บ่วงรักซาตาน

บ่วงรัก Chapter-6 

 

 

 

 

 

“แอบฟังคนเค้าคุยกันนี่เค้าเรียกว่าไม่มีมารยาทนะเมเปิ้ล...ออกมาได้แล้ว” 

 

คุณธอมพูดขึ้นก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่สายตาดุดันก็ยังไม่มองมาที่ฉัน 

 

“ออกมา!อย่าให้ฉันโมโห” 

 

ฉันสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มตะคอกอย่างไม่ปราณีจนฉันต้องรีบลุกออกไปยืนอยู่ตรงหน้าเค้าด้วยขาแข้งที่สั่นจนไม่อาจควบคุมได้ 

 

“ทำไม!กลัวอะไร...กลัวว่าตัวเองจะโดนอย่างเมื่อวานหรือว่ากลัวว่าพี่ชายของเธอจะตายคามือลูกน้องฉัน” 

 

“คุณทำอะไรพี่มาร์ค...คุณอย่าทำอะไรพี่ชายฉันเลยนะ เค้าคือครอบครัวที่เหลืออยู่ของฉัน” 

 

“เธอมีสิทธิ์มาสั่งฉันรึไง...ถ้าฉันอยากให้มันตายเธอจะทำอะไรฉันได้” 

 

“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรคุณไม่ได้คุณธอม แต่คุณอย่าทำอะไรพี่เลยนะฉันขอร้อง” 

 

ฉันนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะยกมือไหว้ขอความเห็นใจ 

 

“ถึงเธอจะไหว้ฉันอีกกี่รอบก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจฉันได้” ชายหนุ่มพูดออกมาแบบไม่คิด 

 

ฉันนึกประโยคนึงอยู่ในใจก่อนที่จะตัดสินใจพูดมันออกมา 

 

“งั้นคุณต้องการอะไร...ถ้าไม่เกินแรงที่ฉันสามารถทำให้คุณได้ฉันจะทำ” 

 

“เธอพูดเองนะเมล...”คนตรงหน้าเอ่ยเสียงเย็นเปิดเผยความต้องการที่แท้จริง 

 

“วันนี้หลังจากเสร็จงานเธอต้องไปกับฉัน...แล้วพี่เธอจะปลอดภัย” 

 

“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง...” 

 

“เธอไม่มีสิทธิ์มาถามฉันกลับ...หลังจากจบงานโทรบอกป้าไพว่าเธอจะไปเที่ยวเมืองนอกกับเพื่อนสักเดือนสองเดือนจะบอกเหตุผลว่าเพราะอะไรก็เรื่องของเธอ แค่อย่าให้ป้าไพหรือใครก็ตามรู้ว่าเธอมากับฉัน" 

 

“แล้วพี่ฉันจะปลอดภัยใช่มั้ยคะคุณธอม” 

 

“มันอยู่ที่ว่าเธอจะเล่นตุกติกอะไรกับฉันรึเปล่า เพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีใครหน้าไหนหนีฉันพ้น” 

 

ฉันมองหน้าคนตรงหน้า ใครจะกล้าไปเล่นแง่กับซาตานบ้าดีเดือดแบบเค้ากัน 

 

“คุณมีธุระแค่นี้...” 

 

“ยัง!” 

 

ฉันสะดุ้งกับน้ำเสียงทรงพลัง 

 

“คุณธอมมีอะไรอีกเหรอคะ” 

 

“ฉันยังไม่อนุญาติให้เธอไป!” 

