สงครามเขตแดนซากศพ

     จากขอเปลี่ยนจากปะป๊าเป็นคุณพ่อนะและมะม๊าเป็นแม่แทน. นะค่ะ
          หลังเหตุการณ์เมื่อวาน วันนี้คุณพ่อพาหนูมาบ้านมิยะตอนเข้าบ้านมิยะตอนเจอหน้าพ่อมิยะคุณพ่อคุกเข่า
  "ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ลูกสาวคุณบาดเจ็บ
  "ไม่เป็นไรครับ ผมทราบเรื่องจากมิยะแล้วครับ
  "ยังไงก็อยากขอโทษ
  "ลุกขึ้นเถอะครับ คุณเองก็เกือบเสียลูกสาวไปด้วยเหมือนกัน
  "นั้นสินะครับ และมิยะจังละครับผมพาฮินะมาบอกลา เพราะผมจะพาเธอย้ายบ้านครับ
  "เธอเก็บของอยู่ที่ห้อง ผมต้องย้ายที่ทำงานไปเขตZ16 
  "ย้ายไปตรงไหนครับ พอดีบ้านผมอยู่ตรงประตูตะวันตกครับ
  "บ้านใหม่ผทอยู่ทางประตูใต้ ที่ทำงานอยู่กลางเขต16ครับ
           หลังจากนั้นคุณพ่อกับคุณลุงก็คุยกันยาว แต่ฮินะก็ดีใจเหมือนกันที่ไม่แนกแยกจากกันเหตุการณ์ทุกอย่าผ่านไปไวมากฮินะย้ายมาอยู่กับคุณพ่อกับคุณแม่แต่ย้ายมาไม่ได้มีแค่ฮินะ คุณย่าคุตาคุณยายก็มาด้วย หลังจากย้ายบ้านคุณแม่ก็จ้างครูมาสอนที่บ้านและคุณพ่อก็คอยสอนการควบคุมพลังของตัวเองทุกวันจนเวลาล้วงเลยมาถึง2ปี ในช้วงเวลาที่ผ่านหนูก็ได้ออกทำภารกิจราดตะเวนกับน้ากิงหรือน้าฮานะกับน้าริงโกะบ้าง แต่วันนี้หนูจะออกทำภารกิจใหญ่ในการเข้าไปสำรวจภายในเขตL13 กับหน่วยแพทย์และคุณพ่อ
  "คุณพ่อค่ะ ครั้งนี้เราไปกี่วันค่ะ
  "ครั้งนี้ไม่น่าเกิน4 วันน่ะฮินะเราแค่ไปสำรวจข้อมูลเท่านั้นเอง
  "หนูตื่นเต้นจัง มือสั่นไปหมดเลย
  "ตอนเข้าไปในเขต13แล้วเกาะติดพ่อไว้นะ
             หลังจากนั้นเราออกเดินทางเข้าสำรวจ พวกเราหลีกเลี่ยงการต่อสู้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้จนพระอาทิตย์ใกล้ตกพวกเราเลยรีบหาที่พักคืนนี้พวกเราวิ่งด้วยความเร็ว15กม.ต่อชั่วโมง จนมาถึงตึกสูงที่นึง พวกเราเข้าไปสำรวจเพื่อเป็นที่พักคืนจากสถานพวกเราดูแล้ว่ามีคนอาศัยอยู่แน่หนูหันไปมองคุณพ่อที่ยืนดูอะไรอยู่
  "?: พวกคุณเป็นไครมาทำอะไรที่บ้านของผม
           ตอนนั้นเองคุณพ่อสั่งทุกคนตั้งรับทัน หนูกระโดดไปหลบด่านหลังคุณพ่อคุณแม่ตอนผู้ชายคนนั้นพูดกลับมา (ผมไม่ทำร้ายพวกคุณแค่อยากรู้ว่าพวกคุณมาทำอะไร) หนูได้แค่แอบดูเพราะกลัวดูจากร่างกายแล้วคิดเชื้อแน่
  "ชู: พวกผมมาที่พักคืนนะครับ ขอโทษที่บุกลุก
  "?: งั้นหลองั้นเชิญที่ได้มันปลอดภัย
  "ฟูกะ: จะไว้ใจรึป่าวชูเค้าติดเชื่อแน่ๆ(กระซิบ)
