สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากนั้นพวกเรามารวมตัวกันจนครบคุณแม่ประกาศภารกิจ กวาดล้างพวกมีสติปัญญา และจะประกาศการจัดทีม

          ฟูกะ: ทุกคนหลังจากนี้ เราจะแบ่งออกเป็น4ทีม แต่ละทีมจะมีคลาสA 10คนคลาสB 5คนและแต่ละทีมจะมีหัวหน้าทีมอีก2-3คน ทีมแรกหัวทีมคือริงโกะกับฮานะ ทีม2ริทสึและกิง ทีม3อายาเมะกับฮินาโกะและมิยะ ทีมสุดท้ายคือฉันเองฟูกะ กฎมีอยู3ข้อ 1ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด 2เชื่อฟังคำสั่งหัวหน้า 3ห้ามตาย และคนที่ไม่ได้ไป คุณวารีมะ คุณคาโต้ คุณฟุเซะ จะรับหน้าสั่งการแทน ทุกคนไปได้

          หลังจากที่คุณแม่สั่งคำสั่งเสร็จหนูกับมิยะและน้าอายาเมะ วิ่งแยกออกไปกับทีมตัวเองพวกเราสื่อสารกันผ่านวิทยุสื่อสารคลื่นเฉพาะ หนูหันไปมองคนในทีมมีบางคนที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะหนูกับมิยะนั้นเป็นเด็กที่มาใหม่ หนูยังพอว่าแต่มิยะนี้สิ

  "ฮินะฮินะ

  "มีอะไรหลอมิยะจัง

  "ฉันกดดันจังเลย

  "กดดันเรื่องอะไร อย่าคิดมาก

  "เรา3คน น้าอายาเมะ ฮินะจังและฉันเป็นหัวหน้าทีม

  "เข้าใจละ หน้าที่สินะ

  "ใช่ต้องรับผิดชอบชีวิตคนในทีมถึงที่สุด

  "อย่าคิดมากเลย เรารับผิดชอบเท่าที่ทำได้ไครฝ่าฝืนจนไปตายก็ต้องปล่อย

       อายาเมะ: ทุกคนระวังซากตึก10นาฬิกา ประเภทspirit 

           หนูเลิกคุยและมองไปทางดั่งกล่าว มันยืน2ขาได้มันแอบมองเราอยู่ หนูกับคนในทีมที่วิ่งอยู่จับอาวุธเตรียมพร้อม

  "น้าอายาเมะ เอาไงดีค่ะ

  "ปล่อยไปก่อนมันยังไม่มายุ้งกับเรา

  "แล้วทำไม ไม่จัดการเลยละค่ะ

  "มันจะไงละ ละมันจะหนีเสียเวลาตาม

         หลังจากคุยกันจบ เราวิ่งกันต่อจากที่สังเกตุพวกมีสติปัญญามักจะซ้อนตัวไม่ออกมายุ้งกับเรา

     :ศัตรูทาง7นาฬิกา ประเภทSoul 

         พวกเราจัดขบวนเปลี่ยนรูปแบบ เป็นตั่งรับล้อมกันหนี ให้พวกเราหัวหน้าทีมจัดการน้าอายาเมะยกหน้าที่แท้งให้หนู ส่วนมิยะทำหน้าที่สวิดกับหนูและน้าอายาเมะรับหน้ายิง คลาสBตั้งโล้ล้อม และคลาสAคุ้มกัน

 "มิยะ: ฮินะละสังตัวนะ

 "อายาเมะ: มิยะสวิดแทนฮินะ

 "มิยะ: รับทราบ

 "ฮินะ: ละวังนะมันไวมาก

         หนูที่ถอยออกมาตั้งรับ และดูสถานการณ์ในตอนนั้นมีสิ่งที่ทำให้ตกใจคือSoulตัวนั้นพูดออกมา

  "Soul: ทำไมต้องมาบุกลุกพวกเรา

  "อายาเมะ: พวกเราก็ไม่ได้อยากทำหลอกนะ ท่าไม่ทำต้องมีคนตายอีกมาก

         หนูที่ตั้งรับอยู่อึ้งเลย เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพวกมันพูดได้ด้วย และหลังจากนั้นมันก็กรีดร้องหนูเข้าไปช่วยมิยะจังลุมทันที หลังจากจัดการเสร็จพวกเราออกวิ่งต่อ และไล่กำจัดเป้าหมายไปเรื่อยๆ

