่ว่าใครก็ไม่ควรเป็นตัวแทนหรือเป็นเงาของคนอื่น
        “พี่โยจากไปเพราะเส้นเลือดในสมองแตกค่ะ” อยู่ๆ ดุจดาวก็พูดขึ้นมา
        “ครับ พี่จำได้” น้องดาวเคยเล่าให้ฟังเพียงครั้งเดียวและเขาก็ไม่เคยถามถึงเรื่องนี้อีก
        “พี่โยเขาบริจาคหัวใจด้วยค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของพี่โยจะเต้นอยู่ในร่างกายของใคร”
        “เคร้ง” ช้อนกับส้อมในมือของอาทิตย์ร่วงกระแทกพื้น
 
ติดตามให้จบได้ในอีบุ๊คฉบับเต็ม
 
ซื้ออีบุ๊คจิ้มชื่อเรื่องได้เลย ---> ภาพรักร้อยใจ