สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากนั้นพวกเรามารวมตัวกันจนครบคุณแม่ประกาศภารกิจ กวาดล้างพวกมีสติปัญญา และจะประกาศการจัดทีม
          ฟูกะ: ทุกคนหลังจากนี้ เราจะแบ่งออกเป็น4ทีม แต่ละทีมจะมีคลาสA 10คนคลาสB 5คนและแต่ละทีมจะมีหัวหน้าทีมอีก2-3คน ทีมแรกหัวทีมคือริงโกะกับฮานะ ทีม2ริทสึและกิง ทีม3อายาเมะกับฮินาโกะและมิยะ ทีมสุดท้ายคือฉันเองฟูกะ กฎมีอยู3ข้อ 1ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด 2เชื่อฟังคำสั่งหัวหน้า 3ห้ามตาย และคนที่ไม่ได้ไป คุณวารีมะ คุณคาโต้ คุณฟุเซะ จะรับหน้าสั่งการแทน ทุกคนไปได้
          หลังจากที่คุณแม่สั่งคำสั่งเสร็จหนูกับมิยะและน้าอายาเมะ วิ่งแยกออกไปกับทีมตัวเองพวกเราสื่อสารกันผ่านวิทยุสื่อสารคลื่นเฉพาะ หนูหันไปมองคนในทีมมีบางคนที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะหนูกับมิยะนั้นเป็นเด็กที่มาใหม่ หนูยังพอว่าแต่มิยะนี้สิ
  "ฮินะฮินะ
  "มีอะไรหลอมิยะจัง
  "ฉันกดดันจังเลย
  "กดดันเรื่องอะไร อย่าคิดมาก
  "เรา3คน น้าอายาเมะ ฮินะจังและฉันเป็นหัวหน้าทีม
  "เข้าใจละ หน้าที่สินะ
  "ใช่ต้องรับผิดชอบชีวิตคนในทีมถึงที่สุด
  "อย่าคิดมากเลย เรารับผิดชอบเท่าที่ทำได้ไครฝ่าฝืนจนไปตายก็ต้องปล่อย
       อายาเมะ: ทุกคนระวังซากตึก10นาฬิกา ประเภทspirit 
           หนูเลิกคุยและมองไปทางดั่งกล่าว มันยืน2ขาได้มันแอบมองเราอยู่ หนูกับคนในทีมที่วิ่งอยู่จับอาวุธเตรียมพร้อม
  "น้าอายาเมะ เอาไงดีค่ะ
  "ปล่อยไปก่อนมันยังไม่มายุ้งกับเรา
  "แล้วทำไม ไม่จัดการเลยละค่ะ
  "มันจะไงละ ละมันจะหนีเสียเวลาตาม
         หลังจากคุยกันจบ เราวิ่งกันต่อจากที่สังเกตุพวกมีสติปัญญามักจะซ้อนตัวไม่ออกมายุ้งกับเรา
     :ศัตรูทาง7นาฬิกา ประเภทSoul 
         พวกเราจัดขบวนเปลี่ยนรูปแบบ เป็นตั่งรับล้อมกันหนี ให้พวกเราหัวหน้าทีมจัดการน้าอายาเมะยกหน้าที่แท้งให้หนู ส่วนมิยะทำหน้าที่สวิดกับหนูและน้าอายาเมะรับหน้ายิง คลาสBตั้งโล้ล้อม และคลาสAคุ้มกัน
 "มิยะ: ฮินะละสังตัวนะ
 "อายาเมะ: มิยะสวิดแทนฮินะ
 "มิยะ: รับทราบ
 "ฮินะ: ละวังนะมันไวมาก
         หนูที่ถอยออกมาตั้งรับ และดูสถานการณ์ในตอนนั้นมีสิ่งที่ทำให้ตกใจคือSoulตัวนั้นพูดออกมา
  "Soul: ทำไมต้องมาบุกลุกพวกเรา
  "อายาเมะ: พวกเราก็ไม่ได้อยากทำหลอกนะ ท่าไม่ทำต้องมีคนตายอีกมาก
         หนูที่ตั้งรับอยู่อึ้งเลย เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพวกมันพูดได้ด้วย และหลังจากนั้นมันก็กรีดร้องหนูเข้าไปช่วยมิยะจังลุมทันที หลังจากจัดการเสร็จพวกเราออกวิ่งต่อ และไล่กำจัดเป้าหมายไปเรื่อยๆ
      วิทยุสื่อสาร
  "ฟูกะ: อายาเมะเด็กๆเป็นยังไงบ้าง
  "อายาเมะ: ทำได้ดีเลยไม่ต้องเป็นห่วง
  "กิง: ห่วงมากไปแล้วฟูกะ
  "ฮานะ: เอาน่าๆ มันเรื่องปกติ
