บ่วงรักซาตาน

บ่วงรัก Chapter-5 จุดเริ่มต้น
 
 
-เมเปิ้ล-
 
 
ฉันขอตัวกลับห้องทันทีเมื่อเข้ามาถึงบ้าน คุณอาก็คงเข้าใจว่าฉันคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิด 
 
“เมล เป็นยังไงบ้าง...เป็นอะไรรึเปล่า” 
 
“พี่มาร์ค! ฮือออ คุณธอมเค้า...”
 
ฉันโผเข้ากอดพี่มาร์คทันทีเมื่อเข้ามาในห้อง ปกติพี่มาร์คจะอยู่ห้องพักที่เรือนด้านหลังเพราะคุณอาบารมีจะได้เรียกใช้ง่ายๆแต่เพราะพี่มาร์คคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยมารอฉันที่ห้อง 
 
ฉันปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่กว่าที่หยุดร้องได้พี่มาร์คก็นั่งเป็นเพื่อนฉันเงียบๆก่อนที่อาการฉันจะดีขึ้นพี่มาร์คถึงได้เริ่มถามคำถามใส่ฉัน 
 
“คุณธอมได้ทำอะไรแกรึเปล่าเมล” 
 
พี่ถามฉันด้วยความเป็นห่วงพรางลูบหลังปลอบใจฉัน
 
“เปล่า คุณธอมไม่ได้ทำอะไรเมล” 
 
ฉันตอบก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง 
 
“ดีแล้วๆ...พี่ขอโทษนะเมลเพราะพี่แท้ๆแกเลยต้องเจอเรื่องแบบนี้” 
 
“คุณธอมพูดเรื่องหนี้...พี่ไปติดหนี้คุณธอมได้ยังไง” 
 
“พี่ผิดเองแหละเมล...พี่โดนคู่แข่งของคุณธอมหลอกใช้ให้ไปขโมยมุกที่ฟาร์มของคุณธอมมา คุณธอมเค้าจับได้ พี่ก็รู้ว่ามันไม่ดีแต่พี่ก็ต้องทำ...เพราะคุณเชนคู่แข่งของคุณธอมขู่พี่ว่าถ้าพี่ไม่ทำเค้าก็จะเอาตัวแกไป” 
 
“พี่มาร์ค...แล้วทำไมพี่ไม่บอกคุณอา คุณอาเค้าจะได้ช่วยเรา” 
 
“พี่ไม่อยากให้พวกท่านต้องมากังวลเรื่องเรา ท่านดูแลเราตั้งแต่เล็ก...ท่านกังวลกับเรามาหลายเรื่องแล้วนะเมล” 
 
“แล้วคราวนี้เราจะทำยังไงดีอ่ะพี่มาร์ค...เมลกลัว พี่เคยบอกว่าคุณธอมเค้าไม่ปล่อยใครไปง่ายๆไม่ใช่เหรอ” 
 
ฉันเคยเจอคุณธอมที่นี่ครั้งนึงตอนนั้นพี่มาร์คไม่ยอมให้ฉันออกไปเพราะบอกว่าเค้าเป็นคนอันตรายหากว่าเค้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ 
 
ฉันพยายามมาตลอดหากว่าเค้ามาที่บ้านฉันก็จะไม่ออกมาเลยแต่กลายเป็นว่าเค้ากลับได้เข้าใกล้ฉันภายในครั้งเดียวที่เค้าออกปาก 
 
“เราหนีกันมั้ยเมล...เราหนีไปจากที่นี่กันเถอะ” 
 
“ไม่พี่มาร์ค...เราหนีไม่พ้นหรอก พี่ก็เป็นคนบอกไว้เองนิว่าเค้าเป็นคนยังไงถ้าเราอยู่ที่นี่คุณอาจะปกป้องฉันได้”
 
 “แกแน่ใจนะเมล” 
 
พี่มองฉันด้วยสายตาที่หนักใจ 
 
“ฉันจะระวังตัวเองให้ดี” 
 
“งั้นถ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่กลับห้องก่อนนะ” 
 
 ฉันไปอาบน้ำล้างคราบสกปรกที่คนใจร้ายทำไว้แต่บางรอยที่เค้าทำเป็นคิสมาร์คนั้นไม่สามารถล้างออกได้เหมือนตราบาปที่ลบไม่ออก 
 
ดีแค่ไหนที่เค้ายังเก็บพรหมจรรย์ที่แสนจะมีค่าของฉันเอาไว้ ไม่พรากมันไปอย่างเลือดเย็น ไม่อย่างนั้นฉันคงสู้หน้าคุณอาทั้งสองที่อุตส่าห์ไว้ใจฉันมาตลอดไม่ได้
 
 
 