 

“…” ฉันลองมองหน้าคนตัวสูงอย่างหวาดๆ 

 

"เธอก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นคนยังไง...อย่าเลือกที่จะหักหลังฉันเหมือนพี่ของเธอ ไม่งั้นเธอได้เห็นดีแน่" 

 

"ค่ะ...ฉันจะไม่หักหลังคุณ" 

 

ฉันพูดก่อนจะหันหลังเดินไปแต่ก็ถูกจอมบงการกระชากกลับมา 

 

"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็ยังอยากได้ค่ามัดจำจากเธออยู่ดี" 

 

ท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดเนื้อตัวฉันแน่นก่อนจะซุกไซ้หน้าคมลงมาที่ซอกคอของฉัน 

 

"ถ้าเธออยากร้องให้คนช่วยฉันก็ไม่ว่านะ จะได้มีคนมาเป็นพยานรักของเราเยอะๆ" 

 

"ปล่อยนะคุณธอม เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า อื้อออ อย่านะ" 

 

มือหนาตะปบลงมาที่บั้นท้ายของฉันพลางเค้นคลึงมันอย่างแรง

 

ฉันพยายามกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินเสียงพนักงานบางส่วนทยอยเข้ามา 

 

"ยังไม่มีใครมาห้องนี้หรอก" 

 

“อย่านะ!” 

 

ฉันร้องปรามเมื่อฝ่ามือร้อนค่อยๆนวดคลึงจุดที่ไวของสัมผัสของฉันอย่างไม่กลัวเกรงก่อนจะเลิกกระโปรงตัวสั้นขึ้นแล้วค่อยๆแทรกนิ้วร้อนผ่านเข้าไปกลางกายของฉัน 

 

"คุณธอม เอาออกไปนะ...ฉันสัญญา อื้ออ ฉันสัญญาว่าจะไม่หนีคุณไปไหน อื้มมมม ขอร้องล่ะ หยุดเถอะนะ อื้ออออ" 

 

นิ้วร้อนนวดเน้นตรงจุดเสียวก่อนจะหยุดไว้แค่นั้นเมื่อฉันร้องขอ 

 

"โอเค...ฉันยังมีเวลากับเธออีกเยอะ...แล้วเจอกันตอนงานเลิกที่ลานจอดรถโซนFฉันให้เวลาเธอ15นาทีหลังเลิกงานถ้าเธอมาช้า1นาทีฉันจะให้เธอเจอพี่ชายแบบไม่ครบ32จำเอาไว้" 

 

พลั่ก!! 

คนใจร้ายเหวี่ยงฉันไปให้พ้นทางก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องแบบคนที่ได้รับชัยชนะ 

 

ฉันทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อคุณธอมออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว 

 

ฉันอยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้กล้าตอบโต้เค้ากลับไปบ้าง 

 

อยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้ปล่อยพี่ชายให้ตายคามือเค้าอย่างไม่ต้องสนใจชั่วดี 

 

อยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้ไม่ต้องอยู่ทดแทนบุญของคุณอาทั้งสอง 

 

...แต่ฉันก็ทำได้แค่คิดเมื่อฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยอมให้คนใจร้ายที่ชื่อว่า 'ธอม' 

 

 

 

 

ในที่สุดเวลางานก็เริ่มขึ้นการเดินแบบเครื่องประดับชิ้นต่างๆได้ผ่านไปจนมาถึงชุดฟินาเล่ที่เหล่าเซเลบในงานต่างรอคอย

 

" และนี่คือเครื่องเพชรที่เป็นไฮไลของงานค่ะ เพชรชุดหยาดทิพย์White diamond น้ำหนัก90กะรัตมาพร้อมกับสร้อยคอทับทิมพม่าน้ำหนัก40กะรัตล้อมรอบด้วยเพชรจำนวน155กะรัต สวย มีเสน่ห์ น่าค้นหา" 

 

เครื่องเพชรถูกสวมลงบนลำคอระหงของนางแบบที่เดินมาพร้อมกับนายแบบที่ดูคุ้นตา 

 

คุณธอม! 