  "ฮินะ: ทุกคนเป็นยังไงบ้างค่ะ
  "ริทสึ: พวกเก็บไปแล้ว3
  "อายาเมะ: เราเก็บไป2
  "ฟูกะ: ทางนี้5
  "ฮานะ: ทางนี้2
  "ฟูกะ: รีบจัดการให้เสร็จ
       พวกเราวิ่ง ไล่เก็บตัวที่วิ่งใส่เราก่อนและต้อนพวกที่จะให้จนมุม และค่อยๆเก็บทีละตัวแต่บ้างตัวมันก็ลำบากใจ บางตัวสู้สุดใจบางตัวกับร้องขอชีวิตและไม่คิดสู้จนลำบากใจจนพวกเราถึงกำร้องไห้หนูกั้นใจและขอโทษ พวกต้อนจนไปรวมกลุ่มกับทีมอื่น
  "ฮินะ: แม่ค่ะทำไมทำไม(วิ่งร้องให้ไปกอดฟูกะ)
  "ฟูกะ: ร้องให้ทำไมลูกฮินะ
  "อายาเมะ: ก็เจอพวกที่ไม่คิดสู้แล้วร้องขอชีวิต
  "ฟูกะ: มิหน้ามิยะถึงได้ดูซึมๆ
  "กิง: ก็ไม่แปลกนะ บางตัวจิดใจก็ไม่ต่างจากคนปกติเพียงแค่รูปลักภายนอกมันไม่ใช่คนเท่านั้น
  "มิยะ: แล้วเราปล่อยเค้าไว้แบบนั้นไม่ได้หลอ
  "ริทสึ: ไม่ได้หลอกตอนนี้อาจจะยังไม่เป็นอะไร แต่พอต่อไปจิตใจจะเริ่มพังทลายแล้วไล่ฆ่าคน
  "ฟูกะ: มันจะร้ายกว่าเดิมอีกหลายเท่าเลยล่ะ
  "ริงโกะ: กลับกันเถอะ
       :ทุกคนถอนกำลังกลับแค้ม
           หนูวิ่งตามคุณแม่กลับแค้มระหว่างทางคุณแม่และทุกคนก็ปลอบใจหนูกับมิยะตลอดทาง พวกเราวิ่งใจเริ่มถึงทุ้งราบที่มีแต่ซากศพ เราวิ่งจนมาถึงระที่เห็นแค้มแต่กลับไม่เห็นคนของเรา
  "ฟูกะ: ทุกคนละวัง มันผิดปกติ
  "กิง: มีอะไรฟูกะ
  "ฟูกะ: ริทเช็คทีมันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ
  "ริทสึ: ได้เลยลอแปบ
         :คลาสAและB ไปซ้อนตัว ที่เหลือตามมา
      หนูและคนที่ตามคุณแม่มาหลบอยู่หลังตึกและลอให้น้าริทสึเช็ค พวกเราสังเกตุเห็นแท่นที่มีผ้าคลุมก่อนหน้าที่เราออกมามันยังไม่มี แล้วคนของเราไปไหนนะ
  "ฟูกะ: ริทสึเป็นไง
  "ริทสึ: มันแปลกๆ มีการซุ้มอยู่ที่แปลกมาก จับการเคลื่อนไหวคนของเราไม่ได้เลย
  "กิง: เอาไงดีละทีนี้
  "ฟูกะ: ริทสึมีซุ้มอยู่ตรไหนบ้าง
  "ริทสึ: ซากตึก2นาฬิกา 20-30คน 11นาฬิกา ที่ตึก20คนเห็นจะได้
  "ฟูกะ: ริงโกะกับฮานะไปไหนเนีย
  "กิง: เห็นบอกว่าไปเอาของ
  "ฟูกะ: พวกเราทำเป็นเดินกลับไปให้ปกติ
            หนูและทุกคนในทีมแพทย์ยกเว้นน้าริงโกะกับน้าฮานะ เดินกลับไปแค่นั้นแต่ละหว่างทางหนูเห็นอะไรบางอย่าง ที่มันคุ้นตา พอเข้าไปใกล้ๆ
  "แม่ค่ะแม่ค่ะ
  "อะไรฮินะลูก
  "นั้นมัน(ชี้ไปที่หัวของวารีมะ)
            :ทุกคนเข้าสู่สภาวะต่อสู้
         หนูมองออกไปพบร่างของของเหล่าลูกน้องของคุณแม่และคุณพ่อร่างอันไร้วิญญาณ คนที่เราให้เฝ้าแค้ม ตายหมดร่างของพวกเค้าถูกโยนมากองรวมกับพวกซากศพอย่างไร้ค่า
     ผู้พันธ์: ประกาศถึงคนของG hunter ยอมแพ้ซะ ยอมให้พวกเราจับกุมแต่โดยดี มิฉะนั้นจะเป็นอย่างนี้
         ตอนนั้นพวกทหารดึงผ้าที่คลุมแท้นออก ตอนนั้นมันเผิยร่างที่ถูกตรึงด้วแท้งเหล็กตอนนั้นหนูทำได้เพียงแค่ตะโกนออกไป
      :คุณพ่ออออออออออออออออ
              ติดามตอนต่อไป