สงครามเขตแดนซากศพ

          เหอๆหน้าเบือจังไม่มีอะไรทำเลยแต่อีกเดียวคงจะมีเรื่องแน่คุณตาคงใกล้มาแล้วละ ลูกน้องของคุณตาคงต้องบอกลักษณะหนูให้คุณตารู้แน่ 

  "ฮินะจังอยู่รึป่าว

           นะไม่ทันไรก็มาซะระคุณตาหนูขานรับและบอกไปว่าอยู่ห้องนั่งเล่น

  "ฮินะจังมีอะไรจะบอกตาไหม

  "คุณตารู้คำตอบอยู่แล้วนิค่ะ

  "เหอ ตาจะทำยังไงดีละเนีย แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยลูกน้องตา

  "ไม่เป็นค่ะ หนูช่วยเท่าที่ตัวเองยังปลอดภัยอยู่เท่านั้น

  "อืมดีแล้ว เรื่องนี้ตาจะไม่บอกพ่อหนูนะ ยังไงเป็นได้อย่าเข้ายุ้งอีกนะ

  "ค่ะคุณตา หนูจะพยายาม

  "อะนี้ตาซื้อเค้กมาฝาก ตาไปละ

        หนูเข้าใจความรู้สึกของคุณตาว่าท่านเป็นห่วงไม่ต้องการให้หนูบาดเจ็บ หรือเป็นอะไรเด็ดขาดทุกคนในครอบครัวต่างรักหนู แต่หนูอดไม่ได้ที่เห็นคนต้องตายต่อหน้า ถึงปะป๊ามะม๊าจะต้องการให้หนูเป็นสาวธรรมดาคนนึง เอาเถอะกินเค้กดีกว่า

     วันต่อมา ณ ห้องเรียนฮินะ

        วันนี้หนูมาเรียนตามปกติ แต่มีนักเรียนบางส่วนที่พ่อแม่ไม่ให้เพราะเรื่องที่ออกข้าวเมื่อวานมันไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหล่ ก็พอเข้าใจได้ไม่มีไครอยากให้ลูกตัวเองมาเสี่ยงหลอก

  "ฮินะจังฮินะจัง

  "อะไรหลอมิยะจัง?

  "ได้กลิ่นรึป่าว

  "กลิ่นอะไรหลอมิยะจัง

  "กลิ่นเหม็นเน่าอะไรซักอย่าง

  "(ฟุดฟิดฟุดฟิด) กลิ่นนี้มัน

        หลังจากหนูได้กลิ่น หนูวิ่งไปกดสัญญาณเตื่อนภัยและอพยพทันที เพราะกลิ่นนี้มันคือกลิ่นซากศพ พวกมันอยู่ในโรงเรียน และในตอนนั้นมีประกาศโรงเรียนให้อพยพทันทีเพราะมีพวกNormalอยู่ในโรงเรียน

  ณ กองบก.

  "ชู

  "มีอะไรฟูกะ พาทุกคนมามีอะไร

  "พบสัญญาณแจ้งพบพวกมัน

  "ที่ไหน

  "โรงเรียน ของฮินะ

  "ทุกคนตามผมมา

        กลับมาที่โรงเรียน

      หนูและทุกคนในห้องอพยพตามอาจารย์ไป อาจารย์ส่วนจะได้รับการฝึกอพยพในกรณีแบบนี้มาแล้วละหว่างทางพบพวกNormalประปรายพวกอาจารย์พากนักเรียนออกมาจากอาคารและพาไปหน้าโรงเรียนและปิดประตู ตอนนั้นหนูวิ่งวนไปรอบโรงเรียนและทิ้งเสาร์ไว้ทั้ง4มุมของโรงเรียนตอนที่หนูวิ่งกลับมาหน้าประตูพบเจ้าหน้าที่ของGอยู่พอมองดูรถก็รู้ว่ามาจากเขต8 หนูเดินเข้าไปรวมกลุ่มตอนนั้นอาจารย์ถามหนูเห็นมิยุจังรึป่าว ตอนนั้นหนูวิ่งเข้าไปในโรงเรียนอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น