      วิทยุสื่อสาร

  "ฟูกะ: อายาเมะเด็กๆเป็นยังไงบ้าง

  "อายาเมะ: ทำได้ดีเลยไม่ต้องเป็นห่วง

  "กิง: ห่วงมากไปแล้วฟูกะ

  "ฮานะ: เอาน่าๆ มันเรื่องปกติ

  "ฮินะ: ทุกคนเป็นยังไงบ้างค่ะ

  "ริทสึ: พวกเก็บไปแล้ว3

  "อายาเมะ: เราเก็บไป2

  "ฟูกะ: ทางนี้5

  "ฮานะ: ทางนี้2

  "ฟูกะ: รีบจัดการให้เสร็จ

       พวกเราวิ่ง ไล่เก็บตัวที่วิ่งใส่เราก่อนและต้อนพวกที่จะให้จนมุม และค่อยๆเก็บทีละตัวแต่บ้างตัวมันก็ลำบากใจ บางตัวสู้สุดใจบางตัวกับร้องขอชีวิตและไม่คิดสู้จนลำบากใจจนพวกเราถึงกำร้องไห้หนูกั้นใจและขอโทษ พวกต้อนจนไปรวมกลุ่มกับทีมอื่น

  "ฮินะ: แม่ค่ะทำไมทำไม(วิ่งร้องให้ไปกอดฟูกะ)

  "ฟูกะ: ร้องให้ทำไมลูกฮินะ

  "อายาเมะ: ก็เจอพวกที่ไม่คิดสู้แล้วร้องขอชีวิต

  "ฟูกะ: มิหน้ามิยะถึงได้ดูซึมๆ

  "กิง: ก็ไม่แปลกนะ บางตัวจิดใจก็ไม่ต่างจากคนปกติเพียงแค่รูปลักภายนอกมันไม่ใช่คนเท่านั้น

  "มิยะ: แล้วเราปล่อยเค้าไว้แบบนั้นไม่ได้หลอ

  "ริทสึ: ไม่ได้หลอกตอนนี้อาจจะยังไม่เป็นอะไร แต่พอต่อไปจิตใจจะเริ่มพังทลายแล้วไล่ฆ่าคน

  "ฟูกะ: มันจะร้ายกว่าเดิมอีกหลายเท่าเลยล่ะ

  "ริงโกะ: กลับกันเถอะ

       :ทุกคนถอนกำลังกลับแค้ม

           หนูวิ่งตามคุณแม่กลับแค้มระหว่างทางคุณแม่และทุกคนก็ปลอบใจหนูกับมิยะตลอดทาง พวกเราวิ่งใจเริ่มถึงทุ้งราบที่มีแต่ซากศพ เราวิ่งจนมาถึงระที่เห็นแค้มแต่กลับไม่เห็นคนของเรา

  "ฟูกะ: ทุกคนละวัง มันผิดปกติ

  "กิง: มีอะไรฟูกะ

  "ฟูกะ: ริทเช็คทีมันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

  "ริทสึ: ได้เลยลอแปบ

         :คลาสAและB ไปซ้อนตัว ที่เหลือตามมา

      หนูและคนที่ตามคุณแม่มาหลบอยู่หลังตึกและลอให้น้าริทสึเช็ค พวกเราสังเกตุเห็นแท่นที่มีผ้าคลุมก่อนหน้าที่เราออกมามันยังไม่มี แล้วคนของเราไปไหนนะ

  "ฟูกะ: ริทสึเป็นไง

  "ริทสึ: มันแปลกๆ มีการซุ้มอยู่ที่แปลกมาก จับการเคลื่อนไหวคนของเราไม่ได้เลย

  "กิง: เอาไงดีละทีนี้

  "ฟูกะ: ริทสึมีซุ้มอยู่ตรไหนบ้าง

  "ริทสึ: ซากตึก2นาฬิกา 20-30คน 11นาฬิกา ที่ตึก20คนเห็นจะได้

  "ฟูกะ: ริงโกะกับฮานะไปไหนเนีย

  "กิง: เห็นบอกว่าไปเอาของ

  "ฟูกะ: พวกเราทำเป็นเดินกลับไปให้ปกติ

            หนูและทุกคนในทีมแพทย์ยกเว้นน้าริงโกะกับน้าฮานะ เดินกลับไปแค่นั้นแต่ละหว่างทางหนูเห็นอะไรบางอย่าง ที่มันคุ้นตา พอเข้าไปใกล้ๆ

  "แม่ค่ะแม่ค่ะ

  "อะไรฮินะลูก

  "นั้นมัน(ชี้ไปที่หัวของวารีมะ)

            :ทุกคนเข้าสู่สภาวะต่อสู้

         หนูมองออกไปพบร่างของของเหล่าลูกน้องของคุณแม่และคุณพ่อร่างอันไร้วิญญาณ คนที่เราให้เฝ้าแค้ม ตายหมดร่างของพวกเค้าถูกโยนมากองรวมกับพวกซากศพอย่างไร้ค่า

     ผู้พันธ์: ประกาศถึงคนของG hunter ยอมแพ้ซะ ยอมให้พวกเราจับกุมแต่โดยดี มิฉะนั้นจะเป็นอย่างนี้

         ตอนนั้นพวกทหารดึงผ้าที่คลุมแท้นออก ตอนนั้นมันเผิยร่างที่ถูกตรึงด้วแท้งเหล็กตอนนั้นหนูทำได้เพียงแค่ตะโกนออกไป

      :คุณพ่ออออออออออออออออ

              ติดามตอนต่อไป