 

นี่ถึงกับเปลี่ยนตัวนายแบบเลยเหรอ...แต่ก็แน่ล่ะWhite Diamond ราคาเกือบสามสิบล้านคงไม่วางใจให้คนนอกมาถือแน่ๆ คงจะเคสตัวนายแบบผ่านๆไปสินะ 

 

เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อการเดินแบบได้สิ้นสุดพร้อมกับหน้าที่ของฉัน หน้าที่พิธีกรถูกส่งต่อให้กับพี่น้ำรินเป็นคนดำเนินงานต่อส่วนฉันก็ต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไปที่ลานจอดรถตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้ 

 

"มาเร็วดีนิ" 

 

"คุณธอม"ฉันตกใจเมื่ออยู่ดีๆคนตัวสูงก็ก้าวออกมาจากหลังประตูทางออกที่ลานจอดรถ

 

"เชื่อฟังคำสั่งฉันดี...ถ้าพี่เธอเชื่อฟังฉันเหมือนเธอก็คงจะดี 

 

“…คุณหมายความว่ายังไง” 

 

“เธอรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร…เธอให้พี่ชายเธอหนีไปแล้วเธอก็ยอมไปกับฉันเพื่อให้พี่เธอรอด…” 

 

คนตรงหน้าย่างสามขุมเข้ามาก่อนก่อนจะคว้าข้อมือฉันไปกำไว้แล้วแแกบีบลงมาอย่างไม่ปราณี 

 

“คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง!คุณธอมฉันเจ็บนะ โอ๊ย!ปล่อยนะ!” 

 

“ลองดีผิดคนแล้วล่ะเมเปิ้ล…มูลค่าของทับทิม40กะรัตแน่ใจนะว่าเธอจะชดใช้ได้” 

 

“พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่…เค้าสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่หักหลังคุณอีก เชื่อฉันเถอะนะคุณธอม” 

 

ฉันเริ่มเอาน้ำเย็นเข้าลูบเมื่อเห็นว่าต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์ 

 

“พี่เธอทำแน่เมเปิ้ล…สร้อยทับทิมหายไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว ยังดีที่White Diamondไม่หายไปด้วย แต่ยังไงพี่เธอและเธอก็ต้องรับผิดชอบ!” 

 

รอยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมก่อนที่ 

 

ฟึ่บ! 

 

ผ้าชื้นๆถูกปิดลงบนจมูกของฉันก่อนที่สติของฉันจะเริ่มเลือนลางจนหายไป 

 

 

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงผ้าห่มผืนนุ่มที่คลุมลงมาที่ลำตัวของฉัน 

 

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ พอดีฉันเห็นว่าคุณหนาวก็เลยเอาผ้าห่มมาให้…ขอตัวก่อนนะคะ” 

 

ผู้หญิงที่แต่งตัวคล้ายแอร์โฮสเตสพูดกับฉันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่อยู่สุดทางเดิน 

 

“ตื่นแล้วเหรอ…” 

 

“คุณธอม! โอ้ย!” ฉันมัวแต่ตกใจกับคนข้างๆจนลืมตัวถอยกรูดจนตกเก้าอี้ที่นั่งอยู่ 

 

พลั่ก!! 

 

“จะกลัวอะไรขนาดนั้น…ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก” คนตัวสูงพูดก่อนจะเอนหลังพิงพนักก่อนจะหลับตาลงช้าๆ 

 

“คุณจะพาฉัน…” 

 

“อย่ากวนเวลาที่นายหลับจะดีกว่านะ” ชายร่างสูงที่ดูเหมือนจะเป็นคนสนิทพูดขึ้นมา 

 

ฉันเงียบเสียงก่อนจะมองผ่านคุณธอมออกไปนอกหน้าต่าง 

 

…ฉันคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ให้พี่มาร์คหนีไป… 

 

 

 

หนึ่งชั่วโมงหลังเลิกงานช่วงเช้า 

 

‘พี่ไม่ยอมนะเมล…คุณธอมเป็นยังไงพี่ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่รึไง’ 

 

‘แต่เค้าก็คงไม่คิดจะฆ่าฉันเหมือนที่เค้าจะทำกับพี่ไม่ใช่เหรอ…’ 

 

‘แต่เมลเป็นผู้หญิงพี่จะให้น้องพี่ไปเสี่ยงได้ยังไง…เอาเป็นว่าพี่จะจัดการเรื่องนี้เอง’ 

 

‘ก็เพราะว่าพี่เป็นผู้ชายไงพี่มาร์ค พี่ต้องสืบสกุลเราต่อไป เมลเป็นผู้หญิงเมลไม่เป็นอะไรหรอก’ 

