สงครามเขตแดนซากศพ

          ฮานะ ริทสึ ริงโกะกลับพักที่บ้านฉันก่อนนะเดีนชยวฉันอยู่ดูชูก่อน เค้าฝืนตัวเองมากไปคนบ้าทำไมต้องทำไห้ฉันเป็นห่วงมากขนาดนี้นะ คนบ้ารีบฟื้นสิ แผลก็หายแล้วทำไมนยไม่ยอมฟื้น
  "ฉันฟื้นแล้วจะร้องไห้ทำไม
  "ชูนายฟื้นแล้วนายหลับไปครึ้งวัน
  "ที่ฉันหลับไปคงเพราะยาที่ฉีด
  "นายเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยหลอทีไช่ยานั้น
  "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็ไช้ยาตอนเจ็บสาหัส
  "เดียวฉันไปเอาข้าวต้มมาไห้กินละนอนซะ
        หมอนั้นฝืนไช้ยาทั้งที่ร่างกายบาดเจ็บและรู้ผลที่จะตามมาอยู่แล้ว บ้าสินดีทำอะไรไม่รู้จักคิดไห้รอบคอบ สภาพตอนนั้นมันไม่ใช่มนุษย์เค้าฆ่าได้ทุกสิ่งที่เป็นศัตรูรีบเอาข้าวต้มไปไห้ชูกินละกลับบ้านไปอ่าบน้ำกับพวกริทสึฮานะดีกว่า
  "เอานี้ฉันอุ่นมาแล้วกินซะ
  "ป้อนหน่อยสิ
  "ฝันไปเถอะ ฉันไปก่อนราตรีสวัส
        ขอบคุณนะ นั้นคือคำพูดหลังจากยัยนั้นเดินออกจากห้องไป ผมนะรักยัยนั้นนะแต่ผมกลัวว่าวันได้วันนึงผมได้ยัยนั้นมาครอบครอง กลัวที่จะไห้ยัยนั้นออกสู่สนามรบกลัวที่จะเห็นเธอ ออกไปเสี่ยงอันตราย ขอแต่มีเธออยู่ข้างๆแบบนี้ก็พอ
 ก๊อกๆๆ
  "ชูนายตื่นยัง
  "อาอาฉันตื่นแล้ว มีอะไร
  "พวกเราจะไปสวนสนุกกัน นายต้องไปด้วย
  "ไม่เอาฉันขี่เกียจ
  "นายไม่มีสิทธิปัตติเศษ ฉันไห้เวลา10นาที อาบน้ำแต่งตัวไห้เรียบร้อย
  "คร้าบคร้าบ ตกลงเธอเป็นเพื่อน เป็นแฟนหรือเป็นมีฉันอีกคน
     หลังจากนั้นผมก็ถูกลากไปหลายที่ตลอด8วันเช่น สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า ร้านกาแฟ และก็ถูกลื้อค้นห้องนอน ส่วนตัวผมมักจะแอบโดดหนีมานั้งที่โรงเรียนอนุบาลประจำบ่อยๆ จนครูอนุบาลเข้ามาถาม
  "ขอโทษนะค่ะดิฉันเห็นคุณมาทีนี้อาทิตย์นึงได้แล้วนะค่ะ
  "ผมชอบมานั้งดูเด็กวิ้งเล่นนะครับ
  "แล้วคุณไม่ไปโรงเรียนหลอ เพราะดูแล้วคุณน่าจะเรียนม.ปลายอยู่นิค่ะ
  "ผมไม่ได้เรียนแล้วครับ ผมทำงานอยู่ที่G 
  "อ่าลืมเนะนำตัวเลยฉัน ฮานาซาโนะ มายูริ
  "ผม วาราดีม่า ชูร่า ยินดีที่ได้รู้จัก
  "ยินดีเช่นกัน ฉันขอถามทำไมคุณถึงเป็นGละคะ