  "เธออย่าวิ่งเข้าไปมันอันตรายนะ

       ตอนนั้นมีเสียงเจ้าหน้าที่ของเขต8 ร้องห้ามเอาไว้หนูก็ไม่สนแต่ก็รู้ว่าเธอวิ่งตามมาหนูย้อนตามทางที่อพยพแต่ก็ไม่พบตอนนั้นหนูมองไปแปลงดอกไม้หลังโรงเรียน หนูก็เห็นมิยะกำลังวิ่งหนีอะไรซักอย่าง ตอนนี้หนูอยู่ชั้น3 หนูวิ่งลงมาที่ชัน2ส่วนกับคุณเจ้าหน้าที่ และเปิดหน้ากระโดดลงไปหนูเห็นมิยะล้มอยูที่ขาเธอมีแผลหนูมองเลยไปจากตัวเธอ มันคานอยู่และมองมาที่มิยะ มันคือสปีริท

  "คุณเจ้าหน้าที่ช่วยรักษามิยะทีนะค่ะ หนูจะจัดการมันเอง

  "มันอันตรายนะให้คนของเราจัดการเอง

       หนูที่บอกให้คุณเจ้าหน้าที่หญิงช่วยมิยะแล้ว หนูเตรียมตัวต่อสู้ถึงเธอจะห้ามหนูก็ไม่สนหนูกำลังโกรธ ตอนนั้นมันกระโจนใส่มิยะหนูกระโดดไปทีบมันออกหนูกระเป๋าบัตรและใช้คำสั่งเปิดเสาร์กักกัน ตอนนั้นชุดของหนูเปลี่ยนเป็นชุดปัตติบัตรการของGทันที

     มาที่กลุ่ม ชูและฟูกะ

  "ฟูกะ: ชูได้รับสัญญานเสาร์กักกันที่ฉันให้ลูกไว้

  "ชู: เธอให้ไปทำไม ฉันอุซ่าไม่ให้

  "ริทสึ: เอาน่าชูฟูกะทำไป อย่างน้อยเราก็ยังรู้ว่าฮินะจังสู้ตอนไหน

  "ชู: มันก็จริงฟูกะฉันขอโทษ ที่ขึ้นเสียงฉันมันคิดง่ายเอง

      กลับมาที่ฮินะ

           หนูที่ดึงมีดออกมาวิ่งเข้าไส่สปีริทการเข้าชนครั้งแรกทำให้รู้ทันทีว่ามันเร็วกว่า และมันไม่ได้สนใจหนูเลยมันพยายามไปหามิยะคุณเจ้าหน้าที่ฉีดยาต้านให้แล้ว ทำให้หนูหมดห่วงหนูทุ้มทุกอย่างและกระโดด เข้าหามันหนูพยายามลดความเร็วมันด้วยกานฟันที่แขนที่ขามันแต่การฟื้นตัวของมันค้อนข้างเร็วและตอนนั้นหนูพลาดท่าเสียจังหวะถูกมันตบเข้ากลางลำตัวโชคดีที่มีชุดปัตติบัตรการทำให้ หนูกะเด็นออกมาตอนนั้นหนรู้ทันว่ากระดูกร้าว ในตอนนั้นมีคนกระโดดลงมาตรงหน้า7คน หนูล้มนอนยุกับพื้นมองดูชุดครุมที่คุ้นเคย

  "ฮินะไหวรึป่าว

  "ไหวค่ะปะป๊า

  "จะเอายังฮินะจะจัดการเองหรือให้ปะป๊าจัดการ

  "หนูขอจัดการเองค่ะ

  "งั้นหลอ ปะ๊าจะสอนอะไรไห้นิดนึง อย่ากลัวตัวเอง จงยอมรับสิ่งทีตัวเองเป็น

       หนูที่ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง มันคือความจริงหนูกลัวในตัวเองเพราะอดีตหนูเคยครั่งมาแล้วครั้งนึงมันเลยทำให้กลัว แต่ตอนนี้หนูโตขึ้นแล้วจะช้าหรือเร็วหนูก็ต้องยอมรับมัน หนูหลับตาลงแล้วค่อยๆหายทำสมาธิ แล้วพุ้งออกไป