  "ชู: เค้ายังเป็นมนุษย์อยู่ฉันยาต้านเชื้ออยู่(กระซิบ)
  "ฟูกะ: งั้นตามใจนายละกัน(กระซิบ)
  "ชู: งั้นพวกผมขอรบกวนด้วย
  "?: งั้นตามสบายครับ
           หนูที่นั่งอยู่บนตักคุณแม่และกินอาหารสนามที่ไม่ได้อร่อยมากมาย หนูนั่งเงียบละหว่างที่คุณพ่อจัดเวนยามกับพวกคุณน้า แล้วกลับนั่งข้างคุณแม่และเกะอาหารกระป๋องมาทาน
  "ขอโทษนะครับที่รบกวน
  "ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีแขกมานานมากละ แล้วคนหนุ่มสาวมาทำไรทีนี้ครับ
  "ก่อนผมขอทามคุณก่อนนะครับว่า คนที่อยู่ในรูปตรงนั้นเป็นอะไรกับคุณครับท่าหากตอบไม่ได้ไม่เป็นไรครับ
  "ไม่เป็นอะไร คนที่อยู่ในรูปคือภรรยาผมกับผมเดิมทีผมทำงานอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษที่ต่อสู้กับพวกซอมบี้ผมพลาดติดเชื้อแต่ไม่รู้ตัว ผมกลับบ้านไปและมีลูกกับเธอแต่จนวันที่เธอคลอดลูกแต่เด็กคนนั้นตายหลังคลอดมาแทบจะทันทีและตอนผมไดรู้ตัวว่าติดเชื้อ ผมโทษตัวเองและหนีมาอาศัยอยู่ที่นี้ และใช้ยาต้านเชื่อเพื่ออยู่รอดผมทำไห้ลูกผมตาย
  "คนตายมีหลานน่ารักแบบนี้ให้คุณพ่อไม่ได้หลอกครับ
  "เธอชื่ออะไรบอกฉันหน่อยจะได้ไหม
  "ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ คือภรรยาผมชื่อฟูกะและเด็กที่นั่งตักลูกสาวชื่อฮินาโกะ และผมวาราดีม่า ชูล่า ผมกลับมามีชีไดเพราะเซลเบเฮมอท และตอนนี้ทำงานอยู่G hunter 
  "เธอใช่ลูกของฉันจริงๆหรือ ตอนนี้เค้าน่าจะอายุเกือบ30แล้วนะ
            หลังจากนั้นคุณพ่อได้อธิบายเหตุการตั่งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ และนี้เคอการพบกันกับคุณปู่ครั่งแรกและได้รู้ถึงเรื่องจริงคุณว่าคุณพ่อเป็นคนตายที่กลับมามีชีวิตเพราะGเซลล์เรื่องนี้ แม้แต่คุณย่าไม่เคยบอกไครเลยและได้รู้ความจริงอีกว่าพักนี้มีการเคลื่อน ไหวแปลกเพราะมีคนเข้ามาทำอะไรซักอย่าง คุณปู่บอกว่าภายในอีกอย่าง5-6ปีจะเกิดการร้ายแรงแน่นอนหลังจากนั้นพวกท่านคุยกันยาวเลยค่ะ
  "ริทสึ: ชูตึกข้าง 5-6สปีริท
  "ชู: มีการเคลื่อนไหวรึป่าว
  "ริทสึ: ไม่พวกนิ่งมากมันกำลังเฝ้าดูพวกเรา
  "ชู: คุณอายาเมะ มองเห็นพวกมันไหม
  "อายาเมะ: ไม่เห็นเลย
  "ชู: ฮานะ เฝ้าประตู ริงโกะหน้าต่าง คุณกิงเตรียมพร้อมป้องกัน
  "พ่อชู: สมแล้วที่เป็นผู้บัญชาการ พ่อแนะนำให้ออกไปจากที่นี้พรุ้งนี้เลยมันอันตรายเกินไป