  "ผมอยากปกป้องคนที่รักและอยากไห้เด็กๆพวกนี้ได้นอนหลับและลืมตาตื่นได้แบบนี้ตลอด
  "คุณไม่กลัวบ้างหลอค่ะ
  "ท่าบอกไม่กลัวผมก็จะโกหก แต่ก็นะ เอาละผมขอตัวกลับก่อนครับพรุ้งนี้ต้องกลับศูนย์ ลาก่อนครับ
       ณ บ้านฟูกะ: หมอนั้นหายไปไหนนะ ชอบแอบหายตัวไปตลอดเลย ก็นะไห้หมอนั้นได้พักบ้างคงเหนื่อยมากแทมไม่ได้กลับมาทีนี้เกือบ2ปีนิคงมีอะไรที่อยากทำเยอะสินะ
  ติ้งตองงงงง
  "ฟูกะ: ริงโกะเปิดประตูที
  "ริงโกะ: ได้เลิย
    เปิดประตู แอดดดด
  "ริงโกะ: อ้าวชูคุง ไปไหนมา
  "ชู: พอดีออกไปเดินเล่น เจอร้านเค้กก็เลยซื้อมาฝาก
  "ริงโกะ: เข้ามาสิมากินด้วยกัน
  "ชู: รบกวนด้วยนะครับ
  "ฟูกะ: ริงโกะไครมาหลอ
  "ริงโกะ: ชูคุงนะ เค้าซื้อเค้กมาฝากด้วย เดียวไปตามฮานะกับริทสึแปบ
  "ชู: รบกวนหน่อยนะ
  "ฟูกะ: เอาเค้กมาเดวฉันจัดจานไห้ นายเอาเครื่องเดิ่มอะไร
  "ชู: ฉันขอกาแฟดำ
  "ริทสึ: ไหนๆเค้ก เค้กอยู่ไหน
  "ชู: ฟูกะจัดไส่จานอยู่ลอเดี๋ยว
       ผมนั้งกินเค้กและฟังพวกสาวสาว คุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาในวันหยุดอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหล่ไม่รู้ และผมก็ขอตัวกลับก่อนเพราะผมจะกลับไปศูนย์บัญชาการก่อน
    วันต่อมา ณ ศูนย์บัญชาการ
        หงุดหงิดจริงๆตั้งแต่เรากลับมาถึงก็หาหมอนั้นไม่เจอเลยจริงๆ หายหัวไปไหนนะสงสัยต้องไปถามจุดบริการอีกละสินะ
  จุดบริการและประชาสัมพันธ์
  " ขอรบกวนถามอะไรหน่อยนะค่ะ
  " ได้เลยค่ะรองผบ.
  " เห็นผบรึป่าวค่ะตั้งแต่ฉันกลับมายังไม่เจอเลย
  " อ้อท่าเป็นผบ. เค้าไปปัตติบัติภารกิจกวาดล้างละดับA ซักพักคงกลับค่ะ
  " ไปกี่คนค่ะ
  " ไปคนเดียวค่ะ
  " อ้อขอบคุณค่ะ
       หมอนั้นเอาอีกแล้วไปทำงานอันตรายคนเดียวอีกแล้ว เพิ่งหายเจ็บจากการต่อสู้มาไม่ถึง2อาทิตย์กลับมาเมื่อไหล่ แม่จะจะบ่นไห้หูชาเลย สงสัยคงต้องใช้ของสิ่งนั้นที่ต้องใช้ของสิ่งนั้นที่ไปเอามาตอนวันหยุดละสินะ รีบไปเอามาดีกว่าแล้วไปดักชูที่ห้องทำงาน
       ห้องฟูกะ: เจอแล้วรีบไปห้องทำงานชูดีกว่าเดวหมอนั้นแอดโดดหนีไปไหนอีก ระหว่างทางฉันก็ถามจุดบริการถึงรู้ว่าชูกลับมาแล้ว ฉันรีบวิ้งมาหยุดหน้าทำงานชู
     ปังงงง
  "ชู!
  "ว่าไงฟูกะมีอะไร?
