How long will this love

7:25 PM

สวัสดีร้านอาหารหรูๆย่านกรุงโซล และร้านอาหารแพงๆอีกมากมายในตอนกลางคืน หึหึ นี่คือสวรรค์ของเจ้าใช่มั้ยเจ้ากระเพาะน้อย  ฉันบ่นพึมพัมพลางลูบท้องตัวเองที่กำลังหิวโหย และพูดขึ้นมาว่า "ตอนเราอยู่ไทยเราก็กินมาม่า ประทังชีวิต นี่เรามาอยู่เกาหลี เราต้องกิน รามยอนสิ ถึงจะได้เข้ากับบรรยากาศ" T^T พูดพลางเอามือลูบท้องแล้วเดินต่อไปที่ร้านสะดวกซื้อ ที่เปิด24 ชั่วโมง

ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้น

 ด้วยความที่ว่าร้านสะดวกซื้อนี้เขาใช้ประตูเลื่อนอัตโนมัติ ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึง อดีตอันหวานฉ่ำ ตอนที่เรียน ป.ตรี พูดแล้วเศร้า เพราะฉันเคยโดนประตูเลื่อนอัตโนมัติบ้านี้เนี่ยแหละ หนีบมานับต่อนับ เห้อ รสา ชีวิตน่าสงสารระดับ10จริงๆ ฉันได้แต่มองดูประตูและรวบรวมความกล้า นับในใจ 1 2 3 ฉันจึงวิ่งและเข้าไปในนั้นได้ เย้ ฉันพิชิตประตูเลื่อนที่เกาหลีได้แล้ว ยิปปี้ๆๆๆๆ หัวเราะคิกๆเบาๆ แล้วหันไปยิ้มกับพนักที่มองดูฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ด้วยความเขิน ฉันจึงรีบไปหยิบของที่เป็นซิกเมเจอของเกาหลี นั่นก็คือ รามยอน เจ้าเก่าเพิ่มเติมคือกินที่เกาหลี ทันใดที่หยิบเสร็จ ฉันจึงเดินไปที่เคาร์เตอร์ ตี๊ด "1690 วอน ค่ะ"

พนักงานพูด ฉันรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วไปกดน้ำร้อนมานั่งกินชิวๆที่ข้างร้าน อารมณ์แบบพนักงานออฟฟิศที่อยู่ในสภาวะช่วงกลางเดือนอ่ะ ร้องไห้หนักมากกกก ㅠ^ㅠ

 ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง ~ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง 

เมื่อสิ้นเสียงประตู ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักการกินโดยทันที เพราะดันหันไปเห็นชายผมม่วงที่เจอที่สนามบิน แต่เพิ่มเติม นั่นใช่ลูกน้องมันหรือเปล่า ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันรีบเอาหมวกของเสื้อแจ๊กเก็ตมาคลุมหัวทันที แล้วหันมากินรามยอนต่อ แล้วก็นึกในใจว่า "งื้ออออ มันมาตามหาฉันแล้วมันจะฆ่าฉันใช่มั้ยยยยเนี่ยยยยย รามยอนจ๋า หากฉันตายฉันขอเกิดเป็นพี่น้องแกน้ะเจ้ารามยอน" ×○× แต่พอกินได้สักพัก ฟึ๊บ มีมือใครก็ไม่รู้ดึงหมวกฉัน นาทีนั้นฉันคิด ว่าฉันต้องตายแน่ๆ เลยหันหน้าไปดัง ควับ กลับเจอชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ทำเอาประสาทหัวใจของฉันหยุดเต้นเลยทันที ชายหนุ่มผมสีทอง โอ๊ยเห็นแล้วแทบจะละลาย ในสมองก็เกิดเสียงเพลงขึ้นมาอัตโนมัติ 

~