 

‘ไอ้เมล…งั้นพี่จะรีบจัดการเรื่องที่พี่ก่อเอาไว้ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้เมลเดือดร้อน’ 

 

‘เมลอยากให้พี่สัญญาอีกอย่าง…’ 

 

‘เรื่องอะไร’ 

 

‘พี่ต้องสัญญาว่าพี่จะไม่หักหลังคุณธอมซ้ำอีก’ 

 

‘…’ 

 

‘พี่มาร์ค…พี่สัญญามาก่อนสิ’ 

 

‘อืม พี่สัญญา’ 

 

พี่ให้สัญญาแล้วนะ…พี่ต้องไม่ผิดสัญญาสิ 

 

 

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา 

 

เมื่อเครื่องมาถึงสนามบินคุณธอมและเหล่าบอร์ดี้การ์ดอีกนับสิบก็พาฉันเดินไปขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว 

 

“ขึ้นไปสิมัวลีลาอยู่ได้” คุณธอมชักสีหน้าไม่พอใจใส่ก่อนจะขึ้นเสียงดุ 

 

“คุณยังไม่บอกฉันเลยว่าคุณจะพาฉันไปไหน” 

 

“ฮึ่ม! ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้คำตอบจากฉันนะเมเปิ้ล...เกาะมุก ที่นั่นคือที่ที่เธอต้องไป” พูดจบร่างสูงก็ขึ้นไปนั่งประจำที่พร้อมกับส่งสายตาดุให้ฉันตามขึ้นไป 

 

“ฉันต้องไปอยู่ที่นั่นกี่วันคะคุณธอม” 

 

“…” 

 

ฉันจำใจต้องตามขึ้นไปนั่งข้างๆเค้าเพราะไม่ว่ายังไงเค้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะตอบคำถามของฉันเลย 

 

รถตู้เคลื่อนตัวออกจากชานชาลาผ่านตัวเมืองไปเรื่อยๆจนถึงท่าเรือที่มีคนพลุกพล่านทั้งชาวประมง พ่อค้าแม่ขายที่มารอรับซื้อของสดส่งตรงจากทะเลเพื่อนำไปขายที่ตลาดปลาที่อยู่ไม่ห่างกัน (น่าจะตลาดปลาแหละมั้ง)

ครืด~ ~ 

 

ประตูรถถูกเปิดออกเมื่อรถจอดสนิทตรงลานจอดรถหน้าท่าเรือ 

 

“สวัสดีครับนาย…เรือพร้อมแล้วครับ” 

 

ชายคนที่มาเปิดประตูเอ่ยทักคนที่อยู่ข้างๆฉัน เค้าน่าจะเป็นลูกครึ่งดูจากรูปหน้าที่คมเข้มถอดแบบชายไทยมาไม่มีผิดเพี้ยนแต่กลับมีดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลส่งให้คนตรงหน้าดูหน้าค้นหาไปอีกแบบ 

 

“ไปร้านอาหารก่อนค่อยลงเรือ” 

 

“ครับนาย” จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากคนที่นั่งข้างๆฉันในตอนนี้ 

 

รถยนต์คันที่ชายตาสีฟ้าเดินขึ้นไปนั่งเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถก่อนที่คันที่ฉันนั่งจะขับตามออกไปไม่กี่นาทีก็ถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง ประมาณจากหน้าร้านที่ฉันเห็นคิดว่าน่าจะเป็นร้านที่ดีที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้ 

 

“ถึงแล้วลงไปสิ…ชักช้า” คุณธอมสกิดให้ฉันเปิดประตูลงไปเมื่อรถจอดสนิทได้ไม่เกิน 2วิ  -_-!!(จะรีบไปไหนเนี่ย!) 

