How long will this love
8.2
เขียนโดย 
FPmanokeng
วันที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.08 น.
6 ตอน
0 วิจารณ์
8,169 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2560 07.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
2) ร้านสะดวกซื้อ ที่ใครๆ ก้อมาได้...❤
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ7:25 PM
สวัสดีร้านอาหารหรูๆย่านกรุงโซล และร้านอาหารแพงๆอีกมากมายในตอนกลางคืน หึหึ นี่คือสวรรค์ของเจ้าใช่มั้ยเจ้ากระเพาะน้อย ฉันบ่นพึมพัมพลางลูบท้องตัวเองที่กำลังหิวโหย และพูดขึ้นมาว่า "ตอนเราอยู่ไทยเราก็กินมาม่า ประทังชีวิต นี่เรามาอยู่เกาหลี เราต้องกิน รามยอนสิ ถึงจะได้เข้ากับบรรยากาศ" T^T พูดพลางเอามือลูบท้องแล้วเดินต่อไปที่ร้านสะดวกซื้อ ที่เปิด24 ชั่วโมง
ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้น
ด้วยความที่ว่าร้านสะดวกซื้อนี้เขาใช้ประตูเลื่อนอัตโนมัติ ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึง อดีตอันหวานฉ่ำ ตอนที่เรียน ป.ตรี พูดแล้วเศร้า เพราะฉันเคยโดนประตูเลื่อนอัตโนมัติบ้านี้เนี่ยแหละ หนีบมานับต่อนับ เห้อ รสา ชีวิตน่าสงสารระดับ10จริงๆ ฉันได้แต่มองดูประตูและรวบรวมความกล้า นับในใจ 1 2 3 ฉันจึงวิ่งและเข้าไปในนั้นได้ เย้ ฉันพิชิตประตูเลื่อนที่เกาหลีได้แล้ว ยิปปี้ๆๆๆๆ หัวเราะคิกๆเบาๆ แล้วหันไปยิ้มกับพนักที่มองดูฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ด้วยความเขิน ฉันจึงรีบไปหยิบของที่เป็นซิกเมเจอของเกาหลี นั่นก็คือ รามยอน เจ้าเก่าเพิ่มเติมคือกินที่เกาหลี ทันใดที่หยิบเสร็จ ฉันจึงเดินไปที่เคาร์เตอร์ ตี๊ด "1690 วอน ค่ะ"
พนักงานพูด ฉันรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วไปกดน้ำร้อนมานั่งกินชิวๆที่ข้างร้าน อารมณ์แบบพนักงานออฟฟิศที่อยู่ในสภาวะช่วงกลางเดือนอ่ะ ร้องไห้หนักมากกกก ㅠ^ㅠ
ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อสิ้นเสียงประตู ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักการกินโดยทันที เพราะดันหันไปเห็นชายผมม่วงที่เจอที่สนามบิน แต่เพิ่มเติม นั่นใช่ลูกน้องมันหรือเปล่า ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันรีบเอาหมวกของเสื้อแจ๊กเก็ตมาคลุมหัวทันที แล้วหันมากินรามยอนต่อ แล้วก็นึกในใจว่า "งื้ออออ มันมาตามหาฉันแล้วมันจะฆ่าฉันใช่มั้ยยยยเนี่ยยยยย รามยอนจ๋า หากฉันตายฉันขอเกิดเป็นพี่น้องแกน้ะเจ้ารามยอน" ×○× แต่พอกินได้สักพัก ฟึ๊บ มีมือใครก็ไม่รู้ดึงหมวกฉัน นาทีนั้นฉันคิด ว่าฉันต้องตายแน่ๆ เลยหันหน้าไปดัง ควับ กลับเจอชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ทำเอาประสาทหัวใจของฉันหยุดเต้นเลยทันที ชายหนุ่มผมสีทอง โอ๊ยเห็นแล้วแทบจะละลาย ในสมองก็เกิดเสียงเพลงขึ้นมาอัตโนมัติ
~
สวัสดีร้านอาหารหรูๆย่านกรุงโซล และร้านอาหารแพงๆอีกมากมายในตอนกลางคืน หึหึ นี่คือสวรรค์ของเจ้าใช่มั้ยเจ้ากระเพาะน้อย ฉันบ่นพึมพัมพลางลูบท้องตัวเองที่กำลังหิวโหย และพูดขึ้นมาว่า "ตอนเราอยู่ไทยเราก็กินมาม่า ประทังชีวิต นี่เรามาอยู่เกาหลี เราต้องกิน รามยอนสิ ถึงจะได้เข้ากับบรรยากาศ" T^T พูดพลางเอามือลูบท้องแล้วเดินต่อไปที่ร้านสะดวกซื้อ ที่เปิด24 ชั่วโมง
ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้น
ด้วยความที่ว่าร้านสะดวกซื้อนี้เขาใช้ประตูเลื่อนอัตโนมัติ ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึง อดีตอันหวานฉ่ำ ตอนที่เรียน ป.ตรี พูดแล้วเศร้า เพราะฉันเคยโดนประตูเลื่อนอัตโนมัติบ้านี้เนี่ยแหละ หนีบมานับต่อนับ เห้อ รสา ชีวิตน่าสงสารระดับ10จริงๆ ฉันได้แต่มองดูประตูและรวบรวมความกล้า นับในใจ 1 2 3 ฉันจึงวิ่งและเข้าไปในนั้นได้ เย้ ฉันพิชิตประตูเลื่อนที่เกาหลีได้แล้ว ยิปปี้ๆๆๆๆ หัวเราะคิกๆเบาๆ แล้วหันไปยิ้มกับพนักที่มองดูฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ด้วยความเขิน ฉันจึงรีบไปหยิบของที่เป็นซิกเมเจอของเกาหลี นั่นก็คือ รามยอน เจ้าเก่าเพิ่มเติมคือกินที่เกาหลี ทันใดที่หยิบเสร็จ ฉันจึงเดินไปที่เคาร์เตอร์ ตี๊ด "1690 วอน ค่ะ"
พนักงานพูด ฉันรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วไปกดน้ำร้อนมานั่งกินชิวๆที่ข้างร้าน อารมณ์แบบพนักงานออฟฟิศที่อยู่ในสภาวะช่วงกลางเดือนอ่ะ ร้องไห้หนักมากกกก ㅠ^ㅠ
ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อสิ้นเสียงประตู ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักการกินโดยทันที เพราะดันหันไปเห็นชายผมม่วงที่เจอที่สนามบิน แต่เพิ่มเติม นั่นใช่ลูกน้องมันหรือเปล่า ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันรีบเอาหมวกของเสื้อแจ๊กเก็ตมาคลุมหัวทันที แล้วหันมากินรามยอนต่อ แล้วก็นึกในใจว่า "งื้ออออ มันมาตามหาฉันแล้วมันจะฆ่าฉันใช่มั้ยยยยเนี่ยยยยย รามยอนจ๋า หากฉันตายฉันขอเกิดเป็นพี่น้องแกน้ะเจ้ารามยอน" ×○× แต่พอกินได้สักพัก ฟึ๊บ มีมือใครก็ไม่รู้ดึงหมวกฉัน นาทีนั้นฉันคิด ว่าฉันต้องตายแน่ๆ เลยหันหน้าไปดัง ควับ กลับเจอชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ทำเอาประสาทหัวใจของฉันหยุดเต้นเลยทันที ชายหนุ่มผมสีทอง โอ๊ยเห็นแล้วแทบจะละลาย ในสมองก็เกิดเสียงเพลงขึ้นมาอัตโนมัติ
~
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