 
วันรุ่งขึ้น
 
 
ฉันแต่งตัวไปทำงานแต่เช้าถึงเมื่อวานฉันจะเจอเรื่องแย่ๆมาแค่ไหนฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ วันนี้ฉันมีถ่ายเเบบในตอนเช้าและเป็นMcในงานเดินแบบเครื่องเพชรตอนเย็นโดยที่เจ้าของงานเดินแบบเครื่องเพชรนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นก็คือบริษัทPearl&jewerlyที่คุณอาไพเป็นหุ้นส่วนใหญ่นั่นเอง 
 
งานในตอนเช้าจบลงด้วยดีเนื่องจากพี่ที่ทำงานนั้นรู้จักกันและฉันก็ตั้งใจทำงานในส่วนของฉันออกมาให้ดีฉันจึงขอพี่กลับมาเตรียมตัวทำงานในช่วงบ่ายได้อย่างไม่มีปัญหา
 
 
 
 
สถานที่จัดงานเดินแบบ 
 
 
"อ้าวน้องเมเปิ้ล!ทำไมมาเร็วจังล่ะคะ เอ็มซีมาประมาณบ่ายสองก็ทัน นี่ยังไม่เที่ยงเลยกินข้าวมารึยังคะเนี่ย" 
 
พี่มอลลี่สาวประเภทสองใจดีเอ่ยถามเมื่อฉันไปถึงหน้างานที่ฝ่ายฉากกำลังทำงานกันอยู่
 
"เมลอยากให้งานออกมาดีที่สุดค่ะ เลยคิดว่ามาก่อนเวลาดีกว่า...แล้วก็เมลทานข้าวมาแล้วค่ะจะได้ทำงานยาวเลย" 
 
"ขยันจังเลยค่ะ แต่พวกพี่ว่าจะพักเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยมาทำงานกันต่อ...น้องเมเปิ้ลไปด้วยกันมั้ย" 
 
"ไม่เป็นค่ะพี่มอลลี่ เดี๋ยวเมลอยู่เฝ้าของให้แล้วกันนะคะ" 
 
"งั้นเดี๋ยวพี่รีบไปรีบกลับนะ...เดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก" 
 
"ขอบคุณค่ะ" 
 
ฉันเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะเอาสคลิปออกมาอ่านไปพลางๆ
 
 
"ได้ข่าวว่าไอ้เวย์มันจะส่งคนมาป่วนงานเหรอว่ะ"
 
 เสียงทุ้มต่ำของคุณธอมดังขึ้นหน้าห้องแต่งตัวฉันมองหาที่หลบก่อนจบลงด้วยใต้โต๊ะแต่งหน้าที่ตัวเองนั่งอยู่ 
 
ฉันลงไปแอบใต้โต๊ะก่อนจะมองดูชายร่างสูงที่เดินมานั่งเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ตอนแรก 
 
"ครับนาย แต่นายไม่ต้องห่วงนะครับพวกมันไม่มีทางได้เข้ามาในบริเวณโรงแรมนี้แน่ครับ"
 
"ถ้ามันอยากมาก็ให้มันมา...ช่วงนี้มีแต่คนอยากลองของกันทั้งนั้นก็ช่วยไม่ได้" 
 
"เรื่องของไอ้มาร์คผมได้ตัวมันมาแล้วนะครับ...นายจะให้ผมทำยังไงกับมันดีครับ" 
 
"ทรมานมันไปเรื่อยๆอย่าให้มันตายก็พอ..." 
 
พี่มาร์ค!!!ฉันรีบต่อสายหาพี่มาร์คแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ฉันได้ยินแต่เสียงแต่ไม่เห็นหน้าแต่คำพูดของเค้าก็ทำให้ฉันทนไม่ได้ 
 
"แล้วเรื่องน้องสาวมันล่ะครับ" 
 
"ถ้ามันยอมปล่อยให้พี่มันตายอย่างทรมาน...ก็ถือว่าได้ชดใช้กันไปก็แล้วกัน" 
 
"ครับนาย..."
 
"แซท...แกออกไปก่อน" 
 
"ครับนาย..." 
 
“แอบฟังคนเค้าคุยกันนี่เค้าเรียกว่าไม่มีมารยาทนะเมเปิ้ล...ออกมาได้แล้ว” 
 
คุณธอมพูดขึ้นก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่สายตาดุดันก็ยังไม่มองมาที่ฉัน 
 
“ออกมา!อย่าให้ฉันโมโห” 
 
ฉันสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มตะคอกอย่างไม่ปราณีจนฉันต้องรีบออกไป ฉันลุกออกไปยืนอยู่ตรงหน้าเค้าด้วยขาแข้งที่สั่นจนไม่อาจควบคุมได้
 
 “ทำไม!กลัวอะไรกลัวว่าตัวเองจะโดนอย่างเมื่อวานหรือว่ากลัวว่าพี่ชายของเธอจะตายคามือลูกน้องฉัน”
 
 
...
 
 
กระจ่างดาว