  "ฟูกะ: จะดีหลอชู

  "ชู: ยังไงซะจะช้าหรือเร็วก็ต้องเจอ ให้เธอสู้ตอนเรามองเห็นดีกว่าตอนที่เราไม่เห็น

  "กิง: ฟูกะชูนะพูดถูกแล้ว เธอเชื่อสิ

  "ริทสึ: ฮินะหลานรักชั้นท่าจะแย่ขึ้นมาฉันจะไปช่วยเอง

       หนูที่เริ่มจะยอมรับตัวเองมือของหนูเริ่มเป็นสีดำ หนูรู้สึกได้ว่าหนูเร็วขึ้นมองชัดขึ้นแม้ตอนวิ่งเร็วมาก ตอนนี้หนูเร็วกว่ามันแล้ว ตอนนั้นหนูคิดว่าต้องเร็วขึ้นต้องแกร่งขึ้นต้องเร็วขึ้น้องแกร่งขึ้นหนูปล่อยตัวไปตามสัญชาตญาณ หนูกระโดดพุ้งเลยไปบนด้านหลังมันฟันตัดกระดูกรอมัน และตอนมีคำพูดดังขึ้นมาในหัว ฆ่ามันปกป้องมิยะ ฆ่ามันปกป้องมิยะร่างกายหนูขยับไปเองวิ้งเข้าฆ่าฟันมันหนูควบคุมตัวเองไม่ได้

  "ฮานะ: นั้นมันเกิดอะไรขึ้น

  "ชู: เซลล์เธอกำลังกลายพันธ์

  "เจ้าที่หญิงเขต8: งั้นต้องกกจัดทิ้ง(ชักปืนเล็งไปที่ฮินะ)

  "ชู: คุณอายาเมะ

  "อายาเมะ: รับทราบค่ะ (พุ้งไปดึงปืนออกจากมือและเอาตัวเธอออกจากมิยะจัง)

  "ฟูกะ: เธอคนของเขต8สินะท่าไม่อยากตายอย่าหันปืนไส่เด็กคนนั้นดีกว่านะ

              หนูที่ร่างกายขยับไปเองพุ้งไปที่มิยะและหยุดลงร่างกายหนูตีเส้นวงกลมขึ้น ตัวหนูที่รับรู้ทุกอย่างแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนั้นหนูเห็นปะป๊ากัดแขนตัวเองและดูดเลือดจากนิ้วมะม๊าและกินยาอะไรเข้าไป ปะป๊าพุ้งเข้ามาปะทะกับหนูเค้าหลีกเลี่ยงการทำให้หนูบาดเจ็บ ตอนนั้นมีดเล่มนึงของหนูแท่งเข้าที่ตัวปะป๊า มืออีกข้างถูกปะป๊าจับไว้ตอนนั้นปะ๊าเอาปากมาจูปและพ้นอะไรบ้างเข้ามาทำให้ร่างกายหนูหยุดเคลื่อนไหว

  "เรย์: เกิดอะไรขึ้น นั้นคุณฟูกะใช่ไหม

  "ฟูกะ: ไม่ได้พบกันนานนะคะ

  "ชู: คุณเรย์ ยินดีที่ได้พบกันอีก

  "เรย์: เกิดอะไรขึ้นครับ

  "ชู: เซลล์ลูกสาวผมเกิดกลายพันธ์ผมจัดการแล้ว ผมฝากเธอไว้กับคุณได้สินะผมไว้ใจคุณได้สินะ

  "เรย์: ได้ครับผมจะดูแลเธอไห้

  "ชู: อย่าให้ไครเตะต้องเธอ เพราะคนของคุณคิดฆ่าเธอ

            หนูที่ยังรู้สึกตัวถูกปะป๊าอุ้มมาส่งให้คุณเรย์เค้ารับหนูไว้และรับปากกับปะป๊าจะไม่ให้ไครทำร้ายหนู