  "นายออกไปทำภารกิจคนเดียวหลอ
  "นี้นายประมาทอีกแล้วนะเดี๋ยวก็ได้ตายหลอก
  "แล้วเธอมาโวยวายไส่ฉันทำไม
  "พ่อฉันฝากนายดูแลฉัน แต่นายกลับเอาชีวิตไปเสี่ยงแบบไม่จำเป็น
  "มันไม่จำเป็นตรงไหน
  "ตรงที่นายไม่จำเป็นต้องไปคนเดียไงละ
  "แล้วเธอมานี้มีอะไร
  "ฉันเอาเอกสารมาไห้เซ็น เซ็นตรงนี้และตรงนี้แล้วก็ตรงนี้
  "อะฉันเซ็นไห้เสร็จละ
  "ฉันเอาไปจัดการก่อน
         เดียวนะผมว่าหน้าตาเอกสารหน้าตามันคุ้นๆ เหมือนมันเหมือนกับทะเบียนสมรสชิบละ ต้องรีบตามไปเอามา ผมวิ้งออกมาจากห้องละถามเจ้าหน้าที่แทวนั้น เค้าบอกมาว่าเห็นยัยนั้นเดินอารมณ์ดีไปทาง ห้องหน่วยแพทย์ ผมจึงรีบวิ้งไปห้องหน่วยแพทย์ พบคุณริทสึนั่งอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปถาม
  "ชู: คุณริทสึเห็นฟูกะไหม
  "ริทสึ: ออกไปแล้วล่ะ เห็นกระดี้กระด้าออกไป
  "ฮานะ&ริงโกะ: จับตัวได้แล้วชูคุง
  "ชู: พวกคุณ2คนมาจับผมไว้ทำไม
  "ฮานะ: ฟูกะจังขอร้องฉานะจังไว้ไห้จับตัวชูไว้
  "ชู: ปล่อยผมเดียวนี้นะ
  "ริงโกะ: ริทสึเอาไม้มาตีชูคุงไห้สลบทีเร็ว
  "ชู: เอางี้เลยหลอ ไม่เอานะริมสึมันเจ็บ อย่าทำผมเลย
  "ริทสึ: ขอโทษนะชูคุง
  ปักกกกก
       ผมสะลึมสะลือมองไปรอบรอบ เห็นพวกคุณริทสึนั่งอ่านหนังสือ แล้วก็รู้ว่าผมโดนจับมัดด้วยเชือก
  "ชู: ไครมัดผมเนีย
  "กิง: ฉันเองละ
  "ชู: นี้คุณเอากับเค้าด้วยหลอ
  "กิง: ป่าวฉันแค่สงสัยทำไมนายวิ้งตามฟูกะจังทั่วไปหมด
  "ริทสึ: นั้นสึพวกฉันก็อยากรู้ เพราะฟูกะดีใจแปลกๆ
  "ชู: ที่ผมตามคือเอกสารที่ยัยนั้นยั่วโมโหละไห้ผมเซ็น
  "ฮานะ: เอกสารอะไร
  "ชู: ทะเบียนสมรส
  "ริทสิ: นายไม่รักฟูกะหลอ
  "ชู: รักสิเพราะจึงกลัวที่ครอบครอง กลัวที่จะสูญเสียไป
  "กิง: ฉันเข้าใจเธอนะชู
  "ฟูกะ: ฉันกลับมาแล้ววว
  "ริงโกะ:โย่วกลับมาแล้วหลอ
  "กิง: มาฉันแกะเชือกไห้
  "ชู: ไม่เป็นไรผมเอาออกเองได้ แค่ออกแรงนิด(เชือกขาดออกจากกัน)
  "ริทสึ: ชูคุงยอมไห้เราจับหลอนี้
  "ชู: ฟูกะมานี้สิ
     เธอเดินเข้ามาหาผมและถามว่ามีอะไร ผมดึงเธอเค้ามากอดและถามเธอว่าคิดดีแล้วหลอที่จะฝากชีวิตที่เหลือของเธอไว้กับฉัน เธอตอบผมกลับมาคิดดีแล้วสิท่าไม่ใช่นายฉันก็ไม่ฝากไว้กลับไครทั้งนั้น ผมรู้สึกดีใจ และผมพูดกลับเธอว่าหลังจากนี้ผมฝากตัวด้วยนะฟูกะจัง
    ติดตามให้ตอนต่อไป