 

“กริทสั่งอาหารทีดิ๊” ร่างสูงออกปากบอกผู้ชายตาฟ้าที่เพิ่งจะรู้ว่าชื่อ ‘กริท’ 

 

พี่กริทหันไปสั่งอาหารกับบริกรก่อนจะนั่งลงข้างๆอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน…ส่วนคุณธอมก็นั่งหัวโต๊ะเพราะเป็นคนจ่าย(มั้ง) 

 

“เธอแพ้อาหารอะไรรึเปล่า” คนที่ฉันยังไม่รู้ชื่อถามฉันขึ้นมา…เอ่อ ขอบคุณนะที่ไม่เห็นฉันเป็นอากาศไปอีกคน 

 

“คิดว่าไม่น่าจะแพ้นะ…ก็ยังไม่เคยมีโอกาสกิน…” 

 

“ก็คือไม่แพ้…ถ้าแพ้ก็แค่กินไปแล้วถึงตายแค่นั้นเอง”คุณธอมพูดเหน็บขึ้นมา ชิ!ทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในกำมือของคนแบบนี้เนี่ย 

 

ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะมันก็ต้องมีความรู้สึก มีความรู้สึกโมโหบ้างแหละน่า 

 

นั่งรอประมาณ15นาทีอาหารที่ไม่น่าจะมาเสิร์ฟได้เร็วกลับถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะได้อย่างพร้อมเพรียง 

 

“กริท สั่งอาหารไปกี่อย่าง” คนตัวสูงเอ่ย 

 

“5อย่างครับนาย” 

 

“ไปเรียกผู้จัดการมา!” 

 

คำสั่งของคนตัวสูงทำให้ไม่กี่นาทีต่อมาคนที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้จัดการก็มายืนอยู่ตรงหน้าเค้าได้ 

 

“ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่รึไง…อาหารทุกอย่างควรเสิร์ฟภายในเวลา20นาที” 

 

“แต่ว่า…” 

 

“ผมไม่ชอบคำแก้ตัว…อาหารที่สั่งไปไม่ใช่ของยากเป็นเพราะเชฟหรือผู้จักการกันแน่” 

 

“ผมขอโทษครับคุณธอมต่อไปผมจะจัดการให้ดีขึ้นครับ!” คนเป็นผู้จัดการยกมือไหว้ก่อนจะร้องขอโอกาสให้กับตัวเอง 

 

“ไม่ใช่แค่กับผมนะที่ต้องดูแลอย่างดี…ลูกค้าคนอื่นคุณก็ต้องทำเหมือนกันด้วย อย่าให้เสียชื่อผม…คุณไปได้แล้ว” 

 

ฉันนั่งมองดูอีกคนกินข้าวอย่างหน้าตาเฉย 

 

จ๊อก~ ~ 

 

“…” โอ๊ย!น่าอาย 

 

“หิวก็กินซะสิ…มานั่งจ้องอยู่ได้”  

 

โอ๊ย!คนอะไรเข้าใจยากจริงๆฉันจะรับมือเค้าไหวจริงๆใช่มั้ยเนี่ย 

 

อาหารที่พี่กริทสั่งมามีแต่อาหารทะเลทั้งนั้นทั้งยำไข่แมงดา ปูผัดผงกะหรี่ หอยหลอดผัดฉ่า ไข่เจียวหอยนางรม 

 

“รีบกินเร็วๆฉันมีงานที่เกาะต้องรีบไปทำ” 

 

คุณธอมพูดขึ้นโดยที่ไม่หันมามองหน้าฉันแม้แต่นิดเดียว 

 

ระหว่างที่ฉันกำลังกินอาหารอยู่ก็มีสายเรียกเข้าจากมือถือของคนที่นั่งตรงข้ามกับฉัน สีหน้าของเค้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรับสายของคู่สนทนา 

 

“นายครับ…ไอ้เชนส่งคนมาวางเพลิงบ้านพักคนงาน มีคนบาดเจ็บแต่ไม่มีคนเสียชีวิตครับ” 

 

คนตรงหน้ารีบรายงานทันทีหลังจากวางสายไป 

 

เคร้ง! 

 

“กลับเกาะ!!!” คุณธอมวางช้อนลงกับจานอย่างแรงก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไปทันทีที่พูดจบ 

 

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!

 

 

 

...

 

 

กระจ่างดาว