How long will this love

พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด...ทันใดนั้นเองก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคน ปรากฎขึ้นแต่คราวนี้ผมสีดำ ได้มาดึงมือชายผมทองออกจากชายหมวกของเสื้อฉัน ฉันสังเกตเห็นว่ามือของเขาทั้ง2คนนั้นประสานกัน ฟึ๊บ พลังงานแห่งสายวายสิน้ะ หึๆ ฉันคิดในใจ ชายผมดำมองหน้าฉัน แล้วหันไปตำหนิชายผมทองว่า "มาแกล้งเขาแบบนี้รู้จักเขาหรอ" ชายผมทองหันมายิ้มกับฉัน แล้วทำเสียงอ้อนใส่ชายผมดำ "โอปปาาาาา ผมอยากได้แจ๊กเก็ตตัวนี้ไปให้มาดามซิก้าจังเลย" ชายผมดำเอามือตบเข้าไปที่หน้าผากตัวเองเบาๆ ฉันจึงค่อยๆหันหน้ากลับมากินรามยอนที่รักต่อ ในขณะที่รามยอนกำลังจะเข้าปาก ชายผมดำได้ใช้มือของเข้าหมุนเก้าอี้ของฉัน ฟึ๊บ รามยอมที่คีบอยู่ที่ตะเกียบเมื่อกี๊ ตอนนี้กลับไปอยู่บนเสื้อของชายแปลกหน้าผมดำเข้า ชายผมดำมองฉันด้วยสายตาอำมหิต แล้วโค้งคำนับ และกล่าวคำว่า ขอโทษ อย่างสุภาพ ด้วยความตกใจ ฉันจึงบอกว่า"ไม่เป็นไร แต่เสื้อของคุณ...." ชายผมดำกลับยิ้มให้ฉัน และพูดว่า "เปื้อนแค่นิดเดียวไม่เป็นไรหรอก" และหลังจากนั้นก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาว่า "เห้ย! ยืนทำไรกันตรงนั้น รีบไปขึ้นรถกลับห้องได้แล้ว เดี๋ยวเจ้ากุงซูก็ลงแดงหรอก"พูดพลางหัวเราะพลาง และพวกเขาทั้ง3ก็เดินออกไป ชายผมสีทองหันมาหาฉันก่อนออกจากประตูเขายิ้มและส่งจูบให้ฉันเพื่อเป็นการบอกลา ฉันหันหน้ากลับมาที่รามยอน และต้องเศร้าใจหนักมากเพราะรามยอนของฉันขึ้นอืดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันได้แต่จ้องมองมันด้วยสายตาละห้อย และจึงตัดสินใจเดินไปหยิบนม1กล่องกลับหอพักเพื่อไปพักผ่อนสมอง เพราะวันนี้มันทำให้ฉันเพลียมากจริงๆ