          หลังจากนั้นพวกท่านคุยกันถึงเหตุการในนี้ และคุณพ่อตัดสินใจกลับทันที่ในพรุ้งนี้และหลังจากนั้นทุกคนพลัดเวนเฝ้ายามและหนูก็หลับไป
  "พ่อชู: ฉันดีใจที่ได้เห็นลูกกับหลานและภรรยาแสนส่วยของลูก
  "ฟูกะ: คุณพ่อหนูเขิลเป็นนะค่ะ
  "พ่อชู: 555 ชูดูแลผลานพ่อให้ดีนะ ฝากบอกแม่แกด้วยว่าพ่อยังรักเธออยู่
  "ชู: ครับผม
         เช้าต่อมา
       พวกเราทุกคนถอนกำลังกลับฐานทันที พวกเรากลับถึงฐานและแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วคุณพ่อไปเรื่องคุณปู่กับคุณย่า คุณย่าท่านคุกเข่าลงร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาคุณพ่อนั่งลงไปกอดคุณย่าและปลอบ หลังจากทุกอย่างเป็นปกติผ่านเวลามา7วัน คุณพ่อหน้าเครียด
  "ฟูกะฉันมานั่งคิดเรื่องที่คุณพ่อบอกมา
  "ทำไมหลอชูนายกังวลมากเลยสินะ
  "จากที่คุณพ่อบอกมามันจะเกิดสงครามขึ้นแน่แต่เราหาทางหยุดมันไม่ได้จนกว่าจะเกิดขึ้น
  "นั้นสินะ ฉันเองก็คิดอยู่เหมือนกันนายเอา
  "ฉันจะพักฟื้นร่างกายให้กลับมาสมบูรณ์ที่สุด ฉันจะเข้าสู่นิทราอสูร
  "นานแค่ไหนละ
  "ช้าสุด7ปีเร็วสุด1ปี ในละหว่างนี้ฝากGเขต13ไว้กับเธอนะและแจ้งอสูรคนอื่นด้วยละ
  "ได้สิแล้วเธอจะเริ่มมันเมื่อไหล่
  " คืนนี้เลยละ ฝากดูฮินะด้วยนะ
           และในคืนนั้นฮินะและคุณแม่ไปส่งคุณพ่อที่ห้องมีกันป้องกันสูงสุดของบ้าน เพื่อให้คุณพ่อปลอดภัยละหว่างนิทรา
  "ชู: ฉันไปก่อนนะทั่ง2คน ฮินะอย่าดื้อกับแม่ละ
  "ฟูกะ: รีบกลับมานะชู
  "ฮินะ: ไปดีมาดีนะค่ะคุณพ่อ
           และในคืนนั้นคุณพ่อก็หลับไปและไม่ได้ตืนขึ้นมาอีกจนเวลาผ่านไปวันแล้ว วันเล่าทุกๆอย่างดำเนินไปอย่างอย่างเงียบสงบ หนูและคุณแม่ใช้ชีวิตไปตามปกติจนหลังจากนั้นไม่นานคุณยายก็เสียลงเพราะภาวะหัวใจล้มเหลวคุณแม่เสียใจอย่างมาก เอาแต่โทษตัวเองคุณตาก็ปลอบคุณแม่ แต่ผ่านไปไม่นานแม่ก็ทำใจได้ ส่วนหนูกับมิยะก็ยังสนิทกันมากเหมือนเดิม จนเวลาผ่านไปผ่านไป
  5ปีผ่านไป
       ตอนหนูฮินะอายุ15ปีแล้วเรียน ม.ปลายปี1 ที่โรงเรียนเดียวกับคุณพ่อคุณแม่แต่ก็ต้องปัตติบัตรตามกฎที่เคยตั้งไว้เหมือนเดิม หนูเรียนที่โรงเรียนมาได้2เดือนกว่าแล้ว ทุกเช้าหนูจะมาโรงเรียนพร้อมมิยะและกลับพร้อมกันเสมอ ส่วนคุณแม่ก็วุ้นวายเพราะรักษาการผบ. เออตอนนี้หนูสูงกว่าคุณแม่และหุ่นดีกว่าด้วย แต่คุณแม่ก็ยังน่ารักกว่ายุดีเวลาเดินเที่ยวหนุ่มๆยังมาจีบละคิดว่าเป็นพี่น้องกันซะอีก
    ติดตามตอนต่อไป