  "ชู: ริทสึกลางฟิลด์ตรวจสอบ

  "ริทสึ: ได้เลยจะไม่ไห้หลุดรอดแม้แต่ตัวเดียว

  "ชู: คุณอายาเมะ เอานี้ไป(โยนกระเป๋าบัตรฮินะให้) ขึ้นไปดาดฟ้าและค่อยกำจัดตัวที่พยายามออกจากเขตกั้น

  "อายาเมะ: รับทราบค่ะ

  "ชู: ฮานะ ริงโกะ ออกตามหาคนเพื่อมีคนหลบซ้อนยุในโรงเรียน

  "ฮานะ&ริงโกะ: รับทราบค่ะ

  "ชู: คุณกิงผมรบกวนคุณไปตรวจคนด้านนอกทีว่ามีไครบาดเจ็บหรือเสี่ยงกลายเป็นพวกมันตัดสินใจตามวิจารณญาณคุณเลย

  "กิง: อาอาหน้าที่ฉันอยู่แล้วนิ ไปละ

  "ชู: ฟูกะเธอกับฉันแยกกันไป เราจะละเลงเลือดพวกมันที่ทำร้ายลูกเรา

  "เจ้าหน้าที่หญิง: หัวหน้าเรย์ จะไม่เป็นอะไรหลอค่ะ

  "เรย์: ให้พวกเค้าจัดการเถอะ 

  "เจ้าหน้าที่หญิง: หัวหน้ารู้จักพวกเค้าหลอค่ะ

  "เรย์: ผู้หญิงผมสีขาวตัวเล็กๆ ราชณีแสงจันทร์ฟูกะ คนที่อุ้มเด็กมาให้ผมอสูรที่แข็งแกร่งในด้านพลังอาชูร่า ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกสาวพวกเค้า

  "เจ้าหน้าที่หญิง: หัวหน้ารู้จักพวกเค้ามานานแล้วหลอ

  "เรย์: ก็ตั้งแต่แฟร์ออฟเดส สินะอันที่จริงพวกเค้าอายุ26-27ละนะ พอแค่นี้ละทำงานๆ

       หนูที่ถูกคุณเรย์อุ้มหนูมองดูปะป๊าทันที ที่ปะ๊าพูดจบเค้าหายไปเหลือไว้เพียงลอยพื้นที่แตกกระจาย หนูที่เริ่มขยับตัวได้อีกครั้งหนูเอียงตัวตกลงกับพื้นหนูคานไปหามิยะ หนูคานไปถึงถามเธอว่าเป็นอะไรไหม เธอไม่ตอบแต่ยื้นมือมาจะจับหน้าหนู หนูดึงหน้าออก

  "มิยะเธอไม่กลัวฉันหลอ

  "ฉันไม่กลัวฮินะจังหลอก ถึงตอนแรกจะกลัวก็เถอะ

  "มิยะจังไม่เป็นอะไรนะ

  "ฉันไม่เป็นไรจะฮินะจัง

          หนูที่หมดแรงฟุบลงกับพื้นมิยะจังพยามลากตัวหนูและตัวเองทั้งทีขาเจ็บไปนั้งได้ต้นไม้ตอนนั้นมีเจ้าหน้าที่ของหน่วย8เข้าเพื่อดูอาการหนูแต่มิยะเอามีดของหนูฟันกวาดออกไปและบอกว่าอย่าเข้ามาพวกคุณคิดจะทำร้ายฮินะจัง ตอนนั้นคุณเรย์สั่งให้คนอื่นไปทำงานแล้วอยู่ดูและเราคนเดียวจนปะป๊ากลับมาอุ้มหนูและทำท่าจะกลับมิยะร้องขอให้พาไปด้วย

  "ฟูกะอุ้มเพื่อนฮินะจังตามมาที

  "อ้าจร้า มานะน้าจะอุ้มนะมิยะจังสินะ

  "ฟูกะ คุนกิง ทุกคนถอดกำลัง

        ติดตามตอนต่อไป